USTAWA z dnia 9 stycznia 1997 r. KODEKS CELNY

Dz.U. z 1997 r. Nr 23, poz. 117

USTAWA
z dnia 9 stycznia 1997 r.

KODEKS CELNY

TYTUŁ I
PRZEPISY OGÓLNE

Art. 1.
Ustawa reguluje zasady i tryb przywozu towarów na polski obszar celny oraz
wywozu towarów z polskiego obszaru celnego, związane z tym prawa i obowiązki
osób oraz uprawnienia i obowiązki organów celnych.

Art. 2.
§ 1. Wprowadzenie towaru na polski obszar celny lub jego wyprowadzenie z
polskiego obszaru celnego następuje w chwili faktycznego przywozu towaru
na polski obszar celny lub jego faktycznego wywozu z tego obszaru.
§ 2. Wprowadzenie towaru na polski obszar celny lub jego wyprowadzenie z
polskiego obszaru celnego powoduje z mocy prawa powstanie obowiązków
i uprawnień przewidzianych w przepisach prawa celnego, jeżeli
przepisy prawa, w tym umowy międzynarodowe, nie stanowią inaczej.
§ 3. Do wprowadzania na polski obszar celny lub wyprowadzania z polskiego
obszaru celnego przedmiotów, objętych z mocy odrębnych przepisów
ochroną własności intelektualnej, handlowej i przemysłowej stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące towaru wprowadzanego lub wyprowadzanego
z polskiego obszaru celnego.
§ 4. Zasady powstawania i wykonywania oraz wygasania zobowiązań podatkowych,
związanych z wprowadzeniem towaru na polski obszar celny
lub z jego wyprowadzeniem z polskiego obszaru celnego oraz zakres
praw i obowiązków organów celnych w tych sprawach, regulują odrębne
przepisy.

Art. 3.
§ 1. Użyte w niniejszej ustawie określenia oznaczają:
1) dozór celny - wszelkie działania podejmowane przez organ celny w
celu zapewnienia przestrzegania przepisów prawa celnego oraz innych
przepisów mających zastosowanie do towarów przywożonych na polski
obszar celny lub z niego wywożonych,
2) dług celny - powstałe z mocy prawa zobowiązanie do uiszczenia należności
celnych przywozowych (dług celny w przywozie) lub należności
celnych wywozowych (dług celny w wywozie) odnoszące się do towarów,
3) dłużnik - każdą osobę zobowiązaną do zapłacenia kwoty wynikającej
z długu celnego,
4) elementy kalkulacyjne - elementy służące do naliczania należności celnych
przywozowych i należności celnych wywozowych odnoszących się
do towaru,
5) kontrola celna - wykonywanie czynności w ramach dozoru celnego, w
szczególności takich jak: rewizja celna towarów, nakładanie i sprawdzanie
zamknięć celnych, przeszukiwanie osób i pomieszczeń, konwój
celny, strzeżenie towarów, kontrola wymaganych dokumentów i ich
autentyczności, kontrola innych dokumentów i kontrola księgowości
osób, zatrzymywanie i kontrola środków transportu, kontrola bagaży i
innych towarów przewożonych przez osoby oraz innych podobnych
czynności,
6) kontyngent taryfowy - wymagającą uzyskania pozwolenia określoną
ilość lub wartość towarów, dla których Rada Ministrów ustaliła obniżone
stawki celne,
7) miejsce wyznaczone lub uznane przez organ celny - inne niż urząd
celny miejsce, w którym mogą być dokonywane czynności przewidziane
w przepisach prawa celnego,
8) należności celne przywozowe - cła i inne opłaty związane z przywozem
towarów,
9) należności celne wywozowe - cła i inne opłaty związane z wywozem
towarów,
10) osoba:
a) osobę fizyczną,
b) osobę prawną,
c) jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej,
11) osoba krajowa:
a) osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w kraju,
b) osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości
prawnej, mającą siedzibę główną w kraju,
c) oddziały i przedstawicielstwa w kraju osób zagranicznych w rozumieniu
ustawy z dnia 2 grudnia 1994 r. - Prawo dewizowe (Dz.U.
Nr 136, poz. 703, z 1995 r. Nr 132, poz. 641 i z 1996 r. Nr 106,
poz. 496),
12) plafon taryfowy - określoną ilość lub wartość towarów w przywozie na
polski obszar celny lub w ich wywozie poza polski obszar celny, dla
których Rada Ministrów ustaliła obniżone stawki celne; określona
ilość lub wartość towarów może być realizowana, a nawet przekroczona
przed terminem zamknięcia (zamknięcie plafonu),
13) polski obszar celny - terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
14) przedstawienie towarów organowi celnemu - zawiadomienie organu
celnego przez osobę, dokonane w wymaganej formie, o dostarczeniu
towarów do urzędu celnego albo miejsca wyznaczonego lub uznanego
przez organ celny,
15) rewizja celna - ustalenie rodzaju, ilości, stanu towaru oraz w razie potrzeby,
ocena wartości celnej towaru,
16) status celny - określenie towaru jako towaru krajowego lub niekrajowego,
17) środki polityki handlowej - ustanowione w ramach polityki gospodarczej
państwa pozataryfowe środki, takie jak ograniczenia ilościowe i
zakazy dotyczące przywozu i wywozu oraz środki ochrony rynku określone
w odrębnych ustawach,
18) towary krajowe:
a) towary całkowicie uzyskane lub wyprodukowane na polskim obszarze
celnym, zgodnie z warunkami określonymi w art. 16, bez
udziału towarów przywiezionych spoza polskiego obszaru celnego,
b) towary przywiezione spoza polskiego obszaru celnego i dopuszczone
do obrotu,
c) towary uzyskane lub wyprodukowane na polskim obszarze celnym
z towarów określonych w lit.b) lub z towarów określonych w lit.a)
i b);
towary krajowe tracą swój status celny z chwilą opuszczenia polskiego
obszaru celnego, z zastrzeżeniem przepisu art. 88,
19) towary niekrajowe - inne niż określone w pkt 18,
20) uprawniony do korzystania z procedury celnej - osobę, na rzecz której
zostało dokonane zgłoszenie celne, albo osobę, na którą zostały przeniesione
prawa i obowiązki związane z procedurą celną, o ile jest to
zgodne z przepisami prawa,
21) urząd celny - jednostkę organizacyjną administracji celnej, w której
mogą zostać dokonane czynności przewidziane w przepisach prawa
celnego,
22) zamknięcia celne - plomby, pieczęcie lub inne znaki urzędowe nakładane
przez polski organ celny lub inne upoważnione do tego polskie
jednostki organizacyjne na towary, pomieszczenia, składy celne, magazyny
celne, środki przewozowe lub ich części, a także nakładane przez
organy celne państw obcych lub przez osoby upoważnione przez te
organy na towary, środki przewozowe lub ich części,
23) zgłaszający - osobę, która dokonuje zgłoszenia celnego we własnym
imieniu na swoją rzecz, we własnym imieniu na cudzą rzecz albo osobę
w której imieniu dokonuje się zgłoszenia celnego,
24) zgłoszenie celne - czynność, poprzez którą osoba wyraża, w wymaganej
formie i określony sposób, zamiar objęcia towaru określoną procedurą
celną,
25) zwolnienie towarów - czynność organu celnego umożliwiająca użycie
towarów w celach określonych przez procedurę celną, jaką zostały objęte.
§ 2. Przeznaczenie celne to:
1) objęcie towaru procedurą celną,
2) wprowadzenie towaru do wolnego obszaru celnego lub do składu wolnocłowego,
3) powrotny wywóz towaru poza polski obszar celny,
4) zniszczenie towaru,
5) zrzeczenie się towaru na rzecz Skarbu Państwa.
§ 3. Procedura celna to sposób postępowania obejmujący:
1) dopuszczenie do obrotu,
2) tranzyt,
3) skład celny,
4) uszlachetnianie czynne,
5) przetwarzanie pod kontrolą celną,
6) odprawę czasową,
7) uszlachetnianie bierne,
8) wywóz.

Art. 4.
Każda osoba zamierzająca faktycznie dokonać przywozu lub wywozu może
uzyskać od organu celnego informację o stosowaniu przepisów prawa celnego.

Art. 5.
§ 1. Prezes Głównego Urzędu Ceł wydaje w formie decyzji, na pisemny
wniosek osoby, wiążącą informację taryfową dotyczącą klasyfikacji towaru
według kodu taryfy celnej.
§ 2. Decyzja, o której mowa w § 1, wiąże organy celne oraz osobę, której
udzielono tej informacji. Wiążącą informację taryfową stosuje się do
towarów, wobec których formalności celne zostały dokonane po dniu, w
którym informacja ta została udzielona.
§ 3. Przedmiotem wiążącej informacji taryfowej jest klasyfikacja towarów
według nomenklatury towarowej taryfy celnej.
§ 4. Osoba, której udzielono informacji, o której mowa w § 1, powinna
udowodnić, że towar zgłoszony jest takim samym towarem, jak opisany
w informacji.
§ 5. Wiążąca informacja taryfowa jest ważna przez 6 lat od daty wydania.
§ 6. Wiążąca informacja taryfowa jest nieważna, jeżeli została wydana na
podstawie nieprawdziwych dokumentów lub nieprawidłowych bądź niekompletnych
danych przedstawionych przez wnioskodawcę.
§ 7. Wiążąca informacja taryfowa traci ważność, gdy:
1) w wyniku zmiany przepisów staje się sprzeczna z prawem; datą, z którą
wiążąca informacja taryfowa traci ważność, jest dzień wejścia w życie
tych przepisów,
2) staje się niezgodna z interpretacją przepisów taryfy celnej przez zmiany
wyjaśnień do nomenklatury towarowej taryfy celnej, bądź przez
wydanie opinii dotyczących klasyfikacji przez Światową Organizację
Celną lub przez zmianę Not Wyjaśniających do nomenklatury Zharmonizowanego
Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów przyjętego
przez Światową Organizację Celną, bądź poprzez zmianę Not Wyjaśniających
do Nomenklatury Scalonej Unii Europejskiej; datą, z którą
wiążąca informacja taryfowa traci ważność, jest data publikacji wymienionych
zmian i opinii,
3) wydana została wskutek błędu lub jest sprzeczna z prawem; datą z
którą informacja taryfowa traci ważność jest data powiadomienia osoby,
której tej informacji udzielono.
§ 8. W wypadku, gdy wiążąca informacja taryfowa utraciła ważność na podstawie
§ 7 pkt 2 lub pkt 3, osoba, której udzielono tej informacji, może
korzystać z niej dalej przez okres 6 miesięcy od publikacji lub powiadomienia,
jeżeli zawarła na podstawie wiążącej informacji taryfowej,
przed datą publikacji lub powiadomienia, wiążące umowy kupna lub
sprzedaży towarów.
§ 9. Osoba, której udzielono wiążącej informacji taryfowej, może ją wykorzystać
w okolicznościach określonych w § 8 jedynie do celów:
1) określania należności celnych przywozowych lub celnych wywozowych,
2) obliczania zwrotów należności celnych przywozowych przy wywozie,
3) uwzględnienia świadectwa potwierdzającego pochodzenie towaru, o ile
świadectwo to zostało wydane na podstawie wymienionej informacji.
§ 10. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, szczegółowe
warunki wydawania wiążącej informacji taryfowej oraz ustali wzory
wniosków i niezbędne dokumenty, które należy do nich dołączyć, a
także wzór formularza wiążącej informacji taryfowej.

Art. 6.
§ 1. Organ celny może wykonywać wszelkie czynności kontroli celnej, które
uzna za stosowne według przepisów prawa celnego w każdym miejscu
znajdującym się na polskim obszarze celnym lub jeżeli umowy międzynarodowe
tak stanowią poza polskim obszarem celnym.
§ 2. Organ celny może w każdym czasie podejmować czynności z zakresu
kontroli celnej wobec towaru znajdującego się na polskim obszarze celnym
w celu ustalenia, czy towar został wprowadzony na polski obszar
celny zgodnie z przepisami prawa.
§ 3. Rewizji celnej nie podlegają:
1) na zasadzie wzajemności:
a) towary przeznaczone dla obcych przedstawicielstw dyplomatycznych,
urzędów konsularnych oraz misji specjalnych w Rzeczypospolitej
Polskiej, a także organizacji międzynarodowych mających
siedziby lub placówki w Rzeczypospolitej Polskiej,
b) towary przeznaczone dla osób korzystających z przywilejów i immunitetów
dyplomatycznych,
c) opatrzone pieczęcią przesyłki urzędowe przesyłane do obcych
przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych i misji
specjalnych w Rzeczypospolitej Polskiej oraz opatrzone pieczęcią
przesyłki przez nie wysyłane,
2) opatrzone pieczęcią przesyłki urzędowe przesyłane między Ministerstwem
Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej a polskimi
przedstawicielstwami dyplomatycznymi, urzędami konsularnymi i misjami
specjalnymi za granicą.
§ 4. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, sposoby i warunki
wykonywania kontroli celnej.
§ 5. Minister Finansów, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej i
Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji, określi, w drodze rozporządzenia,
sposób i warunki wykonywania kontroli celnej oraz nadawania
przeznaczenia celnego okrętom wojennym i wojskowym statkom
powietrznym oraz wyposażeniu i sprzętowi jednostek wojskowych, a
także wyposażeniu i sprzętowi jednostek organizacyjnych resortu spraw
wewnętrznych i administracji.
§ 6. Prezes Głównego Urzędu Ceł może określić, w drodze zarządzenia:
1) wzory pieczęci, zamknięć celnych, stempli i innych znaków stosowanych
przy wykonywaniu kontroli celnej,
2) szczegółowy sposób prowadzenia kontroli celnej bagażu, przewożonego
drogą morską lub powietrzną.

Art. 7.
§ 1. Każda osoba pośrednio lub bezpośrednio uczestnicząca w czynnościach
związanych z wymianą towarową jest zobowiązana do dostarczenia organowi
celnemu, na jego żądanie, w ustalonych terminach, dokumentów
i informacji mających znaczenie dla kontroli celnej, w jakiejkolwiek formie,
jak również do udzielenia niezbędnej pomocy.
§ 2. Na żądanie Prezesa Głównego Urzędu Ceł banki są zobowiązane
udzielać informacji o obrotach i stanach na rachunkach bankowych w
związku z toczącą się sprawą karną skarbową:
1) przeciwko posiadaczowi rachunku będącemu osobą fizyczną, lub
2) o przestępstwo popełnione w zakresie działalności osoby prawnej lub
jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, która to
osoba lub jednostka jest posiadaczem rachunku.
§ 3. Żądanie, o którym mowa w § 2, powinno zawierać oznaczenie posiadacza
rachunku oraz okresu objętego informacją.

Art. 8.
Każda informacja o charakterze poufnym jest chroniona tajemnicą służbową i
nie może być rozpowszechniana przez organ celny bez wyraźnego pozwolenia
osoby lub urzędu, który jej udzielił; przekazywanie informacji jest dozwolone,
w wypadku gdy organ celny jest do tego zobowiązany lub upoważniony zgodnie
z obowiązującymi ustawami.

Art. 9.
§ 1. Nielegalnym wprowadzeniem towaru jest wprowadzenie dokonane z
naruszeniem przepisów art. 35 § 2, art. 36, art. 37, art. 39 oraz art. 180
§ 2.
§ 2. Jeżeli w trakcie kontroli celnej nie można ustalić, że wprowadzonym na
polski obszar celny towarom, których rodzaj i ilość wskazują na przeznaczenie
do działalności gospodarczej, zostało nadane przeznaczenie
celne zgodnie z przepisami prawa celnego, uważa się, że towary te zostały
nielegalnie wprowadzone na polski obszar celny.

Art. 10.
Osoby posiadające dokumenty mające znaczenie dla kontroli celnej powinny je
przechowywać przez 5 lat i udostępniać na każde żądanie organu celnego. Termin
ten rozpoczyna swój bieg z upływem ostatniego dnia roku kalendarzowego,
w którym:
1) zostało przyjęte zgłoszenie celne o dopuszczenie do obrotu, jeżeli
chodzi o towary dopuszczone do obrotu w innych wypadkach, niż
określone w pkt 2, lub zostało przyjęte zgłoszenie celne do wywozu,
2) przestają być pod dozorem celnym towary dopuszczone do obrotu w
związku z zastosowaniem zerowej lub obniżonej stawki ze względu na
przeznaczenie albo podlegające zwolnieniu od należności celnych
przywozowych ze względu na przeznaczenie,
3) zostaje zakończona odpowiednia procedura celna, jeżeli chodzi o towary
objęte inną procedurą celną niż określone w pkt 1 i 2,
4) towary zostały wyprowadzone z wolnego obszaru celnego.

Art. 11.
Terminy określone w przepisach prawa celnego nie podlegają przedłużeniu,
odroczeniu lub przywróceniu poza wypadkami ustanowionymi w przepisach
tego prawa.

Art. 12.
§ 1. W uzasadnionych wypadkach organy celne prowadzą ewidencję towarów,
którym nadano przeznaczenie celne.
§ 2. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia:
1) wypadki, sposób i tryb prowadzenia przez urzędy celne ewidencji towarów,
którym nadano przeznaczenie celne,
2) wzory rejestrów, ksiąg, innych dokumentów ewidencyjnych oraz wzory
formularzy używanych w toku sprawowania dozoru celnego i kontroli
celnej,
3) rodzaje dokumentów mających znaczenie dla kontroli celnej, a także
osoby zobowiązane do ich przechowywania.

TYTUŁ II
ELEMENTY KALKULACYJNE

Dział I
Taryfa celna, inne środki taryfowe i klasyfikacja towarów

Art. 13.
§ 1. Cła określane są na podstawie taryfy celnej lub innych środków taryfowych.
§ 2. Środki polityki handlowej oraz środki, o których mowa w art. 14 stosuje
się zgodnie z klasyfikacją nomenklatury towarowej taryfy celnej.
§ 3. Taryfa celna obejmuje:
1) Polską Scaloną Nomenklaturę Towarową Handlu Zagranicznego PCN
(nomenklatura towarowa),
2) stawki celne, sposób, warunki i zakres ich stosowania,
3) jednostki miar,
4) obniżone stawki celne określone w umowach zawartych przez Rzeczpospolitą
Polską z niektórymi krajami lub grupami krajów,
5) preferencyjne stawki celne przyjęte jednostronnie przez Rzeczpospolitą
Polską w odniesieniu do niektórych krajów, grup krajów lub regionów.
§ 4. Stawki celne, o których mowa w § 3 pkt 4 i pkt 5, są stosowane na
wniosek zgłaszającego, o ile towary, do których się to odnosi, spełniają
warunki do ich zastosowania. Zastosowanie tych stawek może nastąpić
retrospektywnie, o ile zostaną spełnione warunki określone przepisami
prawa, w tym umowami międzynarodowymi.
§ 5. Klasyfikację towarów w taryfie celnej określa kod taryfy celnej.
§ 6. Rada Ministrów ustanawia, w drodze rozporządzenia, taryfę celną.
§ 7. Prezes Głównego Urzędu Ceł ogłasza, w formie zarządzenia, w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wyjaśnienia
do taryfy celnej.

Art. 14.
§ 1. Towary mogą podlegać innym środkom taryfowym, ze względu na ich
właściwości, przeznaczenie lub w związku z zawartymi przez Rzeczpospolitą
Polską preferencyjnymi umowami międzynarodowymi.
§ 2. Środkami taryfowymi, o których mowa w § 1, są: zawieszenie w całości
lub w części poboru ceł, kontyngenty taryfowe i plafony taryfowe.
§ 3. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, ze względu na właściwości
towarów, ze względu na ich przeznaczenie lub w związku z zawartymi
przez Rzeczpospolitą Polską preferencyjnymi umowami międzynarodowymi
z niektórymi krajami lub grupami krajów, może:
1) zawiesić w całości lub w części pobór ceł,
2) ustanowić kontyngent taryfowy,
3) ustanowić plafon taryfowy.
§ 4. Rada Ministrów, ustanawiając kontyngent taryfowy, zgodnie z § 3 pkt 2,
określi równocześnie sposób jego rozdysponowania.
§ 5. Środki, o których mowa w § 2 i § 3, są stosowane na wniosek zgłaszającego
o ile, towary, do których się to odnosi, spełniają warunki do ich
stosowania. Zastosowanie tych środków może nastąpić retrospektywnie,
o ile zostaną spełnione warunki określone przepisami prawa.
§ 6. W razie ustanowienia kontyngentu taryfowego, o którym mowa w § 3
pkt 2, do objęcia towaru procedurą celną z zastosowaniem obniżonych
stawek wymagane jest pozwolenie Ministra Gospodarki.
§ 7. Minister Gospodarki może ustalić, w drodze rozporządzenia, tryb realizacji
ustanowionych plafonów taryfowych.
§ 8. Minister Gospodarki może określić, w drodze rozporządzenia, zamknięcie
plafonu taryfowego.
§ 9. Od dnia wejścia w życie rozporządzenia, o którym mowa w § 8, cła są
pobierane w wysokości określonej w taryfie celnej.

Dział II
Pochodzenie towarów

Art. 15.
§ 1. Niepreferencyjne pochodzenie towarów określa się w celu:
1) stosowania taryfy celnej, z wyjątkiem środków wymienionych w art. 13
§ 3 pkt 4 i pkt 5,
2) stosowania środków polityki handlowej ustanowionych w odrębnych
przepisach,
3) sporządzania i wydawania świadectw potwierdzających pochodzenie
towarów.
§ 2. Reguły ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów określają
art. 16-19.

Art. 16.
§ 1. Towarami pochodzącymi z danego kraju są towary całkowicie tam uzyskane
lub wyprodukowane.
§ 2. Towarami całkowicie uzyskanymi lub wyprodukowanymi w danym kraju
są:
1) produkty mineralne tam wydobyte,
2) rośliny lub produkty roślinne tam zebrane,
3) żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane,
4) produkty uzyskane od żywych zwierząt tam wyhodowanych,
5) produkty uzyskane przez polowanie lub rybołówstwo na jego terytorium,
6) produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z mórz
znajdujących się poza morzami terytorialnymi danego kraju, dokonywanego
przez statki w nim zarejestrowane i pływające pod jego banderą,
7) towary wytworzone na pokładach statków-przetwórni z produktów, o
których mowa w pkt 6, pochodzących z tego kraju, o ile statki-przetwórnie
zostały zarejestrowane w danym kraju i pływają pod jego banderą,
8) produkty wydobyte z dna morskiego i z wnętrza ziemi pod nim, znajdującym
się poza morzami terytorialnymi, o ile dany kraj ma prawa
wyłączności do eksploatacji dna lub wnętrza ziemi pod nim,
9) odpady i pozostałości powstałe w danym kraju w wyniku procesów
produkcyjnych i towary zużyte, jeśli nadają się wyłącznie do odzyskiwania
surowców,
10) towary wytworzone w danym kraju wyłącznie z towarów, o których
mowa w pkt 1-9, lub z ich pochodnych na dowolnym etapie przetworzenia.
§ 3. Określenie "kraj" w rozumieniu § 2 obejmuje również morza terytorialne
kraju.

Art. 17.
Towar, w produkcję którego zaangażowany jest więcej niż jeden kraj, jest
uznawany za pochodzący z kraju, w którym podlegał ostatniej istotnej, ekonomicznie
uzasadnionej obróbce lub przetworzeniu, które spowodowały wytworzenie
nowego produktu lub stanowiły istotny etap wytwarzania w przedsiębiorstwie
przystosowanym do tego celu.

Art. 18.
Nie uznaje się towarów za pochodzące z kraju, w którym podlegały obróbce
lub przetworzeniu w rozumieniu art. 17, jeżeli z ustalonych faktów wynika, że
jedynym celem obróbki lub przetworzenia było obejście przepisów dotyczących
pochodzenia towarów.

Art. 19.
§ 1. Ustalenie pochodzenia towarów, o których mowa w art. 16 i art. 17,
dokonywane jest przez organ celny na podstawie dowodu pochodzenia
towarów.
§ 2. W wypadku wątpliwości co do pochodzenia towarów, organ celny może
zażądać dodatkowych dowodów potwierdzających pochodzenie towarów.
§ 3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe zasady i tryb ustalania pochodzenia towarów, o których
mowa w art. 17,
2) sposób dokumentowania pochodzenia towarów, o których mowa w § 1
i § 2,
3) listę towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem
pochodzenia.

Art. 20.
§ 1. Warunki uzyskiwania pochodzenia, jakie powinny spełniać towary, aby
korzystać ze środków wymienionych w art. 13 § 3 pkt 4 lub pkt 5 oraz
sposoby jego dokumentowania określane są według reguł preferencyjnego
pochodzenia towarów.
§ 2. W wypadku towarów objętych umowami, o których mowa w art. 13 § 3
pkt 4, reguły, o których mowa w § 1, określone są w tych umowach.
§ 3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, reguły ustalania pochodzenia
towarów wobec których będą stosowane stawki, określane na
podstawie art. 13 § 3 pkt 5, oraz sposób jego dokumentowania.

Dział III
Wartość celna towarów

Art. 21.
Wartość celna towarów określana jest w celu ustalenia kwoty wynikającej z
długu celnego oraz innych należności pobieranych przez organ celny, jak również
stosowania środków polityki handlowej.

Art. 22.
§ 1. Użyte w niniejszym dziale określenia oznaczają:
1) wytworzenie - wyhodowanie, wyprodukowanie, wydobycie,
2) towary identyczne - towary wytworzone w tym samym kraju, będące
takimi samymi pod każdym względem, włączając cechy fizyczne i renomę
jaką posiadają; nieznaczne różnice w wyglądzie zewnętrznym
nie są przeszkodą do uznania towarów za identyczne, jeśli odpowiadają
one pod innym względem niniejszej definicji,
3) towary podobne - towary wytworzone w tym samym kraju, które, nie
będąc podobnymi pod każdym względem, posiadają podobne cechy i
skład materiałowy, co pozwala im pełnić te same funkcje i być towarami
handlowo zamiennymi; jakość towarów, znak towarowy i renoma
jaką posiadają, są czynnikami, które należy uwzględniać przy ustalaniu
podobieństwa towarów,
4) towary tego samego gatunku i rodzaju - towary zawierające się w
grupie lub zakresie towarów wytwarzanych przez jedną gałąź przemysłu
lub branżę przemysłową i obejmujące towary identyczne lub
podobne,
5) prowizja od zakupu - opłata poniesiona przez kupującego na rzecz
jego agenta za usługę polegającą na reprezentowaniu go przy zakupie
towarów, dla których ustalana jest wartość celna.
§ 2. Za osoby powiązane ze sobą uznaje się osoby, jeżeli:
1) jedna z osób jest urzędnikiem, dyrektorem lub członkiem organu zarządzającego
bądź kontrolnego drugiej, lub
2) są prawnie uznanymi wspólnikami w działalności gospodarczej, lub
3) jedna z osób jest pracodawcą drugiej, lub
4) jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio dysponuje prawami głosu
lub udziałem w kapitale zakładowym albo akcyjnym wynoszącym co
najmniej 5% wszystkich praw głosu lub co najmniej 5% kapitału zakładowego
albo akcyjnego drugiej osoby, lub
5) jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio kontroluje drugą, lub
6) znajdują się pod bezpośrednią lub pośrednią kontrolą trzeciej osoby,
lub
7) wspólnie kontrolują, bezpośrednio lub pośrednio, trzecią osobę, lub
8) są małżonkami, są spokrewnione lub spowinowacone do drugiego stopnia,
albo są związane stosunkiem przysposobienia, lub
9) jedna z nich w działalności gospodarczej jest wyłącznym dystrybutorem
lub wyłącznym koncesjonariuszem drugiej osoby, jeśli odpowiadają
kryteriom, o których mowa w pkt. 1-8.
§ 3. Za towary identyczne lub towary podobne nie uznaje się towarów wytworzonych
w oparciu o wykonane na polskim obszarze celnym prace
techniczno-inżynieryjne, rozwojowe, artystyczne, projektowe oraz plany
i szkice, w stosunku do których nie można dokonać korekty zgodnie z
art. 30 § 1 pkt 2 lit. d).
§ 4. Jeżeli brak jest identycznych lub podobnych towarów, wytwarzanych
przez tę samą osobę, która wytworzyła towary dla których ustalana jest
wartość celna, mogą być brane pod uwagę towary wytwarzane przez inną
osobę.

