P r o j e k t
USTAWA
z dnia 2000 r.
o Inspekcji Transportu Drogowego
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
Tworzy się Inspekcję Transportu Drogowego powołaną do kontroli przestrzegania
przepisów w zakresie krajowego i międzynarodowego, zarobkowego transportu
drogowego oraz na potrzeby własne przedsiębiorcy w rozumieniu tych przepisów,
zwaną dalej "Inspekcją".
Art. 2.
1. Do zadań Inspekcji należy kontrola:
1) dokumentów związanych z wykonywaniem międzynarodowego transportu
drogowego oraz przestrzegania warunków w nich określonych, z wyłączeniem
kontroli w zasięgu terytorialnym przejścia granicznego,
2) dokumentów związanych z wykonywaniem krajowego drogowego przewozu osób
oraz przestrzegania warunków w nich określonych,
3) ruchu drogowego w zakresie transportu, o którym mowa w art. 1, na
zasadach określonych w przepisach działu V ustawy z dnia 2 czerwca 1997r.
Prawo o ruchu drogowym ( Dz.U. Nr 98, poz. 602, Nr 123 poz. 779, Nr 160,
poz. 1086, z 1998 r. Nr 106 poz. 668 i Nr 133, poz. 872, z 1999 r. Nr 106,
poz. 1216 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136),
4) przestrzegania przez kierowców przepisów w zakresie czasu pracy, w tym
prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerw i czasu odpoczynku,
5) przestrzegania szczegółowych zasad i warunków transportu zwierząt.
2. Przepisy ust. 1 nie naruszają przewidzianych w odrębnych ustawach
obowiązków i uprawnień organów publicznych w zakresie kontroli przestrzegania
przepisów, o których mowa w art. 1.
Rozdział 2
Organizacja Inspekcji
Art. 3.
1. Zadania Inspekcji określone w art. 2 ust. 1 wykonują:
1) Główny Inspektor Transportu Drogowego, zwany dalej ,,Głównym
Inspektorem",
2) wojewoda przy pomocy wojewódzkiego inspektora transportu drogowego, jako
kierownika wojewódzkiej inspekcji transportu drogowego, wchodzącej w skład
wojewódzkiej administracji zespolonej, zwanego dalej ,,woje-wódzkim
inspektorem".
2. Czynności związane z realizacją zadań określonych w art. 2 ust. 1, w
zakresie określonym w rozdziale 4, wykonują inspektorzy wojewódzkich
inspektoratów transportu drogowego zwani dalej ,,inspektorami".
3. W rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, w sprawach związanych
z wykonywaniem zadań i kompetencji Inspekcji, organem właściwym jest
wojewódzki inspektor, a jako organ wyższego stopnia - Główny Inspektor.
Art. 4.
1. Główny Inspektor kieruje Inspekcją przy pomocy podległego mu Głównego
Inspektoratu Transportu Drogowego.
2. Organizację Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego określi statut
nadany, w drodze rozporządzenia, przez ministra właściwego do spraw
transportu, uwzględniający w jego strukturze organizacyjnej podział na
biura, wydziały, sekretariaty i samodzielne stanowiska.
3. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw administracji publicznej określi, w drodze rozporządzenia,
zasady organizacji wojewódzkich inspektoratów transportu drogowego,
uwzględniające w ich strukturze organizacyjnej podział na biura,
wydziały, sekretariaty i samodzielne stanowiska.
Art. 5.
1. Główny Inspektor jest centralnym organem administracji rządowej.
2. Głównego Inspektora powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów, na wniosek
ministra właściwego do spraw transportu.
3. Zastępcę Głównego Inspektora powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw
transportu,
na wniosek Głównego Inspektora.
4. Nadzór nad Głównym Inspektorem sprawuje minister właściwy do spraw
transportu.
Art. 6.
1. Organy Inspekcji wykonują zadania określone w ustawie, na podstawie
okresowych planów pracy, a także mogą podejmować kontrole nie planowane,
jeżeli wymagają tego okoliczności faktyczne.
2. Główny Inspektor sprawuje nadzór nad wojewódzkimi inspektorami oraz ma
prawo kontroli ich działalności, a także wydawania im wiążących poleceń w tym
zakresie.
3. Główny Inspektor opracowuje kierunki działania Inspekcji i plany kontroli o
znaczeniu krajowym zatwierdzane przez ministra właściwego do spraw
transportu oraz organizuje kursy specjalistyczne i szkolenia dla
inspektorów.
4. Wojewódzcy inspektorzy ustalają plany pracy uwzględniające kierunki
działania i plany kontroli, o których mowa w ust. 1, oraz wnioski wojewody.
Rozdział 3
Uprawnienia Inspekcji
Art. 7.
Inspektorzy wykonując zadania, o których mowa w art. 2 ust. 1, maja prawo w
szczególności do:
1) wstępu do pojazdu, a także obiektu lub lokalu, gdzie jest prowadzona
działalność gospodarcza w zakresie transportu drogowego oraz transport na
potrzeby własne przedsiębiorcy,
2) kontrolowania, masy, nacisków osi i wymiarów pojazdu przy użyciu
sprzętu pomiarowego,
3) nakładania i pobierania kar pieniężnych,
4) nakładania i pobierania opłat drogowych podwyższonych, zgodnie z
przepisami o drogach publicznych,
5) stosowania środków przymusu bezpośredniego,
6) używania broni palnej.
