Dz.U. z 1997 r. Nr 133, poz. 882
USTAWA
z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o komornikach sądowych i egzekucji
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
Komornik sądowy, zwany dalej "komornikiem", jest funkcjonariuszem publicznym
działającym przy sądzie rejonowym.
Art. 2.
1. Komornik wykonuje czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych oraz inne
czynności przekazane na podstawie odrębnych przepisów.
2. Komornik pełni czynności osobiście, z wyjątkiem przypadków określonych
w przepisach prawa.
3. Komornikom powierza się w szczególności następujące zadania:
1) wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach o roszczenia pieniężne i
niepieniężne oraz o zabezpieczenie roszczeń,
2) wykonywanie innych tytułów wykonawczych wydanych na podstawie
odrębnych przepisów,
3) sporządzanie protokółu stanu faktycznego przed wszczęciem procesu
sądowego lub przed wydaniem orzeczenia na zarządzenie sądu lub
prokuratora.
4. Komornik, poza zadaniami określonymi w ust. 3, ma prawo:
1) doręczania zawiadomień sądowych, obwieszczeń, protestów i zażaleń
oraz innych dokumentów za potwierdzeniem odbioru i oznaczeniem
daty,
2) na wniosek organizatora licytacji - sprawowania urzędowego nadzoru
nad dobrowolnymi publicznymi licytacjami, z przybiciem najniższej lub
najwyższej oferty.
Art. 3.
1. Przy wykonywaniu czynności komornik podlega tylko ustawom oraz orzeczeniom
sądu.
2. Prezes sądu rejonowego, przy którym działa komornik, nadzoruje formalną
poprawność jego działalności, a w szczególności:
1) szybkość, sprawność i rzetelność postępowania poprzez badanie, czy w
konkretnych sprawach nie zachodzi nieuzasadniona przewlekłość w
podejmowaniu czynności, przy czym nadzór nie może wkraczać w
działania podlegające nadzorowi sądu,
2) prawidłowość prowadzenia biurowości i rachunkowości, z tym że nadzór
nie może wkraczać w gospodarkę środkami przeznaczonymi na
utrzymanie kancelarii komorniczej i finansowanie działalności egzekucyjnej,
3) kulturę pracy, w tym przestrzeganie wyznaczonych terminów czynności
i przyjmowania interesantów oraz utrzymywanie kancelarii komorniczej
na poziomie odpowiednim do godności urzędu i posiadanych środków.
3. W zakresie nadzoru, o którym mowa w ust. 2, prezes sądu rejonowego
działa wyłącznie poprzez jednokrotną kontrolę przeprowadzoną w ciągu
roku w kancelarii komornika sprawowaną osobiście lub przez wyznaczonego
sędziego i przy pomocy księgowego oraz w ramach rozpatrywania
skarg i zażaleń nie stanowiących przedmiotu rozpoznania sądu w trybie
art. 767 Kodeksu postępowania cywilnego. Prezes sądu rejonowego uprawniony
jest, w zakresie nadzoru, o którym mowa w ust. 2, do żądania od
komornika stosownych wyjaśnień i wydawania zarządzeń, których nieprzestrzeganie
może stanowić podstawę wszczęcia postępowania dyscyplinarnego.
Art. 4.
Komornik używa okrągłej pieczęci urzędowej z godłem państwa, zawierającej
w otoku jego funkcję oraz oznaczenie siedziby.
Art. 5.
Komornik prowadzi kancelarię komorniczą, zwaną dalej "kancelarią".
Art. 6.
Skargi na postępowanie komornika nie dotyczące czynności egzekucyjnych i
nie objęte nadzorem prezesa sądu rejonowego rozpatrują organy samorządu
komorniczego.
Art. 7.
1. Na wniosek prezesa właściwego sądu apelacyjnego Minister Sprawiedliwości
po zasięgnięciu opinii właściwej izby komorniczej, w drodze rozporządzenia,
ustanawia i znosi rewiry komornicze oraz wyznacza siedziby kancelarii.
2. Minister Sprawiedliwości prowadzi rejestr rewirów komorniczych i siedzib
kancelarii.
3. Minister Sprawiedliwości do dnia 31 marca każdego roku ogłasza w drodze
obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
"Monitor Polski" wykaz zarejestrowanych kancelarii i rewirów komorniczych.
Art. 8.
1. Wierzyciel ma prawo wyboru komornika w granicach właściwości sądu
apelacyjnego.
2. Komornik działa na obszarze swojego rewiru komorniczego obejmującego
część lub cały obszar właściwości sądu rejonowego lub kilku sądów rejonowych.
3. Komornik nie może odmówić przyjęcia wniosku o wszczęcie postępowania
egzekucyjnego, do którego przeprowadzenia jest właściwy.
4. Na pisemny wniosek wierzyciela komornik może prowadzić egzekucję na
obszarze właściwości sądu apelacyjnego.
5. Komornik prowadzący egzekucję według wyboru wierzyciela zawiadomi o
wszczęciu i zakończeniu egzekucji komornika, któremu sprawa przypadłaby
zgodnie z właściwością lub podziałem czynności.
6. W razie podejmowania czynności, na żądanie wierzyciela poza rewirem
komornika, kosztami obciąża się wierzyciela, niezależnie od przysługującego
mu zwolnienia od ponoszenia kosztów sądowych. Na pokrycie kosztów
wierzyciel wpłaca zaliczkę przed podjęciem czynności.
7. Przez koszty, o których mowa w ust. 6, rozumie się diety, zwrot za przejazdy,
transporty specjalistyczne oraz koszty noclegów komornika.
8. Komornik, za zgodą wierzyciela, może przekazać całość lub część sprawy
egzekucyjnej innemu komornikowi, jeżeli ten wyrazi na to zgodę. Przekazanie
sprawy nie wpływa na wysokość opłat.
Art. 9.
Do komornika stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o wyłączeniu
sędziego.
Rozdział 2
Powoływanie i odwoływanie komorników
Art. 10.
1. Komornikiem sądowym może być ten, kto:
1) posiada obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych i obywatelskich,
2) jest nieskazitelnego charakteru,
3) ukończył wyższe studia prawnicze lub administracyjne,
4) odbył aplikację komorniczą,
5) złożył egzamin komorniczy,
6) ukończył 25 lat.
2. Od wymagań określonych w ust. 1 w pkt 4 i 5 zwolnieni są sędziowie, prokuratorzy,
adwokaci, radcowie prawni, notariusze oraz osoby, które ukończyły
aplikację sądową, prokuratorską, adwokacką, radcowską lub notarialną,
a także osoby posiadające stopień doktora nauk prawnych.
Art. 11.
1. Komornika powołuje Minister Sprawiedliwości na wniosek zainteresowanego,
złożony za pośrednictwem prezesa sądu apelacyjnego, w okręgu którego
komornik zamierza wykonywać swoje czynności. Przed powołaniem
Minister Sprawiedliwości zasięga opinii samorządu komorniczego o zainteresowanym.
2. Samorząd komorniczy ma obowiązek przedstawić opinię, o której mowa w
ust. 1, w terminie miesiąca od dnia otrzymania wniosku. Brak opinii w tym
terminie nie wstrzymuje rozpoznania wniosku przez Ministra Sprawiedliwości.
3. Minister Sprawiedliwości może również powołać komornika z własnej inicjatywy
po zasięgnięciu opinii samorządu komorniczego. Przepis ust. 2 stosuje
się odpowiednio.
Art. 12.
1. Do wniosku o powołanie zainteresowany powinien dołączyć dokumenty
potwierdzające swoje kwalifikacje oraz może przedkładać opinie.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa osoba zainteresowana bezpośrednio
do prezesa sądu apelacyjnego lub za pośrednictwem izby komorniczej,
w której okręgu znajduje się rewir komorniczy, o którego objęcie
wnioskuje zainteresowany.