Art. 23.
§ 1. Wartością celną towarów jest wartość transakcyjna, to znaczy cena faktycznie
zapłacona lub należna za towar sprzedany w celu przywozu na
polski obszar celny, ustalana, o ile jest to konieczne, z uwzględnieniem
art. 30 i art. 31.
§ 2. Wartość transakcyjna nie może być przyjęta za wartość celną towaru w
wypadku, gdy:
1) istnieją ograniczenia w dysponowaniu lub użytkowaniu towarów przez
kupującego, inne niż ograniczenia, które:
a) są nakładane lub wymagane przez prawo,
b) ograniczają obszar geograficzny, na którym towar może być odsprzedany,
c) nie mają istotnego wpływu na wartość towaru, lub
2) sprzedaż lub cena towaru są uzależnione od warunków lub spełnienia
świadczeń, których wartości nie można ustalić, lub
3) jakakolwiek część dochodu z dalszej odsprzedaży, dyspozycji lub późniejszego
użytkowania towarów przez nabywcę przypada bezpośrednio
lub pośrednio sprzedawcy, chyba że zgodnie z art. 30 może zostać dokonana
odpowiednia korekta, lub
4) kupujący i sprzedawca są ze sobą powiązani, chyba że wartość transakcyjna
może być zaakceptowana w celu ustalenia wartości celnej, zgodnie
z § 3.
§ 3. Przy ustalaniu, czy wartość transakcyjna jest do zaakceptowania do celów
stosowania § 1, powiązanie ze sobą kupującego i sprzedawcy nie
stanowi samo w sobie wystarczającej podstawy do niezaakceptowania
wartości transakcyjnej. Gdy okaże się to konieczne, okoliczności dotyczące
sprzedaży powinny zostać zbadane, a wartość transakcyjna powinna
być zaakceptowana, pod warunkiem, że powiązanie nie wpłynęło
na cenę. Jeżeli na podstawie informacji uzyskanych od zgłaszającego
lub powziętych w inny sposób, organ celny ma powody, aby uznać, że
powiązanie wpłynęło na cenę powody takie powinny być podane zgłaszającemu
i należy zapewnić mu możliwość ustosunkowania się do nich.
Na żądanie zgłaszającego informacja o takich powodach powinna być
przedstawiona w formie pisemnej.
§ 4. W wypadku transakcji między osobami powiązanymi wartość transakcyjna
jest akceptowana, a wartość celna towarów ustalana zgodnie z § 1,
o ile zgłaszający udowodni, że taka wartość jest zbliżona do jednej z
występujących w tym samym lub zbliżonym czasie:
1) wartości transakcyjnej przy sprzedaży kupującemu, w żadnym konkretnym
wypadku nie powiązanemu ze sprzedawcą, identycznych lub
podobnych towarów wprowadzonych na polski obszar celny,
2) wartości celnej identycznych lub podobnych towarów, ustalonej zgodnie
z art. 27,
3) wartości celnej identycznych lub podobnych towarów, ustalonej zgodnie
z art. 28.
§ 5. Przy zastosowaniu kryteriów, o których mowa w § 4, należy uwzględnić
różnice w poziomach handlu (hurt, detal), różnice ilościowe, koszty
wymienione w art. 30 oraz koszty ponoszone przez sprzedawcę przy
transakcjach, w których kupującym jest osoba z nim nie powiązana, a
koszty te nie występują przy transakcji między sprzedawcą a osobą z
nim powiązaną.
§ 6. Kryteria określone w § 4 mogą być stosowane tylko do celów porównawczych.
Wartość celna towaru nie może być ustalona w sposób zastępczy
na podstawie § 4.
§ 7. Wartość transakcyjna nie może być przyjęta za wartość celną, o której
mowa w § 1, w wypadku gdy organ celny z uzasadnionych przyczyn zakwestionował
wiarygodność i dokładność informacji lub dokumentów
służących do określenia wartości celnej, które należy dołączyć do zgłoszenia
celnego albo gdy nie zostaną one przedstawione przez zgłaszającego.
§ 8. Przed ustaleniem wartości celnej na podstawie art. 25-29, organ celny
wyjaśnia zgłaszającemu, na jego pisemny wniosek, przyczyny zastosowania
§ 7, wyznaczając termin na złożenie wyjaśnień.
§ 9. Ceną faktycznie zapłaconą lub należną jest całkowita kwota płatności
dokonanej lub mającej zostać dokonaną przez kupującego wobec lub
na korzyść sprzedawcy za przywożone towary i obejmująca wszystkie
płatności dokonane lub mające być dokonane jako warunek sprzedaży
towarów kupującemu, albo płatności dokonane lub mające być dokonane
przez kupującego osobie trzeciej celem spełnienia zobowiązań
sprzedawcy. Płatność może zostać dokonana w formie przelewu pieniężnego
lub za pomocą innych form zapłaty bezpośrednio lub pośrednio.
§ 10. Podjęte przez kupującego udokumentowane działania dokonane na jego
własny rachunek, inne niż te, których doliczenie przewidziane jest w
art. 30, nie są uznawane za pośrednią płatność na rzecz sprzedawcy,
nawet jeśli mogłyby być uznane za korzystne dla sprzedawcy lub zostały
podjęte na podstawie porozumienia ze sprzedawcą, a ich koszt nie będzie
doliczony do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej przy ustalaniu
wartości celnej przywiezionych towarów.

Art. 24.
§ 1. Jeżeli wartość celna nie może zostać ustalona na podstawie art. 23,
ustala się ją stosując w kolejności art. 25-28.
§ 2. Kolejność stosowania art. 27 i art. 28 zostanie zmieniona na wniosek
zgłaszającego.

Art. 25.
§ 1. Jeżeli wartość celna przywiezionych towarów nie może być ustalona na
podstawie przepisów art. 23, za wartość celną przyjmuje się wartość
transakcyjną identycznych towarów sprzedanych i wprowadzonych na
polski obszar celny w tym samym lub zbliżonym czasie, co towary, dla
których ustalana jest wartość celna.
§ 2. Dla ustalenia wartości, o której mowa w § 1, należy stosować wartość
transakcyjną identycznych towarów sprzedawanych na tym samym poziomie
handlu i w zasadzie w tych samych ilościach, co towary dla których,
ustalana jest wartość celna. W wypadku gdy, nie stwierdzono tego
rodzaju sprzedaży, należy przyjmować wartość transakcyjną identycznych
towarów sprzedawanych na innych poziomach handlu lub w innych
ilościach, z niezbędnymi poprawkami mającymi na celu uwzględnienie
różnicy w poziomach handlu lub ilości, pod warunkiem, że tego
rodzaju korekta może być dokonana na podstawie przedstawionych
dowodów określających zasadność i prawidłowość korekty, niezależnie
od tego, czy taka korekta prowadzi do zwiększenia, czy też zmniejszenia
wartości.
§ 3. Jeżeli koszty, o których mowa w art. 30 § 1 pkt 5, są włączone do wartości
transakcyjnej, należy uwzględnić istotne różnice w takich kosztach
między towarami, dla których ustalana jest wartość celna a towarami
identycznymi, wynikające z różnic w odległościach i rodzaju transportu.
§ 4. Jeżeli stosując niniejszy artykuł stwierdzono więcej niż jedną wartość
transakcyjną towarów identycznych, do ustalenia wartości celnej towarów
przywożonych należy przyjmować wartość najniższą.

Art. 26.
§ 1. Jeżeli wartość celna przywożonych towarów nie może być ustalona na
podstawie przepisów art. 23 i art. 25, za wartość celną przyjmuje się
wartość transakcyjną podobnych towarów sprzedanych i wprowadzonych
na polski obszar celny w tym samym lub zbliżonym czasie, co towary,
dla których ustalana jest wartość celna.
§ 2. Przepisy art. 25 § 2-4 stosuje się odpowiednio.

Art. 27.
§ 1. Jeżeli wartość celna przywożonych towarów nie może być ustalona na
podstawie przepisów art. 23, art. 25 i art. 26, za wartość celną przyjmuje
się cenę jednostkową towarów przywożonych bądź identycznych lub
podobnych sprzedanych na polskim obszarze celnym w największych
zbiorczych ilościach i stanie, w jakim są towary, dla których ustalana
jest wartość celna, w transakcjach sprzedaży między nie powiązanymi ze
sobą osobami, w tym samym lub zbliżonym czasie, nie przekraczającym
90 dni od dnia przywozu towaru, dla którego ustalana jest wartość celna,
pomniejszoną o:
1) marżę zazwyczaj płaconą lub uzgodnioną do zapłacenia, albo też narzut,
jaki jest zazwyczaj stosowany na polskim obszarze celnym, obejmujący
zyski i wydatki związane ze sprzedażą przywiezionych towarów
tego samego gatunku i rodzaju,
2) koszty transportu i ubezpieczenia oraz opłaty załadunkowe i manipulacyjne
związane z transportem, po przywozie towarów na polski obszar
celny,
3) należności celne przywozowe lub inne opłaty pobierane na polskim
obszarze celnym z tytułu przywozu lub sprzedaży towarów.
§ 2. Jeżeli towary przywożone bądź identyczne lub podobne nie są przedmiotem
sprzedaży na polskim obszarze celnym w takim samym stanie i
w tym samym lub zbliżonym czasie, co towary, dla których ustalana jest
wartość celna, to na wniosek zgłaszającego wartość celną ustala się na
podstawie ceny jednostkowej przywiezionych towarów, po której są one
sprzedawane po dokonaniu ich przetworzenia, w największych zbiorczych
ilościach, w transakcjach sprzedaży między nie powiązanymi osobami,
pomniejszonej o koszty przetworzenia i koszty, o których mowa w
§ 1 pkt 1-3.

Art. 28.
Jeżeli wartość celna przywożonych towarów nie może być ustalona na podstawie
przepisów art. 23 i art. 25-27, za wartość celną przyjmuje się wartość kalkulowaną,
która jest sumą:
1) kosztów lub wartości materiałów i produkcji bądź innych procesów zastosowanych
przy wytworzeniu przywożonych towarów,
2) kwoty zysku i kosztów ogólnych równych kwocie zwyczajowo wliczonej
w cenę sprzedaży towarów tego samego gatunku lub rodzaju jak te,
dla których ustalana jest wartość celna, wytworzonych przez producentów
w kraju wywozu w celu przywozu takich towarów na polski obszar
celny,
3) kosztów lub wartości, o których mowa w art. 30 § 1 pkt 5.

Art. 29.
§ 1. Jeżeli wartość celna nie może być ustalona na podstawie przepisów art.
23 i art. 25-28, jest ona ustalana na podstawie danych dostępnych na
polskim obszarze celnym, z zastosowaniem odpowiednich środków zgodnych
z zasadami i ogólnymi przepisami:
1) Artykułu VII Układu Ogólnego w sprawie Taryf Celnych i Handlu z
1994 r.,
2) Porozumienia w sprawie stosowania Artykułu VII Układu Ogólnego w
sprawie Taryf Celnych i Handlu z 1994 r.,
3) przepisów niniejszego działu.
§ 2. Wartość celna ustalana z zastosowaniem § 1 nie może być określana na
podstawie:
1) ceny sprzedaży na polskim obszarze celnym towarów, wytworzonych
na tym obszarze,
2) systemu polegającego na przyjmowaniu do ustalania wartości celnej
wyższej z dwóch alternatywnych wartości,
3) ceny towarów na rynku wewnętrznym kraju wywozu,
4) kosztów produkcji innych niż wartość kalkulowana, która została ustalona
dla identycznych lub podobnych towarów na podstawie art. 28,
5) cen, po których towary są sprzedawane w kraju wywozu z przeznaczeniem
poza polski obszar celny,
6) minimalnych wartości celnych,
7) arbitralnych bądź nieprawdziwych wartości.

Art. 30.
§ 1. W celu określania wartości celnej z zastosowaniem przepisów art. 23,
do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za przywożone towary dodaje
się:
1) poniesione przez kupującego lecz nie ujęte w cenie faktycznie zapłaconej
lub należnej za towary, koszty:
a) prowizji i pośrednictwa, za wyjątkiem prowizji od zakupu,
b) pojemników, o ile na potrzeby celne są traktowane łącznie z towarem,
którego wartość celna jest ustalana,
c) pakowania, zarówno w sensie materiałów jak i robocizny,
2) określoną w odpowiedniej proporcji wartość wymienionych poniżej
towarów i usług, dostarczonych bezpośrednio lub pośrednio przez kupującego,
bezpłatnie lub po obniżonej cenie, do użytku związanego z
produkcją i sprzedażą przywożonych towarów, w zakresie, w jakim taka
wartość nie została ujęta w cenie faktycznie zapłaconej lub należnej:
a) materiałów, komponentów, części i podobnych elementów, które
stanowią część składową lub przynależność przywiezionych towarów,
b) narzędzi, matryc, form i podobnych elementów użytych przy produkcji
przywiezionych towarów,
c) materiałów zużytych przy produkcji przywiezionych towarów,
d) prac techniczno-inżynieryjnych, rozwojowych, artystycznych i projektowych
oraz planów i szkiców wykonanych poza polskim obszarem
celnym i niezbędnych do produkcji przywiezionych towarów,
3) honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne, dotyczące towarów,
dla których ustalana jest wartość celna, które musi opłacić kupujący,
zarówno bezpośrednio jak i pośrednio, jako warunek sprzedaży tych
towarów, o ile koszty te nie są ujęte w cenie faktycznie zapłaconej lub
należnej,
4) wartość jakiejkolwiek części dochodu z tytułu dalszej odsprzedaży, dyspozycji
lub wykorzystania przywiezionych towarów, która przypada
bezpośrednio lub pośrednio sprzedawcy,
5) koszty transportu i ubezpieczenia przywiezionych towarów oraz opłaty
załadunkowe i manipulacyjne związane z ich transportem, poniesione
do granicy państwa lub portu polskiego.
§ 2. Koszty dodane do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej powinny być
doliczane, z zastosowaniem przepisów niniejszego artykułu, jedynie na
podstawie obiektywnych i wymiernych danych.
§ 3. Nie naruszając przepisów § 1 pkt 3:
1) opłaty za prawo do kopiowania przywiezionych towarów na polskim
obszarze celnym nie są doliczane do ceny faktycznie zapłaconej lub
należnej za te towary, przy ustalaniu ich wartości celnej,
2) płatności za prawo do dystrybucji lub odsprzedaży przywiezionych towarów,
poniesione przez kupującego, nie są doliczane do ceny faktycznie
zapłaconej lub należnej za przywiezione towary, jeżeli takie płatności
nie stanowią warunku sprzedaży towarów.

Art. 31.
Nie wlicza się do wartości celnej następujących kosztów, o ile można je wyodrębnić
z ceny faktycznie zapłaconej lub należnej:
1) kosztów transportu przywożonych towarów, które te koszty zostały
poniesione po przekroczeniu granicy państwa lub po przybyciu do portu
polskiego,
2) należności za prace budowlane, instalacyjne, montażowe, obsługę lub
pomoc techniczną, wykonane po przywozie towarów, takich jak: zakłady
przemysłowe, maszyny lub wyposażenie,
3) odsetek wynikających z umowy o finansowaniu zakupu przywiezionych
towarów, zawartej przez kupującego, niezależnie od tego, czy finansowanie
zapewnione jest przez sprzedawcę, czy też przez inną osobę, o
ile umowa ta została zawarta w formie pisemnej, a kupujący będzie w
stanie udowodnić, że:
a) towary zostały sprzedane po cenie zadeklarowanej jako faktycznie
zapłaconej lub należnej,
b) żądane oprocentowanie nie przekracza normalnie stosowanego
oprocentowania dla tego typu transakcji dokonywanych w tym
czasie, w kraju, w którym dokonano operacji finansowej,
4) opłat za prawo do kopiowania na polskim obszarze celnym towarów
przywiezionych,
5) prowizji od zakupu,
6) należności celnych przywozowych lub innych opłat pobieranych na
polskim obszarze celnym z tytułu przywozu lub sprzedaży towarów.

Art. 32.
Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb
ustalania wartości celnej przywożonych towarów.

Art. 33.
Prezes Głównego Urzędu Ceł może ogłosić, w formie zarządzenia w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wyjaśnienia dotyczące
wartości celnej wydawane przez właściwe organy.

Art. 34.
W celu ustalania wartości celnej Minister Finansów, określi, w drodze zarządzenia,
zasady stosowania kursów walut obcych, ustalanych przez Prezesa Narodowego
Banku Polskiego i ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski.

TYTUŁ III
TOWARY WPROWADZANE NA POLSKI OBSZAR CELNY

Dział I
Wprowadzenie towarów

Art. 35.
§ 1. Towary wprowadzone na polski obszar celny podlegają, od chwili ich
wprowadzenia, dozorowi celnemu. Towary te mogą podlegać kontroli
celnej zgodnie z obowiązującymi przepisami.
§ 2. Towary mogą być wprowadzone lub wyprowadzone z polskiego obszaru
celnego przez otwarte przejścia graniczne, a przez inne przejścia, tylko
po wydaniu pozwolenia przez organ celny.
§ 3. Towary, o których mowa w § 1, pozostają pod dozorem celnym tak
długo, jak jest to niezbędne do określenia ich statusu celnego, a w wypadku
towarów niekrajowych aż do czasu, kiedy ich status celny zostanie
zmieniony, bądź gdy zostaną wprowadzone do wolnego obszaru celnego,
albo zostaną powrotnie wywiezione, bądź zniszczone zgodnie z
art. 186.

Art. 36.
§ 1. Osoba wprowadzająca towary na polski obszar celny jest zobowiązana
do niezwłocznego ich dostarczenia trasą określoną przez organ celny i
zgodnie z jego instrukcjami (droga celna) do:
1) granicznego urzędu celnego albo miejsca wyznaczonego lub uznanego
przez organ celny, lub
2) wolnego obszaru celnego, jeżeli towary mają być wprowadzone bezpośrednio
do niego:
a) drogą morską lub powietrzną,
b) drogą lądową bez przejazdu przez inną część polskiego obszaru
celnego, o ile wolny obszar celny przylega do granicy lądowej
państwa.
§ 2. Każda osoba przejmująca odpowiedzialność za przewóz towarów po ich
wprowadzeniu na polski obszar celny, także w wyniku przeładunku, jest
odpowiedzialna za wykonanie obowiązków, o których mowa w § 1.
§ 3. Przepis § 1 pkt 1 nie wyłącza stosowania przepisów dotyczących ruchu
turystycznego, ruchu przygranicznego, obrotu pocztowego lub ruchu o
mało istotnym znaczeniu ekonomicznym, pod warunkiem, że możliwości
dozoru i kontroli celnej nie będą ograniczone.
§ 4. Przepisów § 1-3 i art. 37, art. 39-50 oraz art. 52 i art. 53 nie stosuje się
do towarów, które czasowo opuściły polski obszar celny podczas transportu
drogą morską lub powietrzną pomiędzy dwoma miejscami znajdującymi
się na tym obszarze, pod warunkiem, że przewóz został dokonany
drogą bezpośrednią, rejsowym samolotem lub statkiem linii lotniczych,
albo linii żeglugowych, bez postoju poza polskim obszarem celnym.
Niniejszego przepisu nie stosuje się do towarów wcześniej załadowanych
w portach lub na lotniskach znajdujących się poza polskim obszarem
celnym.
§ 5. Przepisów § 1 nie stosuje się do towarów przewożonych przez polskie
morza terytorialne lub przestrzeń powietrzną na pokładzie statków wodnych
lub powietrznych, których miejscem przeznaczenia nie jest port
lub lotnisko usytuowane na polskim obszarze celnym.
§ 6. Prezes Głównego Urzędu Ceł, w porozumieniu z Ministrem Transportu
i Gospodarki Morskiej, w drodze zarządzenia, może wyznaczyć drogi
celne oraz określić zasady poruszania się i przemieszczania towarów po
tych drogach.

Art. 37.
§ 1. Jeżeli na skutek nieprzewidzianych okoliczności lub działania siły wyższej
obowiązek, o którym mowa w art. 36 § 1, nie może zostać wykonany,
osoba zobowiązana do jego wykonania lub inna osoba działająca w
jej imieniu, powinna bezzwłocznie poinformować organ celny o tej sytuacji.
Jeżeli nieprzewidziane okoliczności lub działanie siły wyższej nie
spowodowały całkowitej utraty towarów, organ celny powinien zostać
dokładnie poinformowany o miejscu, gdzie się one znajdują.
§ 2. Jeżeli na skutek nieprzewidzianych okoliczności lub działania siły wyższej,
statek, o którym mowa w art. 36 § 5, zmuszony jest do tymczasowego
zawinięcia do portu lub lądowania na polskim obszarze celnym, a
obowiązek, o którym mowa w art. 36 § 1, nie może zostać wykonany,
osoba wprowadzająca statek na polski obszar celny lub osoba działająca
w jej imieniu powinna bezzwłocznie poinformować organ celny o tej sytuacji.
§ 3. Organ celny określa środki, jakie należy podjąć, aby towary, o których
mowa w § 1, jak również towary znajdujące się na pokładzie statku w
sytuacjach określonych w § 2, zostały dostarczone do urzędu celnego
albo miejsca wyznaczonego lub uznanego przez ten organ.

Art. 38.
Jeżeli towary zostały nielegalnie wprowadzone na polski obszar celny lub zostały
usunięte spod dozoru celnego, organ celny podejmuje wszelkie niezbędne
działania w celu uregulowania ich sytuacji łącznie ze sprzedażą towarów.

Dział II
Przedstawienie towarów i deklaracja skrócona

Art. 39.
Towary, które zgodnie z art. 36 § 1 pkt 1, zostały dostarczone do granicznego
urzędu celnego bądź miejsca wyznaczonego lub uznanego przez organ celny,
powinny zostać przedstawione organowi celnemu przez osobę, która wprowadziła
je na polski obszar celny lub przez osobę, która przejęła odpowiedzialność
za te towary po ich wprowadzeniu, chyba że przepis szczególny stanowi
inaczej.

Art. 40.
§ 1. Po przedstawieniu towarów, a przed nadaniem tym towarom właściwego
przeznaczenia celnego mogą one, za zgodą organu celnego, zostać
zbadane.
§ 2. Ryzyko i koszty badania, o którym mowa w § 1, nie obciążają organów
celnych.
§ 3. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, sposób,
tryb i warunki badania towarów.

Art. 41.
§ 1. Z zastrzeżeniem przepisu art. 43, towary przedstawione organowi celnemu
powinny być ujęte w deklaracji skróconej.
§ 2. Deklaracja skrócona powinna zostać złożona wraz z przedstawieniem
towarów. Organ celny może wyrazić zgodę na późniejsze złożenie deklaracji,
jednak nie później niż w pierwszym dniu roboczym następującym
po dniu przedstawienia towarów.

Art. 42.
§ 1. Deklaracja skrócona powinna być złożona na formularzu odpowiadającym
wzorowi, o którym mowa w § 3. Jednakże organ celny może zezwolić
na wykorzystanie, w charakterze deklaracji skróconej, każdego
dokumentu urzędowego lub handlowego zawierającego dane niezbędne
do ustalenia tożsamości towarów.
§ 2. Deklaracja skrócona powinna zostać złożona przez:
1) osobę, która wprowadziła towary na polski obszar celny lub przez
osobę, która przejęła odpowiedzialność za towary po ich wprowadzeniu,
2) osobę, w której imieniu działały osoby, o których mowa w pkt 1.
§ 3. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, wzór deklaracji
skróconej oraz dokumenty, które mogą być wykorzystane w charakterze
deklaracji skróconej.

Art. 43.
Organ celny może odstąpić od wymogu składania deklaracji skróconej pod warunkiem,
że nie ogranicza to możliwości sprawowania dozoru celnego, jeżeli
przed upływem terminu, o którym mowa w art. 41 § 2, zostały spełnione formalności
niezbędne do nadania towarom przeznaczenia celnego.

Dział III
Rozładunek towarów i nadanie im przeznaczenia celnego

Art. 44.
§ 1. Towary mogą być rozładowane lub przeładowane ze środków transportu
wyłącznie za zgodą organu celnego, w miejscach wyznaczonych lub
uznanych przez ten organ. Jednakże w wypadku bezpośredniego zagrożenia
wymagającego natychmiastowego wyładunku wszystkich towarów
lub ich części, uzyskanie takiej zgody nie jest wymagane. O takim zdarzeniu
należy niezwłocznie poinformować organ celny.
§ 2. Organ celny może w każdym czasie zażądać rozładowania i rozpakowania
towarów, w celu ich zbadania, przeprowadzenia rewizji celnej,
jak również zbadania środków transportu, którymi są one przewożone.

Art. 45.
Każda osoba, która po rozładunku posiada towary i zapewnia ich transport
lub składowanie, staje się odpowiedzialna za wykonanie obowiązku przedstawienia
towarów w całości na każde żądanie organu celnego.

Art. 46.
Towary nie mogą zostać podjęte z miejsca ich złożenia bez zgody organu celnego.

Art. 47.
Towary przedstawione organowi celnemu powinny otrzymać przeznaczenie celne
dopuszczalne dla tych towarów.

Art. 48.
§ 1. Każda osoba jest zobowiązana do dokonania czynności, oraz dostarczenia
organowi celnemu dokumentów niezbędnych do nadania przeznaczenia
celnego towarom objętym deklaracją skróconą w terminie:
1) 90 dni od daty złożenia deklaracji skróconej w wypadku towarów
przewożonych drogą morską,
2) 20 dni od daty złożenia deklaracji skróconej w wypadku towarów
przewożonych drogą inną niż morska.
§ 2. W szczególnie uzasadnionych okolicznościach organ celny może przedłużyć
terminy, określone w § 1, jednak nie więcej niż o:
1) 30 dni w wypadku terminu, o którym mowa w § 1 pkt 1,
2) 7 dni w wypadku terminu, o którym mowa w § 1 pkt 2.
Wniosek w tej sprawie musi zostać złożony przed upływem terminów
określonych w § 1.

Dział IV
Czasowe składowanie towarów

Art. 49.
Towary przedstawione organowi celnemu nabywają status towarów składowanych
czasowo, aż do chwili nadania im przeznaczenia celnego (towary składowane
czasowo).

Art. 50.
§ 1. Towary składowane czasowo mogą znajdować się jedynie w miejscach
zatwierdzonych przez organ celny i na warunkach określonych przez
ten organ.
§ 2. Przewoźnicy, spedytorzy, zarządzający portami lub osoby prowadzące
agencje celne są obowiązani na żądanie organu celnego do prowadzenia
magazynów celnych.
§ 3. Magazyn celny może być prowadzony przez osoby krajowe inne niż
określone w § 2, po uzyskaniu przez nie pozwolenia organu celnego z
wyłączeniem jednak osób, o których mowa w art. 3 § 1 pkt 11 lit. c).
§ 4. W wypadku gdy nie można zapewnić prowadzenia magazynu celnego
przez osoby określone w § 2 i § 3, magazyn celny prowadzi organ celny.
§ 5. Z wyłączeniem wypadków, o których mowa w art. 51, organ celny może
zażądać od osoby będącej w posiadaniu towarów złożenia zabezpieczenia
w celu zapewnienia uiszczenia kwoty wynikającej z długu celnego,
który może powstać w wypadkach określonych w art. 211 lub art. 212.
§ 6. Prowadzący magazyn celny jest obowiązany uzgodnić z właściwym organem
celnym regulamin prowadzenia magazynu celnego oraz zapewnić
utrzymywanie magazynu w stanie umożliwiającym prowadzenie
kontroli celnej.

Art. 51.
Prowadzący magazyn celny jest obowiązany, na żądanie organu celnego, przyjąć
do magazynu towary podlegające kontroli celnej do czasu nadania im
przeznaczenia celnego.

Art. 52.
Towary składowane czasowo mogą podlegać jedynie takim czynnościom, jakie
są niezbędne do zapewnienia ich przechowania w niezmienionym stanie, bez
zmiany ich wyglądu czy parametrów technicznych. Art. 40 stosuje się odpowiednio.

Art. 53.
§ 1. Organ celny podejmuje niezwłocznie wszelkie niezbędne działania w celu
uregulowania sytuacji towarów składowanych czasowo, nie wyłączając
ich sprzedaży, w wypadku, gdy osoba nie dokonała czynności lub nie
dostarczyła organowi celnemu dokumentów niezbędnych do nadania
przeznaczenia celnego w terminie, o którym mowa w art. 48.
§ 2. Organ celny może, na ryzyko i koszt osoby będącej w posiadaniu towarów,
zarządzić ich przeniesienie w miejsce znajdujące się pod jego dozorem,
do czasu, kiedy sytuacja towarów zostanie uregulowana.

Art. 54.
Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, tryb i warunki
czasowego składowania towarów oraz tworzenia i prowadzenia magazynów celnych.

Dział V
Towary niekrajowe przewożone w ramach procedury tranzytu
przewidzianej w umowach międzynarodowych

Art. 55.
Do towarów, które w chwili wprowadzania na polski obszar celny są już objęte
procedurą tranzytu nie stosuje się przepisów art. 36, 37 oraz art. 39-53, z wyjątkiem
art. 36 § 1 pkt 1.

Art. 56.
Jeżeli towary niekrajowe objęte procedurą tranzytu osiągnęły miejsce przeznaczenia
na polskim obszarze celnym i zostały przedstawione organom celnym
zgodnie z przepisami regulującymi tranzyt, stosuje się przepisy art. 41-53.

TYTUŁ IV
PRZEZNACZENIE CELNE

Dział I
Przepisy ogólne

Art. 57.
§ 1. Towary niezależnie od ich rodzaju, ilości, pochodzenia, miejsca wysyłki
lub miejsca przeznaczenia, mogą w każdym czasie, z zachowaniem
określonych warunków, otrzymać przeznaczenie celne, dopuszczalne dla
tych towarów.
§ 2. Przepis § 1 nie wyłącza stosowania umów międzynarodowych oraz zakazów
lub ograniczeń wynikających z odrębnych przepisów, a w szczególności
dotyczących obyczajności, bezpieczeństwa powszechnego, porządku
publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzi lub zwierząt, ochrony
środowiska i zasobów naturalnych, ochrony roślin, ochrony dóbr kultury
oraz ochrony własności intelektualnej, handlowej i przemysłowej, a także
zakazów i ograniczeń ustanowionych ze względów polityki handlowej
lub interesu gospodarczego albo narodowego kraju.
§ 3. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb
postępowania organów celnych przy zatrzymywaniu towarów w wypadku
podejrzenia naruszenia przepisów dotyczących ochrony własności intelektualnej,
handlowej i przemysłowej.

Art. 58.
§ 1. Jeżeli umowy międzynarodowe lub przepisy odrębne zakazują posiadania,
rozpowszechniania lub obrotu towarami, organ celny cofa natychmiast
towar za granicę lub na polski obszar celny, chyba że umowy
międzynarodowe lub przepisy odrębne przewidują jego przepadek albo
inny sposób postępowania. Jeżeli cofnięcie towaru jest niemożliwe organ
celny może nakazać zniszczenie lub orzec przepadek towaru.
§ 2. Koszty cofnięcia towaru, sprzedaży, zniszczenia lub likwidacji w inny
sposób ponoszą solidarnie: osoba, która wprowadziła bądź wyprowadza
towary, o których mowa w § 1, osoba, która przejęła odpowiedzialność
za przewóz tych towarów bądź każda inna osoba, w której posiadaniu
towar się znajduje.

Art. 59.
§ 1. Jeżeli umowy międzynarodowe lub przepisy odrębne uzależniają posiadanie,
obrót lub rozpowszechnianie towarów od spełnienia określonych
wymogów, to przywóz lub wywóz tych towarów może być dokonany pod
warunkiem spełnienia tych wymogów.
§ 2. W wypadku niespełnienia wymogów, o których mowa w § 1, organ celny
cofa towar za granicę lub na polski obszar celny, chyba że umowy
międzynarodowe lub przepisy odrębne przewidują jego natychmiastowy
przepadek albo inny sposób postępowania. Jeżeli cofnięcie towaru jest
niemożliwe organ celny może orzec jego przepadek. Przepis art. 58 § 2
stosuje się odpowiednio.
§ 3. Przepisu § 2 nie stosuje się do towarów niebezpiecznych, szkodliwych
dla zdrowia lub środowiska naturalnego oraz łatwo psujących się. W takich
wypadkach przepisy art. 58 § 1 stosuje się odpowiednio.

