Projekt
Ustawa
z dnia ...................................
o zmianie ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną1)
Art. 1. W ustawie z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2002 r. Nr 144, poz. 1204, z późn. zm.2)) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2:
a) pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) świadczenie usługi drogą elektroniczną – wykonanie usługi świadczonej bez jednoczesnej obecności stron (na odległość), poprzez przekaz danych na indywidualne żądanie usługobiorcy, przesyłanej i otrzymywanej za pomocą urządzeń do elektronicznego przetwarzania, włącznie z kompresją cyfrową, i przechowywania danych, która jest w całości nadawana, odbierana lub transmitowana za pomocą sieci telekomunikacyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.3)),”,
b) dodaje się pkt 8 -10 w brzmieniu:
„8) punkt kontaktowy dla administracji – jednostka organizacyjna, do której zadań należy współpraca z państwami członkowskimi Unii Europejskiej oraz Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym w zakresie świadczenia usług drogą elektroniczną;
9) punkt kontaktowy dla usługodawców i usługobiorców – jednostka organizacyjna, do której zadań należy:
a) umożliwienie usługodawcom i usługobiorcom otrzymywania informacji ogólnych na temat ich praw i obowiązków, jak również na temat procedur reklamacyjnych oraz naprawiania szkody w przypadku sporów, łącznie z informacjami na temat praktycznych aspektów związanych z wykorzystaniem tych procedur,
b) umożliwienie usługodawcom i usługobiorcom uzyskiwania danych szczegółowych dotyczących władz, stowarzyszeń lub organizacji, od których mogą oni otrzymać dalsze informacje lub praktyczną pomoc;
10) siedziba – siedziba w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.4)) lub oddział w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 i Nr 180, poz. 1280 oraz z 2008 r. Nr 70, poz. 416).”;
2) w art. 3:
a) pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) świadczenia przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego usług telekomunikacyjnych, z wyłączeniem art. 12 -15.",
b) uchyla się pkt 4 i 5;
3) po art. 3 dodaje się art. 3a - 3c w brzmieniu:
„Art. 3a. 1. Świadczenie usług drogą elektroniczną podlega prawu państwa członkowskiego Unii Europejskiej oraz Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, na którego terytorium usługodawca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do:
1) ochrony praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.[5])), baz danych w rozumieniu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o ochronie baz danych (Dz. U. z 2001 r. Nr 128, poz. 1402, z 2004 r. Nr 96, poz. 959 oraz z 2007 r. Nr 99, poz. 662 i Nr 176, poz. 1238) oraz własności przemysłowej w rozumieniu ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.[6]));
2) emisji pieniądza elektronicznego przez instytucje, o których mowa w art. 50 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2002 r. Nr 169, poz. 1385, z 2004 r. Nr 91, poz. 870 i Nr 96, poz. 959 oraz z 2006 r. Nr 157, poz. 1119);
3) wykonywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności ubezpieczeniowej przez zagraniczny zakład ubezpieczeń, o którym mowa w art. 128 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1151, z późn. zm.[7]));
4) udostępniania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej informacji reklamowych przez fundusz zagraniczny, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 146, poz. 1546, z późn. zm.[8]));
5) umów z udziałem konsumentów – w zakresie, w jakim ochronę praw konsumentów zapewniają przepisy odrębne;
6) warunków dopuszczalności przesyłania niezamówionych informacji handlowych za pośrednictwem poczty elektronicznej.
3. Przepis ust. 1 nie skutkuje również:
1) wyłączeniem swobody stron w zakresie wyboru prawa właściwego dla zobowiązań umownych;
2) wyłączeniem stosowania przepisów o formie czynności prawnych ustanawiających lub przenoszących prawa rzeczowe na nieruchomościach, które obowiązują w państwie, w którym znajduje się nieruchomość.
Art. 3b. Na zasadach określonych przez przepisy odrębne swoboda świadczenia usług drogą elektroniczną może zostać ograniczona, jeżeli jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia, obronność, bezpieczeństwo państwa lub bezpieczeństwo publiczne.