Art. 8.
Na podstawie ustaleń przeprowadzonej kontroli, działając w imieniu
wojewódzkiego inspektora, inspektor ma prawo nałożyć na kontrolowanego karę
pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej, na zasadach określonych w
rozdziale 6.
Art. 9.
1. Inspektorzy mogą stosować środki przymusu bezpośredniego wobec osób nie
podporządkowujących się ich poleceniom wydanym na podstawie prawa, a także
wobec osób uniemożliwiających wykonanie przez nich czynności kontrolnych.
2. Środki przymusu bezpośredniego mogą być użyte jedynie w zakresie niezbędnym
do osiągnięcia podporządkowania się poleceniom, o których mowa w ust. 1, lub
do skutecznego odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na inspektora.
3. Dopuszczalne jest stosowanie tylko takich środków przymusu bezpośredniego,
jakie odpowiadają potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji, i pod
warunkiem, że w inny dostępny w tej sytuacji sposób nie można skutecznie oraz
bezpiecznie wykonać czynności kontrolnych.
Art. 10.
1. Uprawnia się inspektorów do stosowania następujących środków przymusu
bezpośredniego:
1) siły fizycznej, w postaci chwytów obezwładniających oraz podobnych
technik obrony,
2) indywidualnych technicznych i chemicznych środków lub urządzeń
przeznaczonych do obezwładnienia osób oraz unieruchamiania pojazdów.
2. Siłę fizyczną można stosować w celu odparcia czynnej napaści lub zmuszenia
do wykonania polecenia albo zatrzymania osoby ściganej.
3. Używając siły fizycznej nie wolno zadawać uderzeń, chyba że działa się w
obronie koniecznej albo w celu odparcia zamachu na życie lub zdrowie ludzkie.
4. Indywidualne techniczne i chemiczne środki przymusu bezpośredniego można
stosować w przypadku odpierania czynnej napaści, pokonywania czynnego oporu
lub udaremniania ucieczki osoby kontrolowanej.
5. Inspektorzy mogą stosować również urządzenia techniczne umożliwiające
zatrzymanie pojazdu, a w szczególności: kolczatkę drogową, zaporę drogową,
kozły oporowe i zasieki.
Art. 11.
1. Środki przymusu bezpośredniego mogą być stosowane po uprzednim wezwaniu do
zachowania się zgodnego z prawem oraz po bezskutecznym uprzedzeniu o ich
użyciu.
2. Inspektor może odstąpić od wzywania osoby do zachowania się zgodnego z
prawem oraz od uprzedzenia o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego,
jeżeli zwłoka groziłaby niebezpieczeństwem dla:
1) życia lub zdrowia ludzkiego,
2) mienia, jeżeli jednocześnie bezpośrednio jest zagrożone życie, zdrowie
lub wolność człowieka.
3. Środki przymusu bezpośredniego stosuje się w taki sposób, aby osiągnięcie
podporządkowania się wydanym na podstawie prawa poleceniom powodowało
możliwie najmniejsza dolegliwość.
4. Od dalszego stosowania środków przymusu bezpośredniego należy odstąpić, gdy
osoba, wobec której użyto tych środków, podporządkowała się wydanym
poleceniom.
Art. 12.
Jeżeli wskutek zastosowania środka przymusu bezpośredniego nastąpiło zranienie
osoby inspektor jest obowiązany udzielić jej pierwszej pomocy, a w razie
potrzeby wezwać lekarza.
Art. 13.
1. O fakcie zastosowania środka przymusu bezpośredniego inspektor zawiadamia
pisemnie bezpośredniego przełożonego.
2. Przełożony jest obowiązany każdorazowo zbadać zasadność, warunki i sposób
zastosowania środków przymusu bezpośredniego przez podległych mu inspektorów.
Art. 14.
1. Jeżeli środki przymusu bezpośredniego wymienione w art. 10 ust. 1 okazały
się niewystarczające lub ich użycie ze względu na okoliczności danego
zdarzenia nie jest możliwe, inspektor ma prawo użycia broni palnej wyłącznie
w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na jego życie, zdrowie
lub wolność oraz przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie i przemocą
odebrać mu broń palną.
2. Przez użycie broni palnej rozumie się oddanie strzału w kierunku osoby w
celu jej obezwładnienia, po wyczerpaniu postępowania określonego w art. 15.
3. Inspektor, który podjął decyzję o użyciu broni palnej, powinien postępować
ze szczególną rozwagą, traktując broń jako ostateczny środek działania.
4. Użycie broni palnej powinno nastąpić w sposób wyrządzający możliwie
najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której jej użyto, i nie może zmierzać do
pozbawienia tej osoby życia ani narażać osób postronnych na niebezpieczeństwo
utraty życia lub zdrowia.
Art. 15.
1. Inspektorzy przed użyciem broni palnej są obowiązani:
1) po okrzyku "INSPEKCJA DROGOWA" wezwać osobę, w stosunku do której
przewiduje się użycie broni palnej, do zachowania zgodnego z prawem, a w
szczególności do natychmiastowego porzucenia broni lub innego
niebezpiecznego narzędzia, odstąpienia od bezprawnych działań lub użycia
przemocy albo zaniechania ucieczki,
2) w razie niepodporządkowania się wezwaniom określonym w pkt 1 zagrozić
użyciem broni palnej okrzykiem "STÓJ BO STRZELAM",
3) oddać strzał ostrzegawczy w górę, jeżeli czynności określone w pkt 1 i 2
okażą się bezskuteczne.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się, w przypadku gdy z zachowania osoby
posiadającej broń lub inne niebezpieczne narzędzie wynika, że wszelka zwłoka
groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia i zdrowia ludzkiego.