Dział II
Procedury celne

Rozdział 1
Objęcie towarów procedurą celną

Oddział 1
Przepisy ogólne

Art. 60.
§ 1. Każdy towar, który ma być objęty procedurą celną, powinien zostać
zgłoszony do tej procedury.
§ 2. Towary krajowe zgłoszone do procedury wywozu, do procedury uszlachetniania
biernego, procedury tranzytu lub procedury składu celnego,
od chwili przyjęcia zgłoszenia celnego, aż do ich wyprowadzenia z polskiego
obszaru celnego, ich zniszczenia lub do czasu unieważnienia
zgłoszenia celnego, podlegają dozorowi celnemu.

Art. 61.
Prezes Głównego Urzędu Ceł może określić, w drodze zarządzenia, urzędy celne,
w których mogą być dokonywane czynności przewidziane przepisami prawa
celnego w zależności od rodzaju towarów lub procedur celnych, którymi
mogą być obejmowane towary w poszczególnych urzędach celnych.

Art. 62.
§ 1. Zgłoszenie celne dokonywane jest:
1) w formie pisemnej,
2) z zastosowaniem technik elektronicznego przetwarzania danych, jeżeli
przewidują to przepisy szczególne,
3) w formie zgłoszenia ustnego lub innej czynności, jeżeli przewidują to
przepisy szczególne i o ile w sposób dostateczny została wyrażona wola
objęcia towarów procedurą celną.
§ 2. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, wypadki,
w których zgłoszenie celne może być dokonane w innej formie niż pisemna.

Art. 63.
§ 1. Zgłoszenie celne dotyczące towaru będącego przedmiotem przywozu
lub wywozu nie stanowiącego działalności gospodarczej, dokonywane
przez podróżnych, powinno być złożone najpóźniej w chwili przystąpienia
organu celnego do kontroli celnej.
§ 2. Jeżeli żywe zwierzęta, owoce, rośliny w stanie świeżym lub materiały
niebezpieczne przywożone są z zamiarem objęcia ich procedurą celną,
to zgłoszenie celne do tej procedury powinno być dokonane w dniu dostarczenia
towaru do miejsca, o którym mowa w art. 36 § 1 pkt 1.

Oddział 2
Zgłoszenia w formie pisemnej

Art. 64.
§ 1. Zgłoszenie celne w formie pisemnej powinno zostać dokonane przez
zgłaszającego na właściwym formularzu zgodnym z wzorem przewidzianym
do objęcia towaru określoną procedurą celną. Zgłoszenie to powinno
być podpisane i zawierać wszystkie elementy niezbędne do objęcia
towaru procedurą celną, do której jest zgłaszany.
§ 2. Do zgłoszenia celnego zgłaszający powinien dołączyć dokumenty, których
przedstawienie jest wymagane do objęcia towaru procedurą celną,
do której jest zgłaszany.
§ 3. Jeżeli składane zgłoszenie celne nie odpowiada wymogom formalnym
określonym w § 1 i § 2, organ celny odmawia jego przyjęcia wskazując
przyczyny odmowy w formie pisemnej.
§ 4. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, wymogi,
jakie powinno spełniać zgłoszenie celne, wzory formularzy oraz dokumenty
jakie należy do niego dołączyć.

Art. 65.
§ 1. Organ celny przyjmuje zgłoszenie celne, jeżeli:
1) zgłoszenie celne odpowiada wymogom określonym w art. 64,
2) wraz z zgłoszeniem celnym przedstawiono towar nim objęty, z zastrzeżeniem
art. 80 § 2.
§ 2. Podstawę do zastosowania procedury celnej do towaru objętego zgłoszeniem
celnym stanowią dane zawarte w zgłoszeniu celnym przyjętym
przez organ celny, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
§ 3. Przyjęcie zgłoszenia celnego powoduje z mocy prawa:
1) objęcie towaru procedurą celną,
2) określenie kwoty wynikającej z długu celnego,
- chyba, że w sprawie zostanie wydana decyzja rozstrzygająca inaczej o
przeznaczeniu celnym towaru lub o kwocie wynikającej z długu celnego.
§ 4. Po przyjęciu zgłoszenia celnego, organ celny na wniosek strony wydaje
decyzję lub może z urzędu wydać decyzję, w której:
1) uznaje zgłoszenie celne za prawidłowe,
2) uznaje zgłoszenie za nieprawidłowe i:
a) określa kwotę wynikającą z długu celnego zgodnie z przepisami
prawa celnego,
b) uznając, iż objęcie towaru wnioskowaną procedurą celną jest
niemożliwe, rozstrzyga o objęciu towaru właściwą procedurą celną
lub nadaje towarowi właściwe przeznaczenie celne.
§ 5. Decyzja, o której mowa w § 4 nie może zostać wydana, jeżeli upłynęły
3 lata od dnia przyjęcia zgłoszenia celnego.
§ 6. Organ celny wydaje nakaz zapłaty długu celnego, który nie został uiszczony
w całości lub części po przyjęciu zgłoszenia celnego. Nakaz zapłaty
stanowi podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego w rozumieniu
przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 66.
§ 1. Zgłoszenia celnego może dokonać osoba mogąca przedstawić organom
celnym, bezpośrednio lub przez przedstawiciela, towar, którego dotyczy
zgłoszenie, jak również wszystkie dokumenty, których przedstawienie
jest niezbędne do objęcia towaru procedurą celną, do której jest zgłaszany.
§ 2. Jeżeli przyjęcie zgłoszenia celnego nakłada na osobę szczególne obowiązki,
zgłoszenie to powinno zostać dokonane przez tę osobę lub w jej
imieniu.
§ 3. Zgłaszającym może być jedynie osoba krajowa, chyba że zgłoszenie dotyczy
procedury tranzytu lub odprawy czasowej, albo dokonywane jest
sporadycznie, w sytuacjach uznanych przez organ celny za uzasadnione.
§ 4. Przepis § 3 nie stanowi przeszkody do stosowania, z zastrzeżeniem wzajemności,
przepisów umów międzynarodowych zawartych z innymi krajami.

Art. 67.
§ 1. Po przyjęciu zgłoszenia celnego przez organ celny zgłaszający może dokonać
jego sprostowania.
§ 2. Sprostowanie nie może spowodować objęcia zgłoszeniem celnym innej
ilości, rodzaju lub wartości celnej towarów niż pierwotnie zgłoszone.
§ 3. Sprostowanie zgłoszenia celnego nie może być dokonane, jeżeli organ
celny:
1) poinformował zgłaszającego o zamiarze przeprowadzenia rewizji celnej
towarów,
2) stwierdził nieprawidłowość danych zawartych w zgłoszeniu celnym,
3) zwolnił towary.

Art. 68.
§ 1. Jeżeli zgłaszający dostarczy dowód, że towar został zgłoszony omyłkowo
do procedury celnej określonej w zgłoszeniu lub że w wyniku zaistnienia
szczególnych okoliczności objęcie towaru procedurą celną nie jest
już uzasadnione, organ celny, na wniosek zgłaszającego, unieważni przyjęte
zgłoszenie celne.
§ 2. W wypadku gdy organ celny poinformował zgłaszającego o zamiarze
przeprowadzenia rewizji celnej, wniosek o unieważnienie zgłoszenia celnego
może zostać uwzględniony jedynie po dokonaniu tej rewizji.
§ 3. Po zwolnieniu towarów zgłoszenie celne nie może zostać unieważnione.
§ 4. Unieważnienie zgłoszenia celnego nie stanowi przeszkody do stosowania
obowiązujących przepisów karnych.

Art. 69.
Datą właściwą do stosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której
dokonano zgłoszenia towarów, jest data przyjęcia zgłoszenia celnego przez
organ celny, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Art. 70.
§ 1. Po przyjęciu zgłoszenia celnego organ celny może przystąpić do jego
weryfikacji, polegającej w szczególności na:
1) kontroli zgłoszenia celnego i dołączonych do niego dokumentów; organ
celny może zażądać od zgłaszającego przedstawienia innych dokumentów
w celu sprawdzenia prawidłowości danych zawartych w
zgłoszeniu,
2) rewizji celnej towarów z możliwością pobrania próbek w celu przeprowadzenia
ich dalszej analizy lub dokładniejszej kontroli.
§ 2. Jeżeli organ celny po weryfikacji uzna zgłoszenie celne za nieprawidłowe,
stosuje się art. 65 § 4 pkt 2.

Art. 71.
§ 1. Dostarczenie towarów do miejsc, gdzie mają być poddane rewizji celnej
oraz gdzie mogą zostać pobrane próbki i gdzie dokonane zostaną inne
czynności wymagane do przeprowadzenia rewizji lub pobrania próbek,
dokonywane jest przez zgłaszającego lub na jego odpowiedzialność. Koszty
związane z dostarczeniem towarów ponosi zgłaszający.
§ 2. Zgłaszający ma prawo do obecności przy rewizji celnej towarów, jak
również przy pobieraniu próbek. Organy celne mogą zażądać obecności
zgłaszającego albo jego przedstawiciela przy rewizji celnej lub przy pobieraniu
próbek, w szczególności w celu udzielenia pomocy tym organom
przy przeprowadzaniu rewizji, czy też przy pobieraniu próbek.
§ 3. Pobranie próbek przez organ celny dokonane zgodnie z obowiązującymi
przepisami nie pociąga za sobą odszkodowania ze strony organu celnego.
§ 4. Jeżeli w wyniku wykonanych analiz i badań stwierdzono, że towar został
zgłoszony nieprawidłowo, koszty związane z przeprowadzeniem badań i
analiz ponosi zgłaszający.

Art. 72.
§ 1. Jeżeli rewizji celnej poddano jedynie część towarów objętych zgłoszeniem
celnym, wyniki tej rewizji odnoszą się do całości towarów objętych
zgłoszeniem. Jeżeli zgłaszający uzna, że wyniki częściowej rewizji celnej
towarów nie są reprezentatywne dla pozostałej części zgłaszanych towarów,
może do czasu zwolnienia towarów zwrócić się z wnioskiem o
przeprowadzenie dodatkowej rewizji. Art. 71 § 4 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Jeżeli zgłoszenie celne obejmuje kilka pozycji towarowych, zgłoszeniem
w rozumieniu § 1 jest każda odrębna pozycja klasyfikowana według kodu
taryfy celnej tego zgłoszenia.

Art. 73.
§ 1. Wyniki przeprowadzonej weryfikacji zgłoszenia celnego stanowią podstawę
do zastosowania procedury celnej, którą mają być objęte towary.
§ 2. W wypadku nieprzeprowadzenia weryfikacji zgłoszenia celnego podstawą
do zastosowania procedury celnej są dane zawarte w zgłoszeniu.

Art. 74.
§ 1. Organ celny może podejmować czynności pozwalające na ustalenie lub
zapewnienie tożsamości towaru, jeżeli jest to niezbędne do przestrzegania
warunków procedury celnej, do której towar został zgłoszony. W
szczególności może nakładać zamknięcia celne, żądać od zgłaszającego
opisów, rysunków, zdjęć fotograficznych lub dokonania innych niezbędnych
czynności.
§ 2. Zamknięcia celne umieszczone na towarach oraz na środkach transportu
mogą zostać usunięte lub zniszczone tylko przez organ celny albo za
jego zgodą, chyba że w następstwie nie dających się przewidzieć okoliczności
ich usunięcie lub zniszczenie okaże się niezbędne do zapewnienia
ochrony towarów lub środków transportu.

Art. 75.
§ 1. Z zastrzeżeniem art. 76, organ celny zwalnia towary z chwilą dokonania
weryfikacji zgłoszenia celnego lub jego przyjęcia bez weryfikacji, jeżeli
spełnione zostaną warunki objęcia towarów wskazaną procedurą i o ile
towary te nie są przedmiotem ograniczeń lub zakazów. Dotyczy to również
sytuacji, gdy do przeprowadzenia weryfikacji dalsza obecność towarów
nie jest niezbędna.
§ 2. Zwolnienie udzielane jest jednorazowo dla całości towarów objętych
tym samym zgłoszeniem celnym. Art. 72 § 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 76.
§ 1. Jeżeli przyjęcie zgłoszenia celnego powoduje powstanie długu celnego,
towary, których dotyczy to zgłoszenie mogą zostać zwolnione jedynie w
wypadku, gdy kwota wynikająca z długu celnego została zapłacona lub
zabezpieczona.
§ 2. Z zastrzeżeniem § 3, przepisu § 1 nie stosuje się do procedury odprawy
czasowej z częściowym zwolnieniem od cła.
§ 3. Jeżeli stosując przepisy właściwe dla procedury celnej, do której zostały
zgłoszone towary, organ celny zażąda złożenia zabezpieczenia, zwolnienie
towarów może zostać udzielone jedynie po złożeniu zabezpieczenia.

Art. 77.
Organ celny podejmuje niezbędne działania, włącznie z wydaniem decyzji o
przepadku towarów lub ich sprzedaży, w celu uregulowania sytuacji towarów,
które:
1) nie mogły zostać zwolnione ze względu na to, że:
a) ich kontrola nie mogła zostać podjęta lub prowadzona w terminach
ustalonych przez organ celny z przyczyn zależnych od zgłaszającego,
b) nie przedstawiono dokumentów, od których uzależnione jest objęcie
towarów procedurą celną,
c) należności celne przywozowe lub celne wywozowe nie zostały uiszczone
albo zabezpieczone w wymaganych terminach,
d) są przedmiotem zakazów lub ograniczeń wynikających z zastosowania
środków polityki handlowej,
2) nie zostały podjęte w terminie 30 dni od dnia ich zwolnienia przez organ
celny.

Art. 78.
Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, szczegółowy tryb
postępowania organu celnego przy przeprowadzaniu rewizji celnej, pobieraniu
próbek towarów, weryfikacji lub przy unieważnianiu zgłoszeń celnych oraz
zwalnianiu towarów.

Art. 79.
§ 1. Organ celny może udzielić pozwolenia na stosowanie procedury uproszczonej
(upraszczanie czynności niezbędnych do objęcia towarów procedurą
celną) osobom, które spełniają następujące warunki:
1) są osobami krajowymi w rozumieniu art. 3 § 1 pkt 11 lit. a) lub lit. b),
2) dokonują systematycznie przywozu lub wywozu towarów od co najmniej
1 roku,
3) są podatnikami podatku od towarów i usług,
4) są podmiotami których działalnością kierują osoby, które nie zostały
skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko dokumentom,
mieniu, przestępstwo gospodarcze lub przestępstwo skarbowe,
5) nie zalegają z cłem, podatkami stanowiącymi dochód budżetu państwa
oraz składkami na ubezpieczenie społeczne, a także nie jest wobec
nich prowadzone postępowanie egzekucyjne, upadłościowe, likwidacyjne
lub układowe,
6) złożą w formie, o której mowa w art. 199 § 1 pkt 1 lub 2 generalne
zabezpieczenie należności celnych przywozowych lub celnych wywozowych,
w związku ze stosowaniem procedury celnej, w wysokości odpowiadającej
zakresowi przewidywanej działalności,
7) nie zostało im cofnięte pozwolenie na stosowanie procedury uproszczonej,
ze względu na naruszenie przez nich przepisów prawa, w
okresie ostatnich 5 lat,
8) przedłożą pozytywną opinię o sytuacji finansowej, wydaną przez bank
prowadzący rachunek rozliczeniowy.
§ 2. Organ celny cofa pozwolenie na stosowanie procedury uproszczonej w
wypadku naruszenia którejkolwiek z przesłanek wymienionych w § 1.
§ 3. Organ celny może cofnąć pozwolenie na stosowanie procedury uproszczonej,
jeżeli osoba, która otrzymała pozwolenie, w sposób istotny naruszyła
przepisy prawa związane z przywozem lub wywozem towarów.

Art. 80.
§ 1. Upraszczanie czynności niezbędnych do objęcia towarów procedurą celną
następuje poprzez:
1) zgłoszenie celne uproszczone,
2) złożenie dokumentów handlowych lub urzędowych z wnioskiem o objęcie
towarów procedurą celną,
3) wpisanie towarów do rejestrów prowadzonych przez osobę korzystającą
z procedury celnej.
§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1 pkt 3, organ celny może zwolnić
zgłaszającego z obowiązku przedstawienia towarów w urzędzie celnym.
§ 3. Zgłoszenie celne uproszczone, dokument handlowy lub urzędowy bądź
wpis do rejestrów powinny zawierać elementy niezbędne do identyfikacji
towarów. Wpis do rejestrów powinien wskazywać datę jego dokonania.
§ 4. Zgłaszający zobowiązany jest do przedstawienia zgłoszenia celnego
uzupełniającego, mogącego mieć charakter całościowy, okresowy lub
podsumowujący.
§ 5. Zgłoszenie celne uzupełniające stanowi jeden niepodzielny akt ze zgłoszeniami
celnymi uproszczonymi określonymi w § 1 pkt 1, 2 lub pkt 3.
Nabiera ono mocy prawnej z dniem przyjęcia zgłoszeń celnych uproszczonych.
W wypadkach określonych w § 1 pkt 3, wpisanie do rejestrów
ma tę samą moc prawną co przyjęcie zgłoszenia celnego, o którym
mowa w art. 64.
§ 6. Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w
drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki i tryb postępowania przy upraszczaniu czynności
niezbędnych do objęcia towarów procedurą celną,
2) rodzaje procedur celnych, w których stosuje się procedurę uproszczoną,
3) rodzaje towarów, okresy rozliczeniowe oraz tryb składania zabezpieczenia
przy stosowaniu procedury uproszczonej,
4) wartość przesyłek podlegających procedurze uproszczonej na podstawie
dokumentów, zawierających spis towarów znajdujących się w przesyłce.

Oddział 3
Inne formy zgłoszenia

Art. 81.
§ 1. Jeżeli zgłoszenia celnego dokonano w sposób określony w art. 62 § 1
pkt 2 lub pkt 3, przepisy art. 64-80 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, wymogi
jakie powinno spełniać zgłoszenie celne, o którym mowa w § 1, oraz
dokumenty jakie należy do niego dołączyć.

Art. 82.
§ 1. Wprowadzenie lub wyprowadzenie towaru z polskiego obszaru celnego
dokonane przez podróżnego przez przejście odpowiednio oznaczone
jako przeznaczone dla osób posiadających wyłącznie towary nie podlegające
należnościom celnym przywozowym albo celnym wywozowym
oraz innym ograniczeniom przewidzianym w przepisach prawa, traktuje
się jako zgłoszenie celne tych towarów.
§ 2. W wypadkach, gdy towary, o których mowa w § 1, nie zostały poddane
kontroli celnej, uważa się, że towary te zostały dopuszczone do obrotu
albo do wywozu poza polski obszar celny.

Oddział 4
Kontrola zgłoszeń celnych po zwolnieniu towaru

Art. 83.
§ 1. Organ celny po zwolnieniu towarów może z urzędu lub na wniosek
zgłaszającego dokonać kontroli zgłoszenia celnego.
§ 2. Po zwolnieniu towarów, organ celny w celu upewnienia się o prawidłowości
danych zawartych w zgłoszeniu celnym może, w szczególności
kontrolować dokumenty i dane handlowe dotyczące operacji przywozu
lub wywozu towarów objętych zgłoszeniem, jak również późniejszych
operacji handlowych dotyczących tych towarów. Kontrole te mogą zostać
przeprowadzone u zgłaszającego, bądź u każdej innej osoby bezpośrednio
lub pośrednio związanej z tymi operacjami, jak również u każdej
innej osoby posiadającej takie dokumenty i dane. Organ celny może
również przystąpić do kontroli towarów, jeżeli istnieje jeszcze możliwość
ich okazania.
§ 3. Jeżeli z kontroli zgłoszenia celnego po zwolnieniu towaru wynika, że
przepisy regulujące procedurę celną zostały zastosowane w oparciu o
nieprawdziwe, nieprawidłowe lub niekompletne dane lub dokumenty,
organ celny podejmuje niezbędne działania w celu właściwego zastosowania
przepisów prawa celnego, biorąc pod uwagę nowe dane.

Rozdział 2
Dopuszczenie do obrotu

Art. 84.
Dopuszczenie do obrotu nadaje towarowi niekrajowemu status celny towaru
krajowego i następuje po spełnieniu wszystkich wymogów określonych prawem,
w szczególności po zastosowaniu przepisów dotyczących należności celnych
przywozowych.

Art. 85.
§ 1. Należności celne przywozowe są wymagalne według stanu towaru i jego
wartości celnej w dniu przyjęcia zgłoszenia celnego i według stawek w
tym dniu obowiązujących.
§ 2. Jeżeli po dniu przyjęcia zgłoszenia celnego o dopuszczenie do obrotu,
lecz przed dniem zwolnienia towaru, nastąpiło obniżenie stawki celnej,
na wniosek zgłaszającego, złożony najpóźniej do dnia zwolnienia towaru,
stosuje się niższą stawkę.
§ 3. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeżeli towary nie mogły zostać zwolnione z
przyczyn leżących po stronie zgłaszającego.

Art. 86.
Jeżeli przesyłka zawiera towary klasyfikowane do różnych kodów taryfy celnej
i klasyfikacja każdego z tych towarów zgodnie z ich kodem do celów dokonania
zgłoszenia celnego pociągałaby za sobą środki i nakłady niewspółmiernie
wysokie w stosunku do wysokości należności celnych przywozowych, organ celny
może, na wniosek zgłaszającego, wyrazić zgodę, aby należności celne przywozowe
zostały pobrane od całej przesyłki, według kodu taryfy celnej właściwego
towarowi, który podlega najwyższym należnościom celnym przywozowym.

Art. 87.
§ 1. Towary dopuszczone do obrotu z zastosowaniem zerowej lub obniżonej
stawki celnej ze względu na ich przeznaczenie albo podlegające zwolnieniu
z należności celnych przywozowych ze względu na przeznaczenie,
pozostają pod dozorem celnym.
§ 2. Dozór celny, o którym mowa w § 1, trwa 5 lat od dnia dopuszczenia do
obrotu, chyba że:
1) towar zostaje wywieziony, zniszczony lub zużyty,
2) upłynął termin wynikający z przepisu szczególnego, w którym miał być
spełniony warunek określonego przeznaczenia towaru,
3) w związku ze zmianą przeznaczenia towaru zostały uiszczone wymagane
należności celne przywozowe,
§ 3. Przepisy art. 93 i art. 96, wobec towarów określonych w § 1, stosuje się
odpowiednio.

Art. 88.
Towary dopuszczone do obrotu tracą status celny towarów krajowych, gdy cło
za te towary jest zwracane lub umarzane:
1) w wypadku, o którym mowa w art. 121 § 1 pkt 2,
2) w wypadku, o którym mowa w art. 248,
3) jeżeli zwrot lub umorzenie uwarunkowane jest wywozem towarów,
powrotnym wywozem lub otrzymaniem innego równoważnego przeznaczenia
celnego,
4) w wypadku, gdy zgłoszenie o dopuszczeniu do obrotu zostanie unieważnione.

Rozdział 3
Procedury zawieszające i gospodarcze procedury celne

Oddział 1
Przepisy ogólne

Art. 89.
§ 1. Określenie "procedura zawieszająca" odnosi się, w wypadku towarów
niekrajowych, do następujących procedur:
1) tranzytu,
2) składu celnego,
3) uszlachetniania czynnego podlegającego systemowi zawieszeń,
4) przetwarzania pod kontrolą celną,
5) odprawy czasowej.
§ 2. Określenie "gospodarcza procedura celna" odnosi się do następujących
procedur:
1) składu celnego,
2) uszlachetniania czynnego,
3) przetwarzania pod kontrolą celną,
4) odprawy czasowej,
5) uszlachetniania biernego.
§ 3. Użyte w niniejszym rozdziale określenia oznaczają:
1) towary przywożone - towary objęte procedurą zawieszającą, jak również
towary, dla których, w ramach uszlachetniania czynnego podlegającego
systemowi ceł zwrotnych, zostały spełnione formalności dopuszczenia
do obrotu oraz formalności określone w art. 131,
2) towary w stanie nie zmienionym - towary przywożone, które w ramach
procedury uszlachetniania czynnego lub przetwarzania pod
kontrolą celną nie zostały poddane żadnym formom uszlachetniania
bądź przetwarzania.

Art. 90.
§ 1. Korzystanie z gospodarczej procedury celnej uzależnione jest od uzyskania
pozwolenia organu celnego.
§ 2. Pozwolenie, o którym mowa w § 1 wydaje i cofa organ celny.
§ 3. Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w
drodze rozporządzenia, wzory wniosków i formularzy stosowanych przy
wydawaniu pozwoleń, dokumenty, które należy dołączyć do wniosku,
terminy składania wniosków oraz inne szczegółowe warunki udzielania
pozwoleń.

Art. 91.
§ 1 Pozwolenie, o którym mowa w art. 90, wydawane jest z zachowaniem
warunków dotyczących określonej procedury celnej:
1) osobom, które udzielą gwarancji niezbędnych do prawidłowego przebiegu
procedury celnej oraz
2) gdy organ celny może zapewnić właściwy dozór i kontrolę procedury
bez konieczności stosowania środków i nakładów niewspółmiernych do
zakresu wnioskowanej działalności.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do pozwoleń, o których mowa w
art. 105.

Art. 92.
§ 1. Organ celny określa w pozwoleniu warunki oraz terminy stosowania
danej procedury celnej.
§ 2. Osoba posiadająca pozwolenie ma obowiązek informować organ celny
o każdej zmianie, która nastąpiła po wydaniu pozwolenia i mogła mieć
wpływ na korzystanie z tego pozwolenia.

Art. 93.
§ 1. Objęcie towarów procedurą zawieszającą wymaga złożenia zabezpieczenia
w celu zapewnienia pokrycia kwoty wynikającej z długu celnego,
mogącego powstać w stosunku do tych towarów, chyba że przepis
szczególny stanowi inaczej.
§ 2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wypadki, w których
organ celny może odstąpić od pobrania zabezpieczenia.

Art. 94.
Procedura zawieszająca, z wyłączeniem procedury tranzytu, zostaje zakończona,
gdy towary objęte tą procedurą bądź produkty kompensacyjne lub przetworzone
pod kontrolą celną otrzymają inne przeznaczenie celne.

Art. 95.
Organy celne podejmują wszelkie działania sprawdzające i wyjaśniające w celu
uregulowania sytuacji towarów, wobec których procedura nie została zakończona
zgodnie z określonymi warunkami i terminami.

Art. 96.
Prawa i obowiązki osoby uprawnionej do korzystania z gospodarczej procedury
celnej mogą, zgodnie z warunkami określonymi przez organ celny i za zgodą
tego organu, zostać przeniesione na inne osoby spełniające warunki wymagane
do korzystania z tej procedury.

Oddział 2
Tranzyt

Art. 97.
§ 1. Procedura tranzytu pozwala na przemieszczanie z jednego do drugiego
miejsca znajdującego się na polskim obszarze celnym:
1) towarów niekrajowych, nie podlegających w tym czasie należnościom
celnym przywozowym i środkom polityki handlowej, jeśli przemieszczanie
towarów ma się zakończyć poza polskim obszarem celnym, lub
2) towarów niekrajowych, jeśli przemieszczanie towarów ma się zakończyć
na polskim obszarze celnym; art. 57 § 2 stosuje się odpowiednio,
lub
3) towarów krajowych, w wypadkach określonych w przepisach szczególnych.
§ 2. Towary, o których mowa w § 1, mogą być objęte procedurą tranzytu
nie dłużej niż 14 dni, niezależnie od tego, ile razy towar był objęty tą
procedurą, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.
§ 3. Przemieszczanie, o którym mowa w § 1, odbywa się w szczególności z
zastosowaniem:
1) dokumentów określonych przepisami prawa celnego,
2) karnetu TIR, jeżeli:
a) rozpoczęło się lub ma się zakończyć poza polskim obszarem celnym
lub
b) dotyczy przesyłek towarów, które mają zostać wyładowane na polskim
obszarze celnym i które są przewożone wraz z towarami
przeznaczonymi do wyładowania poza polskim obszarem celnym,
3) karnetu ATA używanego jako dokument tranzytowy.
§ 4. W wypadku wprowadzenia na polski obszar celny towarów, o których
mowa w § 1 pkt 2, organ celny może z urzędu, w szczególnie uzasadnionych
wypadkach, uwzględniając interes osoby zobowiązanej, objąć
towar procedurą tranzytu.
§ 5. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi w drodze zarządzenia, tryb i warunki
procedury tranzytu oraz wzory wniosków o objęcie towaru procedurą
tranzytu.

Art. 98.
Procedura tranzytu zostaje zakończona gdy towary i odpowiednie dokumenty
zostaną przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia, zgodnie z przepisami
tej procedury.

Art. 99.
§ 1. Główny zobowiązany to osoba, która sama lub za pośrednictwem upoważnionego
przedstawiciela, przez zgłoszenie celne, wyraziła wolę wykonania
obowiązków przewidzianych procedurą tranzytu.
§ 2. Główny zobowiązany powinien złożyć zabezpieczenie w celu zagwarantowania
pokrycia kwoty wynikającej z długu celnego i innych należności
mogących powstać w związku z przywozem lub wywozem towaru, chyba
że przepis szczególny stanowi inaczej.
§ 3. Organ celny może odstąpić od pobrania zabezpieczenia w wypadku:
1) przewozów morskich, rzecznych i powietrznych,
2) przesyłania towarów rurociągami i innymi stałymi liniami przesyłowymi,
3) przewozów dokonywanych przez przedsiębiorstwa kolejowe.

Art. 100.
§ 1. Organ celny może, z zastrzeżeniem § 3, zwolnić z obowiązku złożenia
zabezpieczenia, przy przewozie towarów w ramach procedury tranzytu,
osoby spełniające warunki określone w § 2.
§ 2. Zwolnienie określone w § 1, wydawane jest w formie pozwolenia, jedynie
osobom spełniającym następujące wymogi:
1) mają swoją siedzibę lub miejsce zamieszkania w kraju,
2) stale korzystają z procedury tranzytu,
3) znajdują się w sytuacji finansowej zapewniającej wywiązanie się z zobowiązań
mogących powstać wobec organu celnego,
4) nie popełniły żadnego naruszenia przepisów prawa celnego ani przepisów
podatkowych,
5) podpisały, na odpowiednim formularzu, zobowiązanie do zapłacenia,
na pierwsze pisemne żądanie organu celnego, kwoty należnej z tytułu
dokonywania przewozów towarów objętych procedurą tranzytu.
§ 3. Zwolnienia od złożenia zabezpieczenia nie udziela się, jeżeli procedurą
tranzytu objęte są towary, których:
1) całkowita wartość przekracza określoną kwotę, lub
2) przywóz związany jest ze zwiększonym ryzykiem, przy uwzględnieniu
wysokości należności celnych przywozowych i innych obciążeń, którym
towary te mogą podlegać.
§ 4. Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w
drodze rozporządzenia, tryb i warunki wydawania i cofania pozwoleń, o
których mowa w § 2, szczegółowe wymogi, które powinna spełniać osoba
ubiegająca się o wydanie pozwolenia, wysokość kwoty oraz wykaz
towarów, o których mowa w § 3.

