Dz.U. z 2001 r. Nr 126, poz. 1381
USTAWA
z dnia 6 września 2001 r.
Prawo farmaceutyczne
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
1. Ustawa określa:
1) zasady i tryb dopuszczania do obrotu produktów leczniczych, z
uwzględnieniem w szczególności wymagań dotyczących jakości, skuteczności i
bezpieczeństwa ich stosowania,
2) warunki wytwarzania produktów leczniczych,
3) wymagania dotyczące reklamy produktów leczniczych,
4) warunki obrotu produktami leczniczymi,
5) wymagania dotyczące aptek, hurtowni farmaceutycznych i placówek obrotu
pozaaptecznego,
6) zadania Inspekcji Farmaceutycznej i uprawnienia jej organów.
2. Przepisy ustawy stosuje się również do produktów leczniczych będących
środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi i prekursorami w
rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii, w zakresie nie
uregulowanym tymi przepisami.
Art. 2.
W rozumieniu ustawy:
1) aktywnością biologiczną produktu leczniczego - jest siła działania jego
substancji czynnej lub substancji czynnych, wyrażona w jednostkach między
narodowych lub biologicznych,
2) audytem - jest ocena zgodności warunków wytwarzania z zasadami Dobrej
Praktyki Wytwarzania, przeprowadzana przez inspektorów do spraw wytwarzania.
3) ciężkim niepożądanym działaniem produktu leczniczego - jest takie
niepożądane działanie, które bez względu na zastosowaną dawkę produktu
leczniczego powoduje: zgon pacjenta, zagrożenie życia, konieczność
hospitalizacji lub jej przedłużenie, trwały lub znaczny uszczerbek na zdrowiu
lub wadę wrodzoną; działaniem niepożądanym produktu leczniczego - jest każde
niekorzystne i niezamierzone działanie produktu leczniczego występujące
podczas stosowania dawek zalecanych u ludzi lub zwierząt w leczeniu chorób,
w celach profilaktycznych, diagnostycznych lub modyfikacji funkcji
fizjologicznych,
4) Dobrą Praktyką Dystrybucyjną - jest praktyka, która gwarantuje bezpieczne
przyjmowanie, transportowanie, przechowywanie i wydawanie produktów
leczniczych,
5) Dobrą Praktyką Laboratoryjną - jest praktyka zapewniająca standard systemu
jakości dotyczący organizacji procesu oraz warunków planowania, prowadzenia
monitorowania, dokumentowania, archiwizowania i raportowania wyników badań
przedklinicznych prowadzonych nad pozyskiwaniem nowych produktów leczniczych,
6) Dobrą Praktyką Kliniczną - jest praktyka zapewniająca standard określający
sposób planowania, prowadzenia, monitorowania, dokumentowania i raportowania
wyników badań klinicznych prowadzonych z udziałem ludzi,
7) Dobrą Praktyką Wytwarzania - jest praktyka, która gwarantuje, że produkty
lecznicze są wytwarzane i kontrolowane odpowiednio do ich zamierzonego zasto
sowania oraz zgodnie z wymaganiami zawartymi w ich specyfikacjach i
dokumentach stanowiących podstawę wydania pozwolenia na dopuszczenie do
obrotu produktu leczniczego,
8) kopaliną leczniczą - jest nieprzetworzony surowiec mineralny tworzący złoże
w skorupie ziemskiej, mający zastosowanie dla celów leczniczych, w
szczególności są to wody lecznicze i torfy lecznicze,
9) kontrolą seryjną wstępną - jest kontrola każdej serii wytworzonego produktu
leczniczego dokonywana przed wprowadzeniem tego produktu do obrotu,
10) lekiem aptecznym - jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z
przepisem przygotowania zawartym w Farmakopei Polskiej lub farmakopeach
uznawanych w państwach członkowskich Unii Europejskiej przeznaczony do
wydawania bezpośrednio w tej aptece,
11) lekiem gotowym - jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną
nazwą i w określonym opakowaniu,
12) lekiem recepturowym - jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na
podstawie recepty lekarskiej,
13) Najwyższe Dopuszczalne Stężenie Pozostałości weterynaryjnych produktów
leczniczych - jest to najwyższe dopuszczalne stężenie pozostałości
weterynaryjnych produktów leczniczych wynikające z ich stosowania u zwierząt
w celach terapeutycznych wyrażone w mgkg lub gkg świeżej tkanki lub produktów
pozyskiwanych od zwierząt takich produktów jak mleko, jaja, miód,
pozyskiwanych od zwierząt, które jest uznane za dozwolone w Unii
Europejskiej.
14) nazwą produktu leczniczego - jest nazwa nadana produktowi leczniczemu, która
może być nazwą własną lub nazwą powszechnie stosowaną wraz ze znakiem
towarowym lub nazwą wytwórcy; nadana nazwa własna nie powinna stwarzać
możliwości pomyłki z nazwą powszechnie stosowaną produktu leczniczego,
15) nazwą powszechnie stosowaną - jest nazwa międzynarodowa zalecana przez
Światową Organizację Zdrowia, a jeżeli takiej nie ma, nazwa potoczna produktu
leczniczego,
16) niepożądanym zdarzeniem natury medycznej - jest każde niepożądane zdarzenie
występujące w wyniku terapii, niezależnie od tego czy jest spowodowane
działaniem leku, czy wynika z innych przyczyn,
17) niespodziewane działanie niepożądane produktu leczniczego - jest to
niepożądana reakcja nie wymieniona w charakterystyce produktu leczniczego,
18) odpowiednikiem gotowego produktu leczniczego - jest produkt leczniczy
posiadający taki sam skład jakościowy i ilościowy substancji czynnych, postać
farmaceutyczną i jeżeli to niezbędne potwierdzoną właściwie przeprowadzonymi
badaniami równoważność biologiczną wobec porównywanego produktu leczniczego;
za odpowiednik gotowego produktu leczniczego do podawania doustnego uważa się
również produkt leczniczy o innej postaci farmaceutycznej, w szczególności
tabletkę i kapsułkę zawierającą tę samą substancję czynną o nie
zmodyfikowanym uwalnianiu,
19) okres karencji - oznacza czas jaki musi upłynąć od ostatniego podania
weterynaryjnego produktu leczniczego do uboju zwierzęcia, a w przypadku
mleka, jaj lub miodu, do momentu rozpoczęcia pozyskiwania tych produktów do
celów spożywczych, aby jego tkanki oraz produkty nie zawierały pozostałości w
ilości przekraczającej ich Najwyższe Dopuszczalne Stężenia Pozostałości,
20) opakowaniem bezpośrednim produktu leczniczego - jest opakowanie mające
bezpośredni kontakt z produktem leczniczym,
21) opakowaniem zewnętrznym produktu leczniczego - jest opakowanie, w którym
umieszcza się opakowanie bezpośrednie,
22) oznakowaniem produktu leczniczego - jest informacja umieszczona na
opakowaniu bezpośrednim lub opakowaniu zewnętrznym produktu leczniczego,
23) paszą leczniczą - jest każda mieszanka paszy lub pasz z weterynaryjnym
produktem leczniczym lub weterynaryjnymi produktami leczniczymi
przystosowanymi do mieszania z paszą, przeznaczona do bezpośredniego
stosowania u zwierząt, w celu zapobiegania lub leczenia chorób zwierząt.
