Dz.U. z 2004 r. Nr 69, poz. 626
U S T A W A
z dnia 18 marca 2004 r.
o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego
oraz ustawy - Kodeks wykroczeń
Art. 1.
W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz.U. Nr 88, poz. 553, z
późn. zm.)[1] wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 112 otrzymuje brzmienie:
"Art. 112. Niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia
czynu zabronionego, ustawę karną polską stosuje się do obywatela
polskiego oraz cudzoziemca w razie popełnienia:
1) przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu wewnętrznemu lub
zewnętrznemu Rzeczypospolitej Polskiej,
2) przestępstwa przeciwko polskim urzędom lub funkcjonariuszom
publicznym,
3) przestępstwa przeciwko istotnym polskim interesom gospodarczym,
4) przestępstwa fałszywych zeznań złożonych wobec urzędu polskiego,
5) przestępstwa, z którego została osiągnięta, chociażby pośrednio,
korzyść majątkowa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.";
2) w art. 114:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
"§ 1. Orzeczenie zapadłe za granicą nie stanowi przeszkody do wszczęcia
lub prowadzenia postępowania karnego o ten sam czyn zabroniony przed
sądem polskim.",
b) § 3 otrzymuje brzmienie:
"§ 3. Przepisu § 1 nie stosuje się:
1) jeżeli wyrok skazujący zapadły za granicą został przejęty do
wykonania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również
wtedy, gdy orzeczenie zapadłe za granicą dotyczy przestępstwa, w
związku z którym nastąpiło przekazanie ścigania lub wydanie sprawcy
z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2) do orzeczeń międzynarodowych trybunałów karnych działających na
podstawie wiążącego Rzeczpospolitą Polską prawa międzynarodowego,
3) do orzeczeń sądów państw obcych, jeżeli wynika to z wiążącej
Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej.";
3) w art. 115 § 14 otrzymuje brzmienie:
"§ 14. Dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik
informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze
względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego
lub okoliczności mającej znaczenie prawne.";
4) w art. 130 § 3 otrzymuje brzmienie:
"§ 3. Kto, w celu udzielenia obcemu wywiadowi wiadomości określonych w §
2, gromadzi je lub przechowuje, wchodzi do systemu informatycznego w
celu ich uzyskania albo zgłasza gotowość działania na rzecz obcego
wywiadu przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.";
5) w art. 165 w § 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
"4) zakłócając, uniemożliwiając lub w inny sposób wpływając na
automatyczne przetwarzanie, gromadzenie lub przekazywanie danych
informatycznych,";
6) art. 200 otrzymuje brzmienie:
"Art. 200. Kto obcuje płciowo z małoletnim poniżej lat 15 lub dopuszcza się
wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub doprowadza ją do
poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.";
7) art. 202 otrzymuje brzmienie:
"Art. 202. § 1. Kto publicznie prezentuje treści pornograficzne w taki
sposób, że może to narzucić ich odbiór osobie, która tego sobie
nie życzy,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do roku.
§ 2. Kto małoletniemu poniżej lat 15 prezentuje treści
pornograficzne lub udostępnia mu przedmioty mające taki charakter
albo rozpowszechnia treści pornograficzne w sposób umożliwiający
takiemu małoletniemu zapoznanie się z nimi,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.
§ 3. Kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza
albo rozpowszechnia lub publicznie prezentuje treści pornograficzne
z udziałem małoletniego albo treści pornograficzne związane z
prezentowaniem przemocy lub posługiwaniem się zwierzęciem,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 4. Kto utrwala, sprowadza, przechowuje lub posiada treści
pornograficzne z udziałem małoletniego poniżej lat 15,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 5. Sąd może orzec przepadek narzędzi lub innych przedmiotów, które
służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstw
określonych w § 1-4, chociażby nie stanowiły własności sprawcy.";
8) po art. 268 dodaje się art. 268a w brzmieniu:
"Art. 268a. § 1. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, niszczy, uszkadza,
usuwa, zmienia lub utrudnia dostęp do danych informatycznych albo
w istotnym stopniu zakłóca lub uniemożliwia automatyczne
przetwarzanie, gromadzenie lub przekazywanie takich danych,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto, dopuszczając się czynu określonego w § 1, wyrządza znaczną
szkodę majątkową,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na
wniosek pokrzywdzonego.";
9) art. 269 otrzymuje brzmienie:
"Art. 269. § 1. Kto niszczy, uszkadza, usuwa lub zmienia dane informatyczne
o szczególnym znaczeniu dla obronności kraju, bezpieczeństwa w
komunikacji, funkcjonowania administracji rządowej, innego organu
państwowego lub instytucji państwowej albo samorządu
terytorialnego albo zakłóca lub uniemożliwia automatyczne
przetwarzanie, gromadzenie lub przekazywanie takich danych,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w §
1, niszcząc albo wymieniając nośnik informacji lub niszcząc albo
uszkadzając urządzenie służące do automatycznego przetwarzania,
gromadzenia lub przekazywania danych informatycznych.";
10) po art. 269 dodaje się art. 269a oraz art. 269b w brzmieniu:
"Art. 269a. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, przez transmisję,
zniszczenie, usunięcie, uszkodzenie lub zmianę danych
informatycznych, w istotnym stopniu zakłóca pracę systemu
komputerowego lub sieci teleinformatycznej,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 269b. § 1. Kto wytwarza, pozyskuje, zbywa lub udostępnia innym osobom
urządzenia lub programy komputerowe przystosowane do popełnienia
przestępstwa określonego w art. 165 § 1 pkt 4, art. 267 § 2, art.