Art. 101.
§ 1. Osobą uprawnioną do korzystania z procedury tranzytu jest główny zobowiązany.
§ 2. Główny zobowiązany powinien:
1) przedstawić w wyznaczonym terminie i we wskazanym przez organ celny
urzędzie celnym, towary w nienaruszonym stanie i z zachowaniem
środków zastosowanych przez organ celny w celu zapewnienia tożsamości
towaru,
2) przestrzegać przepisów procedury tranzytu.
§ 3. Niezależnie od obowiązków głównego zobowiązanego, każda osoba
przewożąca towar lub przyjmująca go, jeśli wie o tym, że jest on objęty
procedurą tranzytu, jest również zobowiązana do przedstawienia tego
towaru w urzędzie celnym przeznaczenia z zachowaniem wymogów, o
których mowa w § 2 i § 4.
§ 4. Termin, o którym mowa w § 2, nie może przekraczać 14 dni licząc od
dnia pierwszego objęcia towaru procedurą tranzytu.

Oddział 3
Skład celny

Art. 102.
§ 1. Procedura składu celnego pozwala na składowanie w składzie celnym:
1) towarów niekrajowych, które w czasie tego składowania nie podlegają
cłu ani ograniczeniom i zakazom określonym w przepisach odrębnych,
z wyjątkiem ograniczeń i zakazów stosowanych do ochrony porządku
lub bezpieczeństwa publicznego, obyczajności, higieny lub zdrowia ludzi,
zwierząt i roślin oraz ochrony środowiska,
2) towarów krajowych, dla których dokonano odpowiednich wywozowych
formalności celnych.
§ 2. Składem celnym jest miejsce określone w pozwoleniu wydanym przez
organ celny, podlegające dozorowi celnemu i kontroli celnej, w którym
towary mogą być składowane zgodnie z ustalonymi warunkami.
§ 3. Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w
drodze rozporządzenia, wypadki, w których towary mogą być objęte
procedurą składu celnego bez ich złożenia w składzie celnym.

Art. 103.
§ 1. Skład celny może być składem celnym publicznym lub składem celnym
prywatnym.
§ 2. Składem celnym publicznym jest skład celny, z którego może korzystać
każda osoba krajowa w celu składowania towarów.
§ 3. Składem celnym prywatnym jest skład celny przeznaczony do składowania
przez prowadzącego skład celny towarów przeznaczonych wyłącznie
na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Art. 104.
§ 1. Prowadzącym skład celny może być wyłącznie osoba posiadająca pozwolenie
na prowadzenie składu celnego.
§ 2. Korzystającym ze składu celnego jest osoba na rzecz której dokonano
zgłoszenia do procedury składu celnego lub osoba, na którą przeniesiono
prawa i obowiązki korzystającego ze składu celnego.

Art. 105.
§ 1. Prowadzenie składu celnego uzależnione jest od uzyskania pozwolenia
organu celnego.
§ 2. Pozwolenie, o którym mowa w § 1, wydaje i cofa Prezes Głównego
Urzędu Ceł.
§ 3. Osoba, która zamierza prowadzić skład celny, składa pisemny wniosek.
§ 4. Pozwolenie określa warunki prowadzenia składu celnego.
§ 5. Pozwolenie na prowadzenie prywatnego składu celnego udzielane jest
tylko osobom, które spełniają następujące warunki:
1) są osobami krajowymi w rozumieniu art. 3 § 1 pkt 11 lit. a) i lit. b),
2) dokonują systematycznie przywozu lub wywozu towarów od co najmniej
1 roku,
3) są podatnikami podatku od towarów i usług,
4) są podmiotami których działalnością kierują osoby, które nie zostały
skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko dokumentom,
mieniu, przestępstwo gospodarcze lub przestępstwo skarbowe,
5) nie zalegają z cłem, podatkami stanowiącymi dochód budżetu państwa
ani składkami na ubezpieczenie społeczne, a także nie jest wobec nich
prowadzone postępowanie egzekucyjne, upadłościowe, likwidacyjne
lub układowe,
6) złożą w formie, o której mowa w art. 199 § 1 pkt 1 lub 2 generalne
zabezpieczenie należności celnych przywozowych lub celnych wywozowych,
w związku ze stosowaniem procedury, w wysokości odpowiadającej
zakresowi przewidywanej działalności,
7) nie zostało im cofnięte pozwolenie na prowadzenie składu celnego, ze
względu na naruszenie przepisów prawa, w okresie ostatnich 5 lat,
8) przedłożą pozytywną opinię o sytuacji finansowej, wydaną przez bank
prowadzący rachunek rozliczeniowy.
§ 6. Pozwolenie na prowadzenie publicznego składu celnego jest udzielane
osobom, które spełniają warunki określone w § 5 pkt 1 i pkt 3-8.
§ 7. Rozpoczęcie działalności składu celnego wymaga uprzedniego zatwierdzenia
przez właściwy organ celny regulaminu funkcjonowania tego
składu sporządzonego przez prowadzącego skład celny.
§ 8. Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w
drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy tryb i warunki udzielania oraz cofania pozwoleń na prowadzenie
składu celnego,
2) warunki tworzenia i funkcjonowania składów celnych oraz szczegółowe
warunki stosowania procedury składu celnego.
§ 9. Prezes Głównego Urzędu Ceł, określi w drodze zarządzenia, wzór
wniosku o wydanie pozwolenia oraz dokumenty, które należy dołączyć
do tego wniosku.

Art. 106.
§ 1. Organ celny nie wydaje pozwolenia na prowadzenie składu celnego lub
ogranicza zakres wnioskowanej działalności w wypadku, gdy udzielenie
pozwolenia może powodować zagrożenie interesu gospodarki narodowej,
obronności lub bezpieczeństwa państwa, albo zagrożenie bezpieczeństwa
bądź dóbr osobistych obywateli, a także gdy proponowana lokalizacja
składu celnego, stan lub wielkość pomieszczeń, w których ma
być prowadzony skład celny, albo stan ich wyposażenia lub też ilość
składów celnych, uniemożliwi lub znacznie utrudni organowi celnemu
sprawowanie dozoru celnego lub kontroli celnej.
§ 2. Organ celny cofa pozwolenie na prowadzenie składu celnego, jeżeli:
1) z wnioskiem o cofnięcie występuje prowadzący skład celny,
2) po uzyskaniu pozwolenia w terminie 3 miesięcy nie podjęto działalności
lub ją przerwano na czas dłuższy niż 3 miesiące, bez powiadomienia
organu celnego,
3) prowadzący skład celny prowadzi działalność niezgodnie z przepisami
prawa celnego, otrzymanym pozwoleniem lub regulaminem funkcjonowania
składu celnego,
4) zostaje naruszony którykolwiek warunek, określony w art. 105 § 6, a w
wypadku prowadzącego prywatny skład celny, warunków określonych
w art. 105 § 5.
§ 3. Organ celny może cofnąć pozwolenie na prowadzenie składu celnego,
gdy rozmiar prowadzonej działalności nie uzasadnia dalszego jej prowadzenia
lub gdy osoba, która otrzymała pozwolenie, w istotny sposób
naruszyła przepisy prawa lub nie gwarantuje należytego stosowania tego
prawa.

Art. 107.
Z zastrzeżeniem art. 108, prowadzący skład celny odpowiedzialny jest za:
1) zapewnienie, aby towary złożone w składzie celnym nie zostały usunięte
spod dozoru celnego,
2) wykonywanie obowiązków wynikających ze składowania towarów objętych
procedurą składu celnego,
3) przestrzeganie warunków określonych w pozwoleniu i regulaminie funkcjonowania
składu celnego.

Art. 108.
Pozwolenie na prowadzenie składu celnego publicznego może określać, że odpowiedzialność,
o której mowa w art. 107 pkt 1 i 2, ponosi jedynie korzystający
ze składu.

Art. 109.
Korzystający ze składu celnego jest odpowiedzialny za wykonywanie obowiązków
wynikających z objęcia towarów procedurą składu celnego oraz jest zobowiązany
do złożenia zabezpieczenia w celu zagwarantowania pokrycia długu
celnego mogącego powstać w związku z objęciem towaru procedurą składu celnego.

Art. 110.
Organ celny może wydać pozwolenie na przeniesienie na inną osobę praw i
obowiązków prowadzącego skład celny.

Art. 111.
Organ celny może zażądać od prowadzącego skład celny złożenia zabezpieczenia
dotyczącego odpowiedzialności określonej w art. 107.

Art. 112.
Osoba wyznaczona lub zaakceptowana przez organ celny jest zobowiązana do
prowadzenia w sposób określony przez ten organ, ewidencji towarowej dotyczącej
wszystkich towarów objętych procedurą składu celnego.

Art. 113.
Towary objęte procedurą składu celnego, z chwilą ich wprowadzenia do składu
celnego, powinny zostać ujęte w ewidencji towarowej, o której mowa w art.
112.

Art. 114.
§ 1. W uzasadnionych gospodarczo wypadkach i o ile nie ogranicza to możliwości
sprawowania dozoru celnego, organ celny może wydać pozwolenie,
by:
1) towary krajowe, inne niż określone w art. 102 § 1 pkt 2, były składowane
w pomieszczeniach składu celnego,
2) towary niekrajowe zostały poddane w pomieszczeniach składu celnego
procesom uszlachetniania, w ramach procedury uszlachetniania czynnego,
zgodnie z warunkami tej procedury,
3) towary niekrajowe zostały poddane w pomieszczeniach składu celnego
procesom przetworzenia pod kontrolą celną, zgodnie z warunkami tej
procedury.
§ 2. W wypadkach określonych w § 1, towary nie są objęte procedurą składu
celnego.
§ 3. Organ celny może zażądać, aby towary określone w § 1 zostały ujęte w
ewidencji towarowej, o której mowa w art. 112.

Art. 115.
Składowanie towarów objętych procedurą składu celnego nie jest ograniczone
w czasie. W wyjątkowych wypadkach organ celny może wyznaczyć termin,
przed upływem którego korzystający ze składu celnego powinien nadać towarom
inne przeznaczenie celne.

Art. 116.
§ 1. Towary przywożone mogą być poddane zwyczajowym czynnościom mającym
na celu zapewnienie ich utrzymania w niezmienionym stanie, poprawienie
ich wyglądu, jakości handlowej lub przygotowanie ich do dystrybucji
bądź odsprzedaży.
§ 2. Dokonanie czynności, o których mowa w § 1, jest uzależnione od
uprzedniego uzyskania pozwolenia organu celnego.
§ 3. Pozwolenie ustala warunki dokonania tych czynności.
§ 4. Prezes Głównego Urzędu Ceł może ustalić, w drodze zarządzenia,
czynności, o których mowa w § 1.

Art. 117.
§ 1. W uzasadnionych gospodarczo wypadkach towary objęte procedurą
składu celnego mogą zostać czasowo wyprowadzone ze składu celnego.
§ 2. Wyprowadzenie, o którym mowa w § 1, może nastąpić jedynie po
uprzednim uzyskaniu od organu celnego pozwolenia określającego warunki
na jakich to wyprowadzenie może nastąpić.
§ 3. Towary, czasowo wyprowadzone ze składu celnego, mogą zostać poddane
czynnościom, o których mowa w art. 116 § 1. Przepis art. 116 § 2
i § 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 118.
Organ celny może wydać pozwolenie na przemieszczenie towarów objętych
procedurą składu celnego do innego składu celnego.

Art. 119.
§ 1. Jeżeli w stosunku do towarów przywożonych objętych procedurą składu
celnego powstanie dług celny, a wartość celna tych towarów została
ustalona w oparciu o cenę faktycznie zapłaconą lub należną wraz z zawartymi
w niej kosztami składowania i utrzymania w stanie niezmienionym
towarów, gdy były objęte procedurą składu celnego, to koszty te
odlicza się od wartości celnej, o ile są oddzielnie wyodrębnione z ceny
faktycznie zapłaconej lub należnej za towar.
§ 2. Jeżeli towary przywożone objęte procedurą składu celnego zostały poddane
zwyczajowym czynnościom, o których mowa w art. 116 § 1, to na
wniosek zgłaszającego, przy ustalaniu kwoty cła uwzględnia się rodzaj,
wartość celną oraz ilość towaru, jak gdyby towary te nie były poddane
tym czynnościom.
§ 3. Jeżeli towary przywożone objęte procedurą składu celnego są, na podstawie
art. 80, dopuszczone do obrotu bez przedstawiania ich organom
celnym i przed złożeniem odpowiedniego zgłoszenia, a elementy kalkulacyjne
dotyczące tych towarów zostały określone lub przyjęte w chwili
objęcia towarów procedurą składu celnego, uznaje się, że elementy te
należy uwzględnić przy stosowaniu art. 222. Towary te podlegają kontroli,
o której mowa w art. 83.

Art. 120.
Wartość celna towaru zgłaszanego do procedury dopuszczenia do obrotu, który
to towar wcześniej był objęty procedurą składu celnego, może zostać obniżona
w stosunku do wartości tego towaru z dnia objęcia procedurą składu celnego
jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach.

Oddział 4
Uszlachetnianie czynne

Art. 121.
§ 1. Z zastrzeżeniem art. 122, procedura uszlachetniania czynnego pozwala
na poddanie na polskim obszarze celnym jednemu lub większej liczbie
procesów uszlachetniania:
1) towarów niekrajowych przeznaczonych do powrotnego wywozu poza
polski obszar celny w postaci produktów kompensacyjnych, bez obciążania
tych towarów cłem lub stosowania wobec nich środków polityki
handlowej, lub
2) towarów dopuszczonych do obrotu ze zwrotem lub umorzeniem cła
należnego do zapłacenia za takie towary, jeżeli zostaną one wywiezione
poza polski obszar celny w postaci produktów kompensacyjnych.
§ 2. W procedurze uszlachetniania czynnego wymienione określenia oznaczają:
1) system zawieszeń - procedura uszlachetniania czynnego w formie
przewidzianej w § 1 pkt 1,
2) system ceł zwrotnych - procedura uszlachetniania czynnego w formie
przewidzianej w § 1 pkt 2,
3) procesy uszlachetniania:
a) obróbka towarów, w tym składanie, montaż lub instalowanie ich w
innych towarach,
b) przetwarzanie towarów,
c) naprawa towarów, w tym ich odnawianie i porządkowanie,
d) wykorzystywanie niektórych towarów nie wchodzących w skład
produktów kompensacyjnych, ale umożliwiających lub ułatwiających
ich produkcję, jeżeli towary te są całkowicie lub częściowo
zużyte w tym procesie, z wyłączeniem narzędzi, urządzeń i wyposażenia,
4) produkty kompensacyjne - wszelkie produkty powstałe w wyniku procesów
uszlachetniania, w tym resztki i odpady,
5) towary ekwiwalentne - towary krajowe, które są wykorzystywane w
miejsce towarów przywożonych do wytwarzania produktów kompensacyjnych,
6) współczynnik produktywności - ilość lub procent produktów kompensacyjnych
uzyskanych w wyniku uszlachetnienia w stosunku do ogólnej
ilości towarów przywożonych.

Art. 122.
§ 1. Organ celny może wydać pozwolenie na:
1) wytwarzanie produktów kompensacyjnych z towarów ekwiwalentnych,
2) wywóz poza polski obszar celny produktów kompensacyjnych wytwarzanych
z towarów ekwiwalentnych, przed przywozem towarów przeznaczonych
do uszlachetnienia,
- pod warunkiem, że towary ekwiwalentne są tej samej jakości i mają te
same cechy charakterystyczne, co towary przywożone do uszlachetnienia.
§ 2. W szczególnych wypadkach i za zgodą organu celnego mogą zostać dopuszczone
towary ekwiwalentne o wyższym stopniu przetworzenia niż
towary przywożone.
§ 3. W wypadkach, o których mowa w § 1 i § 2, towary przywożone są traktowane
jako towary ekwiwalentne, a te ostatnie są traktowane jako towary
przywożone.
§ 4. Jeżeli produkty kompensacyjne, w wypadku o którym mowa w § 1 pkt
2, podlegają należnościom celnym wywozowym a nie zostały wywiezione
lub powrotnie wywiezione w ramach procedury uszlachetniania czynnego,
osoba posiadająca pozwolenie powinna złożyć zabezpieczenie w celu
zagwarantowania uiszczenia tych należności, w razie nieprzywiezienia
w terminie towarów do uszlachetnienia.

Art. 123.
Pozwolenie na uszlachetnianie czynne może być wydane na wniosek osoby,
która dokonuje procesu uszlachetniania lub która organizuje ten proces.

Art. 124.
Pozwolenie na uszlachetnianie czynne udzielane jest jedynie:
1) osobom krajowym; pozwolenie na dokonanie przywozu nie mającego
charakteru zarobkowego może być udzielone również osobom mającym
miejsce zamieszkania za granicą,
2) gdy można będzie stwierdzić, że towary przywożone wejdą w skład
produktów kompensacyjnych, nie naruszając przepisów dotyczących
wykorzystywania towarów określonych w art. 121 § 2 pkt 3 lit. d) lub
art. 122, o ile możliwe będzie stwierdzenie, że warunki wymagane wobec
towarów ekwiwalentnych będą spełnione.

Art. 125.
§ 1. Organ celny wyznacza termin, w którym produkty kompensacyjne powinny
zostać wywiezione lub powrotnie wywiezione, bądź otrzymać inne
przeznaczenie celne. Termin wyznaczany jest przy uwzględnieniu czasu
niezbędnego na przeprowadzenie czynności związanych z uszlachetnieniem
i zbytem produktów kompensacyjnych.
§ 2. Termin, o którym mowa w § 1, biegnie od dnia, w którym towary niekrajowe
zostały objęte procedurą uszlachetniania czynnego. Organ celny
może wydać pozwolenie na przedłużenie terminu, na podstawie odpowiednio
umotywowanego wniosku osoby posiadającej pozwolenie.
§ 3. W wypadku zastosowania art. 122 § 1 pkt 2, organ celny wyznacza termin,
w ciągu którego towary niekrajowe powinny zostać zgłoszone do
procedury uszlachetniania czynnego. Termin ten biegnie od dnia przyjęcia
zgłoszenia do wywozu produktów kompensacyjnych uzyskanych z
odpowiednich towarów ekwiwalentnych. Towary, które zostaną przywiezione
po upływie terminu, nie są traktowane jako towary ekwiwalentne
w rozumieniu art. 122 § 3.
§ 4. Organ celny może wydać pozwolenie, aby termin, który rozpoczyna
swój bieg w danym miesiącu kalendarzowym lub kwartale, upływał odpowiednio
ostatniego dnia następującego po nim miesiąca kalendarzowego
lub kwartału.

Art. 126.
Organ celny zatwierdza współczynnik produktywności; może również określić
sposób jego wyznaczania. Współczynnik produktywności określa się, uwzględniając
okoliczności, w jakich proces uszlachetniania jest lub ma być prowadzony.

Art. 127.
§ 1. W razie powstania długu celnego, jego wysokość określa się na podstawie
elementów kalkulacyjnych właściwych dla towarów przywożonych w
dniu przyjęcia zgłoszenia celnego tych towarów do procedury uszlachetniania
czynnego, z zastrzeżeniem art. 128.
§ 2. Jeżeli w chwili, o której mowa w § 1, towary przywożone spełniają warunki
do korzystania z preferencyjnych, obniżonych lub zawieszonych
stawek celnych, bądź stawek obniżonych w ramach kontyngentów taryfowych
lub plafonów taryfowych, będą one mogły korzystać z takich
stawek tylko wówczas, jeżeli stawki te obowiązują w dniu przyjęcia
zgłoszenia o dopuszczenie do obrotu wobec identycznych towarów.

Art. 128.
§ 1. Produkty kompensacyjne znajdujące się w wykazie, o którym mowa w §
6, podlegają właściwym dla nich należnościom celnym przywozowym,
gdy zostaną dopuszczone do obrotu w ilościach proporcjonalnych do
wywiezionej części produktów kompensacyjnych nie znajdujących się w
tym wykazie; osoba posiadająca pozwolenie może wnioskować o naliczenie
należności za te produkty zgodnie z warunkami określonymi w
art. 127.
§ 2. Produkty kompensacyjne, które zostały objęte procedurą zawieszającą
lub wprowadzone do wolnego obszaru celnego, podlegają należnościom
celnym przywozowym, obliczanym zgodnie z przepisami dotyczącymi
właściwej procedury zawieszającej lub wolnego obszaru celnego, przy
czym kwota należności celnych przywozowych nie może być niższa od
kwoty naliczonej zgodnie z art. 127, chyba że produkty kompensacyjne
objęte zostały procedurą przetwarzania pod kontrolą celną; osoba zainteresowana
może wnioskować o naliczenie należności zgodnie z warunkami
określonymi w art. 127.
§ 3. Produkty kompensacyjne mogą podlegać przepisom dotyczącym sposobu
obliczania należności celnych przywozowych w ramach procedury
przetwarzania pod kontrolą celną, o ile towary przywożone mogą być
objęte tą procedurą.
§ 4. Produkty kompensacyjne będą korzystać z preferencji taryfowych ze
względu na ich przeznaczenie, o ile w chwili przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie
do obrotu obowiązują przepisy przewidujące preferencyjne
traktowanie identycznych towarów.
§ 5. Produkty kompensacyjne będą zwolnione od cła, o ile w chwili przyjęcia
zgłoszenia o dopuszczenie do obrotu obowiązują przepisy przewidujące
zwolnienie od cła identycznych towarów.
§ 6. Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w
drodze rozporządzenia, wykaz produktów kompensacyjnych oraz wykaz
procesów uszlachetniania, do obliczania należności celnych przywozowych
właściwych dla tych produktów.

Art. 129.
§ 1. Po uzyskaniu pozwolenia wydanego zgodnie z warunkami określonymi
w przepisach dotyczących uszlachetniania biernego, niektóre lub wszystkie
produkty kompensacyjne lub towary w stanie niezmienionym mogą
zostać wywiezione poza polski obszar celny w celu poddania ich uzupełniającym
procesom uszlachetniania.
§ 2. W wypadku powstania długu celnego w stosunku do towarów powrotnie
przywożonych, nałożone zostaną:
1) należności celne przywozowe na produkty kompensacyjne lub towary
w stanie niezmienionym, o których mowa w § 1, obliczone zgodnie z
art. 127 lub art. 128, oraz
2) należności celne przywozowe na produkty powrotnie przywożone po
ich uszlachetnieniu poza polskim obszarem celnym, których kwota zostanie
obliczona na podstawie przepisów dotyczących procedury uszlachetniania
biernego, na tych samych warunkach, jakie miałyby zastosowanie,
gdyby towary wywożone w ramach procedury uszlachetniania
biernego zostały dopuszczone do obrotu przed dokonaniem tego wywozu.

Art. 130.
System ceł zwrotnych może być stosowany wobec wszystkich towarów, z wyjątkiem
tych, które w chwili przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie do obrotu:
1) podlegają ograniczeniom ilościowym w przywozie, lub
2) korzystają z zawieszonych stawek celnych albo, w ramach plafonów
taryfowych lub kontyngentów taryfowych, z obniżonych stawek celnych.

Art. 131.
§ 1. W zgłoszeniu o dopuszczenie towaru do obrotu należy wskazać, że
przywóz towaru następuje w systemie ceł zwrotnych, oraz podać dane
dotyczące udzielonego pozwolenia.
§ 2. Na żądanie organu celnego do zgłoszenia o dopuszczenie do obrotu należy
dołączyć pozwolenie na uszlachetnianie czynne.

Art. 132.
Do systemu ceł zwrotnych nie mają zastosowania art. 122 § 1 pkt 2, § 3 i § 4,
art. 127, art. 128 § 3 i art. 135.

Art. 133.
§ 1. Osoba posiadająca pozwolenie może zwrócić się o zwrot lub umorzenie
cła, o ile udowodni organowi celnemu, że produkty kompensacyjne uzyskane
z towarów przywiezionych i dopuszczonych do obrotu w systemie
ceł zwrotnych zostały:
1) wywiezione, lub
2) objęte, w celu późniejszego powrotnego ich wywozu, procedurą tranzytu,
procedurą składu celnego, procedurą odprawy czasowej, procedurą
uszlachetniania czynnego z zastosowaniem systemu zawieszeń,
lub wprowadzone do wolnego obszaru celnego,
- jeżeli zostały spełnione wszystkie pozostałe warunki procedury uszlachetniania
czynnego.
§ 2. W wypadku otrzymania przeznaczenia celnego, jednego z określonych
w § 1 pkt 2, produkty kompensacyjne traktowane są jak towary niekrajowe.
§ 3. Wniosek o zwrot cła powinien być złożony łącznie ze złożeniem dokumentów
wymaganych do uzyskania przeznaczenia celnego, o którym
mowa w § 1.
§ 4. W szczególnie uzasadnionych wypadkach organ celny może zezwolić,
aby produkty kompensacyjne, które zgodnie z § 1, zostały objęte procedurą
celną, bądź umieszczone w wolnym obszarze celnym, zostały
dopuszczone do obrotu. W takim wypadku, z zastrzeżeniem art. 128 §
2, uznaje się, że kwota zwróconego lub umorzonego cła staje się kwotą
wynikającą z długu celnego.
§ 5. W celu określenia kwoty cła, które ma zostać zwrócone lub umorzone,
art. 128 § 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 134.
Czasowy wywóz produktów kompensacyjnych dokonywany w sposób określony
w art. 129 § 1, nie będzie uważany za wywóz ze zwrotem należności określonym
w art. 133, z wyjątkiem wypadków, gdy takie produkty nie zostały powrotnie
przywiezione do kraju w wyznaczonym terminie.

Art. 135.
Nie pobiera się należności celnych wywozowych od produktów kompensacyjnych
powstałych w trakcie procedury uszlachetniania czynnego z zastosowaniem
systemu zawieszeń.

Art. 136.
Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki udzielania i cofania pozwoleń oraz
szczegółowe warunki stosowania procedury uszlachetniania czynnego.

Oddział 5
Przetwarzanie pod kontrolą celną

Art. 137.
Procedura przetwarzania pod kontrolą celną umożliwia użycie towarów niekrajowych
na polskim obszarze celnym w procesach zmieniających ich rodzaj lub
stan, bez stosowania wobec nich cła i środków polityki handlowej oraz umożliwia
dopuszczenie produktów powstających w takich procesach (produkty
przetworzone) do obrotu, z zastosowaniem właściwych dla nich należności celnych
przywozowych.

Art. 138.
Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w drodze
rozporządzenia, wykaz towarów oraz rodzaje procesów przetwarzania, wobec
których stosuje się procedurę przetwarzania pod kontrolą celną.

Art. 139.
Pozwolenie na przetwarzanie pod kontrolą celną udzielane jest na wniosek
osoby, która ma dokonać przetwarzania lub organizować to przetwarzanie.

Art. 140.
Pozwolenie na przetwarzanie pod kontrolą celną może być udzielone osobom
krajowym, gdy zostaną spełnione następujące warunki:
1) będzie możliwe ustalenie, że towary przywożone wejdą w skład produktów
przetworzonych,
2) przywiezione towary po ich przetworzeniu nie mogą być, bez ponoszenia
nadmiernych kosztów, przywrócone do rodzaju lub stanu w jakim
znajdowały się w chwili gdy zostały objęte procedurą,
3) zastosowanie procedury przetwarzania pod kontrolą celną nie będzie
stanowić obejścia przepisów dotyczących pochodzenia towarów i ograniczeń
ilościowych mających zastosowanie wobec towarów dopuszczanych
do obrotu.

Art. 141.
Do procedury przetwarzania pod kontrolą celną stosuje się odpowiednio art.
125 § 1 i § 2 oraz art. 126.

Art. 142.
W wypadku powstania długu celnego odnoszącego się do towarów w stanie
niezmienionym lub produktów, które znajdują się na pośrednim etapie przetworzenia
w stosunku do stopnia przetworzenia określonego w pozwoleniu,
kwota długu jest obliczana na podstawie elementów kalkulacyjnych z dnia
przyjęcia zgłoszenia towarów do procedury przetwarzania pod kontrolą celną.

Art. 143.
§ 1. Jeżeli towary przywożone spełniają warunki do zastosowania preferencyjnych,
obniżonych lub zawieszonych stawek celnych w chwili ich objęcia
procedurą przetwarzania pod kontrolą celną, a zastosowanie w tym
czasie tego rodzaju stawek jest możliwe wobec produktów dopuszczanych
do obrotu, identycznych jak produkty przetworzone, to należności,
którym podlegają produkty przetworzone, oblicza się z zastosowaniem
takich stawek.
§ 2. Jeżeli obniżone stawki celne wobec towarów przywożonych stosowane
są w ramach kontyngentów taryfowych lub plafonów taryfowych, to zastosowanie
takich stawek wobec produktów przetworzonych uzależnione
jest również od ich obowiązywania wobec towarów przywożonych w
dniu dopuszczenia do obrotu produktów przetworzonych.
§ 3. W wypadku, o którym mowa w § 2, ilość towarów przywożonych, która
została faktycznie zużyta przy wytworzeniu dopuszczonych do obrotu
produktów przetworzonych, jest wliczana do kontyngentów taryfowych
lub plafonów taryfowych obowiązujących dla towarów przywożonych w
dniu dopuszczenia do obrotu produktów przetworzonych. Dopuszczone
do obrotu produkty przetworzone nie obciążają kontyngentów taryfowych
ani plafonów taryfowych ustanowionych dla towarów identycznych
jak produkty przetworzone.

Art. 144.
Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki udzielania i cofania pozwoleń oraz
szczegółowe warunki stosowania procedury przetwarzania pod kontrolą celną.