Art. 13.
1. Komornik jest obowiązany w terminie miesiąca od dnia zawiadomienia o
powołaniu utworzyć lub objąć kancelarię i zgłosić o tym Ministrowi Sprawiedliwości.
2. Minister Sprawiedliwości w uzasadnionych przypadkach może przedłużyć
termin, o którym mowa w ust. 1.
3. W przypadku niedokonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1, powołanie
traci moc. Okoliczność tę stwierdza Minister Sprawiedliwości.
4. Z dniem zgłoszenia o objęciu lub utworzeniu kancelarii Ministrowi Sprawiedliwości
nawiązuje się stosunek pracy z komornikiem.
Art. 14.
1. Przy powołaniu komornik składa ślubowanie wobec Ministra Sprawiedliwości
według następującej roty:
"Ślubuję uroczyście jako komornik powierzone mi obowiązki wypełnić
zgodnie z prawem i sumieniem, dochować tajemnicy państwowej i zawodowej,
w postępowaniu swym kierować się zasadami uczciwości,
godności i honoru."
2. Minister Sprawiedliwości może upoważniać prezesa właściwego sądu apelacyjnego
do przyjęcia ślubowania.
Art. 15.
1. Minister Sprawiedliwości odwołuje komornika, jeżeli komornik:
1) zrezygnował z pełnienia swoich obowiązków,
2) z powodu choroby lub stanu zdrowia został uznany orzeczeniem komisji
lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia za trwale niezdolnego
do pełnienia obowiązków komornika lub bez uzasadnionej przyczyny
odmówił poddania się takiemu badaniu, mimo zalecenia właściwej
izby komorniczej,
3) ukończył 65 rok życia,
4) został pozbawiony prawomocnym wyrokiem sądu praw publicznych
lub prawa wykonywania zawodu,
5) rażąco i uporczywie naruszył przepisy prawa, co zostało stwierdzone
orzeczeniami sądu wydanymi w wyniku rozpoznania środków zaskarżenia,
skarg na czynności komornika lub innych środków prawnych -
na wniosek prezesa właściwego sądu apelacyjnego,
6) został ukarany, prawomocnym orzeczeniem dyscyplinarnym, karą wydalenia
ze służby komorniczej,
7) nie zawarł umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lub utracił
to ubezpieczenie z zawinionych przez siebie przyczyn.
2. Odwołanie komornika w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 2, 5 i
7, następuje po uprzednim wysłuchaniu komornika, chyba że nie jest to
możliwe, oraz po zasięgnięciu opinii samorządu komorniczego.
Rozdział 3
Obowiązki i prawa komorników
Art. 16.
Komornik jest obowiązany postępować zgodnie z przepisami prawa, złożonym
ślubowaniem i zasadami etyki zawodowej oraz podnosić kwalifikacje zawodowe.
Art. 17.
Komornik używa tytułu: "Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w ..." lub
"Komornik Sądowy Rewiru ... przy Sądzie Rejonowym w ...", a jeżeli siedziba
kancelarii znajduje się w innej miejscowości niż siedziba sądu rejonowego, należy
dodać "Kancelaria komornicza w ..." z dokładnym adresem.
Art. 18.
1. Komornik dostosowuje dni i godziny przyjęć interesantów do miejscowych
warunków. Po uzgodnieniu tych warunków z prezesem sądu rejonowego,
przy którym działa, podaje o nich informację na tablicy informacyjnej u
wejścia do kancelarii.
2. W sprawach pilnych komornik powinien przyjąć interesantów poza ustalonym
godzinami przyjęć. Komornik powinien również przyjąć interesantów
w niedziele i święta, jeżeli ważny interes strony wymaga niezwłocznego
działania z udziałem komornika.
Art. 19.
1. Komornik może wykonywać czynności urzędowe w dni robocze i soboty w
godzinach od 7 do 21. Na wykonanie czynności w dni ustawowo wolne od
pracy lub w godzinach nocnych wymagana jest zgoda prezesa sądu rejonowego.
2. Czynności komornika rozpoczęte przed godziną 21 mogą być prowadzone
w dalszym ciągu bez zgody, o której mowa w ust. 1, jeżeli ich przerwanie
może znacznie utrudnić egzekucję.
Art. 20.
1. Komornik jest obowiązany zachować w tajemnicy okoliczności sprawy, o
których powziął wiadomość ze względu na wykonywane czynności.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, trwa także po odwołaniu komornika.
3. Obowiązek zachowania tajemnicy ustaje, gdy komornik składa zeznanie
przed sądem w charakterze świadka.
Art. 21.
1. Komornikowi nie wolno podejmować dodatkowego zajęcia lub zatrudnienia,
które by przeszkadzało w pełnieniu obowiązków albo mogło uchybiać
powadze wykonywanego zawodu.
2. Dodatkowe zatrudnienie komornik może podjąć za zgodą prezesa właściwego
sądu apelacyjnego i rady izby komorniczej.
3. O zamiarze podjęcia dodatkowego zajęcia komornik zawiadamia prezesa
właściwego sądu apelacyjnego i radę izby komorniczej. Prezes tego sądu w
terminie tygodniowym może sprzeciwić się podjęciu tego zajęcia.
Art. 22.
Komornik ma obowiązek w terminie tygodniowym przekazać uprawnionemu
wyegzekwowane należności, a jeżeli dopuści do opóźnienia, jest obowiązany
zapłacić uprawnionemu odsetki od kwot otrzymanych i nie rozliczonych w terminie.
Art. 23.
1. Komornik ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przy wykonywaniu
czynności.
2. Zastępca komornika ponosi odpowiedzialność jak komornik w zakresie
czynności, które wykonywał.
Art. 24.
Komornik ma obowiązek zawarcia umowy o ubezpieczeniu odpowiedzialności
cywilnej za szkodę, która może wyniknąć w związku z jego działalnością egzekucyjną,
a jeżeli komornik zatrudnia pracowników, również umowy o ubezpieczeniu
od swojej odpowiedzialności za szkodę, która może wyniknąć z działania
jego pracowników w związku z postępowaniem egzekucyjnym.
Art. 25.
Komornicy opłacają, na potrzeby organów samorządu komorniczego, składki
miesięczne, których wysokość ustala corocznie Krajowa Rada Komornicza.
Art. 26.
1. Jeżeli komornik nie może pełnić obowiązków z powodu przeszkód prawnych
lub faktycznych, pełnienie obowiązków zleca się zastępcy komornika.
2. Zastępcą komornika może być komornik innego rewiru komorniczego lub
asesor komorniczy.
Art. 27.
1. W przypadku gdy w kancelarii nie jest zatrudniony asesor komorniczy, zastępcę
komornika wyznacza prezes właściwego sądu apelacyjnego na
wniosek właściwej rady izby komorniczej.
2. Zastępstwo komornika musi być uzgodnione z komornikiem, chyba że nie
jest to możliwe.
Art. 28.
Za podstawę naliczenia składki na ubezpieczenie społeczne komornika przyjmuje
się wyłącznie jego wynagrodzenie zasadnicze.
Rozdział 4
Aplikanci i asesorzy komorniczy
Art. 29.
1. Aplikantem komorniczym może być ten, kto odpowiada wymaganiom
określonym w art. 10 ust. 1 pkt 1-3.
2. Aplikant komorniczy jest zatrudniony przez komornika za zgodą rady izby
komorniczej.
3. Komornik ma obowiązek zatrudnić co najmniej jednego aplikanta komorniczego
w okresie 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. Prezes sądu apelacyjnego może zwolnić komornika z obowiązku, o którym
mowa w ust. 3, po zasięgnięciu opinii prezesa sądu rejonowego i rady izby
komorniczej.
Art. 30.
1. Aplikacja komornicza trwa 2 lata i ma na celu zapoznanie aplikanta komorniczego
z całokształtem pracy komornika.