24) podmiotem odpowiedzialnym za wprowadzenie produktu leczniczego na rynek -
jest przedsiębiorca, w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo
działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 1178, z 2000 r. Nr 86, poz. 958
i Nr 114, poz. 1193 oraz z 2001 r. Nr 49, poz. 509 i Nr 67, poz. 679), który
wnioskuje lub uzyskał pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu
leczniczego, zwany dalej "podmiotem odpowiedzialnym",
25) pozostałościami produktów leczniczych weterynaryjnych - są substancje
farmakologicznie czynne w tym substancje aktywne i pomocnicze wchodzące w
skład weterynaryjnych produktów leczniczych, produkty ich rozpadu i
metabolity, które pozostają w żywności pochodzącej od zwierząt leczonych z
użyciem tych produktów,
26) pozwoleniem na dopuszczenie do obrotu - jest decyzja wydana przez uprawniony
organ, potwierdzająca, że dany produkt leczniczy może być przedmiotem obrotu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
27) premiksem leczniczym - jest weterynaryjny produkt leczniczy, który w wyniku
procesu technologicznego został przygotowany w postaci umożliwiającej jego
mieszanie z paszą w celu wytworzenia paszy leczniczej,
28) produktem biobójczym - jest preparat zawierający jedną lub więcej substancji
czynnych, w postaci dostarczonej do użytkownika, przeznaczony do niszczenia,
odstraszania, unieszkodliwiania, uniemożliwiania lub zapobiegania działaniu
szkodliwych organizmów poprzez działanie chemiczne lub biologicznej,
29) produktem homeopatycznym - jest produkt leczniczy przygotowany z różnych
składników lub ich mieszanin zwanych surowcami homeopatycznymi zgodnie z
procedurą homeopatyczną opisaną w odpowiednich farmakopeach uznawanych w
państwach członkowskich Unii Europejskiej,
30) produktem immunologicznym - jest produkt leczniczy stanowiący w
szczególności surowicę, szczepionkę, alergen lub toksynę, działający przede
wszystkim na układ immunologiczny,
31) produktem krwiopochodnym - jest produkt leczniczy przygotowany z krwi lub
jej składników, w szczególności jest to albumina, czynniki krzepnięcia,
immunoglobuliny, które są przemysłowo wytwarzane lub przetwarzane,
32) produktem leczniczym - jest substancja lub mieszanina substancji,
przeznaczona do zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub
zwierząt, lub podawana człowiekowi lub zwierzęciu w celu postawienia diagnozy
lub w celu przywrócenia, poprawienia czy modyfikacji fizjologicznych funkcji
organizmu ludzkiego lub zwierzęcego; pojęcie produktu leczniczego nie
obejmuje dodatków paszowych uregulowanych w odrębnych przepisach,
33) produktem leczniczym oryginalnym - jest produkt leczniczy, wprowadzony do
stosowania w lecznictwie na podstawie pełnej dokumentacji badań chemicznych,
biologicznych, farmaceutycznych, farmakologicznych, toksykologicznych i
klinicznych,
34) produktem leczniczym weterynaryjnym - jest produkt leczniczy stosowany
wyłącznie u zwierząt,
35) produktem radiofarmaceutycznym - jest produkt leczniczy, który zawiera jeden
lub więcej izotopów radioaktywnych,
36) przyszłym produktem leczniczym - jest substancja lub mieszanina substancji,
którym nadano postać farmaceutyczną, nad którą prowadzone są badania
kliniczne w celu potwierdzenia ich jakości, skuteczności i bezpieczeństwa
stosowania,
37) serią - jest określona ilość produktu leczniczego lub surowca
farmaceutycznego lub materiału opakowaniowego wytworzona w procesie
składającym się z jednej lub wielu operacji w taki sposób, że może być
uważana za jednorodną,
38) substancją - jest każda materia, która może być pochodzenia:
a) ludzkiego, w szczególności ludzka krew, elementy i składniki pochodzące z
krwi ludzkiej,
b) zwierzęcego, w szczególności mikroorganizmy, całe organizmy zwierzęce,
fragmenty organów, wydzieliny zwierzęce, toksyny, wyciągi, elementy i
składniki pochodzące z krwi zwierzęcej;
c) roślinnego, w szczególności mikroorganizmy, całe rośliny, części roślin,
wydzieliny roślinne, wyciągi,
d) chemicznego, w szczególności pierwiastki lub związki chemiczne naturalnie
występujące w przyrodzie lub otrzymane w drodze przemian chemicznych lub
syntezy,
39) substancją znacznikową - jest substancja wprowadzona do organizmu zwierzęcia
wraz z weterynaryjnym produktem leczniczym w celu oceny jego pobrania przez
zwierzę, dystrybucji lub metabolizmu; substancja znacznikowa może być także
dodawana do premiksu leczniczego w celu oceny równomierności wymieszania w
paszy leczniczej,
40) surowcem farmaceutycznym - jest substancja lub mieszanina substancji
wykorzystywana do sporządzania lub wytwarzania produktów leczniczych,
41) ulotką - jest informacja przeznaczona dla użytkownika, zatwierdzona w
procesie dopuszczenia do obrotu, sporządzona w formie odrębnego druku i
dołączona do produktu leczniczego,
42) wytwarzaniem produktów leczniczych - jest każde działanie prowadzące do
powstania produktu leczniczego, w tym zakup i przyjmowanie w miejscu
wytwarzania przez wytwórcę materiałów używanych do produkcji, produkcję,
dopuszczanie do kolejnych etapów wytwarzania w tym także pakowanie lub
przepakowywanie oraz magazynowanie i dystrybucja własnych produktów
leczniczych, a także czynności kontrolne związane z tymi działaniami,
43) wytwórcą - jest przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 1999
r. Prawo działalności gospodarczej, który na podstawie zezwolenia wydanego
przez upoważniony organ wykonuje co najmniej jedno z działań wymienionych w
pkt 42,
44) zwolnieniem serii - jest poświadczenie przez osobę wykwalifikowaną, że dana
seria produktu leczniczego została wytworzona i skontrolowana zgodnie z
przepisami prawa oraz wymaganiami pozwolenia na dopuszczenia do obrotu.