Oddział 6
Odprawa czasowa

Art. 145.
§ 1. Procedura odprawy czasowej pozwala na wykorzystywanie na polskim
obszarze celnym towarów niekrajowych przeznaczonych do powrotnego
wywozu bez dokonywania żadnych zmian, z wyjątkiem zwykłego zużycia
wynikającego z używania tych towarów, z całkowitym lub częściowym
zwolnieniem od cła i bez stosowania wobec nich środków polityki handlowej.
§ 2. Pozwolenie na dokonanie odprawy czasowej udzielane jest na wniosek
osoby, która ma użytkować towary lub organizować ich użytkowanie.
§ 3. Procedurą odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem od cła mogą
być objęte wyłącznie towary, o których mowa w art. 148 pkt 2.
§ 4. Procedurą odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem od cła mogą
być objęte towary, które spełniają następujące warunki:
1) są własnością osoby mającej siedzibę lub miejsce zamieszkania za granicą,
2) nie są towarami podlegającymi odprawie czasowej z całkowitym zwolnieniem
od cła.

Art. 146.
§ 1. Z zastrzeżeniem § 2, w wypadku braku możliwości ustalenia tożsamości
towarów przywożonych, organ celny nie wydaje pozwolenia na zastosowanie
procedury odprawy czasowej.
§ 2. Organ celny może wyrazić zgodę na zastosowanie procedury odprawy
czasowej w wypadku, gdy brak możliwości ustalenia tożsamości towaru
nie spowoduje nadużycia tej procedury.

Art. 147.
§ 1. Organ celny wyznacza termin, w którym towary przywożone powinny
zostać powrotnie wywiezione lub otrzymać nowe przeznaczenie celne.
§ 2. Przy wyznaczaniu terminu, o którym mowa w § 1, należy uwzględnić cel
przywozu, jednakże termin ten nie może przekroczyć 2 lat, licząc od
dnia przyjęcia zgłoszenia celnego.
§ 3. Organ celny może, w uzasadnionych okolicznościach, na wniosek osoby,
której sprawa dotyczy, przedłużyć termin, o którym mowa w § 1, w celu
umożliwienia wykorzystania towaru. Wniosek powinien być złożony
przed upływem wyznaczonego terminu.

Art. 148.
Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowy tryb i warunki stosowania procedury odprawy czasowej,
2) towary, które mogą być przedmiotem odprawy czasowej z całkowitym
zwolnieniem od cła.
3) towary, które nie mogą być przedmiotem odprawy czasowej z częściowym
zwolnieniem od cła.

Art. 149.
§ 1. Kwota cła za towary objęte procedurą odprawy czasowej z częściowym
zwolnieniem od cła wynosi za każdy rozpoczęty miesiąc stosowania tej
procedury 3% kwoty cła, które miałoby być uiszczone za te towary,
gdyby zostały dopuszczone do obrotu w dniu, w którym zostały objęte
procedurą odprawy czasowej.
§ 2. Należność obliczana jest za cały okres objęcia towaru procedurą i pobierana
w ratach miesięcznych płatnych z góry za każdy miesiąc.
§ 3. Przeniesienie, zgodnie z art. 96, praw i obowiązków wynikających z
procedury odprawy czasowej nie oznacza, że taki sam system zwolnień
musi być zastosowany wobec osoby, na którą przeniesiono prawa i
obowiązki wynikające z tej procedury.
§ 4. Jeżeli przeniesienie, o którym mowa w § 3, dokonywane jest z częściowym
zwolnieniem dla obu osób uprawnionych do korzystania z tej procedury
w tym samym miesiącu, posiadacz pierwotnego pozwolenia będzie
zobowiązany do zapłacenia kwoty cła za cały ten miesiąc.

Art. 150.
§ 1. W razie powstania długu celnego w stosunku do towarów przywożonych,
kwota takiego długu będzie obliczana według elementów kalkulacyjnych
z dnia przyjęcia zgłoszenia o objęcie ich procedurą odprawy
czasowej.
§ 2. Jeżeli z powodu innego niż objęcie towarów procedurą odprawy czasowej
z częściowym zwolnieniem od cła, powstanie dług celny w stosunku
do towarów objętych procedurą odprawy czasowej, kwota takiego długu
będzie równa różnicy między kwotą należności określoną z zastosowaniem
§ 1, a kwotą pobraną na podstawie art. 149.

Oddział 7
Uszlachetnianie bierne

Art. 151.
§ 1. Procedura uszlachetniania biernego pozwala - z zastrzeżeniem art. 129
oraz przepisów mających zastosowanie do systemu wymiany towarów
określonego w art. 159-164 - dokonać czasowego wywozu towarów krajowych
poza polski obszar celny, w celu poddania ich procesom uszlachetniania
oraz dopuszczenia produktów powstałych w wyniku tych
procesów do obrotu, z całkowitym lub częściowym zwolnieniem od cła.
§ 2. Wobec towarów krajowych wywożonych czasowo stosuje się należności
celne wywozowe, środki polityki handlowej oraz inne określone w przepisach
wymagania do wyprowadzenia towaru krajowego poza polski obszar
celny.
§ 3. W procedurze uszlachetniania biernego, wymienione określenia oznaczają:
1) towary wywożone czasowo - towary objęte procedurą uszlachetniania
biernego,
2) procesy uszlachetniania - procesy wymienione w art. 121 § 2 pkt 3 lit.
a)-c),
3) produkty kompensacyjne - wszelkie produkty powstałe w wyniku procesów
uszlachetniania,
4) współczynnik produktywności - ilość lub procent produktów kompensacyjnych
uzyskanych w wyniku uszlachetnienia w stosunku do ogólnej
ilości towarów wywożonych czasowo.

Art. 152.
Nie mogą zostać objęte procedurą uszlachetniania biernego towary krajowe:
1) których wywóz wiąże się ze zwrotem lub umorzeniem cła, lub
2) które przed ich wywozem, zostały dopuszczone do obrotu z całkowitym
zwolnieniem od cła ze względu na ich przeznaczenie, tak długo,
jak obowiązują warunki ustalone do udzielenia takiego zwolnienia.

Art. 153.
Pozwolenie na korzystanie z procedury uszlachetniania biernego wydaje się na
wniosek osoby, która zleca dokonanie procesu uszlachetniania.

Art. 154.
Pozwolenie na korzystanie z procedury uszlachetniania biernego jest udzielane
jedynie:
1) osobom krajowym,
2) jeżeli możliwe będzie ustalenie, że towary wywożone czasowo wejdą w
skład produktów kompensacyjnych.

Art. 155.
§ 1. Organ celny wyznacza termin, w którym produkty kompensacyjne powinny
zostać powrotnie przywiezione na polski obszar celny. Organ celny
może termin ten przedłużyć na podstawie odpowiednio uzasadnionego
wniosku osoby posiadającej pozwolenie.
§ 2. Wniosek o przedłużenie terminu, o którym mowa w § 1, powinien być
złożony przed upływem uprzednio wyznaczonego terminu.
§ 3. Organ celny zatwierdza współczynnik produktywności; może również
określić sposób jego wyznaczania.

Art. 156.
§ 1. Całkowite lub częściowe zwolnienie od cła, o którym mowa w art. 157 §
1, może być udzielone jedynie w wypadku, jeżeli zgłoszenie celne o dopuszczenie
do obrotu produktów kompensacyjnych zostało złożone w
imieniu lub na rzecz:
1) osoby posiadającej pozwolenie, określone w art. 154,
2) innej osoby krajowej, pod warunkiem, że uzyskała ona zgodę osoby
posiadającej pozwolenie,
- jeżeli spełnione są warunki pozwolenia.
§ 2. Całkowitego lub częściowego zwolnienia od cła, o którym mowa w art.
157 § 1, nie udziela się, jeżeli jeden z warunków lub obowiązków wynikających
z procedury uszlachetniania biernego nie został wykonany,
chyba że wykazano, iż uchybienia te nie miały rzeczywistego wpływu na
prawidłowy przebieg tej procedury.

Art. 157.
§ 1. Całkowite lub częściowe zwolnienie od cła polega na odliczeniu od
kwoty cła za produkty kompensacyjne dopuszczone do obrotu kwoty
cła, które miałoby zastosowanie w tym samym dniu, do towarów wywiezionych
czasowo, jak gdyby były one przywożone na polski obszar celny
z kraju, gdzie zostały poddane procesowi uszlachetniania.
§ 2. Kwota, którą należy odliczyć zgodnie z § 1, jest obliczana w oparciu o
ilość, rodzaj i wartość towarów z dnia przyjęcia zgłoszenia o objęcie ich
procedurą uszlachetniania biernego oraz na podstawie innych elementów
kalkulacyjnych z dnia przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie do obrotu
produktów kompensacyjnych.
§ 3. Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w
drodze rozporządzenia, sposób dokonywania obliczeń, o których mowa
w § 1 i § 2.

Art. 158.
§ 1. Jeżeli proces uszlachetniania ma na celu naprawę towarów wywożonych
czasowo i jeżeli naprawa jest dokonywana odpłatnie, to częściowe zwolnienie
od cła polega na obliczeniu kwoty należności, jaka byłaby zastosowana
na podstawie elementów kalkulacyjnych dotyczących produktów
kompensacyjnych w dniu przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie do obrotu
tych produktów.
§ 2. Podstawą do obliczenia cła od towarów, o których mowa w § 1, jest
wartość celna równa kwocie kosztów naprawy, pod warunkiem, że koszty
te stanowią jedyne świadczenie osoby posiadającej pozwolenie, oraz
że na wysokość kosztów nie miały wpływu powiązania tej osoby z osobą
dokonującą naprawy.

Art. 159.
§ 1. Zastosowanie systemu wymiany towarów w ramach uszlachetniania biernego
jest możliwe jedynie wówczas, gdy proces uszlachetniania polega
na naprawie towarów krajowych.
§ 2. System wymiany towarów polega na zastąpieniu towaru, który ma być
naprawiony, innym towarem już naprawionym, zwanym dalej "produktem
zamiennym", który jest przywożony zamiast produktu kompensacyjnego.
§ 3. Przepisy mające zastosowanie do produktów kompensacyjnych, stosuje
się wobec produktów zamiennych.
§ 4. Organ celny może wydać pozwolenie na to, aby produkty zamienne zostały
przywiezione przed wywozem towarów będących przedmiotem
czasowego wywozu (uprzedni przywóz).
§ 5. Uprzedni przywóz produktu zamiennego może być dokonany po złożeniu
zabezpieczenia w wysokości nie niższej niż kwota wynikająca z długu
celnego, jaki powstałby przy dopuszczeniu tego towaru do obrotu.

Art. 160.
§ 1. Produkty zamienne powinny mieć taką samą klasyfikację towarową w
taryfie celnej, tę samą jakość handlową i te same parametry techniczne,
jak naprawione towary wywożone czasowo.
§ 2. Jeżeli towary wywożone czasowo były używane przed wywozem, to produkty
zamienne, z zastrzeżeniem § 3, powinny również być produktami
używanymi.
§ 3. Organ celny uznaje towar nowy za produkt zamienny, jeżeli został on
wydany nieodpłatnie ze względu na zobowiązania gwarancyjne.

Art. 161.
Zastosowanie systemu wymiany towarów jest dopuszczalne jedynie wówczas,
gdy istnieje możliwość sprawdzenia, czy warunki określone w art. 160 zostały
spełnione.

Art. 162.
§ 1. W wypadku uprzedniego przywozu towary będące przedmiotem czasowego
wywozu powinny być wywiezione w terminie dwóch miesięcy licząc
od dnia przyjęcia przez organ celny zgłoszenia o dopuszczenie do
obrotu produktów zamiennych.
§ 2. Na wniosek osoby zainteresowanej organ celny może w szczególnie
uzasadnionych wypadkach przedłużyć termin, o którym mowa w § 1.
§ 3. Wniosek o przedłużenie terminu powinien zostać złożony nie później
niż przed upływem uprzednio wyznaczonego terminu.

Art. 163.
W wypadku gdy do towaru uprzednio przywiezionego stosuje się art. 157, kwota
do odliczenia jest ustalana w zależności od elementów kalkulacyjnych mających
zastosowanie do towarów będących przedmiotem czasowego wywozu w
dniu przyjęcia zgłoszenia o objęcie ich tą procedurą.

Art. 164.
Przepisu art. 154 pkt 2 nie stosuje się do systemu wymiany towaru.

Art. 165.
Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Gospodarki określi, w drodze
rozporządzenia, warunki udzielania i cofania pozwoleń oraz szczegółowe warunki
stosowania procedury uszlachetniania biernego.

Rozdział 4
Wywóz

Art. 166.
§ 1. Procedura wywozu pozwala na wyprowadzenie towaru krajowego poza
polski obszar celny.
§ 2. Dopuszczenie towaru do wywozu jest możliwe po spełnieniu wymogów
określonych w przepisach prawa, z uwzględnieniem w szczególności
środków polityki handlowej oraz przepisów dotyczących należności celnych
wywozowych.
§ 3. Każdy towar krajowy przeznaczony do wywozu, z wyjątkiem towarów
objętych procedurą uszlachetniania biernego, powinien zostać objęty
procedurą wywozu, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
§ 4. Zgłoszenie do procedury wywozu składane jest w urzędzie celnym właściwym
ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania zgłaszającego
lub w urzędzie celnym właściwym ze względu na miejsce, w którym towary
zostały zapakowane lub załadowane do transportu wywozowego.
§ 5. Prezes Głównego Urzędu Ceł może określić, w drodze zarządzenia,
tryb stosowania procedury wywozu oraz wypadki, w których zgłoszenie
do procedury wywozu może zostać dokonane w innym urzędzie celnym
niż określony w § 4.

Art. 167.
Towar zostaje dopuszczony do wywozu pod warunkiem, że opuści polski obszar
celny w tym samym stanie, w jakim znajdował się w chwili przyjęcia zgłoszenia
wywozowego.

Dział III
Inne przeznaczenia celne

Rozdział 1
Wolne obszary celne i składy wolnocłowe

Oddział 1
Przepisy ogólne

Art. 168.
§ 1. Wolne obszary celne i składy wolnocłowe są to wydzielone części polskiego
obszaru celnego, w których:
1) przy stosowaniu należności celnych przywozowych i środków polityki
handlowej dotyczących przywozu, towary niekrajowe traktowane są jako
znajdujące się poza polskim obszarem celnym, chyba że zostały objęte
dopuszczalną procedurą celną lub zostały wykorzystane niezgodnie
z warunkami określonymi w przepisach prawa celnego,
2) wprowadzenie towarów krajowych powoduje skutki takie same, jak w
wypadku ich wywozu, o ile przewidują to przepisy szczególne.
§ 2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, warunki i kryteria
tworzenia i znoszenia wolnych obszarów celnych i składów wolnocłowych.
§ 3. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, ustanawia i znosi wolne obszary
celne oraz składy wolnocłowe, określa ich obszar i wyznacza osobę
zarządzającego.
§ 4. Wszelkie postanowienia niniejszej ustawy odnoszące się do wolnych obszarów
celnych stosuje się odpowiednio do składów wolnocłowych.

Art. 169.
Rozpoczęcie działalności wolnego obszaru celnego wymaga uprzedniego zatwierdzenia
przez Prezesa Głównego Urzędu Ceł szczegółowego regulaminu
funkcjonowania tego obszaru sporządzonego przez zarządzającego. Zarządzającym
może być jedynie osoba krajowa, z wyłączeniem osób, o których mowa
w art. 3 § 1 pkt 11 lit.c), posiadająca prawo własności lub wieczystego użytkowania
gruntu, na którym ma być ustanowiony wolny obszar celny.

Art. 170.
§ 1. Organ celny ustala sposób odgraniczenia wolnego obszaru celnego oraz
miejsca wejścia i wyjścia w wolnym obszarze celnym. Do wykonania odgraniczenia
wolnego obszaru celnego od pozostałego polskiego obszaru
celnego zobowiązany jest zarządzający.
§ 2. Wszelkie prace budowlane na terenie wolnego obszaru celnego mogą
być wykonywane tylko po uprzednim otrzymaniu pozwolenia odpowiedniego
organu, zgodnie z prawem budowlanym, wydanego po uzgodnieniu
z organem celnym.

Art. 171.
§ 1. Granice i miejsca wejścia i wyjścia z wolnego obszaru celnego podlegają
dozorowi celnemu.
§ 2. Wstęp do wolnego obszaru celnego oraz przemieszczanie się w nim
odbywa się według zasad i na warunkach ustalonych z organem celnym.
§ 3. Organ celny może przeprowadzać kontrolę celną towarów wprowadzanych
do wolnego obszaru celnego, znajdujących się w nim lub z niego
wyprowadzanych. Osoby oraz środki transportu przemieszczające się
przez granicę wolnego obszaru celnego mogą również zostać poddane
kontroli celnej.
§ 4. W celu umożliwienia kontroli celnej towaru, o której mowa w § 3, kopia
dokumentu przewozowego powinna zostać dostarczona organowi
celnemu lub przechowywana do jego dyspozycji przez osobę wyznaczoną
w tym celu przez ten organ. W wypadku przeprowadzania kontroli
towary powinny zostać udostępnione organowi celnemu.

Art. 172.
Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, szczegółowe warunki
prowadzenia działalności w wolnych obszarach celnych i składach wolnocłowych.

Oddział 2
Wprowadzanie towarów do wolnych obszarów celnych

Art. 173.
§ 1. Do wolnego obszaru celnego mogą zostać wprowadzone towary niekrajowe
i towary krajowe.
§ 2. Organ celny może zażądać złożenia towarów stanowiących zagrożenie
lub mogących uszkodzić inne towary, albo które z innych względów
wymagają specjalnych urządzeń, w pomieszczeniach do tego celu przystosowanych.

Art. 174.
§ 1. Z zastrzeżeniem art. 171 § 3 i 4, wprowadzenie towaru do wolnego obszaru
celnego nie wymaga przedstawienia go organowi celnemu ani dokonania
zgłoszenia celnego.
§ 2. Organowi celnemu przedstawiane są i podlegają formalnościom celnym
jedynie towary:
1) które są objęte procedurą celną i których wprowadzenie do wolnego
obszaru celnego powoduje zakończenie tej procedury, lub
2) w stosunku do których zapadła decyzja o zwrocie lub umorzeniu cła,
zezwalająca na umieszczenie tych towarów w wolnym obszarze celnym,
lub
3) których wprowadzenie do wolnego obszaru celnego powoduje skutki,
o których mowa w art. 168 § 1 pkt 2.
§ 3. Organ celny może zażądać informacji o towarach, które podlegają należnościom
celnym wywozowym lub innym przepisom dotyczącym wywozu.
§ 4. Na wniosek osoby zainteresowanej organ celny poświadcza status celny
towaru znajdującego się w wolnym obszarze celnym.

Oddział 3
Zasady prowadzenia działalności w wolnych obszarach celnych

Art. 175.
§ 1. Okres pozostawania towarów w wolnych obszarach celnych jest nieograniczony.
§ 2. Organ celny może wyznaczyć dla towarów, o których mowa w art. 168 §
1 pkt 2, termin ich pozostawania w wolnym obszarze celnym.

Art. 176.
§ 1. Na warunkach przewidzianych w niniejszej ustawie w wolnym obszarze
celnym dozwolona jest każda działalność przemysłowa, usługowa lub
handlowa, z wyłączeniem handlu detalicznego. O zamiarze prowadzenia
działalności należy uprzednio powiadomić właściwy organ celny.
§ 2. Wyłączenie, o którym mowa w § 1, nie dotyczy handlu detalicznego,
dokonywanego w wolnym obszarze celnym ustanowionym na terenie lotniczego,
morskiego lub rzecznego przejścia granicznego.
§ 3. Organ celny może zakazać lub ograniczyć prowadzenie działalności, o
której mowa w § 1, ze względu na rodzaj towarów lub możliwości
sprawowania dozoru celnego.
§ 4. Organ celny może zakazać prowadzenia działalności w wolnym obszarze
celnym w wypadku, gdy osoby:
1) kierujące działalnością podmiotu zostały skazane prawomocnym wyrokiem
za przestępstwo przeciwko dokumentom, mieniu, przestępstwo
gospodarcze lub przestępstwo skarbowe,
2) zalegają z cłem, podatkami stanowiącymi dochód budżetu państwa lub
składkami na ubezpieczenie społeczne albo jest wobec nich prowadzone
postępowanie egzekucyjne, upadłościowe, likwidacyjne lub
układowe,
3) prowadzą działalność niezgodnie z przepisami prawa celnego, a w
szczególności prowadzą ewidencję niezgodnie z art. 179.
§ 5. Prezes Głównego Urzędu Ceł może określić, w drodze zarządzenia,
wypadki, w których organ celny może wprowadzić zakazy lub ograniczenia
dotyczące prowadzenia działalności w wolnym obszarze celnym
lub składzie wolnocłowym.

Art. 177.
§ 1. Towary niekrajowe podczas ich pozostawania w wolnym obszarze celnym
mogą być:
1) dopuszczone do obrotu, na warunkach przewidzianych przez tę procedurę
i art. 181,
2) przedmiotem zwyczajowych czynności, o których mowa w art. 116, bez
pozwolenia,
3) objęte procedurą uszlachetniania czynnego, na warunkach określonych
przez tę procedurę,
4) objęte procedurą przetwarzania pod kontrolą celną, na warunkach
określonych przez tę procedurę,
5) objęte procedurą odprawy czasowej, na warunkach określonych przez
tę procedurę,
6) przedmiotem zrzeczenia, zgodnie z przepisem art. 187,
7) zniszczone, za zgodą organu celnego, po dostarczeniu temu organowi
przez osobę zainteresowaną niezbędnych informacji, w szczególności o
przyczynach, sposobach i skutkach zniszczenia towaru.
§ 2. Jeżeli towary objęte jedną z procedur, o których mowa w § 1 pkt 3-5
są zużywane lub używane na terenie wolnego obszaru celnego nie pobiera
się, zabezpieczenia, o którym mowa w art. 93 § 1.
§ 3. Jeżeli towary objęte są jedną z procedur, o których mowa w § 1 pkt
3-5, organ celny może podejmować odpowiednie czynności kontroli celnej
w takim zakresie, jaki jest niezbędny do zapewnienia dozoru celnego
wolnych obszarów celnych.

Art. 178.
Towary niekrajowe, do których nie ma zastosowania art. 177, oraz towary krajowe,
o których mowa w art. 168 § 1 pkt 2, nie mogą być użyte ani zużyte w
wolnych obszarach celnych.

Art. 179.
§ 1. Osoba wykonująca w wolnym obszarze celnym działalność polegającą
na składowaniu, obróbce, przerobie, sprzedaży lub kupnie towarów jest
zobowiązana do prowadzenia ewidencji towarowej w sposób zatwierdzony
przez organ celny.
§ 2. Towary powinny zostać ujęte w ewidencji towarowej niezwłocznie po
ich złożeniu w magazynach, na placach lub w innych miejscach prowadzenia
działalności o której mowa w § 1. Ewidencję towarów należy
prowadzić w sposób umożliwiający organom celnym identyfikację towarów
oraz w sposób wykazujący ich przemieszczanie.
§ 3. W wypadku przeładunku towarów w wolnym obszarze celnym, dokumenty
dotyczące tego przeładunku należy przechowywać do dyspozycji
organów celnych. Krótkotrwałe składowanie towarów związane z takim
przeładunkiem uważane jest za część przeładunku.
§ 4. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, ogólne
warunki i wzory ewidencji prowadzonej w wolnym obszarze celnym lub
składzie wolnocłowym.

Oddział 4
Wyprowadzanie towarów z wolnych obszarów celnych

Art. 180.
§ 1. Towary wyprowadzane z wolnego obszaru celnego mogą zostać:
1) wywiezione lub powrotnie wywiezione poza polski obszar celny,
2) wprowadzone do pozostałej części polskiego obszaru celnego,
chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
§ 2. Wobec towarów wyprowadzanych z wolnego obszaru celnego na pozostały
polski obszar celny, stosuje się przepisy Tytułu III niniejszej ustawy,
jednakże do towarów krajowych nie stosuje się art. 47-53.

Art. 181.
§ 1. Jeżeli dług celny powstaje wobec towaru niekrajowego, a wartość celna
tego towaru została ustalona w oparciu o cenę faktycznie zapłaconą lub
należną, wraz z zawartymi w niej kosztami składowania i utrzymania w
stanie niezmienionym towarów w czasie ich złożenia w wolnym obszarze
celnym, to koszty te odlicza się od wartości celnej, o ile są wyodrębnione
z ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za towar.
§ 2. Jeżeli towar, o którym mowa w § 1, został poddany w wolnym obszarze
celnym zwyczajowym czynnościom, o których mowa w art. 116, to na
wniosek zgłaszającego, przy ustalaniu kwoty należności celnych przywozowych,
uwzględnia się rodzaj, wartość celną oraz ilość towaru, jak gdyby
towary te nie były poddane tym czynnościom.

Art. 182.
W wypadku wywozu lub powrotnego wywozu towarów z wolnego obszaru celnego
organ celny powinien dokonać sprawdzenia, czy nie zostały naruszone
przepisy, które stosuje się do wywozu lub powrotnego wywozu .

Art. 183.
§ 1. W wypadku wprowadzenia lub powrotnego wprowadzenia towarów do
pozostałej części polskiego obszaru celnego lub ich objęcia procedurą
celną, poświadczenie określone w art. 174 § 4, może zostać wykorzystane
w celu udowodnienia krajowego lub niekrajowego statusu celnego
tych towarów.
§ 2. W wypadku, gdy przez poświadczenie, o którym mowa w § 1, lub w inny
sposób, osoba zainteresowana nie udowodniła statusu celnego towarów,
towary te uważane są za:
1) towary krajowe - przy stosowaniu przepisów dotyczących należności
celnych wywozowych, pozwoleń wywozowych, oraz środków polityki
handlowej dotyczących ich wywozu,
2) towary niekrajowe - w innych wypadkach.

Rozdział 2
Powrotny wywóz, zniszczenie i zrzeczenie się towarów

Art. 184.
Towary niekrajowe mogą:
1) zostać powrotnie wywiezione poza polski obszar celny,
2) zostać zniszczone,
3) stać się przedmiotem zrzeczenia na rzecz Skarbu Państwa.

Art. 185.
§ 1. Powrotny wywóz wymaga odpowiedniego zastosowania przepisów dotyczących
wyprowadzania towarów poza polski obszar celny łącznie ze
środkami polityki handlowej.
§ 2. O zamiarze powrotnego wywozu towaru należy powiadomić organ celny.
§ 3. Organ celny nie wyraża zgody na dokonanie powrotnego wywozu jeżeli
przepisy, o których mowa w § 1, tak stanowią.
§ 4. Powrotny wywóz towarów objętych gospodarczą procedurą celną wymaga
przedstawienia wraz ze zgłoszeniem celnym wszystkich dokumentów
dotyczących objęcia towarów tą procedurą.

Art. 186.
§ 1. Zniszczenie towaru może nastąpić po uprzednim wydaniu pozwolenia
przez organ celny.
§ 2. Zawiadomienie o zamiarze zniszczenia towarów powinno zostać sporządzone
na piśmie.
§ 3. Zawiadomienie, o którym mowa w § 2, należy przedstawić w urzędzie
celnym w takim terminie, aby organ celny mógł nadzorować zniszczenie
towaru.
§ 4. Organ celny może nakazać zniszczenie towaru, jeżeli przepisy to przewidują.
Nakaz zniszczenia towaru może być poprzedzony nakazem dokonania
powrotnego wywozu towaru.
§ 5. Odpady i pozostałości pochodzące ze zniszczenia powinny uzyskać jedno
z przeznaczeń celnych przewidzianych dla towarów niekrajowych.
Pozostają one pod dozorem celnym aż do chwili określonej w art. 35 §
3.
§ 6. Zniszczenie towaru nie powinno pociągać za sobą żadnych kosztów i
obciążeń dla organu celnego.

Art. 187.
§ 1. Organ celny może wyrazić zgodę na zrzeczenie się towaru na rzecz
Skarbu Państwa bez innych obciążeń niż należności celne przywozowe.
§ 2. Organ celny może odstąpić od warunku, o którym mowa w § 1, jeżeli z
okoliczności sprawy wynika, że przyjęcie zrzeczonego towaru nie narazi
Skarbu Państwa na straty.

Art. 188.
Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, szczegółowy tryb
postępowania przy zniszczeniu towarów, zrzeczeniu na rzecz Skarbu Państwa
oraz powrotnym wywozie.

TYTUŁ V
DEPOZYTY

Art. 189.
§ 1. W depozycie urzędu celnego przechowuje się czasowo:
1) towary niekrajowe przed uzyskaniem przez nie przeznaczenia celnego,
bądź towary krajowe nie dopuszczone do wywozu, jeżeli cofnięcie towaru
odpowiednio za granicę lub na polski obszar celny albo ich złożenie
w magazynie celnym jest niemożliwe lub utrudnione,
2) towary zatrzymane lub zajęte w celu zabezpieczenia należności celnych
przywozowych lub celnych wywozowych,
3) inne towary, w wypadkach przewidzianych w odrębnych przepisach.
§ 2. Towary przyjęte do przechowania w depozycie urzędu celnego mogą
być przekazane przez organ celny innej osobie do przechowania pod
dozorem celnym.
§ 3. Przechowaniu w depozycie nie podlegają towary niebezpieczne, szkodliwe
dla zdrowia lub środowiska naturalnego oraz łatwo psujące się.
§ 4. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia:
1) szczegółowe warunki oraz sposoby przechowywania towarów w depozycie,
2) terminy przechowania towarów w depozycie.