3. Użycie broni palnej w sytuacji, o której mowa w ust. 2, musi być
poprzedzone okrzykiem "INSPEKCJA DROGOWA".
Art. 16.
1. Jeżeli wskutek użycia broni palnej następuje zranienie, podejrzenie śmierci
lub śmierć osoby, inspektor jest obowiązany bez zbędnej zwłoki do udzielenia
pierwszej pomocy i niezwłocznego wezwania lekarza.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, oraz gdy w wyniku użycia broni
palnej nastąpiła w mieniu szkoda inspektor jest obowiązany ponadto do
zabezpieczenia śladów na miejscu zdarzenia i niedopuszczenia na to miejsce
osób trzecich oraz jeżeli jest to możliwe " ustalenia świadków zdarzenia.
Art. 17.
1. O każdym przypadku użycia broni palnej lub podjęcia czynności, o których
mowa w art. 15 ust. 1, inspektor jest obowiązany niezwłocznie powiadomić
bezpośredniego przełożonego oraz sporządzić pisemną notatkę.
2. Do obowiązków wojewódzkiego inspektora należy:
1) zbadanie, czy użycie broni palnej lub podjęcie czynności określonej w
art. 15 ust. 1 nastąpiło zgodnie z obowiązującymi przepisami,
2) niezwłoczne zawiadomienie prokuratora w wypadku stwierdzenia, że użycie
broni palnej było niezgodne z obowiązującymi przepisami,
3) wszczęcie postępowania dyscyplinarnego w przypadku określonym w pkt 2
oraz w razie stwierdzenia, że podjęcie czynności określonych w art. 15
ust. 1 było niezgodne z obowiązującymi przepisami.
Art. 18.
1. Pozwolenie na posiadanie broni palnej wydaje, na wniosek wojewódzkiego
inspektora, w trybie określonym odrębnymi przepisami właściwy miejscowo
komendant wojewódzki Policji.
2. O wydaniu inspektorowi broni palnej oraz amunicji decyduje wojewódzki
inspektor pod warunkiem odbycia przez inspektora uprzedniego przeszkolenia w
zakresie użycia broni palnej oraz zasad bezpiecznego obchodzenia się z bronią
palną i amunicją i po przeprowadzeniu z wynikiem pozytywnym sprawdzenia
znajomości przez inspektora przepisów w tym zakresie.
3. Inspektorzy, po zakończeniu pracy, są obowiązani do codziennego zdania
broni i amunicji do magazynu broni.
4. Spełnienie obowiązku o którym mowa w ust. 3, nie jest wymagane w
przypadkach:
1) wykonywania zadań służbowych wymagających przebywania poza siedzibą
organu Inspekcji po upływie urzędowego czasu pracy,
2) wydania przez organ Inspekcji stosownego zezwolenia.
5. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady
przydziału, ewidencjonowania i przechowywania broni palnej i amunicji w
wojewódzkich inspektoratach transportu drogowego, mając na uwadze
uniemożliwienie dostępu do broni palnej i amunicji osobom niepowołanym.
Art. 19.
Na sposób zastosowania środków przymusu bezpośredniego i użycia broni palnej
przez inspektorów, osobie wobec której zastosowane zostały środki lub użyta ta
broń, przysługuje zażalenie do prokuratora rejonowego właściwego ze względu na
miejsce zdarzenia, w terminie siedmiu dni od dnia zdarzenia.
Art. 20.
1. Inspekcja współdziała z Policją, Strażą Graniczną, Służbą Celną, Inspekcją
Celną i zarządami dróg w zakresie bezpieczeństwa i porządku ruchu na drogach
publicznych oraz zwalczania przestępstw gospodarczych dokonywanych w zakresie
transportu drogowego lub w związku z tym transportem z uwzględnieniem
właściwości i kompetencji tych organów oraz zadań Inspekcji.
2. Inspekcja współdziała z Państwową Inspekcją Pracy w zakresie przestrzegania
przepisów dotyczących czasu pracy, obowiązkowych przerw i czasu wypoczynku
kierowców, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt. 4.
3. W celu realizacji zadań określonych w art. 2 ust. 1 Inspekcja współdziała
również z organizacjami zrzeszającymi przewoźników drogowych.
Rozdział 4
Czynności kontrolne
Art. 21.
1. Kontroli, o której mowa w art. 2 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 2 podlegają:
1) kierowcy wykonujący krajowy lub międzynarodowy, zarobkowy transport
drogowy albo na potrzeby własne przedsiębiorcy,
2) przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w pkt 1
oraz na potrzeby własne.
2. Kontroli, o której mowa w ust. 1 nie podlegają pojazdy przewożące wartości
pieniężne w rozumieniu przepisów o ochronie osób i mienia.
3. Kontrola odbywa się w trybie Kodeksu postępowania administracyjnego.
Art. 22.
1. Inspektorzy wykonują czynności kontrolne w umundurowaniu oraz posługują się
legitymacjami służbowymi i znakami identyfikacyjnymi, a także używają
oznakowanych pojazdów służbowych.
2. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia
wzór legitymacji inspektora oraz szczegółowy sposób i tryb postępowania z nią
związanego. Rozporządzenie to ustali w szczególności dane osobowe wpisywane
do legitymacji, organy wydające, wymieniające i odbierające legitymację,
przypadki, w których podlega ona wymianie i zwrotowi, oraz sposób jej
używania, przechowywania i niszczenia.
3. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wzór odznaki identyfikacyjnej inspektora i oznakowania pojazdu służbowego
oraz szczegółowy sposób postępowania z nimi związany. Rozporządzenie to
ustali w szczególności organy wydające odznakę, sposób jej używania,
przechowywania i noszenia.
Art. 23.
1. Inspektorzy wykonują czynności kontrolne w obecności kontrolowanego, osoby
zastępującej kontrolowanego lub przez niego zatrudnionej.
2. Zatrzymanie pojazdu samochodowego może być dokonane tylko przez
umundurowanych inspektorów, znajdujących się w pobliżu oznakowanego pojazdu
służbowego.
Art. 24.
1. Rozpoczęcie kontroli przez inspektora następuje po okazaniu kontrolowanemu
legitymacji służbowej.
2. Inspektor ma obowiązek zapoznać kontrolowanego z jego prawami i obowiązkami
wynikającymi z ustawy.
Art. 25.
Kontrolowany jest obowiązany umożliwić inspektorowi dokonanie czynności
kontrolnych, a w szczególności:
1) udzielić ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazać dokumenty lub inne
nośniki informacji oraz udostępnić dane mające związek z przedmiotem
kontroli,
2) udostępnić pojazd, obiekt lub lokal, których badanie wchodzi w zakres
kontroli,
3) sporządzić kopie dokumentów określonych przez kontrolującego,
4) umożliwić filmowanie i fotografowanie, jeżeli mogą one stanowić dowód lub
przyczynić się do utrwalenia dowodu w sprawie będącej przedmiotem
kontroli.
Art. 26.
1. W toku kontroli inspektorzy w szczególności mogą:
1) legitymować kierowców i inne osoby w celu ustalenia tożsamości, jeżeli
jest to niezbędne dla potrzeb kontroli,
2) badać dokumenty i inne nośniki informacji objęte zakresem kontroli,
3) dokonywać oględzin i zabezpieczać zebrane dowody,
4) przesłuchiwać świadków i zasięgać opinii biegłych,
5) przesłuchiwać kontrolowanego w charakterze strony, jeżeli po wyczerpaniu
środków dowodowych lub z powodu ich braku pozostały nie wyjaśnione fakty
istotne dla ustaleń kontroli.
2. W przypadku nie usprawiedliwionego nie stawienia się kontrolowanego,
świadka lub biegłego na wezwanie inspektora stosuje się przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego.
Art. 27
1. Z przeprowadzonych czynności kontrolnych inspektor sporządza protokół.
2. Inspektor za zgodą kontrolowanego może odstąpić od sporządzania protokółu,
jeżeli nie stwierdzono nieprawidłowości.
3. Protokół podpisują inspektor i kontrolowany. Odmowę podpisania protokółu
przez kontrolowanego odnotowuje się w protokóle.
4. Oryginał protokółu zatrzymuje inspektor, a kopię doręcza się
kontrolowanemu.
Art. 28.
1. Wyniki kontroli w zależności od rodzaju ustaleń wykorzystywane są również
do formułowania wniosków o wszczęcie:
1) postępowania administracyjnego o cofnięcie uprawnień przewozowych
przedsiębiorcy, określonych przepisami o warunkach wykonywania
międzynarodowego transportu drogowego oraz o warunkach wykonywania
krajowego drogowego przewozu osób,
2) postępowania karnego,
3) postępowania w sprawach o wykroczenia przed kolegium.
2. Wnioski, o których mowa w ust. 1, kieruje do właściwych organów wojewódzki
inspektor.
Rozdział 5
Prawa i obowiązki pracowników Inspekcji
Art. 29.
1. Inspektorem może być osoba, która:
1) posiada obywatelstwo polskie,
2) ma nienaganną opinię i nie była karana za przestępstwo,
3) posiada co najmniej średnie wykształcenie,
4) posiada prawo jazdy, co najmniej kategorii B,
5) ukończyła 25 lat życia oraz posiada wymagane warunki fizyczne i
psychiczne,
6) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin kwalifikacyjny.
2. Pracownik zatrudniony po raz pierwszy w Inspekcji, który wykonywać będzie
czynności kontrolne jako inspektor, odbywa sześciomiesięczną praktykę w
ramach kursu specjalistycznego zakończonego egzaminem kwalifikacyjnym.
3. Inspektor podlega co najmniej raz w roku szkoleniu organizowanemu przez
Głównego Inspektora w celu podniesienia poziomu wiedzy fachowej.
4. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki odbywania praktyki, programów szkolenia oraz sposób
organizacji kursów specjalistycznych i przeprowadzania egzaminów
kwalifikacyjnych, a także obowiązujące kryteria kwalifikacji, z
uwzględnieniem czasu trwania praktyki i wiedzy niezbędnej dla
inspektorów, kryteriów oceny osób przystępujących do egzaminu
kwalifikacyjnego oraz trybu jego przeprowadzenia,
2) warunki fizyczne i psychiczne wymagane od inspektorów, mając na uwadze
charakter przewidzianych dla nich czynności i zadań kontrolnych oraz
sposób udokumentowania spełnienia tych warunków.