Art. 3c. 1. Punkty kontaktowe, o których mowa w art. 2 pkt 8 i 9, tworzy, w drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji.
2. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, określa w szczególności:
1) liczbę i rodzaj punktów kontaktowych oraz ich szczegółowy zakres zadań,
2) warunki techniczne i organizacyjne punktu kontaktowego
– uwzględniając potrzebę zapewnienia właściwej realizacji zadań punktów kontaktowych.”;
4) w art. 12 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Usługodawca, który świadczy usługi drogą elektroniczną obejmujące transmisję w sieci telekomunikacyjnej danych przekazywanych przez odbiorcę usługi lub zapewnienie dostępu do sieci telekomunikacyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne, nie ponosi odpowiedzialności za treść tych danych, jeżeli:
1) nie jest inicjatorem przekazu danych;
2) nie wybiera odbiorcy przekazu danych;
3) nie wybiera oraz nie modyfikuje informacji zawartych w przekazie.”;
5) w art. 13 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) nie modyfikuje danych,”.
Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego na rynku wewnętrznym (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz. Urz. WE L 178 z 17.07.2000, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 25, str. 399).
2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959 i Nr 173, poz. 1808 oraz z 2007 r. Nr 50, poz. 331.
3) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 163, poz. 1362 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 12, poz. 66, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 170, poz. 1217, Nr 220, poz. 1600, Nr 235, poz. 1700 i Nr 249, poz. 1834 oraz z 2007 r. Nr 23, poz. 137, Nr 50, poz. 331 i Nr 82, poz. 556.
4) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1971 r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r. Nr 19, poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242, z 1985 r. Nr 22, poz. 99, z 1989 r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79, poz. 464, z 1991 r. Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 27, poz. 96, Nr 85, poz. 388 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 114, poz. 542, Nr 139, poz. 646 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 115, poz. 741, Nr 117, poz. 751 i Nr 157, poz. 1040, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 758, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z 2000 r. Nr 22, poz. 271, Nr 74, poz. 855 i 857, Nr 88, poz. 983 i Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr 11, poz. 91, Nr 71, poz. 733, Nr 130, poz. 1450 i Nr 145, poz. 1638, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 141, poz. 1176, z 2003 r. Nr 49, poz. 408, Nr 60, poz. 535, Nr 64, poz. 592 i Nr 124, poz. 1151, z 2004 r. Nr 91, poz. 870, Nr 96, poz. 959, Nr 162, poz. 1692, Nr 172, poz. 1804 i Nr 281, poz. 2783, z 2005 r. Nr 48, poz. 462, Nr 157, poz. 1316 i Nr 172, poz. 1438, z 2006 r. Nr 133, poz. 935 i Nr 164, poz. 1166 oraz z 2007 r. Nr 80, poz. 538 i Nr 82, poz. 557.
[5]) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 94, poz. 658 i Nr 121, poz. 843 oraz z 2007 r. Nr 99, poz. 662 i Nr 181, poz. 1293.
[6]) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 33, poz. 286, z 2005 r. Nr 10, poz. 68, Nr 163, poz. 1362 i Nr 167, poz. 1398, z 2006 r. Nr 170, poz. 1217 i 1218 i Nr 208, poz. 1539 oraz z 2007 r. Nr 99, poz. 662 i Nr 136, poz. 958.
[7]) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 91, poz. 870 i Nr 96, poz. 959, z 2005 r. Nr 83, poz. 719, Nr 143, poz. 1204, Nr 167, poz. 1396, Nr 183, poz. 1538 i Nr 184, poz. 1539, z 2006 r. Nr 157, poz. 1119 oraz z 2007 r. Nr 50, poz. 331, Nr 82, poz. 557, Nr 102, poz. 691 i Nr 112, poz. 769.