2. Aplikant komorniczy po upływie roku od dnia rozpoczęcia aplikacji komorniczej
może być upoważniony przez komornika do samodzielnego wykonywania
określonych czynności egzekucyjnych, do których upoważniony
jest asesor komorniczy. Upoważnienie to wymaga formy pisemnej i powinno
być okazane stronie na jej żądanie przed przystąpieniem do czynności.
Art. 31.
1. Aplikacja komornicza kończy się egzaminem komorniczym, organizowanym
przez Krajową Radę Komorniczą, składanym przed komisją egzaminacyjną
powołaną przez Ministra Sprawiedliwości.
2. W skład komisji egzaminacyjnej wchodzą:
1) przedstawiciel Ministra Sprawiedliwości jako przewodniczący,
2) przedstawiciel Krajowej Rady Komorniczej,
3) dwaj sędziowie sądu wojewódzkiego delegowani przez Ministra Sprawiedliwości,
4) komornik delegowany przez radę izby komorniczej.
3. Koszty przeprowadzenia egzaminu komorniczego ponosi Krajowa Rada
Komornicza i egzaminowany.
4. Minister Sprawiedliwości po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej
określi, w drodze rozporządzenia, zakres egzaminu komorniczego,
tryb postępowania komisji egzaminacyjnej i wysokość wynagrodzenia jej
członków.
Art. 32.
1. Asesorem komorniczym może zostać osoba odpowiadająca wymaganiom
określonym w art. 10.
2. Asesora komorniczego powołuje prezes właściwego sądu apelacyjnego na
wniosek komornika, który zamierza zatrudnić asesora komorniczego.
3. Rada izby komorniczej w uzasadnionych przypadkach może zobowiązać
komornika do zatrudnienia asesora komorniczego w jego kancelarii.
Art. 33.
1. Komornik może zlecić asesorowi komorniczemu przeprowadzenie egzekucji
w sprawach o świadczenie pieniężne nie przewyższające kwoty dwudziestokrotności
prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w państwowej
sferze budżetowej, z wyłączeniem egzekucji z nieruchomości.
2. Komornik może zlecić asesorowi komorniczemu także dokonanie określonych
czynności w innych sprawach, z wyłączeniem:
1) sprzedaży oraz wydania wierzycielowi ruchomości o wartości przekraczającej
kwotę, o której mowa w ust. 1,
2) wykonania opróżnienia lokalu, pomieszczenia, gruntu lub przedsiębiorstwa,
3) wykonania orzeczenia o zastosowaniu środków przymusu,
4) wykonania orzeczenia o odebraniu osoby podlegającej władzy rodzicielskiej
lub pozostającej pod opieką,
5) ustalenia wysokości kosztów egzekucyjnych w sprawach o roszczenia
niepieniężne oraz o roszczenia pieniężne przekraczające kwotę, o której
mowa w ust. 1,
6) sporządzenia planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji, o ile suma ta
przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1,
7) wydawania decyzji i podpisywania dokumentów dotyczących depozytu.
3. Zlecenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, powinno być wystawione na piśmie i
określać sprawy lub czynności, do których przeprowadzenia asesor komorniczy
został upoważniony.
Rozdział 5
Koszty działalności egzekucyjnej komornika i zasady prowadzenia kancelarii
Art. 34.
Koszty działalności egzekucyjnej komornika obejmują:
1) osobowe i rzeczowe koszty zorganizowania i utrzymania kancelarii, w
szczególności związane z zatrudnieniem pracowników, zapewnieniem
lokalu i wyposażeniem w niezbędny sprzęt biurowy,
2) koszty ochrony zajętego mienia i niezbędnej ochrony osobistej oraz
ubezpieczenia mienia kancelarii i własnego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej,
3) koszty przejazdów w miejscowości będącej siedzibą komornika, korespondencji,
obrotu pieniężnego, przewozu drobnych ruchomości nie
wymagających transportu specjalistycznego,
4) obowiązkowe opłaty na samorząd komorniczy ponoszone zgodnie z
przepisami ustawy,
5) inne koszty niezbędne do wykonywania czynności egzekucyjnych oraz
czynności przewidziane przepisami ustawy, jeżeli nie są pokrywane w
trybie określonym w art. 39.
Art. 35.
Koszty, o których mowa w art. 34, komornik pokrywa z uzyskanych opłat egzekucyjnych.
Art. 36.
1. Komornik zatrudnia na podstawie umów: o pracę, o dzieło lub zlecenia
pracowników oraz inne osoby niezbędne do obsługi kancelarii, a także
ochrony i pomocy w czynnościach w terenie.
2. Komornik zatrudnia aplikantów komorniczych zgodnie art. 29 ust. 2 i asesorów
komorniczych zgodnie z art. art. 32 ust. 2.
3. Za działania osób wymienionych w ust. 1 i 2 związane z postępowaniem
egzekucyjnym komornik odpowiada jak za działania własne.
4. Skarb Państwa nie odpowiada za zobowiązania komornika wynikające z
zatrudnienia osób, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz kosztów jego działalności.
Art. 37.
1. Ruchomości stanowiące wyposażenie kancelarii stanowią własność komornika
i nie podlegają egzekucji jako przedmioty niezbędne do osobistej
pracy.
2. Po zakończeniu pełnienia funkcji komornik obowiązany jest przekazać następcy
nieodpłatnie pieczęcie urzędowe. Ewidencjonowane ruchomości
wyposażenia kancelarii obowiązany jest zbyć następcy na jego życzenie po
cenie zakupu pomniejszonej o stopień amortyzacji.
Art. 38.
Komornik może utworzyć kancelarię poza budynkiem sądu.
Rozdział 6
Wydatki w toku egzekucji
Art. 39.
1. Komornikowi należy się zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku
egzekucji tylko w zakresie określonym ustawą.
2. Wydatkami, o których mowa w ust. 1, są:
1) należności biegłych,
2) koszty ogłoszeń w pismach,
3) koszty transportu specjalistycznego, przejazdu poza miejscowość, która
jest siedzibą komornika, przechowywania i ubezpieczania zajętych ruchomości,
4) należności osób powołanych, na podstawie odrębnych przepisów, do
udziału w czynnościach,
5) koszty działania komornika, o których mowa w art. 8 ust. 7, poza terenem
rewiru komorniczego,
6) koszty doręczenia środków pieniężnych przez pocztę lub przelewem
bankowym.
Art. 40.
Na pokrycie wydatków, o których mowa w art. 39, komornik może żądać zaliczki
od strony, która wniosła o dokonanie czynności, uzależniając czynność od
jej uiszczenia. Zasada ta dotyczy także czynności w sprawach z wniosku Skarbu
Państwa lub gminy lub na polecenie sądu albo prokuratora. Sąd rejonowy,
przy którym działa komornik, przekazuje komornikowi sumy niezbędne na
pokrycie wydatków w sprawach innych osób zwolnionych od kosztów sądowych.
Art. 41.
Komornik obowiązany jest rozliczyć zaliczkę w terminie miesiąca od dnia poczynienia
wydatków, na które była przeznaczona, i zwrócić jej nie wykorzystaną
część. Jeżeli skutkiem wcześniejszego postępowania lub z innych przyczyn
opłacona zaliczkowo czynność w ogóle nie została dokonana - termin miesięczny
biegnie od dnia ukończenia postępowania lub zaistnienia przyczyn niedokonania
czynności.
Art. 42.
Sumy przekazane przez sąd lub prokuratora zgodnie z art. 40 komornik zwraca
po ich wyegzekwowaniu z pierwszeństwem przed wszelkimi innymi należnościami.
Rozdział 7
Opłaty egzekucyjne
Art. 43.
Za prowadzenie egzekucji i inne czynności wymienione w ustawie komornik
pobiera opłaty egzekucyjne.
Art. 44.