268a § 1 albo § 2 w zw. z § 1, art. 269 § 2 albo art. 269a, a
także hasła komputerowe, kody dostępu lub inne dane umożliwiające
dostęp do informacji przechowywanych w systemie komputerowym lub
sieci teleinformatycznej,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. W razie skazania za przestępstwo określone w 1, sąd orzeka
przepadek określonych w nim przedmiotw, a moe orzec ich przepadek,
jeeli nie stanowiły własności sprawcy.";
11) w art. 287 § 1 otrzymuje brzmienie:
"§ 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub wyrządzenia innej
osobie szkody, bez upoważnienia, wpływa na automatyczne przetwarzanie,
gromadzenie lub przekazywanie danych informatycznych lub zmienia, usuwa
albo wprowadza nowy zapis danych informatycznych,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.";
12) art. 297 otrzymuje brzmienie:
"Art. 297. § 1. Kto, w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku
lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność
gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji
dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki
pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji,
subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z
poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego
na określony cel gospodarczy, elektronicznego instrumentu
płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony,
przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument
albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o
istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia
finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew ciążącemu obowiązkowi, nie
powiadamia właściwego podmiotu o powstaniu sytuacji mogącej mieć
wpływ na wstrzymanie albo ograniczenie wysokości udzielonego
wsparcia finansowego, określonego w § 1, lub zamówienia publicznego
albo na możliwość dalszego korzystania z elektronicznego instrumentu
płatniczego.
§ 3. Nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego
dobrowolnie zapobiegł wykorzystaniu wsparcia finansowego lub
instrumentu płatniczego, określonych w § 1, zrezygnował z dotacji
lub zamówienia publicznego albo zaspokoił roszczenia
pokrzywdzonego.".
Art. 2.
W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89,
poz. 555, z późn. zm.)[2] wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 143 § 1 otrzymuje brzmienie:
"§ 1. Spisania protokołu wymagają:
1) przyjęcie ustnego zawiadomienia o przestępstwie, wniosku o ściganie i
jego cofnięcie,
2) przesłuchanie oskarżonego, świadka, biegłego i kuratora,
3) dokonanie oględzin,
4) dokonanie otwarcia zwłok oraz wyjęcie zwłok z grobu,
5) przeprowadzenie eksperymentu, konfrontacji oraz okazania,
6) przeszukanie osoby, miejsca, rzeczy i systemu informatycznego oraz
zatrzymanie rzeczy i danych informatycznych,
7) otwarcie korespondencji i przesyłki oraz odtworzenie utrwalonych
zapisów,
8) zaznajomienie podejrzanego z materiałami zebranymi w postępowaniu
przygotowawczym,
9) przyjęcie poręczenia,
10) przebieg posiedzenia sądu, jeżeli stawią się na nim uprawnione osoby
albo ich obecność jest obowiązkowa,
11) przebieg rozprawy.";
2) w art. 218 § 1 i 2 otrzymują brzmienie:
"§ 1. Urzędy, instytucje i podmioty prowadzące działalność w dziedzinie
poczty lub działalność telekomunikacyjną, urzędy celne oraz instytucje i
przedsiębiorstwa transportowe obowiązane są wydać sądowi lub
prokuratorowi, na żądanie zawarte w postanowieniu, korespondencję i
przesyłki oraz wykaz połączeń telekomunikacyjnych lub innych przekazów
informacji, w tym korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną, z
uwzględnieniem czasu ich dokonania i innych danych związanych z
połączeniem lub przekazem, niestanowiących treści rozmowy telefonicznej
lub innego przekazu informacji, jeżeli mają znaczenie dla toczącego się
postępowania. Tylko sąd lub prokurator mają prawo je otwierać lub
zarządzić ich otwarcie.
§ 2. Postanowienie, o którym mowa w § 1, doręcza się adresatom korespondencji
oraz abonentowi telefonu lub nadawcy, którego wykaz połączeń lub innych
przekazów informacji został wydany. Doręczenie postanowienia może być
odroczone na czas oznaczony, niezbędny ze względu na dobro sprawy, lecz
nie później niż do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.";
3) po art. 218 dodaje się art. 218a oraz 218b w brzmieniu:
"Art. 218a. § 1. Urzędy, instytucje i podmioty prowadzące działalność
telekomunikacyjną obowiązane są niezwłocznie zabezpieczyć, na
żądanie sądu lub prokuratora zawarte w postanowieniu, na czas
określony, nie przekraczający jednak 90 dni, dane informatyczne
przechowywane w urządzeniach zawierających te dane na nośniku lub
w systemie informatycznym. Przepis art. 218 § 2 zdanie drugie
stosuje się odpowiednio.