Art. 30.
1. Do pracowników Inspekcji stosuje się przepisy o służbie cywilnej, o ile
przepisy niniejszej ustawy nie stanowią inaczej.
2. Inspektorom wykonującym czynności kontrolne przysługuje dodatek inspekcyjny
do wynagrodzenia w wysokości do 100% wynagrodzenia.
Art. 31.
1. Głównemu Inspektorowi, wojewódzkim inspektorom oraz ich zastępcom, a także
inspektorom przysługuje umundurowanie służbowe.
2. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór umundurowania,
o którym mowa w ust. 1, organy wydające to umundurowanie, kryteria i zasady
przydziału umundurowania oraz normy mundurowe, a także warunki jego używania
oraz sposób postępowania z tym związany.
Art. 32.
Inspektorzy w związku z wykonywaniem czynności kontrolnych korzystają z ochrony
przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych.
Rozdział 6
Kary pieniężne
Art. 33.
1. Kto wykonuje międzynarodowy transport drogowy:
1) bez wymaganej koncesji,
2) bez wymaganego zezwolenia na przewóz osób lub rzeczy,
3) bez wymaganego zezwolenia na przewóz, który zaczyna się i kończy na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pojazdem zarejestrowanym za granicą
(kabotaż),
4) bez świadectwa wymaganego zgodnie z umową o międzynarodowych przewozach
szybko psujących się artykułów żywnościowych i o specjalnych środkach
transportu przeznaczonych do tych przewozów (ATP),
5) naruszając przepisy dotyczące przewozu materiałów niebezpiecznych,
6) nie przestrzegając przepisów o czasie pracy i odpoczynku kierowców oraz
nie posiadając zapisów urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość
jazdy oraz czas jazdy i postoju,
- podlega karze pieniężnej w wysokości od 5.000 złotych do 15.000 złotych.
2. Kto wykonuje międzynarodowy transport drogowy:
1) bez formularza jazdy lub z nieprawidłowo wypełnionym formularzem, przy
wykonywaniu przewozu okazjonalnego, wahadłowego lub przewozu osób na
potrzeby własne,
2) naruszając wymagania co do pojazdu w zakresie ochrony środowiska,
3) nie przestrzegając przepisów w sprawie okresowych ograniczeń ruchu
pojazdów na drogach lub zakazu ruchu niektórych ich rodzajów,
4) bez uiszczenia opłat obowiązujących w międzynarodowym transporcie
drogowym,
5) nie mając przy sobie dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4 i pkt
4 niniejszego ustępu, lub nie przestrzegając warunków określonych w tych
dokumentach,
- podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 złotych do 5.000 złotych.
Art. 34.
1. Kto wykonuje krajowy drogowy przewóz osób:
1) bez wymaganego zezwolenia na przewóz osób,
2) nie przestrzegając przepisów o czasie pracy i odpoczynku kierowców oraz
nie posiadając zapisów urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość
jazdy oraz czas jazdy i postoju,
- podlega karze pieniężnej w wysokości od 5.000 złotych do 15.000 złotych.
2. Kto wykonuje krajowy drogowy przewóz osób:
1) nie mając przy sobie zezwolenia lub nie przestrzegając warunków
określonych w zezwoleniu
2) samowolnie zmieniając wskazania urządzeń pomiarowo-kontrolnych
zainstalowanych w taksówce,
3) naruszając wymagania co do pojazdu w zakresie ochrony środowiska,
- podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 złotych do 5.000 złotych.
Art. 35.
1. Kto wykonuje krajowy zarobkowy przewóz rzeczy lub na potrzeby własne
przedsiębiorcy:
1) naruszając przepisy dotyczące przewozu materiałów niebezpiecznych,
2) nie przestrzegając przepisów o czasie pracy i odpoczynku kierowców oraz
nie posiadając zapisów urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość
jazdy oraz czas jazdy i postoju,
- podlega karze pieniężnej od 5.000 złotych do 15.000 złotych.
2. Kto wykonuje krajowy zarobkowy przewóz rzeczy lub na potrzeby własne
przedsiębiorcy:
1) nie przestrzegając przepisów w sprawie okresowych ograniczeń ruchu
pojazdów na drogach lub zakazu ruchu niektórych ich rodzajów,
2) przekraczając warunki lub nie dopełniając warunków dotyczących przewozu,
o którym mowa w ust. 1 pkt 1,
- podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 złotych do 5.000 złotych.
Art. 36.
1. Kary pieniężne stanowią dochody budżetu państwa.
2. Kary pieniężne uiszcza się w formie gotówkowej bezpośrednio inspektorowi,
który ją nałożył lub na rachunek bankowy.
3. W przypadku uiszczenia kary pieniężnej w formie gotówkowej inspektor wydaje
pokwitowanie na druku ścisłego zarachowania, stanowiące dowód uiszczenia tej
kary.
4. Koszty związane z uiszczeniem kary pieniężnej na rachunek bankowy pokrywa
wpłacający.
5. Od decyzji o nałożeniu kary pieniężnej przysługuje odwołanie do Głównego
Inspektora w terminie 14 dni od dnia jej wręczenia kontrolowanemu.
6. W przypadku uwzględnienia odwołania uiszczona kara pieniężna lub jej część
podlega zwrotowi w terminie 14 dni od wydania decyzji przez Głównego
Inspektora.