Rozdział 2
Dopuszczanie do obrotu produktów leczniczych
Art. 3.
1. Do obrotu dopuszczone są, z zastrzeżeniem ust. 4 i art. 4, produkty
lecznicze, które uzyskały pozwolenie na dopuszczenie do obrotu, zwane dalej
"pozwoleniem".
2. Do obrotu dopuszczone są także produkty lecznicze, które uzyskały pozwolenie
wydane przez Radę lub Komisję Europejską.
3. Organem uprawnionym do wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, jest
Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i
Produktów Biobójczych, zwany dalej "Prezesem Urzędu".
4. Do obrotu dopuszczone są bez konieczności uzyskania pozwolenia, o którym
mowa w ust. 1:
1) leki recepturowe,
2) leki apteczne,
3) produkty radiofarmaceutyczne przygotowywane w momencie stosowania w
upoważnionych jednostkach służby zdrowia, z dopuszczonych do obrotu genera
torów, zestawów, radionuklidów i prekursorów, zgodnie z instrukcją
wytwórcy,
4) krew i osocze w pełnym składzie lub komórki krwi pochodzenia ludzkiego,
5) surowce farmaceutyczne nie przeznaczone do sporządzania leków
recepturowych i aptecznych.
Art. 4.
1. Do obrotu dopuszczone są bez konieczności uzyskania pozwolenia produkty
lecznicze, sprowadzane z zagranicy, jeżeli ich zastosowanie jest niezbędne
dla ratowania życia lub zdrowia pacjenta pod warunkiem, że dany produkt
leczniczy jest dopuszczony do obrotu w kraju, z którego jest sprowadzany i
posiada aktualne pozwolenie dopuszczenia do obrotu, z zastrzeżeniem ust. 3 i
4.
2. Podstawą sprowadzenia produktu leczniczego, o którym mowa w ust. 1, jest
zapotrzebowanie szpitala albo lekarza prowadzącego leczenie poza szpitalem,
potwierdzone przez konsultanta z danej dziedziny medycyny.
3. Do obrotu, o którym mowa w ust. 1, nie dopuszcza się produktów leczniczych:
1) w odniesieniu, do których Prezes Urzędu wydał decyzję o odmowie wydania
pozwolenia, odmowie przedłużenia okresu ważności pozwolenia, cofnięcia
pozwolenia, oraz
2) zawierających tę samą lub te same substancje czynne, tę samą dawkę i
postać, co produkty lecznicze, które otrzymały pozwolenie.
4. Do obrotu nie dopuszcza się również produktów leczniczych, określonych w
ust. 1, które z uwagi na ich właściwości oraz wielkość importu powinny być
dopuszczone do obrotu zgodnie z art. 3 ust. 1.
5. Apteki, hurtownie i szpitale prowadzące obrót produktami leczniczymi, o
których mowa w ust. 1, prowadzą ewidencję tych produktów,
6. Na podstawie prowadzonej ewidencji hurtownia farmaceutyczna przekazuje
Prezesowi Urzędu, nie później niż do 10 dnia po zakończeniu każdego kwartału,
zestawienie sprowadzonych produktów leczniczych.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określa w drodze rozporządzenia:
1) nie rzadziej niż dwa razy w roku wykaz produktów leczniczych, o których
mowa w ust. 4, uwzględniając w szczególności potrzeby rynku krajowego,
dostępność produktów leczniczych o podobnym działaniu oraz dane dotyczące
produktu leczniczego objęte wykazem,
2) szczegółowy sposób i tryb, sprowadzania z zagranicy produktów
leczniczych, o których mowa w ust. 1, uwzględniając w szczególności:
a) wzór zapotrzebowania,
b) sposób potwierdzania przez Prezesa Urzędu okoliczności, o których mowa
w ust. 3,
c) sposób potwierdzania przez Zarząd Kasy Chorych okoliczności, o których
mowa w art. 37 ust. 8 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym
ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153, Nr 75, poz. 468, z 1998
r. Nr 117, poz. 756, Nr 137, poz. 887, Nr 144, poz. 929, Nr 162, poz.
1116, z 1999 r. Nr 45, poz. 439, Nr 49, poz. 483, Nr 63, poz. 700, Nr
70, poz. 777, Nr 72, poz. 802, Nr 109, poz. 1236, Nr 110, poz. 1255 i
poz. 1256, z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 18, poz. 230, Nr 95, poz. 1041,
Nr 122, poz. 1311 i 1324 oraz z 2001 r. Nr 8, poz. 64, Nr 52, poz. 539 i
Nr 88, poz. 961),
d) sposób prowadzenia przez hurtownie, apteki i szpitale ewidencji
sprowadzanych produktów leczniczych, oraz
e) zakres informacji przekazywanych przez hurtownię farmaceutyczną
Prezesowi Urzędu.
8. Minister właściwy do spraw zdrowia może w przypadku klęski żywiołowej lub
innego zagrożenia życia lub zdrowia dopuścić do obrotu na czas określony
produkty lecznicze nie posiadające pozwolenia.