§ 2. Pozbawione znaczenia dla postępowania karnego dane informatyczne,
o których mowa w § 1, należy niezwłocznie zwolnić spod
zabezpieczenia.
Art. 218b. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw łączności, Ministrem Obrony Narodowej oraz ministrem właściwym
do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób
technicznego przygotowania systemów i sieci służących do
przekazywania informacji - do gromadzenia wykazów połączeń
telefonicznych i innych przekazów informacji, z uwzględnieniem czasu
ich dokonania i innych danych związanych z połączeniem lub
przekazem, niestanowiących treści rozmowy telefonicznej lub innego
przekazu informacji, a także sposoby zabezpieczania danych
informatycznych w urządzeniach zawierających te dane oraz w
systemach i na nośnikach informatycznych, w tym danych przesyłanych
pocztą elektroniczną, mając na uwadze konieczność zabezpieczenia
wykazów połączeń telefonicznych i innych przekazów informacji oraz
danych informatycznych przed ich utratą, zniekształceniem lub
nieuprawnionym ujawnieniem.";
4) art. 236a otrzymuje brzmienie:
"Art. 236a. Przepisy rozdziału niniejszego stosuje się odpowiednio do
dysponenta i użytkownika urządzenia zawierającego dane
informatyczne lub systemu informatycznego, w zakresie danych
przechowywanych w tym urządzeniu lub systemie albo na nośniku
znajdującym się w jego dyspozycji lub użytkowaniu, w tym
korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną.";
5) tytuł rozdziału 65 otrzymuje brzmienie:
"Ekstradycja oraz przewóz osób ściganych albo skazanych lub wydanie
przedmiotów na wniosek państw obcych";
6) art. 602 otrzymuje brzmienie:
"Art. 602. § 1. Z zastrzeżeniem przepisów rozdziału 65b, ekstradycja jest
wydaniem osoby ściganej albo skazanego, na wniosek państwa obcego,
w celach określonych w § 2.
§ 2. W razie złożenia przez organ państwa obcego wniosku o wydanie
osoby ściganej w celu przeprowadzenia przeciw niej postępowania
karnego lub wykonania orzeczonej co do niej kary albo środka
zabezpieczającego, prokurator przesłuchuje tę osobę i w miarę
potrzeby zabezpiecza dowody znajdujące się w kraju, po czym wnosi
sprawę do właściwego miejscowo sądu okręgowego.";
7) w art. 603a w § 6 wyrazy "art. 602" zastępuje się wyrazami "art. 602 § 2";
8) po rozdziale 65 dodaje się rozdziały 65a oraz 65b w brzmieniu:
"Rozdział 65a.
Wystąpienie do państwa członkowskiego Unii Europejskiej o przekazanie
osoby ściganej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania
Art. 607a. W razie podejrzenia, że osoba ścigana za przestępstwo
popełnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przebywa na
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, właściwy
miejscowo sąd okręgowy, na wniosek prokuratora, może wydać
europejski nakaz aresztowania, zwany w niniejszym rozdziale
"nakazem".
Art. 607b. Wydanie nakazu jest niedopuszczalne:
1) w związku z prowadzonym przeciwko osobie ściganej postępowaniem
karnym o przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności do roku,
2) w celu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze
do 4 miesięcy albo innego środka polegającego na pozbawieniu
wolności na czas nie przekraczający 4 miesięcy.
Art. 607c. § 1. Nakaz powinien zawierać:
1) oznaczenie sądu występującego, ze wskazaniem jego adresu, numeru
telefonu, telefaksu i adresu poczty elektronicznej,
2) datę oraz miejsce wydania nakazu,
3) dane określające tożsamość i obywatelstwo osoby ściganej,
4) sygnaturę, rodzaj i treść prawomocnego albo podlegającego
wykonaniu orzeczenia sądu, w związku z którym nakaz został wydany,
5) przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu,
6) górną granicę ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności
przestępstwa, o które toczy się postępowanie, lub wysokość
orzeczonej kary pozbawienia wolności albo innego środka
polegającego na pozbawieniu wolności,
7) zwięzły opis stanu faktycznego sprawy,
8) wskazanie następstw czynu nieobjętych ustawowymi znamionami
przestępstwa.
§ 2. Nakaz powinien zostać przetłumaczony na język urzędowy państwa
wykonania nakazu.
§ 3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
nakazu, mając na uwadze konieczność udostępnienia państwu
członkowskiemu Unii Europejskiej, do którego jest kierowany, danych
niezbędnych do podjęcia prawidłowej decyzji w przedmiocie
przekazania osoby ściganej.
Art. 607d. § 1. Jeżeli miejsce pobytu osoby ściganej jest znane, sąd
okręgowy, który wydał nakaz, przekazuje go bezpośrednio właściwemu
organowi sądowemu państwa wykonania nakazu; odpis nakazu
przekazuje się Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w wypadku gdy państwo
wykonania nakazu zwróciło się o przedstawienie dodatkowych
informacji lub dokumentów.
Art. 607e. § 1. Osoby przekazanej w wyniku wykonania nakazu nie można ścigać
za przestępstwa inne niż te, które stanowiły podstawę przekazania,
ani wykonać orzeczonych wobec niej za te przestępstwa kar
pozbawienia wolności albo innych środków polegających na
pozbawieniu wolności.