1. W sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych komornik pobiera opłaty
stosunkowe, zależne od wartości egzekwowanego świadczenia. W razie
rozszerzenia przez wierzyciela egzekucji co do wysokości egzekwowanego
świadczenia, pobiera się także opłatę stosunkową od różnicy tego świadczenia.
2. W razie wyboru przez wierzyciela więcej niż dwóch sposobów egzekucji
świadczeń pieniężnych, opłata stosunkowa ulega podwyższeniu o 1/10
część za każdy następny sposób egzekucji.
3. W sprawach o egzekucję świadczeń niepieniężnych i w innych przypadkach
określonych w ustawie opłata jest stała.
Art. 45.
1. Wszczęcie egzekucji świadczeń pieniężnych uzależnione jest od uiszczenia
przez wierzyciela części opłaty stosunkowej w wysokości 7% wartości egzekwowanego
świadczenia, nie więcej jednak niż 1/3 całej opłaty, o której
mowa w art. 49.
2. Jeżeli egzekucja okaże się bezskuteczna bądź wyegzekwowana kwota nie
wystarcza na pokrycie kosztów egzekucji, komornik zwraca połowę opłaty
stosunkowej.
3. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiedno do egzekucji należności Skarbu Państwa
i gmin, nie wyłączając egzekucji prowadzonej na polecenie sądu lub
prokuratora. Zasada ta nie dotyczy innych wierzycieli zwolnionych od kosztów
sądowych przez sąd lub z mocy ustawy.
4. Nieuiszczenie opłaty, o której mowa w ust. 1, w terminie tygodnia od dnia
otrzymania przez wierzyciela wezwania do zapłaty lub nieprzekazanie jej
przez sąd lub prokuratora, łącznie z poleceniem egzekucyjnym, powoduje
zwrot wniosku lub polecenia.
5. Nie opłacony wniosek o wszczęcie egzekucji wniesiony przez adwokata lub
radcę prawnego zwraca się bez wzywania do opłat, jeżeli od wniosku pobrana
powinna być opłata stała.
6. Komornik może rozłożyć na raty opłatę uiszczaną przez wierzyciela, o którym
mowa w ust. 1, wszczynając egzekucję po wpłaceniu pierwszej raty
ustalonej przez komornika.
Art. 46.
1. Do wartości egzekwowanego roszczenia stanowiącej podstawę ustalenia
opłaty egzekucyjnej wlicza się odsetki, koszty i inne należności podlegające
egzekucji wraz ze świadczeniem głównym w dniu złożenia wniosku lub
rozszerzenia egzekucji.
2. Do wartości, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się jednak kosztów toczącego
się postępowania egzekucyjnego i kosztów zastępstwa przez adwokata
lub radcę prawnego w tym postępowaniu egzekucyjnym.
3. Przy oznaczaniu wartości egzekwowanego roszczenia każde rozpoczęte
10 zł liczy się za pełne.
Art. 47.
1. W sprawach o egzekucję świadczeń powtarzających się wartość egzekwowanego
roszczenia, stanowiącą podstawę ustalenia opłaty stosunkowej w
dniu wszczęcia egzekucji, stanowi suma świadczeń za jeden rok oraz suma
świadczeń zaległych.
2. Jeżeli przedmiotem egzekucji są świadczenia za okres krótszy niż rok, wartość
egzekwowanego roszczenia, o którym mowa w ust. 1, stanowi suma
świadczeń za cały czas ich trwania.
Art. 48.
1. Jeżeli prowadzona jest egzekucja alimentów zasądzonych w stosunku ułamkowym
lub procentowym i nie można ustalić wartości egzekwowanego
roszczenia w sposób określony w art. 47, to wartość tego roszczenia należy
ustalić tymczasowo na podstawie dolnej granicy świadczenia określonego
w tytule wykonawczym, a w razie braku oznaczenia dolnej granicy, na
podstawie pierwszej potrąconej raty.
2. Ostateczną wartość roszczenia, o którym mowa w ust. 1, ustala się po
upływie każdego roku od dnia potrącenia pierwszej raty.
Art. 49.
Cała opłata stosunkowa wynosi 21% wartości egzekwowanego świadczenia, jednak
nie może być niższa niż 1/10 i wyższa niż trzydziestokrotna wysokość
prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w państwowej sferze
budżetowej, zwanego dalej "prognozowanym przeciętnym wynagrodzeniem".
Art. 50.
Za egzekucję odebrania rzeczy komornik pobiera opłatę stałą w wysokości
50% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia.
Art. 51.
1. Opłata stała wynosi 40% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia za:
1) wprowadzenie w posiadanie nieruchomości i usunięcie z niej ruchomości;
w przypadku przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych
opłatę pobiera się od każdej izby składającej się na pomieszczenie
przedsiębiorstwa,
2) wprowadzenie zarządcy w zarząd nieruchomości lub przedsiębiorstwa
oraz za wprowadzenie dozorcy w dozór nieruchomości,
3) opróżnienie lokalu z rzeczy lub osób, z tym że odrębną opłatę pobiera
się od każdej izby.
2. Przy opróżnianiu lokali mieszkalnych nie pobiera się odrębnej opłaty od
pomieszczeń stanowiących: przedpokoje, alkowy, korytarze, werandy, łazienki,
spiżarnie, loggie i podobnych.
3. Przy opróżnianiu pomieszczeń i lokali niemieszkalnych w szczególności garażu,
stajni, obory lub sklepu, pobiera się opłatę za każde pomieszczenie,
jak za izbę.
Art. 52.
Za wykonanie orzeczenia w sprawie odebrania osoby pobiera się opłatę stałą
w wysokości 50% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia.
Art. 53.
Za dokonanie spisu inwentarza albo innego spisu majątku pobiera się stałą
opłatę w wysokości 10% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia za każdą
rozpoczętą godzinę.
Art. 54.
Za wprowadzenie wierzyciela w posiadanie w przypadkach innych niż wymienione
w art. 51 pobiera się opłatę stałą w wysokości 25% prognozowanego
przeciętnego wynagrodzenia, a w razie podjęcia egzekucji na skutek dalszych
naruszeń posiadania, opłatę zwiększa się każdorazowo o 100%.
Art. 55.
Za opieczętowanie lub zdjęcie pieczęci, bez dokonywania równoczesnego spisu,
pobiera się opłatę stałą w wysokości 4% prognozowanego przeciętnego
wynagrodzenia od każdej opieczętowanej izby lub innego pomieszczenia.
Art. 56.
Za egzekucję inną niż wymienioną w art. 44-55 pobiera się opłatę stałą w wysokości
10% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia za każdą rozpoczętą
godzinę czynności egzekucyjnych.
Art. 57.
Za wszystkie czynności z udziałem Policji pobiera się opłatę stałą w wysokości
25% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, którą ściąga się od dłużnika.
Art. 58.
Za udział w usunięciu oporu dłużnika oraz za wykonanie nakazu w sprawie
osadzenia dłużnika w zakładzie karnym pobiera się opłatę w wysokości 25%
prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia. Wykonanie nakazu osadzenia
uzależnione jest od uiszczenia opłaty przez wierzyciela.
Art. 59.
1. Opłatę nie uiszczoną przez wierzyciela zwolnionego od kosztów sądowych
oraz pozostałą część opłaty nie obciążającą wierzyciela komornik ściąga
od dłużnika, z tym że drugą część opłaty stosunkowej oblicza się proporcjonalnie
do wyegzekwowanych kwot.
2. Jeżeli egzekucja świadczeń powtarzających się trwa dłużej niż rok, wysokość
świadczeń wyegzekwowanych stanowi podstawę ustalenia opłaty stosunkowej
ściąganej od dłużnika.
3. W egzekucji wszczętej na polecenie sądu lub prokuratora z wyegzekwowanych
kwot w pierwszej kolejności zwraca się uiszczoną część opłaty stosunkowej,
a drugą połowę oblicza się zgodnie z zasadą, o której mowa w
ust. 1.