[8]) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 83, poz. 719, poz. 183, poz. 1537 i 1538, Nr 184, poz. 1539, z 2006 r. Nr 157, poz. 1119 oraz z 2007 r. Nr 112, poz. 769.
Uzasadnienie
Nowelizacja ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną wynika z konieczności uzupełnienia wdrożenia do krajowego porządku prawnego postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług w ramach społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym). Na niepełną implementację dyrektywy zwróciła uwagę Komisja Europejska.
Zmiana definicji świadczenia usługi drogą elektroniczną (z art. 2 pkt 4 ustawy) nawiązuje do definicji usług zawartej w art. 50 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zgodnie z którym usługami są świadczenia wykonywane zwykle za wynagrodzeniem.
Dodanie w art. 2 pkt 10 ustawy definicji „siedziby” jest konsekwencją zapisu art. 2 lit. c dyrektywy 2000/31/WE określającej „usługodawcę mającego siedzibę” jako przedsiębiorcę krajowego oraz jako przedsiębiorcę zagranicznego prowadzącego działalność gospodarczą na terytorium Polski w formie oddziału w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.).
Wykreślenie z art. 3 pkt 3 ustawy wyrazu „operator” i zastąpienie go szerszym pojęciem „przedsiębiorcy telekomunikacyjnego” było podyktowane tym, że w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) „przedsiębiorca telekomunikacyjny” jest przedsiębiorcą lub innym podmiotem uprawnionym do wykonywania działalności gospodarczej na podstawie odrębnych przepisów, który wykonuje działalność gospodarczą polegającą na dostarczaniu sieci telekomunikacyjnych, udogodnień towarzyszących lub świadczeniu usług telekomunikacyjnych. Ponadto należy zwrócić uwagę, że przedsiębiorca telekomunikacyjny uprawniony do dostarczania publicznych sieci telekomunikacyjnych lub udogodnień towarzyszących zwany jest operatorem, a przedsiębiorca telekomunikacyjny uprawniony do świadczenia usług zwany jest dostawcą usług. Zmiana art. 3 pkt 3 obejmuje także korektę błędu legislacyjnego polegającego na wyłączeniu stosowania wobec przedsiębiorcy telekomunikacyjnego świadczącego usługi telekomunikacyjne, polegające na przekazywaniu danych lub sygnałów między zakończeniami sieci telekomunikacyjnej, wszystkich przepisów ustawy, w tym także przepisów zapewniających dla tych przedsiębiorców wyłączenie odpowiedzialności za przekazywane dane w przypadkach określonych w art. 12 - 15 ustawy. Zawarte w tych przepisach wyłączenia odpowiedzialności przedsiębiorcy telekomunikacyjnego powinny być skuteczne, mimo niestosowania do wskazanej kategorii przedsiębiorców pozostałych rozwiązań ustawy.
Wprowadzenie do przedmiotowej ustawy punktów kontaktowych dla administracji oraz dla usługodawców i usługobiorców (przepisem art. 1 pkt 1 lit. b w związku z pkt 3) jest zgodne z przepisami art. 19 dyrektywy 2000/31/WE, która przewiduje ustanowienie punktów kontaktowych dostępnych co najmniej drogą elektroniczną, które udzielają wsparcia państwom członkowskim Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej w szczególności przez przygotowanie analiz, zbieranie i przekazywanie informacji o ważnych rozstrzygnięciach administracyjnych i sądowych dotyczących świadczenia usług drogą elektroniczną, a także związanych z tym praktyk i obyczajów. Natomiast zadaniem punktów kontaktowych, o których mowa w pkt 9, jest zapewnienie usługobiorcom i usługodawcom: dostępu do informacji ogólnych na temat ich praw i obowiązków, jak również na temat procedur reklamacyjnych oraz naprawiania szkody w przypadku sporów, łącznie z informacjami na temat praktycznych aspektów związanych z wykorzystaniem tych procedur, a także uzyskania szczegółowych danych dotyczących władz, stowarzyszeń lub organizacji, od których mogą oni otrzymać dalsze informacje lub praktyczną pomoc. Powyższe założenie spowodowało konieczność ustanowienia ww. punktów kontaktowych na mocy ustawy, ponieważ dotychczasowe przepisy nie przewidywały tworzenia jednostek obsługujących w ww. zakresie usługobiorców, jak i usługodawców.