§ 2. Sąd, który prawomocnie orzekł w sprawie, może zarządzić wykonanie
kary tylko za te przestępstwa, które stanowiły podstawę przekazania
osoby ściganej. W posiedzeniu sądu mają prawo wziąć udział
prokurator i osoba ścigana. Przepis art. 451 stosuje się
odpowiednio.
§ 3. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli:
1) państwo wykonania nakazu złożyło oświadczenie o dopuszczalności
ścigania lub wykonania kar pozbawienia wolności albo innych środków
polegających na pozbawieniu wolności za wszystkie czyny popełnione
przed przekazaniem, chyba że organ sądowy tego państwa w orzeczeniu
o przekazaniu postanowił inaczej,
2) osoba przekazana, pomimo takiej możliwości, nie opuściła
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ciągu 45 dni od dnia
prawomocnego zakończenia postępowania albo po opuszczeniu
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na nie powróciła,
3) nie została orzeczona kara pozbawienia wolności albo inny środek
polegający na pozbawieniu wolności,
4) postępowanie karne nie wiąże się ze stosowaniem wobec osoby
ściganej środka polegającego na pozbawieniu wolności,
5) czyn osoby ściganej jest zagrożony karą lub środkiem
niepolegającymi na pozbawieniu wolności,
6) osoba ścigana wyraziła zgodę na przekazanie i zrzekła się
korzystania z prawa określonego w § 1,
7) osoba ścigana, po jej przekazaniu, złożyła przed sądem właściwym
do rozpoznania sprawy oświadczenie o zrzeczeniu się korzystania z
prawa określonego w § 1 w odniesieniu do czynów popełnionych przed
przekazaniem,
8) organ sądowy państwa wykonania nakazu, który przekazał osobę
ściganą, na wniosek sądu właściwego do rozpoznania sprawy, wyraził
zgodę na ściganie lub wykonanie kar pozbawienia wolności albo
innych środków polegających na pozbawieniu wolności za przestępstwa
określone w pkt 1.
§ 4. Wniosek, o którym mowa w § 3 pkt 8, powinien zawierać informacje
wymienione w art. 607c § 1. Przepis art. 607c § 2 stosuje się
odpowiednio.
Art. 607f. Na poczet orzeczonej lub wykonywanej kary pozbawienia wolności
zalicza się okres faktycznego pozbawienia wolności w państwie
wykonania nakazu w związku z przekazaniem.
Art. 607g. Po prawomocnym zakończeniu postępowania karnego przeciwko osobie
ściganej lub wykonaniu wobec niej kary pozbawienia wolności albo
innego środka polegającego na pozbawieniu wolności sąd właściwy do
rozpoznania sprawy przesyła odpis orzeczenia lub zawiadomienie o
wykonaniu kary albo innego środka do organu wymiaru sprawiedliwości
państwa wykonania nakazu.
Art. 607h. § 1. Sąd lub prokurator może wystąpić do organu wymiaru
sprawiedliwości państwa wykonania nakazu o zajęcie i przekazanie
przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa oraz
przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia
przestępstwa, także wtedy, gdy wykonanie nakazu nie jest możliwe
ze względu na śmierć lub ucieczkę osoby ściganej.
§ 2. Przekazane przedmioty, o których mowa w § 1, zwraca się państwu
wykonania nakazu, jeżeli przy ich przekazaniu zastrzeżono zwrot lub
gdy podlegają one zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu
podmiotowi, przebywającemu na terytorium państwa wykonania nakazu.
Art. 607i. § 1. Osoba ścigana, która w wyniku przekazania znalazła się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlega dalszemu przekazaniu
bez zgody państwa wykonania nakazu w związku z przestępstwami
popełnionymi przed przekazaniem, tylko wtedy, gdy:
1) pomimo takiej możliwości nie opuściła terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w ciągu 45 dni od dnia prawomocnego
zakończenia postępowania albo po opuszczeniu terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej na nie powróciła,
2) wyraziła zgodę na przekazanie do państwa innego niż państwo
wykonania nakazu,
3) stosuje się do niej przepis art. 607e § 3 pkt 2, 6, 7 albo 8.
§ 2. Na dalsze przekazanie osoby ściganej, która w wyniku przekazania
znalazła się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wymagana jest
zgoda właściwego organu sądowego państwa wykonania nakazu, które
przekazało tę osobę. Wniosek właściwego sądu okręgowego o wyrażenie
zgody na dalsze przekazanie powinien zawierać informacje wymienione
w art. 607c § 1. Przepis art. 607c § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Na wydanie osoby ściganej, która w wyniku przekazania znalazła
się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wymagana jest zgoda
właściwego organu państwa wykonania nakazu, które przekazało tę
osobę.
Art. 607j. § 1. Jeżeli państwo wykonania nakazu przekazało osobę ściganą pod
warunkiem, że wykonanie kary pozbawienia wolności albo innego
środka polegającego na pozbawieniu wolności nastąpi w tym
państwie, postępowania wykonawczego nie wszczyna się.