7. Od decyzji Głównego Inspektora przysługuje skarga do Naczelnego Sądu
Administracyjnego.
Art. 37.
1. Do czasu uiszczenia kary pieniężnej pojazd kieruje się lub usuwa na koszt
przedsiębiorcy na najbliższy parking strzeżony.
2. W zakresie postępowania w związku z usuwaniem pojazdu na parking stosuje
się odpowiednio przepisy Prawa o ruchu drogowym.
3. Zwrot pojazdu z parkingu następuje po przedstawieniu przez
kontrolowanego inspektorowi lub we właściwym organie Inspekcji dowodu
uiszczenia kary pieniężnej.
4. Jeżeli kara pieniężna nie zostanie uiszczona i pojazd nie zostanie
odebrany z parkingu w ciągu 30 dni stosuje się odpowiednio przepisy działu 2
rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji (Dz.U. z 1991 r. Nr 36, poz. 161, z 1992 r. Nr 20, poz. 78, z
1993 r. Nr 28, poz. 127, z 1995 r. Nr 85, poz. 426, z 1996 r. Nr 43, poz. 189
i Nr 146, poz. 680,
z 1997 r. Nr 137, poz. 926 i Nr 141, poz. 943 i poz. 944 oraz z 1998 r. Nr
162, poz. 1126), dotyczące egzekucji należności pieniężnych z ruchomości.
Rozdział 7
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 38.
W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz.U. Nr 12, poz. 114,
z 1981 r. Nr 24, poz. 124, z 1982 r. Nr 16, poz. 125, z 1983 r. Nr 6, poz. 35,
Nr 44, poz. 203, z 1984 r. Nr 54, poz. 275, z 1985 r. Nr 14, poz. 60 i Nr 23,
poz. 100, z 1986 r. Nr 39, poz. 193, z 1988 r. Nr 20, poz. 135 i Nr 41, poz.
324, z 1989 r. Nr 34, poz. 180, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 72, poz. 422 i Nr
86, poz. 524, z 1991 r. Nr 75, poz. 332 i Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 24,
poz. 101, z 1994 r. Nr 123, poz. 600, z 1995 r. Nr 6, poz. 29, Nr 60, poz. 310
i Nr 95, poz. 475, z 1997 r. Nr 85, poz. 539, Nr 54, poz. 349, Nr 111, poz.
724, Nr 104, poz. 661, Nr 106, poz. 677, Nr 60, poz. 369, Nr 98, poz. 602, Nr
123, poz. 779, Nr 141, poz. 942 i Nr 133, poz. 884, z 1998 r. Nr 113, poz. 717,
z 1999 r. Nr 83, poz. 931 i Nr 101, poz. 1178) art. 601 § 1 i art. 103a
skreśla się.
Art. 39.
W ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. Nr 14, poz. 60,
z 1988 r. Nr 19, poz. 132, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 34, poz.
198, z 1991 r. Nr 75, poz. 332, z 1993 r. Nr 47, poz. 212, z 1994 r. Nr 127,
poz. 627, z 1997 r. Nr 6 poz. 31, Nr 80, poz. 497, Nr 106, poz. 677, Nr 123,
poz. 780, z 1998 r. Nr 106 poz. 668, Nr 162, poz. 1126 oraz z 2000 r. Nr 12,
poz. 136) po art. 40b dodaje się art. 40c w brzmieniu:
,,Art. 40c. 1. W razie stwierdzenia, że pojazd przekracza dopuszczalną
masę, naciski osi, wymiary lub przejazd pojazdu odbywa się bez
zezwolenia wymaganego przepisami Prawa o ruchu drogowym,
inspektor Inspekcji Transportu Drogowego ma również prawo
nakładania i pobierania opłaty drogowej podwyższonej.
2. Od decyzji o nałożeniu opłaty, o której mowa w ust. 1,
przysługuje odwołanie do Głównego Inspektora Transportu Drogowego
w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia."
Art. 40.
W ustawie z 2 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602,
Nr 123, poz. 779, Nr 160, poz. 1086, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 133, poz.
872, z 1999 r. Nr 106, poz. 1216 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136) wprowadza się
następujące zmiany:
1) w art. 6 ust. 1 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
,,3a) inspektor Inspekcji Transportu Drogowego";
2) w art. 129 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:
,,4a. Kontrola ruchu drogowego w stosunku do kierujących pojazdami, którzy
wykonują krajowy lub międzynarodowy, zarobkowy transport drogowy albo na
potrzeby własne przedsiębiorcy, należy również do inspektorów Inspekcji
Transportu Drogowego, w zakresie określonym tą ustawą. W tym zakresie
inspektorom tym przysługują uprawnienia policjantów określone w ust. 2";
3) w art. 132 w ust. 5 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:
"5. Zatrzymany dokument pojazdu zarejestrowanego za granicą, z wyjątkiem
przypadków określonych w ust. 1 pkt 4 i 6, pozostawia się odpowiednio w
jednostce Policji albo w wojewódzkim inspektoracie transportu drogowego
przez okres 7 dni.";
4) w art. 134:
a) dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1,
b) dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
,,2. W stosunku do pojazdów wykonujących krajowy lub międzynarodowy ,
zarobkowy transport drogowy albo na potrzeby własne, uprawnienia i
obowiązki policjantów określone w art. 132 ust. 1-3 i art. 133
wykonują również inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego.";
5) w art. 139 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
,,4. W stosunku do kierujących pojazdami, którzy wykonują krajowy lub
międzynarodowy, zarobkowy transport drogowy albo na potrzeby własne,
uprawnienia i obowiązki policjantów określone w art. 135 ust. 1 i
art. 136 ust. 1 wykonują również inspektorzy Inspekcji Transportu
Drogowego.".