Uchylenie z art. 3 ustawy pkt 4 i 5 jest spowodowane zbyt szerokim dotychczas wyłączeniem stosowania przepisów przedmiotowej ustawy. Przeprowadzanie rozliczeń i rozrachunków międzybankowych za pomocą elektronicznych nośników informacji oraz wydawanie i wykorzystywanie kart płatniczych oraz pieniądza elektronicznego nie jest objęte zakresem art. 1 ust. 5 dyrektywy 2000/31/WE.
Wynikające z art. 3 dyrektywy 2000/31/WE zasady: państwa pochodzenia (art. 3 ust. 1) oraz zasada swobody – stanowiąca, że państwa członkowskie Unii Europejskiej nie mogą ograniczać swobodnego świadczenia usług drogą elektroniczną z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej (art. 3 ust. 2), zostały wprowadzone do ustawy przez dodanie art. 3a i art. 3b, które przewidują zamknięty katalog wyłączeń ww. zasad. Zasada swobody świadczenia usług może zostać wyłączona tylko przez działania właściwych organów w stosunku do danej usługi w oparciu o przepisy odrębne, gdy jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia, obronność, bezpieczeństwo państwa lub bezpieczeństwo publiczne. Obecnie w systemie prawnym możliwość podjęcia takich działań przez właściwe organy ogranicza się do środków przewidzianych w prawie karnym, tj. do orzeczenia przepadku narzędzi popełnienia przestępstwa (np. komputera, serwera, dysku) lub do zastosowania zajęcia rzeczy w celu zabezpieczenia przepadku w toku postępowania karnego (art. 217 § 1 kpk). Przedmiotem publicznej debaty należy uczynić możliwość ewentualnego wprowadzenia innych instrumentów, które dawałyby określonym organom możliwość podejmowania działań wobec usługodawców w oderwaniu od trybu karnoprocesowego. Ewentualne wprowadzenie takich ograniczeń jest możliwe tylko przy zachowaniu minimum proceduralnego przewidzianego w art. 3 ust. 4 dyrektywy 2000/31/WE.
Zmiana brzmienia art. 12 ust. 1 ustawy obejmującego tylko transmisję danych ma na celu rozszerzenie implementacji art. 12 ww. dyrektywy 2000/31/WE o zapewnienie dostępu do sieci telekomunikacyjnej.
Zgodnie z art. 13 dyrektywy 2000/31/WE, zmieniony został zapis art. 13 ust. 1 pkt 1 przez wykreślenie wyrazów „nie usuwa albo”.
Ocena skutków regulacji (OSR)
1. Podmioty, na które oddziałuje regulacja
Ustawa wywiera skutki na podmioty świadczące usługi drogą elektroniczną (także w sferze odpowiedzialności podmiotów transmitujących dane lub zapewniających dostęp do sieci telekomunikacyjnej), mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz odbiorców tych usług z krajów członkowskich.