Art. 5.
Nie wymagają uzyskania pozwolenia:
1) produkty wytworzone w celu prowadzenia badań nad pozyskiwaniem przyszłych
produktów leczniczych,
2) półprodukty wytworzone w celu wykorzystania w dalszym procesie wytwórczym
realizowanym przez posiadającego zezwolenie wytwórcę.
Art. 6.
1. Do przeprowadzania badań klinicznych produktu leczniczego oraz przyszłego
produktu leczniczego mają zastosowanie przepisy o eksperymencie medycznym, o
którym mowa w rozdziale 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza
(Dz.U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152 i Nr 88, poz. 554, z 1998 r. Nr 106, poz.
668 i Nr 162, poz. 1115, z 1999 r. Nr 60, poz. 698, Nr 94, poz. 1037 i Nr
120, poz. 1268 oraz z 2001 r. Nr 89, poz. 969), z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. Badanie kliniczne produktu leczniczego, podmiot odpowiedzialny lub inny
podmiot podejmujący badanie kliniczne produktu leczniczego zgłasza, do
Centralnej Ewidencji Badań Klinicznych prowadzonej przez Prezesa Urzędu.
3. Badanie kliniczne produktu leczniczego prowadzone jest zgodnie z Dobrą
Praktyką Kliniczną.
4. Przewóz z zagranicy produktów niezbędnych do prowadzenia badań klinicznych
wymaga uzyskania zaświadczenia wydanego przez Prezesa Urzędu, że sprowadzane
produkty lecznicze wykorzystywane będą w związku z prowadzonymi badaniami.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określa w drodze rozporządzenia:
1) sposób i zakres prowadzenia inspekcji badań klinicznych w zakresie
zgodności tych badań z wymaganiami Dobrej Praktyki Klinicznej,
2) sposób i tryb prowadzenia Centralnej Ewidencji Badań Klinicznych
uwzględniając w szczególności dane objęte ewidencją.
Art. 7.
1. Z wnioskiem o dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego występuje podmiot
odpowiedzialny.
2. Wydanie pozwolenia, odmowa jego wydania, zmiana danych stanowiących podstawę
wydania pozwolenia, przedłużenie terminu ważności pozwolenia, odmowa
przedłużenia, skrócenie terminu jego ważności, a także cofnięcie pozwolenia
następuje w drodze decyzji Prezesa Urzędu.
3. Pozwolenie wydaje się na okres pięciu lat, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. Ważność pozwolenia wydanego dla weterynaryjnego produktu leczniczego,
stosowanego u zwierząt, których tkanki lub pozyskiwane od nich produkty są
przeznaczone do spożycia, nie może przekraczać terminu obowiązywania
przepisów określających tymczasową wartość Najwyższego Dopuszczalnego
Stężenia Pozostałości substancji będącej składnikiem tego produktu.
5. Od decyzji w sprawach wymienionych w ust. 2, podmiotowi odpowiedzialnemu
służy odwołanie do ministra właściwego do spraw zdrowia.
6. Z wnioskiem o dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego może wystąpić
także podmiot odpowiedzialny posiadający siedzibę w państwie członkowskim
Unii Europejskiej lub osoba fizyczna będąca obywatelem państwa członkowskiego
Unii Europejskiej.
7. Przepisy niniejszego rozdziału dotyczące podmiotu odpowiedzialnego stosuje
się odpowiednio do podmiotów, o których mowa w ust. 6.
Art. 8.
1. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w art. 7 ust. 2, Prezes Urzędu:
1) weryfikuje wniosek, o którym mowa w art. 10, wraz z dołączoną
dokumentacją,
2) może zażądać od podmiotu odpowiedzialnego uzupełnień lub wyjaśnień
dotyczących dokumentacji, o której mowa w art. 10,
3) w przypadku wystąpienia zastrzeżeń co do metod badania składników,
jakości i składu produktu leczniczego, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt
2, może zażądać od podmiotu odpowiedzialnego próbki produktu leczniczego w
celu skierowania do badań, o których mowa w art. 22,
4) zasięga opinii Komisji do Spraw Produktów Leczniczych działającej na
podstawie odrębnych przepisów,
5) sporządza raport stanowiący podstawę wydanej decyzji.
2. Komisja jest zobowiązana wydać opinię wraz z uzasadnieniem w terminie do 30
dni od dnia otrzymania wniosku; brak opinii Komisji traktowany jest jako
opinia pozytywna.
3. Nie może być podjęta decyzja o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu
weterynaryjnego produktu leczniczego stosowanego u zwierząt, których tkanki
lub produkty przeznaczone są do spożycia, jeśli nie zostały wyznaczone
przynajmniej tymczasowe Najwyższe Dopuszczalne Stężenia Pozostałości
akceptowane u Unii Europejskiej lub zostało uznane, że dla ich składników
limity takie nie są wymagane.
4. Dane i dokumenty dołączone do wniosku, raporty oraz inne dokumenty
gromadzone w postępowaniu o dopuszczenie do obrotu o przedłużenie pozwolenia
lub o zmianie powinny być przechowywane przez 10 lat po wycofaniu produktu
leczniczego.
Art. 9.
1. Wszczęcie postępowania w sprawach, o których mowa w art. 7, następuje z
chwilą złożenia wniosku.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi w drodze rozporządzenia wzór
wniosku o dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego, uwzględniając art. 10
ust. 2.
Art. 10.
1. Wniosek o dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego, z zastrzeżeniem art.
15, 20 i 21, powinien zawierać w szczególności:
1) nazwę i adres podmiotu odpowiedzialnego za produkt leczniczy, miejsce
wytwarzania, miejsce wytwarzania gdzie następuje zwolnienie serii,
wytwórcę, jeżeli nie jest nim podmiot odpowiedzialny oraz numer zezwolenia
na wytwarzanie,
2) nazwę produktu leczniczego i nazwę powszechnie stosowaną składnika lub
składników czynnych,
3) szczegółowe dane ilościowe i jakościowe, odnoszące się do produktu
leczniczego i jego wszystkich składników, oraz ich nazwy powszechnie
stosowane, jeżeli występują,
4) wskazania, przeciwwskazania, działania niepożądane i interakcje,
5) sposób stosowania, dawkowanie, postać farmaceutyczną i drogę podania oraz
okres ważności produktu leczniczego, dane i ostrzeżenia związane z
bezpieczeństwem, dotyczące:
a) warunków przechowywania i transportu,
b) podawania pacjentom,
c) ochrony środowiska związane ze zniszczeniem produktu leczniczego, jeśli
jest to niezbędne i wynika z charakteru produktu.