TYTUŁ VI
OPERACJE UPRZYWILEJOWANE

Dział I
Zwolnienia

Art. 190.
§ 1. Przywóz towarów z zagranicy w ramach ustanowionych norm zwolniony
jest od cła, jeżeli przedmiotem przywozu są:
1) rzeczy osobistego użytku, potrzebne podróżnemu w czasie podróży i
pobytu w kraju, przywożone ze sobą albo w bagażu przywożonym odrębnie,
2) środki spożywcze, przywożone przez podróżnego ze sobą, potrzebne
do spożycia w czasie podróży do miejsca przeznaczenia,
3) wyroby spirytusowe lub winiarskie, piwo oraz inne napoje alkoholowe
i wyroby tytoniowe przywożone ze sobą przez podróżnego, który ukończył
18 lat,
4) rzeczy zwyczajowo traktowane jako upominki, których ilość i rodzaj
nie wskazują na przeznaczenie handlowe,
5) zwierzęta zwyczajowo hodowane w mieszkaniach, przywożone ze sobą
przez podróżnych,
6) rzeczy stanowiące mienie:
a) osoby fizycznej, będącej w rozumieniu przepisów prawa dewizowego
osobą krajową, przebywającej czasowo za granicą za zgodą
władz kraju pobytu przez co najmniej 1 rok, które służyły tej osobie
do użytku osobistego lub domowego,
b) osoby fizycznej, będącej w rozumieniu przepisów prawa dewizowego
osobą zagraniczną przez co najmniej 1 rok, przybywającej
do kraju na pobyt stały, które służyły tej osobie do użytku osobistego
lub domowego,
- z zastrzeżeniem ich nieodstępowania przez okres 2 lat, licząc od
dnia dopuszczenia do obrotu,
7) rzeczy pochodzące ze spadku po osobie zmarłej, przypadające na
podstawie prawa spadkowego bezpośrednio spadkobiercy zamieszkałemu
w kraju,
8) mienie rewindykowane,
9) towary przyłączone za granicą do rzeczy wywiezionych z kraju, przy
naprawie w ramach umowy gwarancyjnej,
10) rzeczy potrzebne do użytku urzędowego międzynarodowym przedsiębiorstwom
mającym siedzibę lub placówkę w Rzeczypospolitej Polskiej
oraz zagranicznym instytucjom, organizacjom i przedsiębiorstwom mającym
placówkę w Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem ich nieodstępowania
przez okres 3 lat od dnia dopuszczenia do obrotu i pod
warunkiem wzajemności,
11) rzeczy przywożone w ramach bezzwrotnej pomocy udzielonej przez
rządy państw obcych oraz międzynarodowe organizacje międzyrządowe,
12) urządzenia, sprzęt medyczny, ratunkowy i rehabilitacyjny, leki, krew,
odzież i środki spożywcze, środki sanitarno-czyszczące i inne rzeczy
służące zachowaniu lub ochronie zdrowia oraz inne artykuły o przeznaczeniu
medycznym, stanowiące pomoc humanitarną, otrzymywane
bezpłatnie przez jednostki organizacyjne, statutowo powołane do realizacji
takiej pomocy lub nabyte ze zbiórek publicznych i wykorzystywane
do takiej pomocy.
13) środki farmaceutyczne i artykuły sanitarne przeznaczone do badań
naukowych i rejestracyjnych,
14) wzory, modele, próbki i materiały nie mające wartości handlowej, służące
do reklamy lub akwizycji, przywożone w niewielkich ilościach
przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą,
15) przywożone przez organizatorów lub uczestników międzynarodowych
wystaw, targów, zawodów, konkursów - w związku z tymi imprezami:
a) materiały reklamowe i nagrody przeznaczone do rozdania,
b) środki spożywcze, wyroby spirytusowe i winiarskie, piwo oraz inne
napoje alkoholowe i wyroby tytoniowe, przeznaczone na przyjęcia
i spotkania o charakterze reprezentacyjnym,
c) towary przeznaczone do budowy, wyposażenia i dekoracji stoisk
uczestników imprez,
16) przywożone przez organizatorów międzynarodowych loterii fantowych
towary określone w pkt 15 lit. a),
17) rzeczy otrzymane przez uczestników imprez międzynarodowych określonych
w pkt 15 i pkt 16 tytułem nagrody w związku z uczestnictwem
w takiej imprezie, z wyjątkiem towarów podlegających podatkowi akcyzowemu,
18) wyposażenie oraz zapasy niezbędne do eksploatacji środka przewozowego,
w tym materiały pędne w zbiorniku paliwa wbudowanym fabrycznie
na stałe do środka przewozowego, oraz oleje i smary,
19) rzeczy nabyte za granicą przez polskich przewoźników lub spedytorów,
niezbędne do kontynuowania eksploatacji środka przewozowego za
granicą,
20) środki spożywcze przeznaczone do spożycia w środku przewozowym
przez członków obsługi i pasażerów, w przewozach międzynarodowych,
21) środek przewozowy uzyskany tytułem odszkodowania w zamian za dopuszczony
do czasowego wywozu taki środek zniszczony w wypadku, a
także środek przewozowy nabyty za pieniądze otrzymane za granicą z
tytułu odszkodowania,
22) trumny i urny ze zwłokami i szczątkami zwłok,
23) tablice i emblematy nagrobkowe oraz inne przedmioty służące do
utrzymania lub ozdoby grobów i pomników, jeżeli nie są przeznaczone
do działalności gospodarczej,
24) rzeczy otrzymane bezpłatnie przez jednostki budżetowe, przeznaczone
do ich działalności, z wyłączeniem działalności gospodarczej,
25) rzeczy przywożone w małych przesyłkach pocztowych, jeżeli odprawa
celna przesyłek w kraju nadania odbywa się na podstawie umowy
międzynarodowej,
26) towary, które przed dopuszczeniem ich do obrotu zostały przekazane
na rzecz Skarbu Państwa i zostały przyjęte przez organ celny nieodpłatnie
bez obciążeń innych niż należności celne przywozowe,
27) towary, których odbiorcy nie można ustalić lub których odbiorca nie
podejmuje, a ich wartość jest niższa niż łączne koszty sprzedaży,
przewozu, przechowania i składowania,
28) towary objęte procedurą tranzytu, które na skutek działania siły wyższej
uległy zniszczeniu w stopniu uniemożliwiającym używanie,
29) zwracane towary stanowiące resztki powstałe przy uszlachetnieniu, naprawie,
wyładunku, przeładunku, rozbiórce lub innych podobnych
czynnościach, nadające się jedynie na surowce wtórne,
30) katalizatory przeznaczone do uszlachetnienia, przerobu lub przetworzenia
towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego,
31) opakowania przywożone w jednostkowych egzemplarzach, spełniające
funkcje reklamowo-akwizycyjne, etykiety, szablony, wykroje, znaki firmowe,
instrukcje obsługi przeznaczone do wykorzystania w toku produkcji
towarów przeznaczonych do wywozu za granicę,
32) pomoce naukowe, w tym sprzęt sportowy i aparatura badawczo-pomiarowa
oraz elementy i części zamienne do tej aparatury, służące
wyłącznie do celów dydaktycznych lub badawczych, przywożone dla
przedszkoli, szkół, instytucji i placówek naukowych oraz jednostek badawczo-rozwojowych,
z wyłączeniem przywożonych do działalności
gospodarczej,
33) towary, które przed ich dopuszczeniem do obrotu uległy zniszczeniu
lub przepadkowi na rzecz Skarbu Państwa,
34) środki trwałe stanowiące przedmiot wkładu niepieniężnego podmiotu
zagranicznego, z zastrzeżeniem nieodstępowania przez okres 3 lat, licząc
od dnia dopuszczenia do obrotu,
35) sprzęt i urządzenia sportowe oraz aparaturę i środki do odnowy biologicznej
oraz rehabilitacji ruchowej przeznaczone dla reprezentacji narodowych
i olimpijskich oraz do celów ratownictwa, przywożone przez
organizacje i stowarzyszenia kultury fizycznej o zasięgu ogólnopolskim,
za uprzednią zgodą Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki,
przeznaczone do niegospodarczej działalności statutowej - z zastrzeżeniem
nieodstępowania przez okres 2 lat, licząc od dnia dopuszczenia
do obrotu,
36) techniczne materiały wojskowe, przywożone przez zagranicznych uczestników
ćwiczeń wojskowych, organizowanych na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, przeznaczone do zużycia w trakcie tych ćwiczeń,
37) pomoce naukowe, aparatura badawcza oraz wzorce przywożone dla
jednostek administracji miar i probierczych,
38) samoloty używane w lotnictwie cywilnym o masie własnej przekraczającej
12 ton oraz części zamienne do nich i wyposażenie pokładowe
przywożone przez ich użytkownika docelowego posiadającego świadectwo
kwalifikacyjne wydane przez polski organ nadzoru lotniczego,
39) urządzenia do kierowania, kontroli, nadzoru i zabezpieczania obsługi
ruchu lotniczego, przywożone przez jednostki zabezpieczające ruch lotniczy
w kraju,
40) sprzęt ratowniczo-gaśniczy, z wyłączeniem takiego samego sprzętu
produkowanego w kraju, przeznaczony dla jednostek ochrony przeciwpożarowej
do ich niegospodarczej działalności statutowej, z zastrzeżeniem
nieodstępowania tego sprzętu przez okres 3 lat licząc od
dnia dopuszczenia do obrotu.
§ 2. Na zasadzie wzajemności i z zastrzeżeniem nieodstępowania towarów
przez okres 3 lat od dnia dopuszczenia do obrotu osobom innym niż
wymienione w tym ustępie, zwolniony od cła jest przywóz i wywóz towarów
przeznaczonych do użytku:
1) urzędowego obcych przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych
oraz misji specjalnych w Rzeczypospolitej Polskiej, a także
organizacji międzynarodowych mających siedzibę lub placówkę w
Rzeczypospolitej Polskiej,
2) osobistego uwierzytelnionych w Rzeczypospolitej Polskiej szefów
przedstawicielstw dyplomatycznych państw obcych, osób należących do
personelu dyplomatycznego tych przedstawicielstw i misji specjalnych,
osób należących do personelu organizacji międzynarodowych oraz innych
osób korzystających z przywilejów i immunitetów na podstawie
ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych,
jak również pozostających z nimi we wspólnocie domowej członków
ich rodzin,
3) osobistego urzędników konsularnych państw obcych oraz pozostających
z nimi we wspólnocie domowej członków ich rodzin,
4) osobistego osób nie korzystających z immunitetów, a należących do
cudzoziemskiego personelu przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów
konsularnych oraz misji specjalnych w Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 3. Zwolniony od cła jest przywóz z zagranicy i wywóz za granicę wartości
dewizowych.
§ 4. Minister Finansów, w drodze rozporządzenia:
1) ustanowi normy ilościowe lub wartościowe towarów określonych w § 1
pkt 2-5,
2) określi, w porozumieniu z Ministrem Spraw Zagranicznych, tryb, warunki,
okres zwolnienia od cła, normy ilościowe lub wartościowe oraz
dokumenty wymagane do stwierdzenia podstawy stosowania zwolnienia,
o którym mowa w § 1 pkt 6.
§ 5. Minister Finansów, w drodze rozporządzenia:
1) może ustanowić normy ilościowe towarów określonych w § 1 pkt 1,
pkt 15, pkt 16 i pkt 20 oraz może określić dokumenty wymagane do
stwierdzenia podstawy stosowania zwolnień,
2) może wyłączać lub ograniczać uprawnienia określone w § 1 pkt 3 i
pkt 4, w odniesieniu do osób przekraczających wielokrotnie w ciągu 1
roku kalendarzowego granicę państwową,
§ 6. Minister Finansów, w drodze rozporządzenia, na wniosek Prezesa
Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki i w porozumieniu z Ministrem
Gospodarki, ustali wykaz towarów, o których mowa w § 1 pkt 35.
§ 7. W uzasadnionych wypadkach, w ramach limitu zwolnień od cła określanego
corocznie w ustawie budżetowej, Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia,
może ustalić szczegółową listę określającą ilość i wartość towarów
zwolnionych od cła, związanych z realizacją określonych
programów celowych, a zwłaszcza dotyczących podniesienia poziomu
bezpieczeństwa publicznego, obronności państwa, zapobiegania i likwidacji
skutków klęsk żywiołowych, krajowego systemu ratowniczego oraz
utrzymywania rezerw państwowych.

Dział II
Towary powracające

Art. 191.
§ 1. Towary powracające są to towary, które przed wyprowadzeniem poza
polski obszar celny były towarami krajowymi i w terminie 3 lat od dnia
ich wyprowadzenia są powrotnie wprowadzane i dopuszczane do obrotu
na polskim obszarze celnym. Towary powracające zwalnia się od cła na
wniosek osoby zainteresowanej.
§ 2. W szczególnie uzasadnionych okolicznościach organ celny może wyrazić
zgodę na przedłużenie terminu określonego w § 1 na wniosek osoby zainteresowanej,
zgłoszony przed upływem terminu określonego w § 1.
§ 3. Jeżeli towary powracające zostały, przed ich wywozem z polskiego obszaru
celnego, dopuszczone do obrotu z zastosowaniem obniżonej lub
zerowej stawki celnej ze względu na ich przeznaczenie, zwolnienie
określone w §1, może być zastosowane pod warunkiem, że zostaną one
przeznaczone ponownie do tego samego celu.
§ 4. Jeżeli towary, o których mowa w § 3, nie zostaną przeznaczone do tego
samego celu, kwota cła, któremu podlegają, zostanie pomniejszona o
kwotę pobraną przy pierwotnym dopuszczeniu do obrotu. Jeżeli pierwotna
kwota jest wyższa od kwoty należnej przy dopuszczeniu do obrotu
towarów powracających, różnica należności nie podlega zwrotowi.
§ 5. Nie stosuje się zwolnień od cła przewidzianych w § 1, wobec towarów
wywiezionych poza polski obszar celny w ramach procedury uszlachetniania
biernego, chyba że towary te pozostają nadal w stanie, w którym
zostały wywiezione.

Art. 192.
§ 1. Zwolnienie od cła, o którym mowa w art. 191, jest udzielane, gdy towary
są powrotnie przywożone w tym samym stanie, w jakim były wywiezione,
oraz gdy osoba zgłaszająca towar przedstawi zgłoszenie wywozowe
oraz dokumenty świadczące, w sposób nie budzący wątpliwości, o
tożsamości towaru wywiezionego z przywożonym.
§ 2. Wymóg przedstawienia dokumentów wywozowych nie odnosi się do
wypadków, w których towar został wyprowadzony poza polski obszar
celny bez jego zgłoszenia w formie pisemnej, o ile przepis szczególny
dopuszczał taką możliwość.
§ 3. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, szczegółowe
warunki i tryb powrotnego przywozu towarów.

Art. 193.
§ 1. Do produktów kompensacyjnych pierwotnie wywiezionych lub powrotnie
wywiezionych w związku z procedurą uszlachetniania czynnego
przepisy art. 191 i art. 192 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Kwota cła jest określana zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie
w ramach procedury uszlachetniania czynnego. Data powrotnego wywozu
produktów kompensacyjnych uważana jest wtedy za datę dopuszczenia
do obrotu.

Dział III
Przywóz produktów rybołówstwa morskiego
oraz innych produktów wydobytych z morza

Art. 194.
Z zastrzeżeniem art. 16 § 2 pkt 6, zwolnione są od cła, w razie dopuszczenia
do obrotu:
1) produkty rybołówstwa morskiego oraz inne produkty wydobyte z mórz
terytorialnych kraju obcego przez statki zarejestrowane w Rzeczypospolitej
Polskiej i pływające pod polską banderą,
2) produkty otrzymane z produktów, o których mowa w pkt 1, na pokładzie
statków-przetwórni zarejestrowanych w Rzeczypospolitej Polskiej
i pływających pod polską banderą.

TYTUŁ VII
DŁUG CELNY

Dział I
Zabezpieczenie kwoty wynikającej z długu celnego

Art. 195.
§ 1. Jeżeli zgodnie z przepisami prawa celnego organ celny zażąda złożenia
zabezpieczenia w celu zagwarantowania pokrycia kwoty wynikającej z
długu celnego, dłużnik lub osoba mogąca się nim stać jest zobowiązana
do złożenia tego zabezpieczenia.
§ 2. W odniesieniu do tego samego długu celnego organ celny może zażądać
złożenia tylko jednego zabezpieczenia.
§ 3. Organ celny może wyrazić zgodę, aby zabezpieczenie zostało złożone
przez osobę trzecią zamiast osoby, od której wymagane jest złożenie
tego zabezpieczenia.
§ 4. W wypadku, kiedy dłużnik bądź osoba mogąca się nim stać jest państwową
jednostką budżetową, złożenie zabezpieczenia nie jest wymagane.
§ 5. Organ celny może odstąpić od wymogu złożenia zabezpieczenia, jeżeli
jego wysokość nie przekracza równowartości 500 ECU.

Art. 196.
§ 1. Organ celny może odstąpić od pobrania zabezpieczenia, o ile przepis
szczególny to przewiduje. Jednakże organ celny może zażądać złożenia
zabezpieczenia w każdym czasie, jeżeli stwierdzi, że istnieje ryzyko, iż
kwota powstałego lub mogącego powstać długu celnego nie zostanie
zapłacona w terminie.
§ 2. Minister Finansów może określić, w drodze rozporządzenia, wypadki, w
których organ celny pobiera zabezpieczenie, o którym mowa w § 1.

Art. 197.
§ 1. Na wniosek osoby określonej w art. 195 § 1 lub § 3 organ celny może
wydać pozwolenie na stosowanie generalnego zabezpieczenia lub zabezpieczenia
ryczałtowego w celu zagwarantowania pokrycia powstałych
lub mogących powstać długów celnych.
§ 2. Pozwolenie, o którym mowa w § 1, mogą otrzymać osoby, które spełniają
następujące wymogi:
1) są osobami krajowymi w rozumieniu art. 3 § 1 pkt 11 lit. a) i lit. b),
2) dokonują systematycznie przywozu lub wywozu towarów od co najmniej
1 roku,
3) są podatnikami podatku od towarów i usług,
4) są podmiotami których działalnością kierują osoby które, nie zostały
skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko dokumentom,
mieniu, przestępstwo gospodarcze lub przestępstwo skarbowe,
5) nie zalegają z cłem, podatkami stanowiącymi dochód budżetu państwa
ani składkami na ubezpieczenie społeczne, a także nie jest wobec nich
prowadzone postępowanie egzekucyjne, upadłościowe, likwidacyjne
lub układowe,
6) nie zostało im cofnięte pozwolenie na stosowanie generalnego zabezpieczenia,
ze względu na naruszenie przez nie przepisów prawa, w
okresie ostatnich 5 lat,
7) przedłożą pozytywną opinię o sytuacji finansowej, wydaną przez bank
prowadzący rachunek rozliczeniowy.
§ 3. Pozwolenie, o którym mowa w § 1, mogą również otrzymać agencje celne,
które spełniają wymogi określone w § 2 pkt 1 oraz pkt 3-7.
§ 4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, tryb i warunki wydawania
i cofania pozwolenia na stosowanie generalnego zabezpieczenia
i zabezpieczenia ryczałtowego oraz wypadki, w których zabezpieczenia
te można stosować, a także sposób określania wysokości zabezpieczenia
ryczałtowego.

Art. 198.
§ 1. Organ celny ustala wysokość zabezpieczenia na poziomie równym:
1) wysokości długu celnego lub długów celnych, gdy kwota ta może zostać
dokładnie obliczona przy przyjmowaniu zabezpieczenia,
2) szacunkowej kwocie maksymalnej wynikającej z powstałego lub mogącego
powstać długu celnego.
§ 2. W wypadku, gdy przyjmowane jest generalne zabezpieczenie długów celnych,
których wysokość może ulec zmianie z upływem czasu, osoba, o
której mowa w art. 195 § 1 lub § 3, jest zobowiązana do oszacowania
wysokości takiego zabezpieczenia na poziomie pozwalającym na pokrycie
w każdym czasie jej długów celnych.
§ 3. Do zabezpieczenia ryczałtowego nie mają zastosowania przepisy § 1 i §
2.

Art. 199.
§ 1. Zabezpieczenie może zostać złożone:
1) w formie depozytu w gotówce,
2) w formie gwarancji,
3) w postaci dokumentów gwarancyjnych przewidzianych w umowach
międzynarodowych, o ile przepis szczególny na to zezwala.
§ 2. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, inne formy
zabezpieczenia niż te, o których mowa w § 1.

Art. 200.
§ 1. Depozyt w gotówce powinien zostać złożony w walucie polskiej, chyba
że przepis szczególny stanowi inaczej.
§ 2. Za równoważne z depozytem w gotówce uważa się:
1) złożenie czeku potwierdzonego przez krajowy bank wystawcy czeku,
2) złożenie innego dokumentu mającego wartość płatniczą.
§ 3. Minister Finansów, w porozumieniu z Prezesem Narodowego Banku
Polskiego, określi w drodze zarządzenia, sposób złożenia zabezpieczenia,
o którym mowa w § 1, oraz dokumenty, o których mowa w § 2 pkt
2, które mogą być przyjmowane przez organ celny.

Art. 201.
§ 1. Gwarant powinien zobowiązać się na piśmie do zapłacenia solidarnie z
dłużnikiem, bezwarunkowo i nieodwołalnie na każde wezwanie organu
celnego zabezpieczonej kwoty wynikającej z długu celnego, jeżeli jej
zapłacenie stanie się wymagalne.
§ 2. Gwarantem może być tylko osoba trzecia, mająca swoją siedzibę w kraju,
lub działający w kraju oddział banku zagranicznego - ujęte w wykazie
gwarantów.
§ 3. Minister Finansów, w porozumieniu z Prezesem Narodowego Banku
Polskiego i Prezesem Państwowego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń,
ustala i ogłasza w formie obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej "Monitor Polski" wykaz gwarantów, o którym
mowa w § 2.

Art. 202.
§ 1. Osoba zobowiązana do złożenia zabezpieczenia może wybrać formę
zabezpieczenia spośród form przewidzianych w art. 199, chyba że
umowy międzynarodowe lub przepisy szczególne nie pozwalają na stosowanie
danego zabezpieczenia.
§ 2. Organ celny może określić termin w którym proponowana forma zabezpieczenia
ma zostać utrzymana.

Art. 203.
Organ celny może wyrazić zgodę na złożenie depozytu w gotówce w walutach
wymienialnych.

Art. 204.
§ 1. Organ celny odmawia przyjęcia zabezpieczenia, jeżeli stwierdzi, że nie
zapewni ono pokrycia w całości kwoty wynikającej z długu celnego.
§ 2. Organ celny może odmówić przyjęcia gwarancji z określonym terminem
ważności, jeżeli nie zabezpiecza ona w sposób pewny pokrycia w terminie
kwoty wynikającej z długu celnego.

Art. 205.
Jeżeli organ celny stwierdzi, że złożone zabezpieczenie nie zapewnia pokrycia
w całości lub w terminie kwoty wynikającej z długu celnego, może zażądać od
osoby określonej w art. 195 § 1, złożenia dodatkowego lub nowego zabezpieczenia.

Art. 206.
§ 1. Zabezpieczenie nie może zostać zwrócone, dopóki dług celny nie wygaśnie
lub nie będzie mógł już powstać.
§ 2. Jeżeli dług celny wygaśnie lub nie może już powstać, zabezpieczenie
zostaje niezwłocznie zwrócone.
§ 3. Jeżeli dług celny wygaśnie częściowo lub nie będzie mógł już powstać
do części zabezpieczonej kwoty, złożone zabezpieczenie może zostać
częściowo zwrócone osobie zainteresowanej na jej wniosek.

Art. 207.
Od kwoty zwracanego zabezpieczenia nie płaci się odsetek.

Dział II
Powstanie długu celnego

Art. 208.
Dług celny powstaje w wypadkach określonych w niniejszym dziale.

Art. 209.
§ 1. Dług celny w przywozie powstaje w wypadku:
1) dopuszczenia do obrotu towaru podlegającego należnościom celnym
przywozowym,
2) objęcia towaru podlegającego należnościom celnym przywozowym
procedurą odprawy czasowej, z częściowym zwolnieniem od cła.
§ 2. Dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego.
§ 3. Dłużnikiem jest zgłaszający. W wypadku przedstawicielstwa pośredniego,
o którym mowa w art. 253 § 1 pkt 2, dłużnikiem jest również osoba,
na rzecz której składane jest zgłoszenie celne. Jeżeli zgłoszenie celne o
objęcie towaru procedurą, o której mowa w § 1, zostało sporządzone
na podstawie nieprawdziwych danych, co spowodowało, że należności
celne przywozowe nie zostały pobrane lub zostały pobrane w kwocie
niższej niż prawnie należna, osoby, które dostarczyły danych wymaganych
do sporządzenia zgłoszenia, i które wiedziały lub przy zachowaniu
należytej staranności mogły się dowiedzieć, że dane te są nieprawdziwe,
zostają uznane za dłużników.

Art. 210.
§ 1. Dług celny w przywozie powstaje w wypadku:
1) nielegalnego wprowadzenia na polski obszar celny towaru podlegającego
należnościom celnym przywozowym,
2) nielegalnego wprowadzenia towaru podlegającego należnościom celnym
przywozowym z wolnego obszaru celnego na pozostałą część polskiego
obszaru celnego.
§ 2. Dług celny powstaje z chwilą nielegalnego wprowadzenia towaru.
§ 3. Dłużnikami są:
1) osoba, która dokonała nielegalnego wprowadzenia,
2) osoby, które uczestniczyły we wprowadzeniu i które wiedziały lub przy
zachowaniu należytej staranności mogły się dowiedzieć, że wprowadzenie
to było nielegalne,
3) osoby, które nabyły, posiadały lub posiadają towar, o którym mowa w
§ 1, i które wiedziały lub przy zachowaniu należytej staranności mogły
się dowiedzieć, że w chwili jego nabycia lub wejścia w jego posiadanie
był to towar wprowadzony nielegalnie.

Art. 211.
§ 1. Dług celny w przywozie powstaje w wypadku usunięcia spod dozoru celnego
towaru podlegającego należnościom celnym przywozowym.
§ 2. Dług celny powstaje z chwilą usunięcia towaru spod dozoru celnego.
§ 3. Dłużnikami są:
1) osoba, która usunęła towar spod dozoru celnego,
2) osoby, które uczestniczyły w usunięciu towaru i które wiedziały lub
przy zachowaniu należytej staranności mogły się dowiedzieć, że towar
został usunięty spod dozoru celnego,
3) osoby, które nabyły, posiadały lub są w posiadaniu towaru i które
wiedziały lub przy zachowaniu należytej staranności mogły się dowiedzieć,
że był to towar usunięty spod dozoru celnego,
4) osoby zobowiązane do wykonania obowiązków wynikających z czasowego
składowania towarów lub wynikających ze stosowania procedury
celnej, którą towar został objęty.

Art. 212.
§ 1. Z zastrzeżeniem art. 211, dług celny w przywozie powstaje w wypadku:
1) niewykonania obowiązku wynikającego z czasowego składowania towaru
podlegającego należnościom celnym przywozowym lub ze stosowania
procedury celnej, którą towar ten został objęty,
2) niedopełnienia warunku wymaganego do objęcia towaru procedurą celną
lub do zastosowania obniżonych lub zerowych stawek należności
celnych przywozowych, ze względu na przeznaczenie towaru albo do
zwolnienia towaru z należności celnych przywozowych ze względu na
przeznaczenie.
§ 2. Dług celny powstaje w chwili niewykonania obowiązku bądź w chwili
objęcia towaru odpowiednią procedurą celną, jeżeli stwierdzono, że nie
został spełniony lub został naruszony jeden z warunków wymaganych
do objęcia towaru tą procedurą lub do udzielenia częściowego lub całkowitego
zwolnienia z należności celnych przywozowych ze względu na
jego przeznaczenie.
§ 3. Dłużnikiem jest osoba zobowiązana do wykonania obowiązków wynikających
z czasowego składowania towaru podlegającego należnościom celnym
przywozowym lub wynikających ze stosowania procedury celnej,
którą towar został objęty, bądź osoba zobowiązana do przestrzegania
warunków wymaganych do objęcia towaru tą procedurą lub do udzielenia
częściowego lub całkowitego zwolnienia z należności celnych przywozowych
ze względu na jego przeznaczenie.
§ 4. Dług celny nie powstaje, jeżeli uchybienia, o których mowa w § 1, nie
miały istotnego znaczenia dla czasowego składowania towarów lub odpowiedniej
procedury celnej.

Art. 213.
§ 1. Dług celny w przywozie powstaje w wypadku zużycia lub użycia w wolnym
obszarze celnym towaru podlegającego należnościom celnym
przywozowym, na warunkach innych niż przewidziane w przepisach
prawa celnego.
§ 2. W wypadku stwierdzenia braku towarów, którego nie można wyjaśnić w
sposób wystarczający, organ celny uznaje, że towary zostały zużyte lub
użyte w wolnym obszarze celnym.
§ 3. Dług celny powstaje w chwili, gdy towar zostaje zużyty lub w chwili,
kiedy zostaje użyty po raz pierwszy na warunkach innych niż te, które
zostały przewidziane w przepisach prawa celnego.
§ 4. Dłużnikiem jest osoba, która zużyła towar lub użyła go, jak również
osoby, które w tym uczestniczyły i które wiedziały lub przy zachowaniu
należytej staranności mogły się dowiedzieć, że zużycia lub użycia dokonano
na warunkach innych niż te, które zostały przewidziane w przepisach
prawa celnego.
§ 5. Jeżeli stwierdzono brak towarów w okolicznościach, o których mowa w
§ 2 i nie jest możliwe ustalenie dłużnika na podstawie § 4, osobą zobowiązaną
do zapłacenia kwoty wynikającej z długu celnego jest ostatnia
znana tym organom osoba będąca w posiadaniu towarów.

Art. 214.
§ 1. W wypadkach, o których mowa w art. 210 i art. 212 § 1 pkt 1, uważa
się, że dług celny w przywozie nie powstaje, gdy osoba, której to dotyczy
udowodni, że niewykonanie obowiązków, o których mowa w art. 36,
art. 37, art. 39 i art. 180 § 2, lub wynikających z czasowego składowania
towarów, bądź z zastosowania procedury celnej, którą został objęty ten
towar, spowodowane było całkowitym zniszczeniem lub ostateczną utratą
tego towaru ze względu na jego charakter, wypadek losowy lub działanie
siły wyższej, albo że towar został zniszczony za zgodą organu celnego.
§ 2. Za ostatecznie utracony uważa się towar, który nie może już zostać
przez nikogo wykorzystany. Utraty towaru w wyniku kradzieży nie traktuje
się jako jego całkowitego zniszczenia lub ostatecznej utraty.
§ 3. Jeżeli towar dopuszczony do obrotu z zastosowaniem obniżonych lub
zerowych stawek należności celnych przywozowych ze względu na przeznaczenie
lub zwolniony z należności celnych przywozowych ze względu
na przeznaczenie, został wywieziony lub powrotnie wywieziony za zgodą
organu celnego, uważa się, że wobec tego towaru nie powstaje dług celny.