4. Z drugiej części opłat egzekucyjnych ściągniętych od dłużnika, o których
mowa w ust. 1, 20% stanowi dochód Skarbu Państwa.
Art. 60.
Minister Sprawiedliwości po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej
określi, w drodze rozporządzenia, opłaty za czynności komorników nie będące
czynnościami egzekucyjnymi.
Rozdział 8
Wynagrodzenie komorników
Art. 61.
1. Komornik otrzymuje wynagrodzenie miesięczne w wysokości prognozowanego
przeciętnego wynagrodzenia.
2. Komornik oprócz wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, pobiera wynagrodzenie
prowizyjne z uzyskanych opłat egzekucyjnych.
Art. 62.
1. Wynagrodzeniem prowizyjnym komornika są opłaty egzekucyjne pobrane i
ściągnięte w danym miesiącu, pomniejszone o koszty działalności egzakucyjnej,
określone w art. 34, oraz o kwotę opłat, o których mowa w art. 59
ust. 4.
2. Wynagrodzenie prowizyjne komornik raz w miesiącu pobiera bezpośrednio
z uzyskanych opłat egzakucyjnych.
3. W zakresie wynagrodzenia prowizyjnego komornik jest płatnikiem podatku
dochodowego od osób fizycznych.
Art. 63.
1. Zastępca niezdolnego do pracy komornika, ustanowiony na podstawie art.
26, pobiera 20% wynagrodzenia prowizyjnego uzyskanego w zastępowanym
rewirze komorniczym za czas niezdolności do pracy komornika nie
przekraczający 35 dni w ciągu roku.
2. Jeżeli zastępowany komornik pobiera zasiłek chorobowy, korzysta z urlopu
bezpłatnego lub z innych przyczyn nie może wykonywać obowiązków - zastępca
komornika pobiera całość wynagrodzenia prowizyjnego.
3. Zastępca komornika ustanowiony na czas urlopu wypoczynkowego komornika
nie pobiera uzyskanego w czasie zastępstwa wynagrodzenia prowizyjnego.
Wynagrodzenie to przypada w całości zastępowanemu.
Rozdział 9
Nadzór nad komornikami
Art. 64.
1. Nadzór zwierzchni nad działalnością komorników i działalnością samorządu
komorniczego sprawuje Minister Sprawiedliwości. Nadzór ten nie może
wkraczać w działania podlegające nadzorowi sądu.
2. Nadzór nad działalnością komorników sprawuje Minister Sprawiedliwości
poprzez prezesów sądów apelacyjnych i sędziów-wizytatorów.
3. Minister Sprawiedliwości lub, z jego upoważnienia, prezes sądu apelacyjnego
może zlecić sędziemu-wizytatorowi przeprowadzenie wizytacji w
określonej kancelarii.
Art. 65.
1. Krajowa Rada Komornicza sprawuje nadzór nad komornikami niezależnie
od nadzoru sprawowanego przez Ministra Sprawiedliwości i prezesów sądów.
2. Krajowa Rada Komornicza wyznacza komorników-wizytatorów spośród
komorników, którzy są obowiązani dokonywać wizytacji w kancelariach
danego okręgu. Wizytacja kancelarii powinna być przeprowadzona co
najmniej raz w ciągu 3 lat.
3. Przedmiotem nadzoru, o którym mowa w ust. 1, jest terminowość, rzetelność
i skuteczność postępowania egzekucyjnego.
4. Osoby powołane do sprawowania nadzoru nad działalnością komorników
mają prawo wglądu w czynności komorników, mogą żądać wyjaśnień oraz
w razie stwierdzenia uchybień mogą wystąpić do sądu o wydanie zarządzenia
w trybie art. 759 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego.
Art. 66.
1. Komornik jest obowiązany złożyć przed dniem 1 lutego każdego roku roczne
sprawozdanie ze swojej działalności.
2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, komornik składa prezesowi sądu
apelacyjnego, a kopię tego sprawozdania - właściwej radzie izby komorniczej.
3. Minister Sprawiedliwości po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej
określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres sprawozdania, o
którym mowa w ust. 1.
Art. 67.
1. Rada izby komorniczej przekazuje Krajowej Radzie Komorniczej po dwa
egzemplarze protokołów wizytacji i wniosków, poleceń powizytacyjnych
oraz sprawozdania zbiorcze kancelarii, a także uchwały i protokoły walnych
zgromadzeń komorników izb komorniczych.
2. Krajowa Rada Komornicza przedkłada Ministrowi Sprawiedliwości uchwały
i protokoły walnych zgromadzeń izb komorniczych oraz Krajowego Zjazdu
Komorników, a także własne sprawozdanie roczne wraz z bilansem, w
terminie dwóch tygodni od dnia ich otrzymania lub sporządzenia.
3. Minister Sprawiedliwości może zażądać, w razie potrzeby, od Prezesa Krajowej
Rady Komorniczej i rad izb komorniczych również innych dokumentów
niż określone w ust. 2.
Art. 68.
1. Minister Sprawiedliwości może zwrócić się do Sądu Najwyższego z wnioskiem
o uchylenie uchwały samorządu komorniczego sprzecznej z prawem
w terminie 6 miesięcy od dnia jej otrzymania.
2. Sąd Najwyższy oddala skargę lub uchyla zaskarżoną uchwałę i przekazuje
sprawę do ponownego rozpoznania właściwemu organowi samorządu komorniczego
ze wskazaniami co do sposobu jej załatwienia.
Art. 69.
Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Finansów i po zasięgnięciu
opinii Krajowej Rady Komorniczej określa, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe przepisy o biurowości i rachunkowości kancelarii.
Art. 70.
Polecenia i wnioski z wizytacji stanowią dla Krajowej Rady Komorniczej i rad
izb komorniczych materiał do obowiązkowego, stałego szkolenia komorników.
Rozdział 10
Odpowiedzialność dyscyplinarna
Art. 71.
Komornik odpowiada dyscyplinarnie w szczególności za:
1) naruszenie powagi i godności urzędu,
2) rażącą obrazę przepisów prawa,
3) niewykonanie poleceń powizytacyjnych,
4) wydatkowanie środków podlegających dokumentacji na działalność rażąco
niezgodną z ich przeznaczeniem.
Art. 72.
1. Karami dyscyplinarnymi są:
1) upomnienie,
2) nagana,
3) kara pieniężna do trzykrotnej wysokości najniższego przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w gospodarce narodowej,
4) wydalenie ze służby komorniczej.
2. Kara nagany oraz kara pieniężna pociąga za sobą utratę biernego prawa
wyborczego do organów samorządu komorniczego na okres 3 lat od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
3. Kary pieniężne są przekazywane na rzecz Krajowej Rady Komorniczej.
4. Wydalenie ze służby komorniczej pociąga za sobą zakaz wykonywania zawodu
na okres 5 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
5. Kary, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, ulegają zatarciu po upływie 3 lat
od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego, a kara wydalenia
ze służby komorniczej ulega zatarciu po upływie terminu, o którym
mowa w ust. 4.
Art. 73.
Po upływie 3 lat od dnia popełnienia czynu nie można wszcząć postępowania
dyscyplinarnego, a postępowanie wszczęte ulega umorzeniu. Jeżeli jednak czyn
zawiera znamiona przestępstwa, przedawnienie dyscyplinarne nie może nastąpić
wcześniej niż przedawnienie przewidziane w przepisach prawa karnego.
Art. 74.
Wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego mogą złożyć Minister
Sprawiedliwości, prezesi sądów, sędziowie-wizytatorzy, organy samorządu komorniczego
oraz komornicy-wizytatorzy.
Art. 75.
1. Sprawy dyscyplinarne w pierwszej instancji rozpoznaje w składzie 3-osobowym
komisja dyscyplinarna powołana przez Krajową Radę Komorniczą.