§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1, sąd właściwy do rozpoznania
sprawy, niezwłocznie po uprawomocnieniu się orzeczenia, wydaje
postanowienie o przekazaniu skazanego do właściwego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej w celu wykonania orzeczonej kary
albo innego środka polegającego na pozbawieniu wolności. Odpis
postanowienia wraz z odpisem orzeczenia podlegającego wykonaniu
przekazuje się właściwemu organowi sądowemu państwa wykonania
nakazu.
Rozdział 65b
Wystąpienie państwa członkowskiego Unii Europejskiej o przekazanie
osoby ściganej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania
Art. 607k. § 1. Przekazanie z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osoby
ściganej europejskim nakazem aresztowania, zwanym w niniejszym
rozdziale "nakazem europejskim", następuje w celu przeprowadzenia
przeciwko niej, na terytorium innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, postępowania karnego lub wykonania orzeczonej kary
pozbawienia wolności albo innego środka polegającego na
pozbawieniu wolności.
§ 2. W razie otrzymania nakazu europejskiego prokurator przesłuchuje
osobę, której nakaz dotyczy, informując ją o treści nakazu
europejskiego oraz o możliwości wyrażenia zgody na przekazanie lub
zgody na niestosowanie przepisu art. 607e § 1, po czym wnosi sprawę
do właściwego miejscowo sądu okręgowego.
§ 3. Nakaz europejski może być połączony z wnioskiem o zastosowanie
tymczasowego aresztowania lub innego środka zapobiegawczego.
§ 4. Jeżeli odrębne przepisy prawa polskiego stanowią, że ściganie
osoby, wobec której wydano nakaz europejski, jest uzależnione od
zezwolenia właściwej władzy, przed skierowaniem sprawy do sądu
stosuje się przepis art. 13.
§ 5. Jeżeli jednocześnie z wydaniem nakazu europejskiego państwo
członkowskie Unii Europejskiej zwróciło się o dokonanie
przesłuchania osoby ściganej, osobę taką należy przesłuchać przed
rozpoznaniem nakazu. Przesłuchanie odbywa się w obecności osoby
wskazanej w nakazie europejskim. Przepis art. 588 § 4 stosuje się
odpowiednio.
Art. 607l. § 1. W przedmiocie przekazania i tymczasowego aresztowania sąd
orzeka na posiedzeniu, w którym mają prawo wziąć udział prokurator
i obrońca.
§ 2. Jeżeli osoba ścigana wyrazi taką wolę, sąd przyjmuje od niej do
protokołu oświadczenie o zgodzie na przekazanie lub o zgodzie na
niestosowanie przepisu art. 607e § 1. Oświadczenie nie może być
cofnięte, o czym należy pouczyć osobę ściganą.
§ 3. Na postanowienie sądu w przedmiocie przekazania przysługuje
zażalenie. W wypadku, o którym mowa w § 2, zażalenie wnosi się w
terminie 3 dni od dnia ogłoszenia postanowienia. Przepisy art. 252
stosuje się odpowiednio.
Art. 607m. § 1. Postanowienie w przedmiocie przekazania sąd wydaje w
terminie 60 dni od dnia zatrzymania osoby ściganej. Jeżeli osoba
\cigana złożyła oświadczenie, o którym mowa w art. 607l § 2,
termin ten wynosi 10 dni i biegnie od dnia złożenia oświadczenia.
§ 2. W szczególnie uzasadnionych wypadkach, gdy terminy określone w §
1 nie mogą być dotrzymane, postanowienie w przedmiocie przekazania
można wydać w terminie kolejnych 30 dni od dnia upływu tych
terminów. O opóźnieniu należy powiadomić organ sądowy, który wydał
nakaz europejski, podając przyczynę opóźnienia.
§ 3. W wypadku, określonym w art. 607k § 4, terminy, o których mowa w
§ 1 i 2, biegną od uzyskania zezwolenia na ściganie. Jeżeli bieg
tych terminów już się rozpoczął, ulega on zawieszeniu do czasu
uzyskania zezwolenia.
Art. 607n. § 1. Osobę ściganą, wobec której zapadło prawomocne
postanowienie o przekazaniu, przekazuje się właściwemu organowi
sądowemu państwa wydania nakazu europejskiego najpóźniej w
terminie 10 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia.
§ 2. Jeżeli przekazanie osoby ściganej w terminie określonym w § 1 nie
jest możliwe na skutek siły wyższej albo zagrożenia dla życia lub
zdrowia tej osoby, osobę ściganą, o której mowa w § 1, przekazuje
się właściwemu organowi sądowemu państwa wydania nakazu
europejskiego w ciągu 10 dni od dnia upływu nowo ustalonego terminu
przekazania.
§ 3. Jeżeli państwo wydania nakazu europejskiego nie przejmie osoby
podlegającej przekazaniu w terminach, o których mowa w § 1 albo 2,
zarządza się niezwłoczne zwolnienie tej osoby, jeżeli nie jest ona
pozbawiona wolności w innej sprawie.