2. Do wniosku dołącza się:
1) skrócony opis wytwarzania produktu leczniczego,
2) opis metod kontroli stosowanych w procesie wytwarzania w tym metod
badania analitycznego, ilościowego i jakościowego składników i gotowego
produktu leczniczego, a także testów specjalnych w zakresie: jałowości,
obecności substancji gorączkotwórczych lub endotoksyn, metali ciężkich,
testów biologicznych i toksyczności oraz testów przeprowadzanych w
poszczególnych etapach procesu wytwarzania,
3) wyniki, streszczenia oraz sprawozdania z badań:
a) jakościowych, biologicznych, mikrobiologicznych,
b) farmakologicznych i toksykologicznych,
c) klinicznych
- wraz z raportami ekspertów,
4) charakterystykę produktu leczniczego, zgodnie z art. 11,
5) wzory opakowań bezpośrednich i zewnętrznych, które są przedstawione w
formie opisowej i graficznej oraz ulotkę,
6) kopie pozwoleń na dopuszczenie do obrotu wydane w innych krajach, jeżeli
ma to zastosowanie,
7) listę państw członkowskich, w których wniosek o pozwolenie jest
rozpatrywany oraz szczegółowe informacje dotyczące odmowy udzielenia
pozwolenia w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, jeżeli go
dotyczy,
8) uwierzytelniona kopia zezwolenia na wytwarzanie produktu leczniczego w
kraju wytwarzania produktu.
3. Prezes Urzędu w razie uzasadnionej wątpliwości, wynikającej z przedłożonej
dokumentacji dotyczącej jakości produktu leczniczego, może zażądać
przedstawienia wyników audytu przeprowadzonego w miejscu wytwarzania produktu
leczniczego wytworzonego za granicą, w celu potwierdzenia zgodności warunków
wytwarzania z zezwoleniem, o którym mowa w ust. 2 pkt 8.
4. Audyt dokonywany jest przez inspektorów do spraw wytwarzania Głównego
Inspektoratu Farmaceutycznego lub inspektorów do spraw wytwarzania właściwych
organów państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw wzajemnie
uznających inspekcję do spraw wytwarzania, na wniosek podmiotu
odpowiedzialnego lub na wniosek wytwórcy jeżeli nie jest nim podmiot
odpowiedzialny.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy sposób przedstawienia dokumentacji, o których mowa w ust. 1 i 2.
Art. 11.
1. Charakterystyka produktu leczniczego, o której mowa w art. 10 ust. 2 pkt 4,
zawiera:
1) nazwę produktu leczniczego,
2) skład jakościowy i ilościowy składników czynnych,
3) postać farmaceutyczną,
4) dane kliniczne obejmujące:
a) wskazania do stosowania,
b) dawkowanie i sposób podawania,
c) przeciwwskazania,
d) specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania,
e) interakcje z innymi lekami i inne formy niezgodności,
f) stosowanie podczas ciąży lub laktacji,
g) wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania
urządzeń mechanicznych w ruchu,
h) działania niepożądane,
i) przedawkowanie,
5) właściwości farmakologiczne obejmujące:
a) właściwości farmakodynamiczne,
b) właściwości farmakokinetyczne,
c) przedkliniczne dane o bezpieczeństwie,
6) dane farmaceutyczne obejmujące:
a) wykaz składników pomocniczych,
b) niezgodności farmaceutyczne,
c) okres trwałości,
d) specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu,
e) rodzaj i zawartość pojemnika,
f) instrukcję dotyczącą użytkowania leku,
7) wskazanie podmiotu odpowiedzialnego,
8) numer pozwolenia na dopuszczenie do obrotu,
9) datę wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu oraz data
jego przedłużenia,
10) datę zatwierdzenia lub częściowej zmiany tekstu charakterystyki produktu
leczniczego.
2. W przypadku produktów leczniczych weterynaryjnych w charakterystyce, o
której mowa w ust. 1, należy podać dodatkowo okres karencji, który musi
upłynąć od ostatniego podania, zgodnie z zaleceniami, produktu stosowanego u
zwierząt, których tkanki lub produkty przeznaczone są do spożycia.
Art. 12.
W odniesieniu do produktów radiofarmaceutycznych, poza wymaganiami określonymi w
art. 10, 11 i 14, wniosek w części dotyczącej generatora radiofarmaceutycznego,
powinien również zawierać następujące informacje i dane:
1) ogólny opis systemu wraz ze szczegółowym opisem składników systemu, które
mogą mieć wpływ na skład lub jakość generowanych preparatów radionuklido
wych,
2) dane jakościowe i ilościowe eluatu lub sublimatu,
3) szczegółowe informacje na temat wewnętrznej dozymetrii promieniowania,
4) szczegółowe wskazówki w sprawie bezpośredniego przygotowania i kontroli
jakości preparatu oraz jeżeli wskazane, maksymalny okres przechowywania,
w którym eluat lub produkt radiofarmaceutyczny gotowy do użytku zachowują
swe właściwości zgodnie ze specyfikacją.
Art. 13.
1. W odniesieniu do produktu leczniczego otrzymywanego z krwi ludzkiej lub
zwierzęcej w każdym dokumencie, objętym wnioskiem, o którym mowa w art. 10 i
14, należy podać przynajmniej raz, nazwę międzynarodową, a w przypadku jej
braku nazwę powszechnie stosowaną składników czynnych. W dalszych częściach
dokumentu nazwa może być podana w postaci skróconej.