2. Od orzeczeń komisji dyscyplinarnej stronom przysługuje odwołanie do sądu
wojewódzkiego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych.
3. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego
o apelacji. Od orzeczenia sądu wojewódzkiego nie przysługuje kasacja.
Art. 76.
Wykonanie prawomocnego orzeczenia komisji dyscyplinarnej w przypadku kary
wydalenia ze służby komorniczej należy do Ministra Sprawiedliwości, a w
przypadku kar wymienionych w art. 72 ust. 1 pkt 1-3 - do rady właściwej izby
komorniczej.
Art. 77.
W przypadku prawomocnego ukarania koszty postępowania dyscyplinarnego
ponosi ukarany.
Art. 78.
1. Komisja dyscyplinarna może zawiesić w czynnościach komornika, przeciwko
któremu wszczęto postępowanie dyscyplinarne lub karne.
2. Na uchwałę o zawieszeniu w czynnościach komornika przysługuje zażalenie
do sądu wojewódzkiego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych.
3. Wniesienie zażalenia nie uchyla zawieszenia.
4. Zawieszenie w czynnościach ustaje z dniem prawomocnego zakończenia
postępowania dyscyplinarnego, chyba że:
1) komisja dyscyplinarna uchyliła je wcześniej,
2) prawomocnie orzeczona została kara wymieniona w art. 72 ust. 1
pkt 4.
5. W czasie zawieszenia w czynnościach komornika zawiesza się z mocy prawa
wszelkie funkcje pełnione przez niego w samorządzie komorniczym.
Rozdział 11
Samorząd komorniczy
Art. 79.
1. Komornicy tworzą samorząd komorniczy.
2. Samorząd komorniczy obejmuje:
1) Krajowy Zjazd Komorników,
2) Krajową Radę Komorniczą,
3) walne zgromadzenia komorników izb komorniczych,
4) izby komornicze.
3. Krajowa Rada Komornicza i izby komornicze posiadają osobowość prawną.
4. Kadencja władz samorządu komorniczego trwa 4 lata.
Art. 80.
1. Najwyższą władzą samorządu komorniczego jest Krajowy Zjazd Komorników.
2. Krajowy Zjazd Komorników wybiera Prezesa Krajowej Rady Komorniczej,
Krajową Komisję Rewizyjną oraz określa siedzibę władz.
3. Członków Krajowej Rady Komorniczej wybierają walne zgromadzenia
komorników izb komorniczych po dwóch z każdej izby komorniczej.
4. Krajowy Zjazd Komorników jest zwoływany dla zaopiniowania uchwał w
najważniejszych sprawach dotyczących komorników i warunków ich pracy.
Art. 81.
1. Zwyczajny Krajowy Zjazd Komorników jest zwoływany co 2 lata.
2. Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Komorników może być zwołany w każdym
czasie na żądanie Ministra Sprawiedliwości albo na żądanie co najmniej
trzech izb komorniczych, albo na mocy uchwały Krajowej Rady Komorniczej.
3. Tematyka i problemy do rozstrzygnięcia powinny być podane radom izb
komorniczych na miesiąc przed zwołaniem Krajowego Zjazdu Komorniczego.
Art. 82.
Krajowa Rada Komornicza jest związana uchwałami Krajowego Zjazdu Komorników
i w swoich poczynaniach nie może wykroczyć poza upoważnienia
określone w uchwałach i ustawie.
Art. 83.
Krajowa Rada Komornicza jest reprezentantem komorników.
Art. 84.
1. Prezes Krajowej Rady Komorniczej reprezentuje ją na zewnątrz, kieruje
jej pracami i przewodniczy na posiedzeniach. W razie nieobecności Prezesa
jego obowiązki wykonuje wiceprezes.
2. Uchwały Krajowej Rady Komorniczej są wykonywane przez Prezesa lub
wyznaczonych jej członków.
3. Oświadczenia woli w sprawach majątkowych Krajowa Rada Komornicza
wyraża w formie uchwały.
4. Krajowa Rada Komornicza na posiedzeniu dokonuje podziału czynności
między swoich członków, jak również uchwala regulamin swojej pracy.
Dokumenty te Krajowa Rada Komornicza doręcza Ministrowi Sprawiedliwości
i radom wszystkich izb komorniczych.
Art. 85.
1. Do zakresu działania Krajowej Rady Komorniczej należy w szczególności:
1) wyrażanie opinii w sprawie powołania i odwołania komorników i asesorów
komorniczych, o ustanowieniu i znoszeniu rewirów komorniczych
oraz określania siedzib kancelarii,
2) wyrażanie opinii w sprawach dotyczących biurowości i rachunkowości
obowiązujących w kancelariach i w innych sprawach dotyczących
przepisów, organizacji i funkcjonowania komornika i kancelarii,
3) przedstawianie opinii w sprawach zmian przepisów dotyczących egzekucji
i funkcjonowania komorników,
4) wyrażanie opinii w sprawach przedstawionych przez Ministra Sprawiedliwości
lub organy samorządu komorniczego,
5) wyrażanie opinii w sprawach zasad etyki zawodowej,
6) wyrażanie opinii w sprawach aplikacji komorniczej,
7) organizowanie egzaminów na stanowisko komornika,
8) ustalanie wysokości składek miesięcznych na potrzeby samorządu komorniczego
oraz zasad ich wydatkowania,
9) wyznaczanie komorników-wizytatorów dla poszczególnych izb komorniczych,
10) zwoływanie Krajowego Zjazdu Komorników oraz jego organizacja,
11) uchwalanie regulaminu pracy Krajowej Rady Komorniczej,
12) współpraca z organizacjami komorników innych krajów,
13) wykonywanie innych czynności przewidzianych przepisami prawa,
14) wydawanie czasopisma zawodowego,
15) prowadzenie działalności gospodarczej,
16) budowanie, wynajmowanie i utrzymywanie wspólnych pomieszczeń
magazynowych i hal aukcyjnych oraz utrzymywanie ciężkiego sprzętu
transportowego.
2. W zakresie prowadzenia działalności, o której mowa w ust. 1 pkt 15,
oświadczenia woli w imieniu Krajowej Rady Komorniczej składa Prezes
lub wiceprezes oraz jeden z jej członków.
3. Krajowa Rada Komornicza może przekazać radzie izby komorniczej zadanie,
o którym mowa w ust. 1 pkt 16.
4. Krajowa Rada Komornicza składa Ministrowi Sprawiedliwości raz w roku
w pierwszym miesiącu drugiego kwartału informację o stanie egzekucji.
Art. 86.
1. Izbę komorniczą tworzą komornicy prowadzący kancelarię w okręgu sądu
apelacyjnego.
2. Siedzibą izby komorniczej jest miejscowość, w której ma siedzibę sąd apelacyjny.
3. Członkostwo w izbie komorniczej z mocy prawa powstaje z dniem objęcia
przez komornika rewiru komorniczego i ustaje z dniem odwołania komornika.
Z dniem odwołania komornik przestaje pełnić wszelkie funkcje w
organach samorządu komorniczego.
Art. 87.
Organami izby komorniczej są:
1) walne zgromadzenie komorników izby komorniczej,
2) rada izby komorniczej,
3) komisja rewizyjna.
Art. 88.
1. Walne zgromadzenia komorników izby komorniczej są zwyczajne i nadzwyczajne.
2. Zwyczajne walne zgromadzenie komorników izby komorniczej zwołuje rada
izby komorniczej w pierwszym kwartale każdego roku.
3. Nadzwyczajne walne zgromadzenie komorników izby komorniczej zwoływane
jest z inicjatywy Krajowej Rady Komorniczej na podstawie uchwały
rady izby komorniczej albo na wniosek co najmniej 1/5 komorników izby
komorniczej.
4. W walnym zgromadzeniu komorników izby komorniczej ma obowiązek
uczestniczyć każdy członek danej izby komorniczej.