Art. 215.
Jeżeli wobec towaru dopuszczonego do obrotu z zastosowaniem obniżonych
lub zerowych stawek należności celnych przywozowych ze względu na przeznaczenie
lub zwolnionego od należności celnych przywozowych ze względu na
przeznaczenie nie powstaje dług celny z przyczyn, o których mowa w art. 214
§ 1, to odpady i pozostałości powstające w wyniku zniszczenia towaru uważa
się za towary niekrajowe.

Art. 216.
§ 1. Jeżeli z przyczyn, o których mowa w art. 211 i art. 212, powstaje dług
celny wobec towaru dopuszczonego do obrotu z zastosowaniem obniżonej
stawki należności celnych przywozowych ze względu na przeznaczenie,
kwota zapłacona przy dopuszczeniu do obrotu zostanie odliczona
od kwoty wynikającej z powstałego długu celnego.
§ 2. Jeżeli dług celny powstaje wobec odpadów i pozostałości powstających
przy zniszczeniu towaru, § 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 217.
§ 1. Dług celny w wywozie powstaje przy wyprowadzaniu poza polski obszar
celny towaru objętego zgłoszeniem celnym i podlegającego należnościom
celnym wywozowym.
§ 2. Dług celny powstaje z chwilą przyjęcia zgłoszenia celnego.
§ 3. Dłużnikiem jest zgłaszający. W wypadku przedstawicielstwa pośredniego,
o którym mowa w art. 253 § 1 pkt 2, dłużnikiem jest również osoba,
na rzecz której składane jest zgłoszenie celne.

Art. 218.
§ 1. Dług celny w wywozie powstaje przy wyprowadzaniu poza polski obszar
celny towaru nie objętego zgłoszeniem celnym i podlegającego należnościom
celnym wywozowym.
§ 2. Dług celny powstaje w chwili, kiedy towar faktycznie opuszcza polski
obszar celny.
§ 3. Dłużnikiem jest:
1) osoba, która dokonała wyprowadzenia towaru,
2) osoby, które uczestniczyły w wyprowadzeniu towaru i wiedziały lub
przy zachowaniu należytej staranności mogły się dowiedzieć, że zgłoszenie
celne nie zostało, a powinno być złożone.

Art. 219.
§ 1. Dług celny w wywozie powstaje w wyniku niedopełnienia warunków, od
których uzależnione było całkowite lub częściowe zwolnienie z należności
celnych wywozowych.
§ 2. Dług celny powstaje w chwili, kiedy towar otrzyma inne przeznaczenie
niż to, które zostało określone przy jego wywozie z polskiego obszaru
celnego z zastosowaniem całkowitego lub częściowego zwolnienia z należności
celnych wywozowych. Jeżeli nie jest możliwe określenie tej
chwili, dług celny powstaje w dniu, w którym upływa ustalony termin
przedstawienia dowodu potwierdzającego dopełnienie ustalonych warunków
uprawniających do tego zwolnienia.
§ 3. Dłużnikiem jest zgłaszający. W wypadku przedstawicielstwa pośredniego,
o którym mowa w art. 253 § 1 pkt 2, dłużnikiem jest również osoba
na rzecz której składane jest zgłoszenie celne.

Art. 220.
§ 1. Dług celny, o którym mowa w art. 209-213 i art. 217-219, powstaje również
wówczas, gdy towary są przedmiotem zakazów lub ograniczeń
wywozowych albo przywozowych, niezależnie od ich rodzaju.
§ 2. Dług celny nie powstaje w wypadku nielegalnego przywozu na polski
obszar celny:
1) fałszywych pieniędzy,
2) środków odurzających i substancji psychotropowych, które nie są
przedmiotem obrotu handlowego ściśle nadzorowanego przez właściwe
władze w celu ich przeznaczenia na potrzeby lecznicze i naukowe.

Art. 221.
Jeżeli w odniesieniu do tego samego długu celnego występuje kilku dłużników,
o których mowa w art. 209 § 3, art. 210 § 3, art. 211 § 3, art. 212 § 3, art. 213
§ 4 i 5, art. 217 § 3, art. 218 § 3, art. 219 § 3, art. 224 § 3, są oni solidarnie
zobowiązani do zapłacenia kwoty wynikającej z tego długu.

Art. 222.
§ 1. Kwota należności celnych przywozowych lub wywozowych jest obliczana
na podstawie elementów kalkulacyjnych właściwych dla towaru w chwili
powstania długu celnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
§ 2. Jeżeli nie jest możliwe określenie chwili powstania długu celnego, kwota
należności celnych przywozowych lub wywozowych jest obliczana na
podstawie elementów kalkulacyjnych właściwych dla towaru w chwili
ustalenia, że towar znajduje się w sytuacji powodującej powstanie długu
celnego.
§ 3. Jeżeli można ustalić, że dług celny powstał przed stwierdzeniem jego istnienia
przez organ celny, kwota należności celnych przywozowych lub
wywozowych za ten towar ustalana jest na podstawie elementów kalkulacyjnych
właściwych dla towaru w chwili najwcześniejszej, w jakiej istnienie
długu celnego mogło zostać ustalone na podstawie zebranych
dowodów.
§ 4. Jeżeli przesunięcie daty powstania długu celnego lub zarejestrowania
kwoty wynikającej z tego długu powoduje uzyskanie korzyści finansowej,
organ celny pobiera odsetki wyrównawcze.
§ 5. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, wypadki i warunki
pobierania odsetek wyrównawczych oraz sposób ich naliczania.

Art. 223.
§ 1. Dług celny powstaje w miejscu, w którym nastąpiło zdarzenie powodujące
jego powstanie.
§ 2. Jeżeli nie można ustalić miejsca, o którym mowa w § 1, uważa się, że
dług celny powstał w miejscu, w którym znajdował się towar w chwili
ustalenia przez organ celny, że zaistniała sytuacja powodująca powstanie
długu celnego.
§ 3. Jeżeli procedura celna nie jest zakończona, dług celny powstaje w miejscu,
w którym towar został:
1) objęty procedurą celną, lub
2) wprowadzony na polski obszar celny pod odpowiednią procedurą celną.
§ 4. Jeżeli dane, którymi dysponuje organ celny, pozwalają na ustalenie, że
dług celny powstał już wtedy, gdy towar znajdował się wcześniej w innym
miejscu, uważa się, że dług celny powstał w miejscu, co do którego
można stwierdzić, że towar znajdował się tam najwcześniej i można było
stwierdzić istnienie długu celnego.

Art. 224.
§ 1. Jeżeli:
1) umowa międzynarodowa przewiduje zastosowanie preferencyjnych
środków taryfowych dla towarów polskiego pochodzenia przywożonych
do innego kraju, oraz
2) towary, o których mowa w pkt 1, wywożone są z kraju w postaci produktów
kompensacyjnych uzyskanych pod procedurą uszlachetniania
czynnego, oraz
3) towary przywiezione do kraju były poddane procesowi uszlachetniania,
o którym mowa w pkt 2 i podlegały wcześniej należnościom celnym
przywozowym,
to w wypadku wystawienia dokumentów niezbędnych do zastosowania w
innym kraju preferencyjnych środków powstaje dług celny w przywozie
wobec tych towarów przywiezionych.
§ 2. Dług celny powstaje w chwili przyjęcia przez organ celny zgłoszenia celnego
towarów do wywozu.
§ 3. Dłużnikiem jest zgłaszający. W wypadku przedstawicielstwa pośredniego,
o którym mowa w art. 253 § 1 pkt 2, dłużnikiem jest również osoba,
na rzecz której składane jest zgłoszenie celne.
§ 4. Kwota wynikająca z długu celnego, o którym mowa w § 1, jest obliczana
na takich zasadach, jak gdyby w dniu zgłoszenia towarów do wywozu
nastąpiło przyjęcie zgłoszenia celnego o dopuszczenie do obrotu towarów
przywiezionych w celu zakończenia procedury uszlachetniania
czynnego.

Art. 225.
Minister Finansów może określić, w drodze rozporządzenia, wypadki, w których
nie powstaje dług celny mimo wystąpienia okoliczności, o których mowa
w art. 211 § 1, art. 212 § 1, art. 213 § 1 i art. 219 § 1.

Dział III
Pokrycie kwoty wynikającej z długu celnego

Rozdział 1
Zarejestrowanie i podanie do wiadomości dłużnika kwoty należności

Art. 226.
§ 1. Każda kwota należności wynikających z długu celnego, zwana dalej
"kwotą należności", jest obliczana przez organ celny z chwilą uzyskania
niezbędnych danych i zostaje zarejestrowana.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli na podstawie przepisów odrębnych
ustanowione zostało tymczasowe cło antydumpingowe lub wyrównawcze.
§ 3. Jeżeli kwota należności prawnie należnych jest wyższa od tej, która została
ustalona na podstawie wiążącej informacji taryfowej, organ celny
rejestruje kwotę ustaloną na podstawie wiążącej informacji taryfowej.
§ 4. Organ celny anuluje zarejestrowaną kwotę należności, o której dłużnik
nie został powiadomiony przed upływem terminu, o którym mowa w
art. 230 § 4.
§ 5. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, szczegółowe
warunki i tryb rejestrowania kwot należności oraz ustali wzory rejestrów
i sposób ich prowadzenia.

Art. 227.
§ 1. Kwota należności powinna zostać zarejestrowana niezwłocznie po jej
obliczeniu i nie później niż w ciągu 7 dni, licząc od dnia, w którym towar
został zwolniony, jeżeli dług celny powstaje w wyniku:
1) objęcia towaru inną procedurą celną niż odprawa czasowa z częściowym
zwolnieniem od cła,
2) innych czynności mających ten sam skutek prawny co objęcie towaru
procedurami celnymi określonymi w pkt 1.
§ 2. Jeżeli za zgodą organu celnego stosowana jest procedura uproszczona,
ogólna kwota należności za wszystkie towary, które zostały zwolnione
na rzecz tej samej osoby w terminie wyznaczonym przez organ celny,
może zostać całościowo zarejestrowana za cały okres rozliczeniowy, pod
warunkiem, że zostało złożone zabezpieczenie generalne. Zarejestrowania
dokonuje się w ciągu 5 dni licząc od daty upływu okresu rozliczeniowego.
§ 3. W wypadku powstania długu celnego w warunkach innych niż te, o których
mowa w § 1 i § 2, zarejestrowanie kwoty należności następuje w
ciągu 7 dni licząc od dnia, w którym organ celny miał możliwość obliczyć
kwotę tych należności oraz określić dłużnika.

Art. 228.
Terminy zarejestrowania określone w art. 227, mogą zostać przekroczone, jeżeli
szczególne okoliczności uniemożliwiają organowi celnemu dotrzymanie
tych terminów oraz w razie zaistnienia wypadków losowych lub działania siły
wyższej.

Art. 229.
§ 1. Jeżeli kwota należności nie została zarejestrowana w terminie określonym
w art. 227 i art. 228 lub jeżeli została zarejestrowana kwota niższa
od prawnie należnej, to zarejestrowanie kwoty należności lub kwoty
uzupełniającej zostanie dokonane w terminie nie dłuższym niż 5 dni
(zarejestrowanie retrospektywne).
§ 2. Termin, o którym mowa w § 1, liczy się od dnia, w którym organ celny
obliczył należności lub kwotę uzupełniającą i określił dłużnika. Art. 228
stosuje się odpowiednio.
§ 3. Zarejestrowania retrospektywnego nie dokonuje się w wypadkach, o
których mowa w art. 226 § 2-4, albo gdy kwota podlegająca zarejestrowaniu
nie przekracza równowartości 10 ECU.

Art. 230.
§ 1. Po zarejestrowaniu kwoty należności organ celny powiadamia o tym
dłużnika.
§ 2. Jeżeli kwota należności została zarejestrowana, organ celny może na
zgłoszeniu celnym umieścić adnotację, że dłużnik nie zostanie powiadomiony
zgodnie z przepisem § 1, zanim kwota należności nie osiągnie
wysokości określonej przez ten organ.
§ 3. W wypadku, o którym mowa w § 2, zwolnienie towarów przez organ
celny jest równoznaczne z powiadomieniem dłużnika o kwocie zarejestrowanych
należności. Dotyczy to również towarów zwolnionych w trybie
art. 227 § 2.
§ 4. Powiadomienie dłużnika nie może nastąpić po upływie 3 lat, licząc od
dnia powstania długu celnego.
§ 5. Bieg terminu, o którym mowa w § 4, ulega zawieszeniu z dniem:
1) wszczęcia postępowania karnego lub wniesienia skargi do sądu administracyjnego,
2) zawieszenia postępowania w sprawie celnej.
§ 6. Termin ten biegnie dalej z dniem prawomocnego zakończenia postępowania
karnego albo doręczenia organowi celnemu orzeczenia sądu
administracyjnego wraz z jego uzasadnieniem, bądź z dniem podjęcia
zawieszonego postępowania w sprawie celnej.

Rozdział 2
Terminy i sposoby uiszczania należności

Art. 231.
§ 1. Kwota należności, o której zarejestrowaniu dłużnik został powiadomiony
zgodnie z art. 230, powinna zostać przez niego uiszczona w następujących
terminach:
1) jeżeli dłużnik nie korzysta z żadnego z ułatwień płatniczych przewidzianych
w art. 233-237, płatność powinna zostać dokonana w terminie
7 dni, licząc od dnia powiadomienia dłużnika o wysokości należności,
2) jeżeli dłużnik korzysta z ułatwień płatniczych przewidzianych w art.
233-237, płatność powinna zostać dokonana przed upływem terminu
lub terminów ustalonych w ramach tych ułatwień.
§ 2. Organ celny może, na wniosek dłużnika, przedłużyć termin zapłaty w
wypadkach, o których mowa w art. 229. Przedłużenie terminu nie może
przekroczyć czasu potrzebnego dłużnikowi na podjęcie działań niezbędnych
do wywiązania się z obowiązku; art. 237 § 2 pkt 1 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Jeżeli wniosek o umorzenie należności zostanie przedstawiony zgodnie
z art. 248 lub gdy towar został zajęty z zamiarem późniejszego orzeczenia
przepadku zgodnie z art. 244 pkt 4 lit. b), obowiązek uiszczenia
kwoty należności przez dłużnika zostaje zawieszony.

Art. 232.
§ 1. Wpłata kwoty należności powinna zostać dokonana w gotówce lub w
każdy inny sposób mający takie same skutki płatnicze, zgodnie z obowiązującymi
przepisami. Może ona zostać również dokonana przez zaliczenie
nadpłat powstałych z tytułu wcześniej dokonanych wpłat należności.
§ 2. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, kwotę
powyżej której należności uiszcza się w formie bezgotówkowej.

Art. 233.
§ 1. Jeżeli kwota należności dotyczy towarów zgłoszonych do procedury celnej
nakładającej obowiązek uiszczenia należności, organ celny może odroczyć
na wniosek osoby zobowiązanej termin płatności tej kwoty, o ile
osoba ta złożyła zabezpieczenie i spełnia warunki określone w art. 234.
§ 2. Od odroczonej kwoty należności pobiera się odsetki ustawowe do chwili
spłaty odroczonej kwoty.
§ 3. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór wniosku o odroczenie płatności oraz dokumenty, które należy do
niego dołączyć,
2) szczegółowe warunki i tryb postępowania przy odraczaniu płatności
należności.

Art. 234.
Zgodę na odroczenie płatności mogą otrzymać osoby, które spełniają wymogi
określone w art. 197 § 2 pkt 1-5 i pkt 7.

Art. 235.
Organ celny może odroczyć płatność należności:
1) oddzielnie, dla każdej kwoty należności zarejestrowanej na warunkach
określonych w art. 227 § 1 lub w art. 229,
2) łącznie, dla wszystkich zarejestrowanych należności na warunkach
określonych w art. 227 § 1, w okresie wyznaczonym przez organ celny,
nie dłuższym niż 31 dni,
3) łącznie, dla wszystkich należności, które podlegają jednemu zarejestrowaniu,
zgodnie z art. 227 § 2.

Art. 236.
§ 1. Termin odroczenia płatności wynosi 30 dni.
§ 2. Termin, o którym mowa w § 1, oblicza się w następujący sposób:
1) jeżeli odroczenie płatności dokonywane jest zgodnie z art. 235 pkt 1,
termin ten liczy się od dnia następującego po dniu, w którym kwota
należności została zarejestrowana przez organ celny; w wypadku zastosowania
art. 228, termin 30 dni zostaje skrócony o liczbę dni odpowiadającą
okresowi przekraczającemu 7 dni przeznaczonych na zarejestrowanie
kwoty należności,
2) jeżeli odroczenie płatności dokonywane jest zgodnie z art. 235 pkt 2,
termin ten liczy się od dnia następującego po dniu, w którym upływa
okres rozliczeniowy przyjmowania zgłoszeń celnych; zostaje on skrócony
o liczbę dni odpowiadającą połowie liczby dni, obejmujących
okres rozliczeniowy,
3) jeżeli odroczenie płatności dokonywane jest zgodnie z art. 235 pkt 3,
termin ten liczy się od dnia następującego po dniu, w którym upływa
okres, podczas którego towary były zwalniane; zostaje on skrócony o
liczbę dni odpowiadającą połowie liczby dni tego okresu.
§ 3. Jeżeli liczba dni określonych w § 2 pkt 2 i pkt 3 jest nieparzysta, to liczba
dni, którą należy odjąć od 30 dni, jest równa połowie liczby parzystej,
mniejszej o jeden od tej liczby nieparzystej.

Art. 237.
§ 1. Organ celny może udzielić dłużnikowi ułatwień płatniczych innych niż
odroczenie płatności.
§ 2. Udzielenie ułatwień, o których mowa w § 1:
1) uzależnione jest od złożenia zabezpieczenia; jednakże, gdy złożenie
zabezpieczenia mogłoby spowodować, ze względu na sytuację dłużnika,
poważne trudności natury gospodarczej lub społecznej, można odstąpić
od wymogu jego złożenia,
2) uprawnia do poboru odsetek od kwot należności; jeżeli spłata odsetek
może spowodować, ze względu na sytuację dłużnika, poważne trudności
natury gospodarczej lub społecznej, organ celny może odstąpić od
żądania ich spłaty.
§ 3. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki
i tryb udzielania ułatwień płatniczych, o których mowa w § 1.

Art. 238.
Niezależnie od tego, jakiego rodzaju ułatwienie płatnicze jest udzielone dłużnikowi,
może on spłacić całość lub część kwoty długu, przed upływem wyznaczonego
terminu.

Art. 239.
Każda kwota należności może zostać w imieniu dłużnika, za jego zgodą, spłacona
przez osobę trzecią.

Art. 240.
§ 1. Jeżeli nie zostało złożone zabezpieczenie albo gdyby kwota złożonego
zabezpieczenia nie pokryła długu celnego, kwota należności może być
zabezpieczona na majątku dłużnika przed terminem płatności, jeżeli
zachodzi uzasadniona obawa, że nie zostanie ona uiszczona.
§ 2. Zabezpieczenia, o którym mowa w § 1, można dokonać również przed
zarejestrowaniem kwoty należności, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa
uchylania się dłużnika od uiszczenia tych należności.
§ 3. Jeżeli zabezpieczenie, o którym mowa w § 1, następuje przed zarejestrowaniem
kwoty należności, organ celny określa w decyzji o zabezpieczeniu
przybliżoną kwotę w oparciu o dane dotyczące podstawy ustalenia
wysokości tej kwoty.

Art. 241.
§ 1. Jeżeli nie zostało złożone zabezpieczenie albo gdyby kwota złożonego
zabezpieczenia nie pokryła długu celnego, towar, na którym ciążą należności,
może być przez organ celny zatrzymany lub zajęty w celu zabezpieczenia
kwoty należności, do czasu ich uiszczenia. Zatrzymanie
lub zajęcie takiego towaru może być dokonane bez względu na prawa
osób trzecich i z pierwszeństwem przed wszystkimi obciążeniami i
przywilejami.
§ 2. Jeżeli nie zostanie uiszczona kwota należności za towar, o którym mowa
w § 1, może on zostać sprzedany przez organ celny w celu pokrycia
ciążącej na nim kwoty należności.
§ 3. Z kwoty uzyskanej ze sprzedaży pokrywa się, w następującej kolejności:
1) koszty sprzedaży,
2) koszty przewozu, przeładunku i składowania - poniesione przez Skarb
Państwa,
3) kwotę należności,
4) należności obciążające towar na podstawie przepisów odrębnych.
§ 4. Nadwyżkę pozostałą po pokryciu kosztów i należności, o których mowa
w § 3 zwraca się osobie uprawnionej. Nadwyżka przechodzi na rzecz
Skarbu Państwa, jeżeli osoba uprawniona nie zgłosi się po jej odbiór w
ciągu 12 miesięcy od dnia jej zawiadomienia lub od dnia kiedy stwierdzono
brak możliwości doręczenia zawiadomienia.

Art. 242.
§ 1. Jeżeli kwota należności nie została uiszczona w terminie, organ celny
pokrywa ją ze złożonego zabezpieczenia.
§ 2. Od kwot należności nie uiszczonych w terminie pobiera się odsetki według
zasad i w wysokości określonej w odrębnych przepisach dotyczących
pobierania odsetek za zwłokę od należności podatkowych.
§ 3. W wypadkach powstania długu celnego, o których mowa w art. 210-213
oraz art. 218 i art. 219, pobiera się odsetki liczone od dnia powstania
długu, według zasad i wysokości określonych w przepisach dotyczących
pobierania odsetek za zwłokę od należności podatkowych.
§ 4. Kwot należności można dochodzić w ciągu 5 lat licząc od dnia, w którym
zostały zarejestrowane.
§ 5. Bieg przedawnienia terminu, o którym mowa w § 4, przerywa:
1) wszczęcie egzekucji,
2) wszczęcie postępowania karnego lub postępowania przed sądem administracyjnym.
§ 6. Po każdym przerwaniu przedawnienie biegnie na nowo, począwszy od
dnia:
1) wniesienia wpłaty,
2) ściągnięcia ostatniej wpłaty w trybie egzekucji administracyjnej lub
stwierdzenia przez organ egzekucyjny, że egzekucja stała się bezskuteczna,
3) uprawomocnienia się wyroku sądu lub innego rozstrzygnięcia wydanego
w sprawie karnej skarbowej, albo wyroku lub postanowienia sądu
administracyjnego.
§ 7. Przedawnienie uwzględnia się z urzędu.

Art. 243.
W postępowaniu przed organami celnymi stosuje się przepisy o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji, jeżeli przepisy niniejszej ustawy nie stanowią
inaczej.

Dział IV
Wygaśnięcie długu celnego

Art. 244.
Dług celny wygasa:
1) przez uiszczenie kwoty należności,
2) przez umorzenie kwoty należności,
3) przez przedawnienie,
4) jeżeli wobec towarów zgłoszonych do procedury celnej, która określa
obowiązek uiszczenia kwoty należności:
a) zgłoszenie celne zostało unieważnione zgodnie z art. 68,
b) towary, przed ich zwolnieniem, zostały zajęte i orzeczono ich
przepadek, zniszczono je na polecenie organu celnego, stały się
przedmiotem zrzeczenia na rzecz Skarbu Państwa, zostały zniszczone
lub zostały ostatecznie utracone ze względu na ich charakter,
wypadek losowy lub działanie siły wyższej,
5) w wypadkach, o których mowa w art. 210, jeżeli towary, wobec których
powstał dług celny, zostały zajęte przy nielegalnym wprowadzaniu
i równocześnie lub w późniejszym terminie orzeczono ich przepadek.

Art. 245.
Dług celny, o którym mowa w art. 224, wygasa również w wypadku unieważnienia
dokumentów wymaganych do uzyskania preferencji taryfowych określonych
w tym przepisie.

Dział V
Zwrot i umorzenie należności celnych

Art. 246.
§ 1. Należności celne są umarzane, jeżeli w chwili zarejestrowania kwota należności
nie wynikała z obowiązujących przepisów lub gdy kwota ta została
zarejestrowana niezgodnie z art. 229 § 3.
§ 2. Należności celne są zwracane, jeżeli w chwili uiszczenia kwota tych należności
nie wynikała z obowiązujących przepisów lub gdy kwota ta została
zarejestrowana niezgodnie z art. 229 § 3.
§ 3. Należności celne nie podlegają zwrotowi ani umorzeniu, jeżeli okoliczności,
które doprowadziły do zapłacenia lub zarejestrowania kwoty nie
wynikającej z obowiązujących przepisów, są wynikiem świadomego działania
osoby zainteresowanej.
§ 4. Należności celne są zwracane lub umarzane na wniosek dłużnika złożony
przed upływem 3 lat, licząc od dnia jego powiadomienia o tych należnościach.
Wniosek należy złożyć we właściwym urzędzie celnym.
§ 5. Organ celny dokona zwrotu lub umorzenia z urzędu, gdy stwierdzi
przed upływem 3 lat od powiadomienia dłużnika, że zachodzą okoliczności
uzasadniające zwrot lub umorzenie.

Art. 247.
Cło podlega zwrotowi, jeżeli po jego uiszczeniu na wniosek osoby zainteresowanej
unieważniono zgłoszenie celne.

Art. 248.
§ 1. Zwrot lub umorzenie cła może nastąpić również po ustaleniu, że zarejestrowana
kwota cła dotyczy towarów objętych procedurą celną i nie
przyjętych przez osobę wprowadzającą, ze względu na to, iż w chwili, o
której mowa w art. 69, towary były wadliwe lub niezgodne z warunkami
kontraktu, w wyniku którego dokonano przywozu tych towarów. Nie
uznaje się za towary wadliwe towarów uszkodzonych po ich zwolnieniu.
§ 2. Zwrot lub umorzenie cła, o którym mowa w § 1 jest dopuszczalne, gdy:
1) towary nie zostały użyte, chyba że wstępne ich użycie okazało się konieczne
do stwierdzenia ich wadliwości lub niezgodności z warunkami
kontraktu, oraz
2) towary zostały wywiezione poza polski obszar celny.
§ 3. Na wniosek osoby zainteresowanej organ celny może zezwolić na zniszczenie
towarów, objęcie ich w celu powrotnego wywozu procedurą tranzytu,
objęcie procedurą składu celnego lub umieszczenie ich w wolnym
obszarze celnym, zamiast ich wywozu. W celu otrzymania jednego z
przewidzianych wyżej przeznaczeń celnych towary są uważane za towary
niekrajowe.
§ 4. Cło nie jest zwracane lub umarzane w odniesieniu do towarów, które
przed ich zgłoszeniem o dopuszczenie ich do obrotu zostały objęte procedurą
odprawy czasowej w celu przeprowadzenia prób, chyba że wykazano,
iż fakt ich wadliwości lub niezgodności z warunkami kontraktu
nie mógł zostać ujawniony podczas tych prób.
§ 5. Cło jest zwracane lub umarzane w wypadkach określonych w § 1, na
pisemny wniosek dłużnika złożony przed upływem 1 roku, licząc od
dnia powiadomienia dłużnika o tym cle.

Art. 249.
Nie podlegają zwrotowi odsetki, które zostały pobrane z tytułu nieterminowego
uiszczenia należności celnych, chyba że niewłaściwe ustalenie kwoty należności
było wynikiem błędu organu celnego, a dłużnik w żaden sposób nie
przyczynił się do powstania tego błędu.

Art. 250.
§ 1. Kwota należności celnych podlegających zwrotowi zaliczana jest z urzędu
na zaległe lub bieżące zadłużenie z tytułu innych należności celnych.
§ 2. W razie braku zadłużenia, o którym mowa w § 1, należności celne podlegają
zwrotowi w terminie 30 dni, licząc od dnia wydania decyzji orzekającej
ich zwrot.
§ 3. Od zwracanych należności celnych przywozowych lub wywozowych nie
płaci się odsetek, chyba że niewłaściwe ustalenie kwoty należności było
wynikiem błędu organu celnego, a dłużnik w żaden sposób nie przyczynił
się do powstania tego błędu. W takim wypadku odsetki oblicza się
od dnia uiszczenia należności podlegających zwrotowi.
§ 4. Od należności nie zwróconych w terminie określonym w § 2 płaci się
odsetki liczone od daty wydania decyzji orzekającej ich zwrot.
§ 5. Odsetki, o których mowa w § 3 i 4, oblicza się według zasad i w wysokości
określonych w przepisach dotyczących pobierania odsetek za
zwłokę od zaległości podatkowych.

Art. 251.
Jeżeli umorzone lub zwrócone należności celne stają się ponownie należne,
odsetki wypłacone przez organ celny zgodnie z art. 250 § 3-5 podlegają zwrotowi.

Art. 252.
§ 1. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, inne wypadki,
w których należności celne przywozowe lub wywozowe są zwracane lub
umarzane oraz tryb i warunki dokonywania zwrotu lub umorzenia.
§ 2. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, wzór
wniosku o dokonanie zwrotu lub umorzenia należności celnych oraz
dokumenty, które należy do niego dołączyć.

TYTUŁ VIII
PRZEDSTAWICIELSTWO W SPRAWACH CELNYCH

Dział I
Przedstawicielstwo

Art. 253.
§ 1. Przedstawicielstwo może być:
1) bezpośrednie - jeżeli przedstawiciel działa w imieniu i na rzecz innej
osoby,
2) pośrednie - jeżeli przedstawiciel działa we własnym imieniu, lecz na
rzecz innej osoby.
§ 2. Jeżeli postępowanie przed dyrektorem urzędu celnego dotyczy towaru,
którego rodzaj lub ilość wskazuje na przeznaczenie do działalności gospodarczej,
to:
1) przedstawicielem bezpośrednim osoby może być wyłącznie pracownik
tej osoby lub agencja celna,
2) przedstawicielem pośrednim osoby może być wyłącznie agencja celna.
§ 3. W wypadkach innych niż te, o których mowa w § 2, przedstawicielem
osoby może być:
1) agencja celna, jako przedstawiciel bezpośredni lub pośredni,
2) osoba fizyczna posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych, jako
przedstawiciel bezpośredni.