2. Dane ilościowe produktu leczniczego otrzymywanego z krwi ludzkiej lub
zwierzęcej powinny być wyrażone według jednostek masy lub w jednostkach
międzynarodowych albo w jednostkach aktywności biologicznej, w zależności od
tego co jest właściwe dla danego produktu.
3. Wniosek, o którym mowa w art. 10 i 14, w odniesieniu do produktu leczniczego
otrzymywanego z krwi ludzkiej lub zwierzęcej, powinien wskazać metody
stosowane w celu eliminacji wirusów i innych czynników patogennych, które
mogłyby być przenoszone za pośrednictwem produktów leczniczych pochodzących z
krwi ludzkiej lub zwierzęcej.
Art. 14.
W przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego we wniosku, o którym mowa w
art. 10, należy określić odpowiednio:
1) w ust. 1 w pkt 5 przy opisie dawkowania:
a) dawkowanie dla różnych gatunków zwierząt, dla których produkt jest
przeznaczony,
b) zalecane środki ostrożności i bezpieczeństwa przy stosowaniu produktu
leczniczego zwierzętom;
2) w ust. 2 w pkt 3 przy opisie badań farmakologicznych - wyniki badań
pozostałości w tkankach i produktach, a przy opisie badań
toksykologicznych - kliniczne badania ekotoksyczności,
3) okres karencji, wraz z podaniem metod analitycznych, które mogą być
zastosowane do kontroli pozostałości przez upoważnione instytucje.
Art. 15.
1. Podmiot odpowiedzialny nie jest zobowiązany do przedstawienia wyników badań
toksykologicznych, farmakologicznych i klinicznych, jeżeli może wskazać,
przez odniesienie do opublikowanej literatury naukowej, że składnik czynny
bądź składniki czynne produktu leczniczego mają ugruntowane zastosowanie
medyczne oraz uznaną skuteczność i bezpieczeństwo stosowania.
2. Podmiot odpowiedzialny nie jest zobowiązany do przedstawienia wyników badań
toksykologicznych, farmakologicznych i klinicznych jeżeli może łącznie
wykazać, że:
1) produkt leczniczy jest odpowiednikiem produktu leczniczego, który został
dopuszczony do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2) podmiot odpowiedzialny za wprowadzenie na rynek oryginalnego produktu
leczniczego wyraził zgodę na wykorzystanie wyników badać
farmakologicznych, toksykologicznych i klinicznych oryginalnego produktu
leczniczego do oceny odpowiednika produktu leczniczego.
3. Podmiot odpowiedzialny nie jest zobowiązany do przedstawienia wyników badań
toksykologicznych, farmakologicznych i klinicznych, jeżeli może łącznie
wykazać, że:
1) produkt leczniczy jest odpowiednikiem produktu leczniczego, który został
dopuszczony do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2) od daty dopuszczenia oryginalnego produktu leczniczego do obrotu na
terytorium Unii Europejskiej do daty złożenia wniosku upłynął okres 6 lat,
chyba że ochrona patentowa leku oryginalnego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej wygasła wcześniej; w przypadku produktu
leczniczego pochodzącego z istotnie innowacyjnej technologii,
dopuszczonego do obrotu zgodnie z art. 3 ust. 2, okres powyższy wynosi do
10 lat, niezależnie od terminu wygaśnięcia ochrony patentowej na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
4. W przypadku innych wskazań, innej drogi podania lub innego dawkowania
odpowiednika produktu leczniczego w porównaniu z produktem leczniczym
dopuszczonym do obrotu, podmiot odpowiedzialny zobowiązany jest do
przedstawienia wyników odpowiednich badań toksykologicznych i
farmakologicznych, a także badań klinicznych.
5. W przypadku produktu leczniczego złożonego, zawierającego mieszaninę znanych
składników nie stosowanych dotąd w podanym składzie podmiot odpowiedzialny
zobowiązany jest do przedstawienia wyników odpowiednich badań
toksykologicznych i farmakologicznych, a także badań klinicznych w
odniesieniu do takiej mieszaniny; podmiot odpowiedzialny nie jest zobowiązany
do przedstawienia wyników takich badań w odniesieniu do każdego składnika z
osoba.
Art. 16.
1. W przypadkach, kiedy podmiot odpowiedzialny nie jest w stanie przedstawić
wystarczających danych dotyczących skuteczności terapeutycznej i
bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego z powodu:
1) zbyt małej ilości przypadków występowania schorzenia, w którym określony
produkt leczniczy mógłby być przebadany,
2) niewłaściwego stanu wiedzy w zakresie ocenianych właściwości,
3) niemożliwości prowadzenia badań ze względów etycznych,
Prezes Urzędu może wydać decyzję o dopuszczeniu do obrotu produktu
leczniczego na czas krótszy niż określono w art. 7 ust. 3.
2. W okresie dopuszczenia do obrotu, o którym mowa w ust.1, podmiot
odpowiedzialny zobowiązany jest do przeprowadzenia badań i przedstawienia
danych w zakresie i terminie określonym w decyzji o dopuszczeniu do obrotu.
3. Produkt leczniczy dopuszczony do obrotu na zasadach, o których mowa w ust.
1, może być dostępny wyłącznie na podstawie recepty lekarskiej i podawany pod
ścisłą pod kontrolą lekarza.
4. Podmiot odpowiedzialny winien zamieścić informację, że dane zawarte w
drukach informacyjnych mają charakter tymczasowy i mogą ulec zmianie podczas
rozpatrywania wniosku o przedłużenie okresu ważności dopuszczenia do obrotu
produktu, o którym mowa w ust. 1.
Art. 17.