5. W walnym zgromadzeniu komorników izby komorniczej mają prawo uczestniczyć
aplikanci i asesorzy komorniczy, jednakże nie mogą oni brać
udziału w głosowaniu.
Art. 89.
1. Do kompetencji walnego zgromadzenia komorników izby komorniczej należy:
1) wybór przewodniczącego i wiceprzewodniczącego oraz członków rady
izby komorniczej,
2) wybór członków Krajowej Rady Komorniczej,
3) wybór komisji rewizyjnej w składzie przewodniczącego i 4 członków,
4) zatwierdzanie rocznego sprawozdania przedstawionego przez radę izby
komorniczej i zamknięcie okresu rachunkowego,
5) uchwalenie budżetu,
6) uchwalenie składek na określone cele,
7) uchwalenie regulaminu działania,
8) opiniowanie innych spraw dotyczących komorników, o które zwróci się
Minister Sprawiedliwości.
2. Walne zgromadzenie komorników izby komorniczej wybiera przewodniczącego
zgromadzenia i uchwala regulamin swojego działania w głosowaniu
jawnym.
3. Walne zgromadzenie komorników izby komorniczej podejmuje uchwały w
innych sprawach niż określone w ust. 2 w głosowaniu tajnym.
Art. 90.
1. Decyzje walnego zgromadzenia komorników izby komorniczej zapadają w
formie uchwał.
2. Do ważności uchwał walnego zgromadzenia komorników izby komorniczej
wymagana jest zwykła większość głosów w obecności co najmniej 2/3 komorników
izby komorniczej.
Art. 91.
1. Rada izby komorniczej działa w siedzibie izby komorniczej i składa się z:
1) 7 osób - w izbach liczących do 100 komorników,
2) 9 osób - w izbach liczących powyżej 100 komorników.
2. Rada izby komorniczej na posiedzeniu dokonuje podziału czynności między
swoich członków, jak również uchwala regulamin swojej pracy. Dokumenty
te rada doręcza wszystkim komornikom izby komorniczej i Krajowej
Radzie Komorniczej.
Art. 92.
1. Rada izby komorniczej reprezentuje izbę komorniczą.
2. Przewodniczący rady izby komorniczej reprezentuje ją na zewnątrz, kieruje
jej pracami i przewodniczy na posiedzeniach. W razie nieobecności przewodniczącego,
jego obowiązki wykonuje wiceprzewodniczący rady.
3. Uchwały rady izby komorniczej są wykonywane przez przewodniczącego
lub wyznaczonych jej członków.
4. Oświadczenia woli w sprawach majątkowych rada izby komorniczej wyraża
w formie uchwały.
Art. 93.
1. Do zakresu działania rady izby komorniczej należy:
1) przygotowywanie i przedstawianie walnemu zgromadzeniu komorników
izb komorniczych wniosków w sprawie tworzenia i znoszenia rewirów
komorniczych oraz określenia ich siedzib,
2) wyrażanie opinii w sprawie powoływania i odwoływania komorników i
asesorów komorniczych,
3) zlecanie asesorom komorniczym zastępowania komorników,
4) nadzór nad przestrzeganiem przez komorników i asesorów komorniczych
powagi i godności zawodu,
5) zlecanie komornikom-wizytatorom dokonania wizytacji wyznaczonej
kancelarii,
6) organizowanie doskonalenia zawodowego komorników,
7) organizowanie szkolenia aplikantów komorniczych,
8) zarząd majątkiem izby komorniczej,
9) zwoływanie walnych zgromadzeń komorników izby komorniczej i wykonywanie
uchwał tych zgromadzeń,
10) prowadzenie rejestrów komorników, asesorów i aplikantów komorniczych
oraz rejestru kancelarii i ich siedzib w obrębie danej izby komorniczej,
11) wykonywanie innych czynności przewidzianych przepisami prawa i wynikających
z podjętych uchwał.
2. Do zakresu działania rady izby komorniczej może także należeć wykonywanie
czynności, o których mowa w art. 85 ust. 1 pkt 16.
3. Rada izby komorniczej przedstawia corocznie Krajowej Radzie Komorniczej
informacje o rejestrach, o których mowa w ust. 1 pkt 10.
Art. 94.
1. Uchwały rady izby komorniczej zapadają zwykłą większością głosów, przy
czym w razie równej liczby głosów decyduje głos przewodniczącego.
2. Do ważności uchwał rady izby komorniczej jest wymagana obecność ponad
połowy jej członków.
Rozdział 12
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 95.
W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego
(Dz.U Nr 43, poz. 296, z 1965 r. Nr. 15. poz. 113, z 1974 r. Nr 27, poz. 157 i
Nr 39, poz. 231, z 1975 r. Nr 45, poz. 234, z 1982 r. Nr 11, poz. 82 i Nr 30,
poz. 210, z 1983 r. Nr 5, poz. 33, z 1984 r. Nr 45, poz. 241 i 242, z 1985 r. Nr
20, poz. 86, z 1987 r. Nr 21, poz. 123, z 1988 r. Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr
4, poz. 21 i Nr 33, poz. 175, z 1990 r. Nr 14, poz. 88, Nr 34, poz. 198, Nr 53,
poz. 306, Nr 55, poz. 318 i Nr 79, poz. 464, z 1991 r. Nr 7, poz. 24, Nr 22 poz.
92 i Nr 115 poz. 496, z 1993 r. Nr 12, poz. 53, z 1994 r. Nr 105, poz. 509, z
1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, Nr 43, poz. 189, Nr 73, poz.
350 i Nr 149, poz. 703 oraz z 1997 r. Nr 43, poz. 270, Nr 54, poz. 348, Nr 75,
poz. 471, Nr 102, poz. 643, Nr 113, poz. 752 i Nr 121, poz. 769 i 770) wprowadza
się następujące zmiany:
1) w art. 131 w § 1 po wyrazie "pocztę" stawia się przecinek i dodaje się wyraz
"komornika";
2) po art. 759 dodaje się art. 759{1} w brzmieniu:
"Art. 759{1}. Przepisy niniejszego Kodeksu dotyczące właściwości
miejscowej komorników nie uchybiają prawu wyboru
komornika określonemu w odrębnych przepisach.";
3) w art. 770 zdanie czwarte otrzymuje brzmienie:
"Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie stronom oraz komornikowi.";
4) art. 772 otrzymuje brzmienie:
"Art. 772. Minister Sprawiedliwości w drodze rozporządzenia wyda
szczegółowe przepisy o czynnościach komorników.";
5) po art. 773 dodaje się art. 773{1} w brzmieniu:
"Art. 773{1}. §1. W wypadku zbiegu egzekucji do tych samych rzeczy,
wierzytelności lub praw, dalszą egzekucję prowadzi komornik,
który pierwszy wszczął egzekucję.
§2. Przepisu § 1 nie stosuje się do egzekucji z nieruchomości.";
6) art. 844 otrzymuje brzmienie:
"Art. 844. §1. Egzekucja z ruchomości należy do komornika tego sądu,
w którego okręgu znajdują się ruchomości, chyba że
wierzyciel wybierze innego komornika.
§2. Komornik, który wszczął egzekucję z niektórych ruchomości
dłużnika, jest właściwy do przeprowadzenia
egzekucji z pozostałych ruchomości dłużnika, chociażby
znajdowały się w okręgu innego sądu.";
7) w art. 865:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
"§1. Zajęte ruchomości nie używane, stanowiące przedmiot obrotu
handlowego, komornik na wniosek strony może sprzedać
przedsiębiorcy prowadzącemu obrót takimi ruchomościami
po cenach hurtowych, a gdy takie ceny nie zostaną udokumentowane,
po cenach o 25% niższych od wartości szacunkowej
ruchomości.",
b) w § 3 wyrazy "placówkom handlu uspołecznionego lub innym jednostkom
gospodarki uspołecznionej," zastępuje się wyrazami "maklerskim i
innym".