2. Wpływ regulacji na sektor finansów publicznych, w tym budżet państwa i budżety jednostek samorządu terytorialnego
Punkt kontaktowy dla administracji (art. 19.2 dyrektywy o handlu elektronicznym) zostanie utworzony w Ministerstwie Gospodarki, a punkt kontaktowy dla usługodawców i usługobiorców (art. 19.4 dyrektywy o handlu elektronicznym) prowadzony będzie przez jednostkę podległą Ministrowi Gospodarki (Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości). Z doświadczeń zebranych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej wynika, że w chwili obecnej liczba zapytań, które wpływają do punktów kontaktowych, nie jest znaczna. Przewiduje się, że punkt kontaktowy dla administracji oraz punkt kontaktowy dla usługodawców i usługobiorców może być prowadzony odpowiednio przez jednego pracownika w Ministerstwie Gospodarki oraz jednego pracownika w wyznaczonej przez ministra jednostce organizacyjnej. Szacunkowy wpływ utworzenia punktu kontaktowego w Ministerstwie Gospodarki na wydatki budżetu państwa obejmować będzie jednorazowy koszt wyposażenia stanowiska pracy. Koszty stałe obejmują przygotowywanie materiałów informacyjnych (strony internetowej), ekspertyz lub tłumaczeń, a także rocznego wynagrodzenia dla etatu. Ministerstwo Gospodarki wykorzysta do utworzenia punktu kontaktowego w znacznej mierze istniejące już zasoby techniczne i organizacyjne.
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości jest gotowa zapewnić funkcjonowanie Krajowego Punktu Kontaktowego w zakresie dyrektywy o handlu elektronicznym na podstawie limitu zatrudnienia określonego w planie finansowym, stanowiącym załącznik do ustawy budżetowej na rok 2008. W planie finansowym zostaną również ujęte koszty stworzenia strony poświęconej dyrektywie oraz koszty ekspertyz i tłumaczeń tekstów zamieszczonych na tej stronie w wysokości około 25 tys. zł.
W związku z powyższym należy podkreślić, że koszty wynikające z wejścia w życie projektowanej regulacji będą sfinansowane w ramach środków zaplanowanych na rok 2008.
W przypadku dużego zainteresowania beneficjentów działalnością punktu kontaktowego konieczne będzie uwzględnienie związanych z tym kosztów w planie finansowym Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości na kolejne lata.
3. Wpływ regulacji na rynek pracy
Projekt ustawy powinien spowodować większe zainteresowanie kontaktami firm usługodawców z potencjalnymi klientami w państwach członkowskich Unii Europejskiej, umożliwiając konstruowanie ofert z uwzględnieniem wiedzy uzyskiwanej za pośrednictwem sieci punktów kontaktowych. Realizacja tych usług może być związana z potrzebą zatrudniania dodatkowych pracowników.
4. Wpływ regulacji na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość, w tym na funkcjonowanie przedsiębiorstw
Wejście w życie ustawy spowoduje ujednolicenie procesu świadczenia usług drogą elektroniczną. Zainicjowanie procesu tworzenia punktów kontaktowych w rozumieniu art. 19 dyrektywy 2000/31/WE ma stanowić wsparcie dla usługodawców i usługobiorców, umożliwiając im uzyskiwanie wiarygodnych i aktualnych informacji z zakresu rozwiązań prawnych w Polsce i państwach członkowskich Unii Europejskiej. Punkty te mają stanowić również źródło wiedzy o dobrych praktykach oraz rozstrzygnięciach preferowanych przez Komisję Europejską.
5. Wpływ regulacji na sytuację i rozwój regionalny
Ustawa jest czynnikiem stymulującym rozwój sfery usług świadczonych drogą elektroniczną i stanowi element polityki otwarcia w kontaktach realizowanych na obszarze Unii Europejskiej, doprecyzowując zakres obowiązków usługodawców i państwa, które ma wspierać kontakty w ramach społeczeństwa informacyjnego.
6. Konsultacje społeczne
Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414) projekt został opublikowany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. W trybie art. 7 wymienionej ustawy żaden podmiot nie był zainteresowany udziałem w opracowaniu projektu ustawy.
W ramach konsultacji społecznych projekt ustawy został przekazany do zaopiniowania przez Polską Izbę Informatyki i Telekomunikacji, Polskie Towarzystwo Informatyczne oraz Krajową Izbę Gospodarczą Elektroniki i Telekomunikacji. Podmioty te uczestniczyły w procesie opracowywania projektu, przedstawiając swoje opinie na piśmie oraz biorąc udział w konferencjach uzgodnieniowych.