1. Badania, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3 lit. b) i c), winny być
wykonane odpowiednio, zgodnie z wymaganiami Dobrej Praktyki Laboratoryjnej i
Dobrej Praktyki Klinicznej.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia, a w odniesieniu do produktu leczniczego
weterynaryjnego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa
określa, w drodze rozporządzenia, wymagania dotyczące dokumentacji wyników
badań, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3, a w szczególności sposób
dokumentowania wyników badań:
1) jakościowych: chemicznych, farmaceutycznych i biologicznych produktu
leczniczego wraz ze szczegółową dokumentacją zawierającą:
a) skład produktu leczniczego i proponowany sposób opakowania,
b) skrócony opis metody otrzymywania substancji czynnej produktu
leczniczego,
c) metody kontroli surowców użytych do wytworzenia produktu leczniczego,
d) wyniki badań kontrolnych produktów pośrednich użytych w czasie
wytwarzania,
e) wyniki badań kontrolnych produktu leczniczego,
f) wyniki badań oznaczeń trwałości, na podstawie których określono okres
ważności produktu leczniczego,
2) badań farmakologicznych i toksykologicznych, w tym:
a) badań toksyczności ostrej i przedłużonej,
b) badań wpływu na reprodukcję,
c) embriotoksyczności i toksyczności okołoporodowej,
d) oznaczenie działania mutagennego,
e) oznaczenie działania rakotwórczego,
f) wyniki badań farmakodynamicznych,
g) wyniki badań farmakokinetycznych,
h) wyniki badań tolerancji miejscowej,
i) wyniki badań pozostałości w tkankach i produktach oraz wyniki badań
ekotoksyczności - w odniesieniu do produktów leczniczych
weterynaryjnych,
3) klinicznych, w tym:
a) badań skuteczności terapeutycznej w proponowanych wskazaniach wraz z
określeniem bezpieczeństwa stosowania, uzyskane w miarę możliwości
w badaniach klinicznych z zastosowaniem podwójnie ślepej próby z losowym
doborem chorych,
b) badań farmakologicznych określających skuteczność działania w
zależności od stosowanej dawki,
c) badań biorównoważności - jeżeli wykonanie takich badań jest wskazane,
d) badań farmakokinetycznych,
e) występujących interakcji,
f) zaobserwowane działania niepożądane, stwierdzone po wprowadzeniu do
obrotu produktu leczniczego w innych krajach.
Art. 18.
1. Postępowanie w sprawie dopuszczenia do obrotu produktu leczniczego powinno
zakończyć się, z zastrzeżeniem ust. 2, nie później niż w ciągu 210 dni od
dnia złożenia wniosku.
2. W przypadku uzależnienia wydania pozwolenia od oceny zawartej w raporcie, o
którym mowa w art. 19 ust. 1, postępowanie w sprawie dopuszczenia do obrotu
produktu leczniczego powinno zakończyć się w ciągu 90 dni.
3. Bieg terminu, o którym mowa w ust. 2, liczy się od dnia otrzymania raportu.
4. Bieg terminu, o których mowa w ust. 1, ulega zawieszeniu w przypadku
konieczności uzupełnienia dokumentów lub złożenia wyjaśnień.
5. Prezes Urzędu wydaje postanowienie o zawieszeniu biegu terminu w przypadku,
o którym mowa w ust. 4.
Art. 19.
1. Jeżeli podmiot odpowiedzialny złoży wniosek o wszczęcie procedury wzajemnego
uznawania, to jest o dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego na podstawie
pozwolenia wydanego przez jedno z państw członkowskich Unii Europejskiej,
albo jeżeli Prezes Urzędu poweźmie informację, że ten produkt leczniczy
został już dopuszczony do obrotu w innym państwie członkowskim Unii
Europejskiej, albo że w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej zostało
wszczęte postępowanie o dopuszczenie do obrotu tego produktu leczniczego,
Prezes Urzędu zawiesza postępowanie o dopuszczenie do obrotu tego produktu
i występuje do tego państwa członkowskiego Unii Europejskiej o przesłanie
pozwolenia na dopuszczenie do obrotu z zatwierdzoną charakterystyką produktu
oraz raportem.
2. W ciągu 90 dni od daty otrzymania dokumentów, o których mowa w ust. 1,
Prezes Urzędu wydaje pozwolenie albo, jeśli uzna, że dopuszczenie do obrotu
tego produktu leczniczego może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego,
wszczyna odrębną procedurę wyjaśniającą.
3. Prezes Urzędu jest zobowiązany do niezwłocznego przesłania pozwolenia, wraz
z zatwierdzoną przez siebie charakterystyką produktu leczniczego i raportem,
jeżeli wystąpi o to państwo członkowskie Unii Europejskiej, a przedmiotowa
dokumentacja ma być podstawą do wydania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu
tego produktu leczniczego w tym państwie.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy tryb postępowania dotyczącego procedury wzajemnego uznawania, o
którym mowa w ust. 1-3, uwzględniając w szczególności przebieg procedury
wzajemnego uznawania obejmującej rozpatrzenie wniosku, zawieszenie procedury,
procedurę wyjaśniającą, wydanie pozwolenia i jego zmianę.
Art. 20.
1. Wniosek o dopuszczenie do obrotu nieprzetworzonego surowca farmaceutycznego
używanego w celach leczniczych, surowca roślinnego w postaci rozdrobnionej,
kopaliny leczniczej, produktu leczniczego weterynaryjnego, który nie wymaga
szczególnych środków ostrożności przy jego stosowaniu, przeznaczonego w
szczególności dla małych zwierząt towarzyszących, zawierać powinien w
szczególności:
1) nazwę produktu leczniczego i nazwę substancji czynnej łącznie z
określeniem postaci farmaceutycznej, sposobu stosowania, dawki i wielkości
opakowania,
2) nazwę oraz stały adres podmiotu odpowiedzialnego występującego z
wnioskiem oraz dane dotyczące wytwórcy lub wytwórców w przypadku, gdy
podmiot odpowiedzialny nie jest wytwórcą produktu leczniczego,
3) wykaz dokumentów dołączonych do wniosku.
2. Nieprzetworzone surowce farmaceutyczne używane w celach leczniczych oraz
surowce roślinne w postaci rozdrobnionej mogą być dopuszczone do obrotu o ile
posiadają monografie określone w Farmakopei Polskiej bądź Farmakopei
Europejskiej, a w przypadku ich braku w tych farmakopeach, posiadają
monografie w odpowiednich farmakopeach uznawanych w państwach członkowskich
Unii Europejskiej.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi w drodze rozporządzenia
szczegółowy wykaz danych objętych wnioskiem, o którym mowa w ust. 1 oraz
dokumentów dołączanych do wniosku uwzględniając w szczególności rodzaj
produktu leczniczego objętego dopuszczeniem do obrotu oraz wykaz
nieprzetworzonych surowców farmaceutycznych używanych w celach leczniczych
oraz surowców roślinnych w postaci rozdrobnionej, które mogą być dopuszczone
do obrotu zgodnie z ust. 1.