Art. 41.
W ustawie z dnia 2 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego
transportu drogowego (Dz.U. Nr 106, poz. 677 i z 1999 r. Nr 32, poz. 310)
wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 5 otrzymuje brzmienie:
"Art. 5. 1. Do kontroli kierowców pojazdów samochodowych
zarejestrowanych w kraju lub za granicą, w zakresie dokumentów
związanych z wykonywaniem międzynarodowego transportu drogowego
oraz przestrzegania warunków w nich określonych, są uprawnieni:
1) Policja - w odniesieniu do dokumentów wymienionych w art. 4
ust. 2 i 3,
2) organ celny " przy przeprowadzaniu kontroli celnej, w
odniesieniu do dokumentów wymienionych w art. 4 ust. 2 i 3,
3) funkcjonariusze Straży Granicznej " przy przeprowadzaniu
kontroli granicznej, w odniesieniu do dokumentów wymienionych w
art. 4 ust. 2 pkt 1-5, 7 i 9 oraz ust. 3 pkt 1-3, 5 i 7,
4) zarząd drogi " w odniesieniu do dokumentów wymienionych w art.
4 ust. 2 pkt 6 i ust. 3 pkt 4,
5) inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego, na zasadach
określonych w przepisach o Inspekcji Transportu Drogowego.
2. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw
finansów publicznych, kierując się zasadą najmniejszej
uciążliwości dla kontrolowanego oraz dążąc do uproszczenia
procedur kontrolnych określi, w drodze rozporządzenia, warunki,
tryb i sposób wykonywania kontroli, o której mowa w ust. 1, oraz
stosowane przy tym dokumenty.",
2) tytuł rozdziału 4 otrzymuje brzmienie: "Rozdział 4 Opłaty i kary
pieniężne",
3) dodaje się art. 31 a-d w brzmieniu:
"Art. 31a. 1. Kto wykonuje międzynarodowy transport drogowy:
1) bez wymaganej koncesji,
2) bez wymaganego zezwolenia na przewóz osób lub rzeczy,
3) bez wymaganego zezwolenia na przewóz, który zaczyna się i kończy
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pojazdem zarejestrowanym
za granicą (kabotaż),
4) bez świadectwa wymaganego zgodnie z umową międzynarodowych
przewozach szybko psujących się artykułów żywnościowych i o
specjalnych środkach transportu przeznaczonych do tych przewozów
(ATP),
5) naruszając przepisy dotyczące przewozu materiałów
niebezpiecznych,
6) nie przestrzegając przepisów o czasie pracy i odpoczynku
kierowców oraz nie posiadając zapisów urządzenia rejestrującego
samoczynnie prędkość jazdy oraz czas jazdy i postoju
- podlega karze pieniężnej w wysokości od 5.000 złotych do 15.000
złotych.
2. Kto wykonuje międzynarodowy transport drogowy:
1) bez formularza jazdy lub z nieprawidłowo wypełnionym formularzem,
przy wykonywaniu przewozu okazjonalnego, wahadłowego lub przewozu
osób na potrzeby własne,
2) naruszając wymagania co do pojazdu w zakresie ochrony środowiska,
3) nie przestrzegając przepisów w sprawie okresowych ograniczeń
ruchu pojazdów na drogach lub zakazu ruchu niektórych ich
rodzajów,
4) bez uiszczenia opłat obowiązujących w międzynarodowym transporcie
drogowym,
5) nie mając przy sobie dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4
i pkt 4 niniejszego ustępu lub nie przestrzegając warunków
określonych w tych dokumentach,
- podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 złotych do 5.000
złotych.
Art. 31b. 1. Uprawnieni do kontroli, o których mowa w art. 5 ust. 1
pkt 1-4, mają prawo nałożyć na kontrolowanego karę pieniężną,
w drodze decyzji administracyjnej.
2. Od decyzji o nałożeniu kary pieniężnej przysługuje odwołanie do
organu nadrzędnego nad organem, którego funkcjonariusz karę tę
nałożył, w terminie 14 dni od daty wręczenia kontrolowanemu
tej decyzji.
3. Od decyzji organu II instancji przysługuje skarga do Naczelnego
Sądu Administracyjnego.
Art. 31c. 1. Kary pieniężne stanowią dochody budżetu państwa.
2. Kary pieniężne uiszcza się w formie gotówkowej bezpośrednio
inspektorowi, który ją nałożył lub na rachunek bankowy wskazany
przez inspektora.
3. W przypadku uiszczenia kary pieniężnej w formie gotówkowej
inspektor wydaje pokwitowanie na druku ścisłego zarachowania,
stanowiące dowód uiszczenia tej kary.
4. Koszty związane z uiszczeniem kary pieniężnej na rachunek bankowy
pokrywa wpłacający.
Art. 31.d. 1. Do czasu uiszczenia kary pieniężnej pojazd kieruje się lub
usuwa na koszt przedsiębiorcy na najbliższy parking strzeżony.
2. W zakresie postępowania w związku z usuwaniem pojazdu stosuje się
odpowiednio przepisy Prawa o ruchu drogowym.