Art. 607o. Jeżeli przeciwko osobie ściganej jest prowadzone w kraju
postępowanie karne o inny czyn niż wskazany w nakazie europejskim
lub osoba ta ma odbyć w kraju za taki czyn karę pozbawienia
wolności, sąd, wydając postanowienie o przekazaniu, odracza jego
wykonanie do czasu zakończenia w kraju postępowania karnego lub
do czasu wykonania w kraju kary pozbawienia wolności.
Art. 607p. Odmawia się wykonania nakazu europejskiego, jeżeli:
1) przestępstwo, którego dotyczy nakaz europejski, w wypadku
jurysdykcji polskich sądów karnych, podlega darowaniu na mocy
amnestii,
2) w stosunku do osoby ściganej zapadło w innym państwie prawomocne
orzeczenie co do tych samych czynów oraz, w wypadku skazania za te
same czyny, osoba ścigana odbywa karę lub ją odbyła albo kara nie
może być wykonana według prawa państwa, w którym zapadł wyrok
skazujący,
3) w stosunku do osoby ściganej zapadło prawomocne orzeczenie o
przekazaniu do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
4) osoba, której dotyczy nakaz europejski, z powodu wieku nie ponosi
według prawa polskiego odpowiedzialności karnej za czyny będące
podstawą wydania nakazu europejskiego.
Art. 607r. § 1. Można odmówić wykonania nakazu europejskiego, jeżeli:
1) przestępstwo będące podstawą wydania nakazu europejskiego, inne
niż wymienione w art. 607w, nie stanowi przestępstwa według prawa
polskiego,
2) przeciwko osobie ściganej, której dotyczy nakaz europejski, toczy
się w Rzeczypospolitej Polskiej postępowanie karne o przestępstwo,
które stanowi podstawę nakazu europejskiego,
3) wobec osoby ściganej, w związku z czynem będącym podstawą wydania
nakazu europejskiego zapadło prawomocne orzeczenie o odmowie
wszczęcia postępowania, o umorzeniu postępowania lub inne
orzeczenie kończące postępowanie w sprawie,
4) według prawa polskiego nastąpiło przedawnienie ścigania lub
wykonania kary, a przestępstwa, których to dotyczy, podlegały
jurysdykcji sądów polskich,
5) nakaz europejski dotyczy przestępstw, które według prawa
polskiego zostały popełnione, w całości lub w części, na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub
powietrznym,
6) za czyn zabroniony, którego dotyczy nakaz europejski, w państwie
wydania nakazu europejskiego można orzec karę dożywotniego
pozbawienia wolności albo inny środek polegający na pozbawieniu
wolności bez możliwości ubiegania się o jego skrócenie.
§ 2. Przepisu § 1 pkt 1 nie stosuje się, jeżeli czyn nie stanowi
przestępstwa z powodu braku lub odmiennego uregulowania w prawie
polskim odpowiednich opłat, podatków, ceł lub zasad obrotu
dewizowego.
Art. 607s. § 1. Nie podlega wykonaniu nakaz europejski wydany w celu
wykonania kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na
pozbawieniu wolności wobec osoby ściganej, będącej obywatelem
polskim albo korzystającej w Rzeczypospolitej Polskiej z prawa
azylu, jeżeli nie wyrazi ona zgody na przekazanie.
§ 2. Można także odmówić wykonania nakazu europejskiego jeżeli został
on wydany w celu, o którym mowa w § 1, a osoba ścigana ma miejsce
zamieszkania lub stale przebywa na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
§ 3. Odmawiając przekazania, z przyczyn określonych w § 1 lub 2, sąd
orzeka o wykonaniu kary albo środka, orzeczonych przez organ sądowy
państwa wydania nakazu europejskiego.
§ 4. W postanowieniu, o którym mowa w § 3, sąd określa kwalifikację
prawną czynu według prawa polskiego. Sąd związany jest wymiarem
orzeczonej kary. Jeżeli do nakazu europejskiego nie dołączono
dokumentów lub informacji niezbędnych do wykonania kary na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sąd odracza posiedzenie i
zwraca się do właściwego organu państwa wydania nakazu europejskiego
o nadesłanie takich dokumentów lub informacji.
§ 5. Wykonanie kary odbywa się według przepisów prawa polskiego.
Art. 607t. § 1. Jeżeli nakaz europejski został wydany w celu ścigania osoby,
która jest obywatelem polskim albo korzysta w Rzeczypospolitej
Polskiej z prawa azylu, przekazanie może nastąpić pod warunkiem,
że osoba ta będzie odesłana na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej po prawomocnym zakończeniu postępowania w państwie
wydania nakazu europejskiego.
§ 2. W razie skazania osoby, o której mowa w § 1, na karę pozbawienia
wolności albo orzeczenia wobec niej innego środka polegającego na
pozbawieniu wolności stosuje się odpowiednio przepisy art. 607s § 3-
5.
Art. 607u. Jeżeli nakaz europejski został wydany w celu wykonania kary
albo środka zabezpieczającego, orzeczonych zaocznie, a osoba
ścigana nie była wezwana do udziału w postępowaniu ani w inny
sposób zawiadomiona o terminie i miejscu rozprawy albo
posiedzenia, przekazanie tej osoby może się odbyć tylko wtedy,
gdy organ, który wydał nakaz europejski, zapewni ją o możliwości
wystąpienia w państwie wydania nakazu europejskiego z wnioskiem o
przeprowadzenie z jej udziałem nowego postępowania sądowego w tej
samej sprawie.