Art. 96.
W ustawie z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych
(Dz.U. Nr 31, poz. 214, z 1984 r. Nr 35, poz. 187, z 1988 r. Nr 19, poz. 132, z
1989 r. Nr 4, poz. 24, Nr 34, poz. 178 i 182, z 1990 r. Nr 20, poz. 121, z 1991
r. Nr 55, poz. 234, Nr 88, poz. 400 i Nr 95, poz. 425, z 1992 r. Nr 54, poz. 254
i Nr 90, poz. 451, z 1994 r. Nr 136, poz. 704, z 1995 r. Nr 132, poz. 640, z
1996 r. Nr 89, poz. 402, Nr 106, poz. 496 oraz z 1997 r. Nr 98, poz. 604) w
art. 44 skreśla się wyrazy "i komorników".
Art. 97.
W ustawie z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych
(Dz.U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25, Nr 77, poz. 355, Nr 91, poz. 421 i Nr 105, poz.
509, z 1995 r. Nr 34, poz. 163 i Nr 81, poz. 406, z 1996 r. Nr 77, poz. 367 oraz
z 1997 r. Nr 75, poz. 471, Nr 98, poz. 604, Nr 106, poz. 679, Nr 117, poz.
751-753, Nr 121, poz. 769 i Nr 124, poz. 782) wprowadza się następujące
zmiany:
1) w tytule działu V skreśla się wyraz "komornicy" oraz następujący po nim
przecinek;
2) skreśla się art. 121;
3) w art. 124:
a) w § 1 skreśla się pkt 3,
b) w § 3 skreśla się wyraz "komorników" oraz następujący po nim przecinek;
4) w art. 125 skreśla się pkt 2.
Art. 98.
W ustawie z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego,
rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o
postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.
Nr 43, poz. 189) w art. 10 wyraz "wydania" zastępuje się wyrazem "doręczenia".
Rozdział 13
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 99.
1. Komornicy zatrudnieni w dniu wejścia w życie ustawy stają się z tym
dniem komornikami w rozumieniu tej ustawy w dotychczasowych siedzibach.
2. Komornicy prowadzący w dniu wejścia w życie ustawy zespół komorników
lub działalność komorniczą w innej wspólnej formie dostosują sposób
prowadzenia tej działalności do wymogów tej ustawy, w terminie 3 miesięcy
od dnia jej wejścia w życie.
3. Minister Sprawiedliwości doręczy komornikom akty powołania, w terminie
3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
4. Z dniem doręczenia komornikowi aktu powołania ustaje jego dotychczasowy
stosunek służbowy.
Art. 100.
Praktykanci komorniczy, którzy złożyli z wynikiem pozytywnym egzamin komorniczy
przed dniem wejścia w życie ustawy - na swój wniosek - mogą zostać
powołani przez Ministra Sprawiedliwości asesorami komorniczymi, choćby
nie spełniali wymagań określonych w art. 10 ust. 1 pkt 3.
Art. 101.
1. Osoby, które rozpoczęły praktykę komorniczą przed dniem wejścia w życie
ustawy, a nie spełniają wymagań określonych w art. 10 ust. 1 pkt 3, mogą
kontynuować szkolenie, a po jego ukończeniu przystąpić do egzaminu komorniczego.
2. Osoby określone w ust. 1 mogą być zatrudnione na stanowisku komornika
po uzupełnieniu kwalifikacji, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.
Art. 102.
1. Komornicy, którzy w dniu powołania na stanowisko komornika nie ukończyli
35 roku życia, mają obowiązek uzupełnić kwalifikacje wymagane w
art. 10 ust. 1 pkt 3 w ciągu 10 lat od dnia wejścia w życie ustawy.
2. Minister Sprawiedliwości może, na wniosek prezesa sądu apelacyjnego
właściwego dla miejsca działania komornika, zwolnić komornika od spełnienia
obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli przemawiają za tym ważne
względy społeczne lub osobiste obowiązanego.
3. W przypadku niewykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1, Minister
Sprawiedliwości odwołuje komornika ze stanowiska.
Art. 103.
1. Komornik może odkupić majątek, stanowiący środki trwałe, prowadzonej
przez siebie kancelarii nabyty z funduszy pochodzących z ryczałtu kancelaryjnego.
2. Cenę zbycia majątku, o którym mowa w ust. 1, oblicza się przy pomniejszeniu
ceny rynkowej o stopień amortyzacji.
3. Prezes sądu apelacyjnego, w uzasadnionych przypadkach, może rozłożyć
na raty należności za majątek, o którym mowa w ust. 1, na okres nie dłuższy
niż 3 lata.
Art. 104.
1. Sprawy egzekucyjne wszczęte przed dniem wejścia w życie ustawy rozliczane
są do dnia jej zakończenia według przepisów dotychczasowych, z
tym że ryczałty kancelaryjne w całości zatrzymują komornicy bez obowiązku
rozliczenia.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do egzekucji alimentów i innych świadczeń
powtarzających się, w których opłaty i inne należności pobiera się według
przepisów ustawy z zaliczeniem opłat pobranych przed dniem jej wejścia
w życie, z tym że nadwyżka opłat oraz pobrane ryczałty nie podlegają
zwrotowi.
Art. 105.
1. Kwota funduszu rezerwowego zgromadzona w sądzie w ramach rachunku
sum depozytowych, prowadzonego na podstawie odrębnych przepisów,
podlega z dniem wejścia w życie ustawy przekazaniu na koszty działalności
egzekucyjnej.
2. Kwoty pochodzące z nadwyżek ryczałtu kancelaryjnego, zgromadzone na
rachunkach depozytowych sądów, podlegają od dnia wejścia w życie ustawy
przekazaniu na rachunek Krajowej Rady Komorniczej z przeznaczeniem
na:
1) pożyczki inwestycyjne dla nowo ustanowionych rewirów komorniczych,
2) wynagrodzenia aplikantów i asesorów komorniczych,
3) inne cele wynikające ze statutowej działalności organów samorządu
komorniczego.
Art. 106.
Przez okres nie dłuższy niż 2 lata od dnia wejścia w życie ustawy komornicy
zachowują prawo do zajmowania w sądach dotychczas użytkowanych lokali na
podstawie umowy najmu zawartej między komornikiem a prezesem sądu rejonowego.
Art. 107.
1. Prezes właściwego sądu apelacyjnego, w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia
w życie ustawy, zwoła walne zgromadzenie komorników izby komorniczej
mającej siedzibę w okręgu tego sądu w celu przeprowadzenia pierwszych
wyborów do organów izby komorniczej oraz członków Krajowej Rady
Komorniczej.
2. Minister Sprawiedliwości w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie
ustawy zwoła Krajowy Zjazd Komorników w celu przeprowadzenia pierwszych
wyborów do organów samorządu komorniczego.
Art. 108.
1. Krajowa Rada Komornicza na pierwszym posiedzeniu dokonuje podziału
czynności między swoich członków, jak również uchwala regulamin swojej
pracy. Dokumenty te Krajowa Rada Komornicza doręcza Ministrowi
Sprawiedliwości i radom wszystkich izb komorniczych.
2. Rada izby komorniczej na pierwszym posiedzeniu dokonuje podziału
czynności między swych członków, jak również uchwala regulamin swojej
pracy. Dokumenty te rada doręcza wszystkim komornikom izby komorniczej
i Krajowej Radzie Komorniczej.
Art. 109.
Do czasu ukonstytuowania się samorządu komorniczego i jego organów, nie
dłużej jednak niż w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, do
nadzoru nad komornikami oraz odpowiedzialności służbowej i dyscyplinarnej
stosuje się przepisy dotychczasowe.
Art. 110.
Ustawa wchodzi w życie po upływie miesiąca od dnia ogłoszenia.