Art. 254.
§ 1. Przedstawiciel jest zobowiązany do przedstawienia organowi celnemu
pisemnego upoważnienia, określającego rodzaj udzielonego przedstawicielstwa
oraz zakres czynności, do których jest upoważniony.
§ 2. Przedstawiciel dołącza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis
upoważnienia. Adwokat lub radca prawny może sam uwierzytelnić
odpis udzielonego mu upoważnienia. Osoba posiadająca koncesję na
prowadzenie agencji celnej może uwierzytelnić odpis upoważnienia
udzielonego agencji celnej.
§ 3. Przedstawicielem osoby fizycznej, w wypadkach gdy rodzaj lub ilość towaru
nie wskazują na przeznaczenie do działalności gospodarczej, może
być członek najbliższej rodziny tej osoby, który złoży wiarygodne oświadczenie
o istnieniu upoważnienia do działania w jej imieniu.
§ 4. Czynności dokonane przez przedstawiciela w granicach upoważnienia
pociągają za sobą skutki bezpośrednio dla osoby, która ustanowiła
przedstawiciela.
§ 5. Przedstawicielem może być jedynie osoba krajowa, z wyłączeniem osób,
o których mowa w art. 3 § 1 pkt 11 lit. c).
§ 6. Agencja celna może udzielić dalszego upoważnienia innej agencji celnej
do wykonania określonych czynności za zgodą osoby udzielającej upoważnienia.

Art. 255.
Osobę, która dokonuje czynności bez upoważnienia do działania w imieniu lub
na rzecz innej osoby, albo osobę, która dokonuje czynności w imieniu lub na
rzecz innej osoby bez upoważnienia do jej reprezentowania, uważa się za działającą
we własnym imieniu i na swoją rzecz.

Dział II
Agencja celna

Art. 256.
§ 1. Agencja celna może dokonywać przed organami celnymi wszelkich
czynności przewidzianych w przepisach prawa celnego, w szczególności:
1) badać towary i pobierać ich próbki przed dokonaniem zgłoszenia celnego,
2) przygotowywać niezbędne dokumenty i dokonywać zgłoszenia celnego,
3) uiszczać należności celne przywozowe lub celne wywozowe oraz inne
opłaty,
4) podejmować towary po ich zwolnieniu,
5) składać zabezpieczenie kwoty wynikającej z długu celnego,
6) wnosić odwołania i inne wnioski podlegające rozpatrzeniu przez organy
celne.
§ 2. Czynności przed organami celnymi może dokonywać wyłącznie w imieniu
agencji celnej upoważniony jej pracownik, wpisany na listę agentów
celnych.

Art. 257.
§ 1. Na listę agentów celnych wpisuje się osobę fizyczną, jeżeli spełnia następujące
warunki:
1) posiada obywatelstwo polskie,
2) ma pełną zdolność do czynności prawnych,
3) korzysta z pełni praw publicznych,
4) posiada co najmniej średnie wykształcenie,
5) nie jest skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko
dokumentom, mieniu, przestępstwo gospodarcze lub przestępstwo
skarbowe,
6) swoim postępowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania
czynności agenta celnego,
7) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin na agenta celnego przed
komisją egzaminacyjną, powoływaną przez Prezesa Głównego Urzędu
Ceł,
8) wystąpiła z wnioskiem o wpis na listę agentów celnych, nie później niż
w okresie 2 lat od spełnienia warunku określonego w pkt 7.
§ 2. Listę agentów celnych prowadzi Prezes Głównego Urzędu Ceł.
§ 3. Prezes Głównego Urzędu Ceł skreśla z listy agentów celnych osobę w
wypadku:
1) gdy został naruszony jeden z warunków, o których mowa w § 1,
2) niewykonywania czynności agenta celnego przez okres co najmniej
dwóch lat,
3) jej śmierci.
§ 4. Prezes Głównego Urzędu Ceł może zawiesić działalność agenta celnego
na czas toczącego się przeciwko osobie agenta postępowania karnego o
przestępstwo wymienione w § 1 w pkt 5.

Art. 258.
§ 1. Osoba posiadająca koncesję na prowadzenie agencji celnej ponosi pełną
odpowiedzialność majątkową wobec organów celnych za pokrycie
kwot długów celnych lub innych opłat, jakie powstały na skutek nieprawidłowego
lub nieterminowego dokonania albo niewykonania czynności,
do których została upoważniona agencja celna.
§ 2. W wypadku udzielenia dalszego upoważnienia, o którym mowa w art.
254 § 6, odpowiedzialność majątkową, o której mowa w § 1, ponoszą
solidarnie agencje celne upoważnione do działania.
§ 3. Osoba posiadająca koncesję na prowadzenie agencji celnej jest zobowiązana
do złożenia kaucji gwarancyjnej w formie, o której mowa w
art. 199 § 1 pkt 1 lub pkt 2, na zabezpieczenie pokrycia roszczeń organów
celnych z tytułu odpowiedzialności, o której mowa w § 1. Kaucja
gwarancyjna może stanowić część zabezpieczenia generalnego w wypadkach,
o których mowa w art. 197 § 3.

Art. 259.
§ 1. Koncesję na prowadzenie działalności w formie agencji celnej wydaje i
cofa Prezes Głównego Urzędu Ceł.
§ 2. Koncesję, o której mowa w § 1, mogą otrzymać osoby, które spełniają
następujące warunki:
1) są osobami krajowymi w rozumieniu art. 3 § 1 pkt 11 lit. a) i lit. b),
2) są podmiotami, których działalnością kierują osoby, które nie zostały
skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko dokumentom,
mieniu, przestępstwo gospodarcze lub przestępstwo skarbowe,
3) nie zalegają z cłem, podatkami stanowiącymi dochód budżetu państwa
ani składkami na ubezpieczenie społeczne, a także nie jest wobec nich
prowadzone postępowanie egzekucyjne, upadłościowe, likwidacyjne
lub układowe,
4) nie została im cofnięta koncesja na prowadzenie agencji celnej, ze
względu na naruszenie przez nie przepisów prawa, w okresie ostatnich
5 lat,
5) złożą kaucję gwarancyjną, o której mowa w art. 258 § 3.
§ 3. Koncesji na prowadzenie agencji celnej nie otrzymają osoby, które
prowadzą lub są uprawnione do prowadzenia działalności gospodarczej
innej niż działalność przewozowa, spedycyjna lub polegająca na prowadzeniu
składu celnego, chyba że przepis szczególny to przewiduje.

Art. 260.
Prezes Głównego Urzędu Ceł może cofnąć koncesję, o której mowa w art. 259
§ 1, w wypadku:
1) gdy z wnioskiem o cofnięcie występuje osoba, której wydano koncesję
na prowadzenie agencji celnej,
2) naruszenia jednego z warunków, o których mowa w art. 259 § 2 i § 3,
3) gdy w okresie 6 miesięcy od uzyskania koncesji agencja celna nie podjęła
działalności lub ją przerwała na okres dłuższy niż 6 miesięcy bez
powiadomienia organu celnego,
4) gdy agencja celna wykonuje czynności niezgodnie z przepisami prawa
celnego.

Art. 261.
Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór wniosku o wydanie koncesji, o której mowa w art. 259 § 1, oraz
dokumenty, które należy do niego dołączyć,
2) tryb przeprowadzania egzaminu kwalifikacyjnego osób ubiegających
się o uprawnienie do wykonywania czynności agenta celnego oraz sposób
powoływania komisji egzaminacyjnej, kwalifikacje członków komisji,
zakres i sposób przeprowadzania egzaminu, a także wysokość
opłat egzaminacyjnych przeznaczonych na pokrycie działalności i wynagrodzenia
jej członków,
3) sposób prowadzenia i tryb dokonywania wpisu na listę agentów celnych,
4) tryb przyjmowania oraz wysokość kaucji gwarancyjnej, o której mowa
w art. 258 § 3,
5) sposób prowadzenia ewidencji i rejestracji dokumentów podlegających
kontroli celnej,
6) inne rodzaje działalności, które może wykonywać osoba posiadająca
koncesję na prowadzenie agencji celnej.

TYTUŁ IX
POSTĘPOWANIE W SPRAWACH CELNYCH

Dział I
Przepisy ogólne

Art. 262.
Do postępowania w sprawach celnych stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
administracyjnego wraz ze stosowanymi odpowiednio przepisami art.
166-174 oraz art. 177 i art. 178 wyżej wymienionego Kodeksu z uwzględnieniem
zmian wynikających z przepisów prawa celnego.

Art. 263.
Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, właściwość rzeczową i
miejscową organów celnych.

Art. 264.
§ 1. Jeżeli przepisy odrębne nie stanowią inaczej, osoba prawna, która powstała
w wyniku:
1) przekształcenia innej osoby prawnej,
2) połączenia osób prawnych,
- jest następcą prawnym przewidzianych przepisami prawa celnego praw i
obowiązków przekształconej osoby prawnej albo każdej z łączących się
osób prawnych.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do jednostek organizacyjnych nie
mających osobowości prawnej.

Art. 265.
Organ celny wszczyna postępowanie z urzędu w celu rozstrzygnięcia w drodze
decyzji w sprawie sytuacji prawnej towaru przywożonego na polski obszar celny
lub z niego wywożonego przez nieznaną osobę, bez konieczności ustanawiania
dla niej kuratora lub przedstawiciela.

Art. 266.
Organ celny może połączyć toczące się przed nim oddzielne sprawy, w celu
ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli dotyczą tej samej
osoby i są ze sobą w związku.

Art. 267.
Pisma skierowane do osób nieznanych z miejsca pobytu lub siedziby wywiesza
się na okres 14 dni w urzędzie celnym w którym prowadzone jest postępowanie.
Pismo uważa się za doręczone po upływie tego terminu.

Art. 268.
§ 1. Osoby zamieszkujące lub przebywające za granicą mają obowiązek podania
adresu do doręczeń w kraju przy pierwszej czynności dokonywanej
przed organem celnym.
§ 2. W razie zaniedbania obowiązku, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio
art. 267.

Art. 269.
Organ celny wszczyna postępowanie z urzędu w sprawach dotyczących towaru
przywożonego na polski obszar celny lub wywożonego z polskiego obszaru celnego
w obrocie pocztowym.

Art. 270.
§ 1. Organ celny może przyjąć jako dowód w postępowaniu dokumenty sporządzone
przez organy celne państwa obcego lub inne uprawnione
podmioty państwa obcego.
§ 2. Organ celny może żądać od stron postępowania:
1) urzędowego tłumaczenia na język polski dokumentów sporządzonych
w języku obcym,
2) przedłożenia dokumentów zagranicznych zalegalizowanych przez właściwe
organy polskie działające w kraju albo polskie przedstawicielstwa
dyplomatyczne lub urzędy konsularne.

Art. 271.
Organ celny może na wniosek strony wstrzymać wykonanie decyzji w sprawie
długu celnego, od której wniesiono odwołanie, po złożeniu przez stronę zabezpieczenia
określonego przez ten organ.

Art. 272.
Organ celny nie podejmuje czynności postępowania, jeżeli strona, która z mocy
przepisów prawa ma obowiązek wpłacenia z góry należności tytułem opłat
lub kosztów postępowania, tego obowiązku nie dopełni w terminie 7 dni od
dnia wniesienia podania.

Art. 273.
Prowadzenie postępowania na podstawie przepisów karnych nie stanowi przeszkody
do prowadzenia postępowania na podstawie przepisów niniejszej ustawy,
chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Art. 274.
Skarga do sądu administracyjnego w sprawie dotyczącej zgłoszenia celnego
może zostać wniesiona, dopiero po wyczerpaniu toku instancji w postępowaniu
przed organami celnymi.

Dział II
Opłaty w sprawach celnych

Art. 275.
§ 1. Organ celny pobiera opłatę za wydanie pozwolenia i koncesji, chyba że
przepis szczególny stanowi inaczej.
§ 2. Organ celny pobiera opłatę za przechowanie towarów w depozycie lub
w magazynie celnym prowadzonym przez organ celny.
§ 3. Organ celny pobiera opłaty manipulacyjne za:
1) wykonywanie czynności kontroli celnej,
2) udzielenie wiążącej informacji taryfowej,
3) potwierdzenie pochodzenia lub statusu celnego towaru,
4) zatwierdzenie współczynnika produktywności lub określenie sposobu
jego obliczenia,
5) unieważnienie zgłoszenia celnego,
6) objęcie towaru procedurą tranzytu,
7) czynności podejmowane w celu pokrycia z zabezpieczenia kwoty wynikającej
z długu celnego,
8) wpis na listę agentów celnych,
9) rozpatrzenie wniosku dotyczącego ochrony własności intelektualnej,
handlowej lub przemysłowej.
§ 4. Organ celny pobiera opłaty manipulacyjne dodatkowe za czynności podejmowane
w wyniku:
1) naruszenia przez osobę terminu do nadania przeznaczenia celnego
towaru,
2) usunięcia towaru spod dozoru celnego,
3) naruszenia przez osobę warunków lub terminów ustalonych przy objęciu
towaru procedurą zawieszającą lub gospodarczą procedurą celną,
4) naruszenia warunków zwolnienia towaru od należności celnych przywozowych
lub wywozowych,
5) wykonywania na wniosek osoby zainteresowanej czynności służbowych
poza siedzibą lub czasem pracy urzędu celnego.

Art. 276.
§ 1. Z zastrzeżeniem § 2, opłaty manipulacyjne dodatkowe powinny być
określone w kwocie odpowiadającej podejmowanym czynnościom i nie
mogą być wymierzone w kwocie wyższej niż 40% wartości celnej towaru.
§ 2. Jeżeli po przedstawieniu towaru organ celny, wykaże różnicę między
towarem przedstawionym a ujawnionym w wyniku rewizji celnej to od
osoby, o której mowa w art. 39, pobiera się opłatę manipulacyjną dodatkową
w wysokości wartości towaru odpowiadającej różnicy.
§ 3. Środki finansowe z opłat, o których mowa w § 2 oraz w art. 275, a także
40% kwot uzyskanych ze sprzedaży przedmiotów z przestępstw celnych
i dewizowych ujawnionych przez funkcjonariuszy celnych, przeznacza
się na usprawnienie funkcjonowania organów celnych oraz na premie
dla pracowników podległych Prezesowi Głównego Urzędu Ceł, w
szczególności dla tych, którzy przyczynili się bezpośrednio do wykrycia
przestępstw lub wykroczeń celnych i dewizowych.
§ 4. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi sposób rozdysponowania środków,
o których mowa w § 3, oraz zasady przyznawania premii.
§ 5. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia:
1) stawki opłat za wydanie pozwolenia i koncesji oraz wypadki, w których
opłat tych się nie pobiera,
2) stawki opłat manipulacyjnych, manipulacyjnych dodatkowych oraz
opłat za przechowywanie towarów,
3) czynności kontroli celnej, za które pobierana jest opłata manipulacyjna.

Art. 277.
Opłaty są pobierane na zasadach i w trybie ustalonych dla należności celnych
przywozowych i wywozowych.

TYTUŁ X
ORGANY CELNE

Art. 278.
§ 1. Centralnym organem administracji państwowej w sprawach celnych jest
Prezes Głównego Urzędu Ceł nadzorowany przez Ministra Finansów.
§ 2. Organem administracji państwowej w sprawach celnych jest dyrektor
urzędu celnego. W rozumieniu niniejszego tytułu urzędem celnym jest
urząd, o którym mowa w art. 284 § 2.

Art. 279.
§ 1. Prezesa Głównego Urzędu Ceł, na wniosek Ministra Finansów, powołuje
i odwołuje Prezes Rady Ministrów.
§ 2. Wiceprezesów Głównego Urzędu Ceł, na wniosek Prezesa Głównego
Urzędu Ceł, powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów.

Art. 280.
Do zadań Prezesa Głównego Urzędu Ceł należy:
1) realizacja polityki celnej państwa,
2) współudział w kształtowaniu polityki celnej państwa,
3) realizacja budżetu państwa w zakresie ustalonym dla organów celnych,
4) sprawowanie nadzoru nad organami celnymi,
5) kształtowanie i realizacja polityki kadrowej w organach celnych,
6) współpraca z organami celnymi innych państw oraz organizacjami
międzynarodowymi,
7) wykonywanie innych zadań określonych w ustawie oraz w przepisach
odrębnych.

Art. 281.
Zadania określone w art. 280 Prezes Głównego Urzędu Ceł realizuje przy
pomocy podległego Urzędu oraz za pośrednictwem dyrektorów urzędów celnych.

Art. 282.
Dyrektora urzędu celnego powołuje i odwołuje Prezes Głównego Urzędu Ceł.

Art. 283.
Do zadań dyrektora urzędu celnego należy:
1) dokonywanie wymiaru i poboru należności celnych,
2) nadawanie towarom przeznaczenia celnego oraz wykonywanie innych
czynności przewidzianych przepisami prawa celnego,
3) sprawowanie dozoru celnego i wykonywanie kontroli celnej,
4) zwalczanie i ściganie przestępstw i wykroczeń w zakresie ustalonym
ustawą karną skarbową,
5) wykonywanie innych zadań zleconych w przepisach odrębnych.

Art. 284.
§ 1. Organizację Głównego Urzędu Ceł określa statut nadany przez Ministra
Finansów.
§ 2. Dyrektorzy urzędów celnych wykonują powierzone im przez Prezesa
Głównego Urzędu Ceł zadania przy pomocy podległych urzędów.
§ 3. Minister Finansów, w drodze rozporządzenia, w porozumieniu z zainteresowanymi
ministrami, tworzy i znosi urzędy, o których mowa w § 2,
oraz określa ich siedziby.
§ 4. Organizację urzędów celnych określa statut nadany przez Prezesa Głównego
Urzędu Ceł.

Art. 285.
§ 1. Funkcjonariusze celni wykonują obowiązki służbowe w umundurowaniu,
z widocznym numerem indentyfikacyjnym.
§ 2. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi w drodze zarządzenia:
1) zasady przydziału i wzory umundurowania,
2) wypadki, w których funkcjonariusze celni wykonują obowiązki służbowe
bez umundurowania.

Art. 286.
§ 1. Organy administracji państwowej i samorządowej oraz inne państwowe
i gminne jednostki organizacyjne są obowiązane współdziałać i nieodpłatnie
udzielać organom celnym pomocy technicznej przy wykonywaniu
zadań określonych w ustawie.
§ 2. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi zasady współdziałania
organów celnych z organami i jednostkami, o których mowa w § 1,
oraz zakres ich świadczeń na rzecz organów celnych.

Art. 287.
§ 1. Prezes Głównego Urzędu Ceł, w porozumieniu z właściwym ministrem,
może upoważnić inne organy administracji państwowej do wykonywania
niektórych zadań organów celnych.
§ 2. Organom administracji państwowej przy wykonywaniu zadań, o których
mowa w § 1 przysługują prawa i obowiązki organów celnych.

Art. 288.
Prezes Głównego Urzędu Ceł może określić, w drodze zarządzenia, warunki,
jakie musi spełniać miejsce wyznaczone lub uznane przez organ celny oraz
wypadki, w których czynności przewidziane przepisami prawa celnego mogą
być dokonywane w tym miejscu.

TYTUŁ XI
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Art. 289.
Postępowania wszczęte i nie zakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy podlegają rozpatrzeniu według przepisów dotychczasowych, z wyjątkiem
postępowań dotyczących wydawania koncesji na prowadzenie agencji
celnych i pozwoleń na prowadzenie składów celnych.

Art. 290.
§ 1. Zezwolenia na prowadzenie składów celnych wydane przez Prezesa
Głównego Urzędu Ceł na podstawie przepisów dotychczasowych zachowują
ważność na okres 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy, pod warunkiem dostosowania prowadzonej działalności do
przepisów prawa celnego w terminie 3 miesięcy od tego dnia.
§ 2. Składy celne prowadzone na podstawie zezwoleń, o których mowa w §
1, traktowane są jako składy celne publiczne w rozumieniu niniejszej
ustawy, przy czym odpowiedzialność określoną w art. 107 ponosi prowadzący
skład celny.
§ 3. Do cofania zezwoleń, o których mowa w § 1, stosuje się odpowiednio
przepisy niniejszej ustawy dotyczące cofania pozwoleń na prowadzenie
składu celnego.

Art. 291.
§ 1. Z dniem wejścia w życie ustawy dotychczasowe zezwolenia na prowadzenie
agencji celnych stają się koncesjami w rozumieniu niniejszej
ustawy; jednak prowadzenie dalszej działalności uzależnione jest od
złożenia kaucji gwarancyjnej, przewidzianej w niniejszej ustawie w terminie
3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
§ 2. W wypadku nie złożenia kaucji gwarancyjnej, organ celny wyznacza odpowiedni
termin zakończenia działalności agencji celnej.

Art. 292.
§ 1. Osoby, które na podstawie przepisów dotychczasowych uzyskały uprawnienia
do wykonywania czynności agenta celnego, obowiązane, są pod
rygorem utraty tych uprawnień, w okresie 24 miesięcy od dnia wejścia
w życie ustawy zdać egzamin uzupełniający w zakresie niezbędnym do
prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego.
§ 2. Prezes Głównego Urzędu Ceł określi, w drodze zarządzenia, zakres egzaminu
uzupełniającego, o którym mowa w § 1, sposób jego przeprowadzenia,
skład komisji egzaminacyjnych, opłaty za przeprowadzenie
egzaminu oraz wynagrodzenie dla członków komisji egzaminacyjnych.

Art. 293.
§ 1. Zarządzający wolnym obszarem celnym na podstawie dotychczasowych
przepisów, w okresie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, dostosuje
dotychczasową działalność w wolnym obszarze celnym oraz funkcjonowanie
wolnego obszaru celnego do wymogów prawa celnego.
§ 2. W wypadku spełnienia wymogów określonych w § 1 uznaje się, że wolny
obszar celny działa na podstawie niniejszej ustawy. W wypadku niespełnienia
tych wymogów, Rada Ministrów zniesie wolny obszar celny.
§ 3. Podmioty gospodarcze posiadające w dniu ogłoszenia niniejszej ustawy
prawo do dodatkowych zwolnień celnych, które mogą być realizowane
w okresie 3 lat od dnia rozpoczęcia przez nie działalności gospodarczej
na terenie wolnego obszaru celnego w obrocie towarowym pomiędzy
wolnym obszarem celnym a pozostałym polskim obszarem celnym, korzystają
z tych zwolnień na dotychczasowych zasadach do dnia upływu
tego terminu.

Art. 294.
W ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz.U. z 1995 r.
Nr 119, poz. 575) po art. 11 dodaje się art. 11a w brzmieniu:
"Art. 11a. 1. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy międzynarodowe
w transporcie kolejowym lub drogowym jest
obowiązany do uzgadniania z właściwym miejscowo organem
celnym rozkładów jazdy środków przewozowych,
a zwłaszcza czasu i miejsca przekroczenia przez te środki
granicy państwowej oraz czasu ich postoju w przejściach
granicznych.
2. W międzynarodowym transporcie lotniczym i międzynarodowej
żegludze śródlądowej obowiązek, o którym
mowa w ust. 1, ciąży na podmiotach zarządzających portami
lotniczymi lub granicznymi przejściami rzecznymi.
3. W międzynarodowym transporcie lotniczym, międzynarodowej
żegludze śródlądowej oraz międzynarodowym
transporcie kolejowym podmioty wymienione w ust. 1 i 2
obowiązane są do niezwłocznego powiadomienia właściwych
miejscowo organów celnych o wszystkich wypadkach
przekraczania granicy przez środki przewozowe
poza rozkładem jazdy.

Art. 295.
W ustawie z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 41,
poz. 324, z 1990 r. Nr 26, poz. 149, Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 31, poz. 128,
Nr 41, poz. 179, Nr 73, poz. 321, Nr 105, poz. 452, Nr 106, poz. 457, Nr 107,
poz. 460, z 1993 r. Nr 28, poz. 127, Nr 47, poz. 212, Nr 134, poz. 646, z 1994
r. Nr 27, poz. 96, Nr 127, poz. 627, z 1995 r. Nr 60, poz. 310, Nr 85, poz. 426,
Nr 90, poz. 446 i Nr 147, poz. 713, z 1996 r. Nr 41, poz. 177 i Nr 45, poz. 199)
w art. 11 wprowadza się następujące zmiany:
1) w ust. 1 w pkt 15 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 16 w
brzmieniu:
"16) prowadzenia agencji celnej.";
2) po ust. 7 dodaje się ust. 8 w brzmieniu:
"8. Zasady udzielania koncesji, o której mowa w ust. 1 pkt 16,
określają przepisy prawa celnego.".

Art. 296.
W ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o zmianie ustawy o zobowiązaniach podatkowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 75, poz. 357) w art.
2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
"2) po art. 48 dodaje się art. 48{1} w brzmieniu:
"Art. 48{1}. Zakres oraz zasady udzielania informacji przez banki
organom podatkowym, organom kontroli skarbowej lub
organom celnym regulują odrębne przepisy."".

Art. 297.
Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy traci moc ustawa z dnia 28 grudnia
1989 r. - Prawo celne (Dz.U. z 1994 r. Nr 71, poz. 312, z 1995 r. Nr 85, poz.
427, Nr 87, poz. 434, z 1996 r. Nr 106, poz. 496).

Art. 298.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1997 r. z wyjątkiem przepisów art. 5
§ 10, art. 6 § 4 i § 5, art. 12 § 2, art. 19 § 3, art. 20 § 3, art. 40 § 3, art. 42 § 3,
art. 54, art. 62 § 2, art. 64 § 4, art. 78, art. 80 § 6, art. 81 § 2, art. 90 § 3, art.
93 § 2, art. 97 § 5, art. 100 § 4, art. 102 § 3, art. 105 § 8 i § 9, art. 128 § 6, art.
136, art. 148, art. 157 § 3, art. 165, art. 168 § 2, art. 172, art. 179 § 4, art. 188,
art. 189 § 4, art. 190 § 4, art. 192 § 3, art. 197 § 4, art. 200 § 3, art. 222 § 5,
art. 226 § 5, art. 232 § 2, art. 233 § 3, art. 237 § 3, art. 252 § 2, art. 261, art.
263, art. 276 § 4 i § 5, art. 285 § 2 i art. 286 § 2 które wchodzą w życie po
upływie 30 dni od dnia ogłoszenia oraz art. 137-144, które wchodzą w życie z
dniem 1 stycznia 1998 r.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S p i s t r e ś c i

Tytuł I Przepisy ogólne (art. 1-12) . 1

Tytuł II Elementy kalkulacyjne (art. 13-34) . 8
Dział I Taryfa celna, inne środki taryfowe i klasyfikacja
towarów (art. 13-14) . 8
Dział II Pochodzenie towarów (art. 15-20) .10
Dział III Wartość celna towarów (art. 21-34) .12

Tytuł III Towary wprowadzane na polski obszar celny
(art. 35-56) . 19
Dział I Wprowadzenie towarów (art. 35-38) . 19
Dział II Przedstawienie towarów i deklaracja skrócona
(art. 39-43) . 21
Dział III Rozładunek towarów i nadanie im przeznaczenia celnego
(art. 44-48) . 22
Dział IV Czasowe składowanie towarów (art. 49-54) . 23
Dział V Towary niekrajowe przewożone w ramach procedury tran-
zytu przewidzianej w umowach międzynarodowych
(art. 55-56) . 25

Tytuł IV Przeznaczenie celne (art. 57-188) . 25
Dział I Przepisy ogólne (art. 57-59) . 25
Dział II Procedury celne (art. 60-167) 26
Rozdział 1 Objęcie towarów procedurą celną
(art. 60-83) . 26
Oddział 1 Przepisy ogólne (art. 60-63) . 26
Oddział 2 Zgłoszenia w formie pisemnej
(art. 64-80) .27
Oddział 3 Inne formy zgłoszenia (art. 81-82).34
Oddział 4 Kontrola zgłoszeń celnych po zwolnie-
niu towaru (art. 83) .34
Rozdział 2 Dopuszczenie do obrotu (art. 84-88).35
Rozdział 3 Procedury zawieszające i gospodarcze pro-
cedury celne (art. 89-165) .36
Oddział 1 Przepisy ogólne (art. 89-96) .36
Oddział 2 Tranzyt (art. 97-101) .38
Oddział 3 Skład celny (art. 102-120) .40
Oddział 4 Uszlachetnianie czynne
(art. 121-136) .46
Oddział 5 Przetwarzanie pod kontrolą celną
(art. 137-144) .51
Oddział 6 Odprawa czasowa (art. 145-150) .53
Oddział 7 Uszlachetnianie bierne
(art. 151-165) .55
Rozdział 4 Wywóz (art. 166-167) .58
Dział III Inne przeznaczenia celne (art. 168-188) .59
Rozdział 1 Wolne obszary celne i składy wolnocłowe
(168-183) .59
Oddział 1 Przepisy ogólne (art. 168-172) .59
Oddział 2 Wprowadzanie towarów do wolnych obszarów
celnych (art. 173-174) .61
Oddział 3 Zasady prowadzenia działalności w wolnych
obszarach celnych (art. 175-179) .61
Oddział 4 Wyprowadzanie towarów z wolnych obszarów
celnych (art. 180-183) .63
Rozdział 2 Powrotny wywóz, zniszczenie i zrzeczenie się
towarów (art. 184-188) .64

Tytuł V Depozyty (art. 189-) .66

Tytuł VI Operacje uprzywilejowane (art. 190-194) .66
Dział I Zwolnienia (art. 190) .66
Dział II Towary powracające (art. 191-193) .71
Dział III Przywóz produktów rybołówstwa morskiego
oraz innych produktów wydobytych z mo-
rza (art. 194) .72

Tytuł VII Dług celny (art. 195-251) .72
Dział I Zabezpieczenie kwoty wynikającej z długu
celnego (art. 195-207) .72
Dział II Powstanie długu celnego
(art. 208-224) .76
Dział III Pokrycie kwoty wynikającej z długu
celnego (art. 225-242) .82
Rozdział 1 Zarejestrowanie i podanie do wiado-
mości dłużnika kwoty należności
(art. 225-229) .82
Rozdział 2 Terminy i sposoby uiszczania należności
(art. 230-242) .84
Dział IV Wygaśnięcie długu celnego
(art. 243-244) .88
Dział V Zwrot i umorzenie należności celnych
(art. 245-251) .89

Tytuł VIII Przedstawicielstwo w sprawach celnych
(art. 252-260) .91
Dział I Przedstawicielstwo (art. 252-254) .91
Dział II Agencja celna (art. 255-260) .92

Tytuł IX Postępowanie w sprawach celnych (art. 262-277). 95
Dział I Przepisy ogólne (art. 261-273) .95
Dział II Opłaty w sprawach celnych
(art. 274-276) .97

Tytuł X Organy celne (art. 277-285) .98

Tytuł XI Przepisy przejściowe i końcowe (art. 286-294).100