Art. 607w. Okoliczność, że czyn nie jest przestępstwem według prawa
polskiego, nie stanowi przeszkody do wykonania nakazu
europejskiego, jeżeli dotyczy on czynu zagrożonego w państwie
jego wydania karą co najmniej 3 lat pozbawienia wolności albo
czynu, za który może być orzeczony co najmniej w tym samym
wymiarze inny środek polegający na pozbawieniu wolności, będącego
przestępstwem:
1) udziału w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu
popełnianie przestępstw,
2) o charakterze terrorystycznym,
3) handlu ludźmi,
4) przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę
małoletniego,
5) nielegalnego wytwarzania, przetwarzania, przemytu środków
odurzających, prekursorów, środków zastępczych lub substancji
psychotropowych lub obrotu nimi,
6) nielegalnego obrotu bronią, amunicją, materiałami wybuchowymi lub
radioaktywnymi,
7) łapownictwa i płatnej protekcji,
8) oszustwa,
9) wprowadzania do obrotu finansowego wartości majątkowych
pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł,
10) fałszowania oraz obrotu fałszywymi pieniędzmi lub innymi środkami
płatniczymi,
11) przeciwko ochronie danych gromadzonych, przechowywanych,
przetwarzanych lub przekazywanych w systemie informatycznym,
12) przeciwko środowisku naturalnemu, w tym nielegalnego obrotu
zagrożonymi gatunkami zwierząt i roślin,
13) udzielenia pomocy w nielegalnym przekroczeniu granicy lub
pobycie,
14) zabójstwa,
15) spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,
16) nielegalnego obrotu organami i tkankami ludzkimi,
17) bezprawnego pozbawienia człowieka wolności,
18) uprowadzenia człowieka dla okupu,
19) wzięcia lub przetrzymywania zakładnika,
20) popełnionym z powodów narodowościowych, etnicznych, rasowych,
wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość,
21) rozboju z użyciem broni palnej lub groźby jej użycia,
22) wymuszenia rozbójniczego z użyciem broni palnej lub groźby jej
użycia,
23) nielegalnego obrotu dobrami kultury,
24) sprzeniewierzenia cudzego mienia,
25) podrabiania oraz obrotu podrobionymi wyrobami,
26) fałszowania oraz obrotu sfałszowanymi dokumentami,
27) nielegalnego obrotu hormonami lub podobnymi substancjami,
28) obrotu kradzionymi pojazdami mechanicznymi,
29) zgwałcenia,
30) podpalenia,
31) należącym do właściwości Międzynarodowego Trybunału Karnego,
32) porwania statku wodnego lub powietrznego,
33) sabotażu.
Art. 607x. § 1. Jeżeli przed wydaniem w pierwszej instancji postanowienia w
przedmiocie przekazania wpłynie nakaz europejski dotyczący tej
samej osoby, wydany przez organ sądowy innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, sąd rozpoznaje oba nakazy
europejskie łącznie. Orzekając o przekazaniu osoby ściganej do
danego państwa, sąd bierze pod uwagę okoliczności każdej ze spraw,
wagę przestępstwa i miejsce jego popełnienia, kolejność wydania
nakazów europejskich oraz ich cele.
§ 2. Jeżeli kolejny nakaz europejski dotyczący tej samej osoby wpłynie
po wydaniu w pierwszej instancji postanowienia w przedmiocie
poprzedniego nakazu europejskiego, sąd odracza rozpoznanie kolejnego
nakazu europejskiego do czasu uprawomocnienia się tego
postanowienia.
§ 3. W wypadku uchylenia przez sąd odwoławczy postanowienia, o którym
mowa w § 2, i przekazania nakazu europejskiego do ponownego
rozpoznania w pierwszej instancji, stosuje się odpowiednio przepisy
§ 1.
Art. 607y. § 1. Jeżeli w stosunku do tej samej osoby ściganej wpłynie nakaz
europejski oraz wniosek o wydanie państwu obcemu, po rozpoznaniu
nakazu europejskiego sąd orzeka w przedmiocie dopuszczalności jego
wykonania oraz zawiesza postępowanie i zawiadamia o treści
postanowienia Ministra Sprawiedliwości.
§ 2. Jeżeli Minister Sprawiedliwości postanowi o wydaniu państwu
obcemu osoby, której dotyczy nakaz europejski, postępowanie w
przedmiocie nakazu europejskiego umarza się. W wypadku odmowy
wydania sąd podejmuje zawieszone postępowanie i wydaje postanowienie
w przedmiocie przekazania.
Art. 607z. § 1. Jeżeli informacje przekazane przez państwo wydania nakazu
europejskiego nie są wystarczające do podjęcia decyzji w
przedmiocie przekazania osoby ściganej, sąd wzywa organ sądowy,
który wydał nakaz europejski, do ich uzupełnienia we wskazanym
terminie.
§ 2. W wypadku niedotrzymania terminu, o którym mowa w § 1, nakaz
europejski podlega rozpoznaniu w oparciu o informacje przekazane
wcześniej.