3. Zwrot pojazdu z parkingu następuje po przedstawieniu przez
kontrolowanego organowi, który karę nałożył, dowodu uiszczenia kary
pieniężnej.
4. Jeżeli kara pieniężna nie zostanie uiszczona i pojazd nie
zostanie odebrany z parkingu w ciągu 30 dni stosuje się
odpowiednio przepisy działu 2 rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 1991
r. Nr 36, poz. 161, z 1992 r. Nr 20, poz. 78, z 1993 r. Nr 28, poz.
127, z 1995 r. Nr 85, poz. 426, z 1996 r. Nr 43, poz. 189 i Nr 146,
poz. 680, z 1997 r. Nr 137, poz. 926 i Nr 141, poz. 943 i poz. 944
oraz z 1998 r. Nr 162, poz. 1126), dotyczące egzekucji należności
pieniężnych z ruchomości."
Art. 42.
W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego
drogowego przewozu osób (Dz.U. Nr 141, poz. 942 i Nr 158, poz. 1045, z 1998 r.
Nr 106 poz. 668, z 1999 r. Nr 86, poz. 963, Nr 91, poz. 1043 oraz z 2000 r. Nr
12, poz. 136) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 21:
a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
"3. Do kontroli kierowców pojazdów samochodowych wykonujących krajowy
zarobkowy przewóz osób uprawnione są właściwe organy Policji oraz
inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego, w zakresie dokumentów
związanych z tym przewozem oraz przestrzegania warunków w nich
określonych.",
b) dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
"4. Inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego dokonują kontroli, o której
mowa w ust. 3, na zasadach określonych w przepisach o Inspekcji
Transportu Drogowego.";
2) tytuł rozdziału 6 otrzymuje brzmienie: "Rozdział 6 Opłaty i kary
pieniężne";
3) dodaje się art. 22 a - d w brzmieniu:
"Art. 22a. 1. Kto wykonuje krajowy drogowy przewóz osób:
1) bez wymaganego zezwolenia na przewóz osób,
2) nie przestrzegając przepisów o czasie pracy i odpoczynku
kierowców oraz nie posiadając zapisów urządzenia rejestrującego
samoczynnie prędkość jazdy oraz czas jazdy i postoju,
- podlega karze pieniężnej w wysokości od 5.000 złotych do 15.000
złotych.
2. Kto wykonuje krajowy drogowy przewóz osób:
1) nie mając przy sobie zezwolenia lub nie przestrzegając warunków
określonych w zezwoleniu,
2) samowolnie zmieniając wskazania urządzenia pomiarowo-kontrolnego
zainstalowanego w taksówce,
3) narusza wymagania co do pojazdu w zakresie ochrony środowiska,
- podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 złotych do 5.000
złotych.
Art. 22b. 1. Organy Policji mają prawo nałożyć na kontrolowanego karę
pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej.
2. Od decyzji o nałożeniu kary pieniężnej przysługuje odwołanie do
organu nadrzędnego nad organem, którego funkcjonariusz karę tę
nałożył, w terminie 14 dni od daty wręczenia kontrolowanemu decyzji
o jej wymierzeniu.
3. Od decyzji organu II instancji przysługuje skarga do Naczelnego
Sądu Administracyjnego.
Art. 22c. 1. Kary pieniężne stanowią dochody budżetu państwa.
2. Kary pieniężne uiszcza się w formie gotówkowej bezpośrednio
inspektorowi, który ją nałożył lub na rachunek bankowy wskazany
przez inspektora.
3. W przypadku uiszczenia kary pieniężnej w formie gotówkowej
inspektor wydaje pokwitowanie na druku ścisłego zarachowania,
stanowiące dowód uiszczenia tej kary.
4. Koszty związane z uiszczeniem kary pieniężnej na rachunek bankowy
pokrywa wpłacający.
Art. 22d. 1. Do czasu uiszczenia kary pieniężnej pojazd kieruje się lub
usuwa na koszt przedsiębiorcy na najbliższy parking strzeżony.
2. W zakresie postępowania w związku z usuwaniem pojazdu stosuje się
odpowiednio przepisy Prawa o ruchu drogowym.
3. Zwrot pojazdu z parkingu następuje po przedstawieniu przez
kontrolowanego we właściwym organie Policji dowodu uiszczenia kary
pieniężnej.
4. Jeżeli kara pieniężna nie zostanie uiszczona i pojazd nie
zostanie odebrany z parkingu w ciągu 30 dni stosuje się odpowiednio
przepisy działu 2 rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o
postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 1991 r. Nr 36,
poz. 161, z 1992 r. 20, poz. 78, z 1993 r. Nr 28, poz. 127, z 1995
r. Nr 85, poz. 426, z 1996 r. Nr 43, poz. 189 i Nr 146, poz. 680, z
1997 r. Nr 137, poz. 926 i Nr 141, poz. 943 i poz. 944 oraz z 1998
r. Nr 162, poz. 1126), dotyczące egzekucji należności pieniężnych z
ruchomości.".
Art. 43.
W ustawie z dnia 4 wrzenia 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U. z
1999 r. Nr 82, poz. 928 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136) w art. 27 w ust. 2
kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się wyrazy: ,,Głównym Inspektorem
Transportu Drogowego.".
Art. 44.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 października 2000 r., za wyjątkiem art. 2 ust
1 oraz art. 33"37, które wchodzą w życie z dniem 1 kwietnia 2001 r.