Art. 607za. § 1. Wniosek właściwego organu sądowego państwa wydania nakazu
europejskiego o zgodę na ściganie lub wykonanie kar pozbawienia
wolności albo środków polegających na pozbawieniu wolności za
czyny popełnione przed przekazaniem albo o zgodę na dalsze
przekazanie osoby ściganej rozpatruje sąd okręgowy, który orzekł o
przekazaniu. Przepisy art. 607b, 607p, 607r, 607s § 1i 2 oraz art.
607z stosuje się odpowiednio.
§ 2. W przedmiocie wniosku, o którym mowa w § 1, sąd orzeka w terminie
30 dni od dnia otrzymania wniosku.
Art. 607zb. § 1. Na wniosek państwa wykonania nakazu europejskiego Minister
Sprawiedliwości udziela zezwolenia na przewóz osoby ściganej na
podstawie nakazu europejskiego przez terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
§ 2. Wniosek o zezwolenie na przewóz, o którym mowa w § 1, powinien
zawierać:
1) oznaczenie organu wnioskującego,
2) datę oraz miejsce wydania nakazu europejskiego,
3) dane określające tożsamość i obywatelstwo osoby ściganej,
4) przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu,
5) zwięzły opis stanu faktycznego sprawy.
§ 3. Jeżeli osoba ścigana jest obywatelem polskim albo korzysta w
Rzeczypospolitej Polskiej z prawa azylu, zezwolenie, o którym mowa
w § 1, można wydać pod warunkiem, że osoba ta po zakończeniu
postępowania zostanie przekazana do wykonania kary pozbawienia
wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 4. W wypadku korzystania z drogi powietrznej bez planowanego
lądowania, można poprzestać na powiadomieniu Ministra
Sprawiedliwości o przewożeniu osoby ściganej nad terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej. Jeżeli jednak nastąpi nieprzewidziane
lądowanie, państwo wykonania nakazu europejskiego dostarcza
niezwłocznie dane, o których mowa w § 2; przepis § 3 stosuje się
odpowiednio.
Art. 607zc. Jeżeli sąd, do którego został skierowany nakaz europejski,
nie jest właściwy do nadania mu biegu, przekazuje go właściwemu
organowi sądowemu i powiadamia o tym organ sądowy, który go
wydał.".
Art. 3.
W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz.U. Nr 12, poz. 114, z
późn. zm.)[3] w art. 47 § 8 otrzymuje brzmienie:
"§ 8. Dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z
którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w
nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej
znaczenie prawne.".
Art. 4.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 maja 2004 r.
_______________________________
[1] Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. Nr 128, poz. 840, z 1999
r. Nr 64, poz. 729 i Nr 83, poz. 931, z 2000 r. Nr 48, poz. 548, Nr 93, poz.
1027 i Nr 116, poz. 1216 , z 2001 r. Nr 98, poz. 1071 oraz z 2003 r. Nr 111,
poz. 1061, Nr 121, poz. 1142, Nr 179, poz. 1750 i Nr 199, poz. 1935.
[2] Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 1999 r. Nr 83, poz.
931, z 2000 r. Nr 50, poz. 580, Nr 62, poz. 717, Nr 73, poz. 852 i Nr 93, poz.
1027, z 2001 r. Nr 98, poz. 1071, Nr 106, poz. 1149, z 2002 r. Nr 74, poz. 676
oraz z 2003 r. Nr 17, poz. 155, Nr 111, poz. 1061 i Nr 130, poz. 1188.
[3] Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 1981 r. Nr 24, poz.
124, z 1982 r. Nr 16, poz. 125, z 1983 r. Nr 6, poz. 35 i Nr 44, poz. 203, z
1984 r. Nr 54, poz. 275, z 1985 r. Nr 14, poz. 60 i Nr 23, poz. 100, z 1986 r.
Nr 39, poz. 193, z 1988 r. Nr 20, poz. 135 i Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 34,
poz. 180, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 72, poz. 422 i Nr 86, poz. 504, z 1991
r. Nr 75, poz. 332 i Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 24, poz. 101, z 1994 r. Nr
123, poz. 600, z 1995 r. Nr 6, poz. 29, Nr 60, poz. 310 i Nr 95, poz. 475, z
1997 r. Nr 54, poz. 349, Nr 60, poz. 369, Nr 85, poz. 539, Nr 98, poz. 602, Nr
104, poz. 661, Nr 106, poz. 677, Nr 111, poz. 724, Nr 123, poz. 779, Nr 133,
poz. 884 i Nr 141, poz. 942, z 1998 r. Nr 113, poz. 717, z 1999 r. Nr 83, poz.
931 i Nr 101, poz. 1178, z 2000 r. Nr 22, poz. 271, Nr 73, poz. 852, Nr 74,
poz. 855 i Nr 117, poz. 1228, z 2001 r. Nr 100, poz. 1081, Nr 106, poz. 1149,
Nr 125, poz. 1371, Nr 128, poz. 1409 i Nr 129, poz. 1438 oraz z 2002 r. Nr 19,
poz. 185, Nr 25, poz. 253 i Nr 135, poz. 1145.