Art. 21.
1. Dopuszczeniu do obrotu podlegają produkty homeopatyczne z wyłączeniem
produktów homeopatycznych stosowanych wyłącznie u zwierząt, których tkanki i
produkty są przeznaczone do spożycia przez ludzi, wytworzonego według
technologii homeopatycznej z pojedynczego surowca homeopatycznego: który jest
podawany doustnie lub zewnętrzne, którego oznakowanie nie zawiera wskazań
terapeutycznych lub innych podobnej informacji, który charakteryzuje się
odpowiednim stopniem rozcieńczenia gwarantującym bezpieczeństwo stosowania;
nie może on zawierać więcej niż 11000 części macierzystego roztworu lub
więcej niż 1/100 najmniejszej dawki substancji czynnej zawartej w produkcie
leczniczym, który posiada monografię w Farmakopei Europejskiej, odpowiednich
farmakopeach narodowych lub innych uznanych przez poszczególne państwa
członkowskie Unii Europejskiej.
2. Wniosek o dopuszczenie do obrotu produktów, o których mowa w ust. 1,
powinien zawierać w szczególności:
1) nazwę i adres podmiotu odpowiedzialnego za produkt leczniczy, miejsce
wytwarzania, wytwórcę, jeżeli nie jest nim podmiot odpowiedzialny oraz
numer zezwolenia na wytwarzanie,
2) nazwę naukową lub farmakopealną produktu homeopatycznego,
3) sposób stosowania, dawkowanie, postać farmaceutyczną i drogę podania oraz
termin ważności produktu leczniczego, dane i ostrzeżenia związane z
bezpieczeństwem, dotyczące:
a) warunków przechowywania i transportu,
b) podawania pacjentom.
3. Do wniosku o dopuszczenie do obrotu produktów, o których mowa w ust.1,
dołącza się:
1) opis sposobu otrzymywania i kontroli surowca homeopatycznego,
2) dokumentację zawierającą opis procedury wytwarzania produktu gotowego, w
tym opis metody rozcieńczenia i dynamizacji,
3) potwierdzenie, w oparciu o literaturę, homeopatycznego charakteru
produktu,
4) dokumentację dotyczącą kontroli produktu gotowego dla każdej postaci
farmaceutycznej, w tym badania stabilności i czystości mikrobiologicznej,
5) uwierzytelniona kopia zezwolenia na wytwarzanie produktu homeopatycznego,
6) kopię każdego pozwolenia wydanego w innym kraju członkowskim Unii
Europejskiej,
7) zobowiązanie podmiotu odpowiedzialnego do dostarczenia próbki roztworu
macierzystego, z którego ma być wytworzony produkt, a także próbki
produktu końcowego,
8) wzory opakowań bezpośrednich i zewnętrznych, które mogą być przedstawione
w formie opisowej lub graficznej.
4. Wniosek o dopuszczenie homeopatycznych produktów leczniczych, innych niż te,
o których mowa w ust. 1, powinien zawierać w szczególności:
1) nazwę i adres podmiotu odpowiedzialnego za produkt leczniczy, miejsce
wytwarzania, wytwórcę, jeżeli nie jest nim podmiot odpowiedzialny oraz
numer zezwolenia na wytwarzanie,
2) skład wraz z podaniem stopnia rozcieńczenia poszczególnych składników,
3) wskazania, przeciwwskazania, działania niepożądane i interakcje,
4) nazwę naukową lub farmakopealną produktu homeopatycznego,
5) sposób stosowania, dawkowanie, postać farmaceutyczną i drogę podania oraz
termin ważności produktu leczniczego, dane i ostrzeżenia związane z
bezpieczeństwem, dotyczące:
a) warunków przechowywania i transportu,
b) podawania pacjentom.
5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, dołącza się:
1) opis wytwarzania homeopatycznego produktu leczniczego w tym opis metody
rozcieńczania i dynamizacji,
2) metody kontroli stosowane w procesie wytwarzania, w tym metody badań
ilościowych i jakościowych składników i gotowego produktu leczniczego,
3) opis sposobu otrzymywania i kontroli surowców homeopatycznych,
4) dokumenty zawierające opis badania produktu gotowego, w tym badania
stabilności i czystości mikrobiologicznej,
5) dane bibliograficzne uzasadniające użycie poszczególnych składników,
gotowego produktu lub jeśli potrzeba dane farmakologiczne, toksykologiczne
lub kliniczne,
6) ocenę skuteczności i bezpieczeństwa stosowania kompleksowego produktu
homeopatycznego produktu w oparciu o bibliografię lub jeśli potrzeba dane
farmakologiczne, toksykologiczne lub kliniczne,
7) uwierzytelnioną kopię zezwolenia na wytwarzanie homeopatycznych produktów
leczniczych,
8) kopie każdego pozwolenia wydanego w innym kraju członkowskim Unii
Europejskiej,
9) wzory opakowań bezpośrednich i zewnętrznych, które mogą być przedstawione
w formie opisowej i graficznej oraz ulotkę,
10) próbkę produktu homeopatycznego.
6. Wniosek o dopuszczenie do obrotu produktu homeopatycznego wytworzonego w
postaci iniekcji winien odpowiadać wymogom art. 10 z wyłączeniem ust. 1
pkt 3.
Art. 22.
1. W toku postępowania o udzielenie pozwolenia produkt leczniczy jest zgodnie z
art. 8 ust. 1 pkt 3, poddany badaniom jakościowym.
2. Badania, o których mowa w ust. 1, wykonują upoważnione przez ministra
właściwego do spraw zdrowia jednostki badawczo-rozwojowe.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia
jednostki badawczo-rozwojowe podległe ministrowi właściwemu do spraw zdrowia,
zajmujące się badaniami produktów leczniczych, a w odniesieniu do produktów
leczniczych weterynaryjnych podległe ministrowi właściwemu do spraw
rolnictwa, uwzględniając zakres badań, o których mowa w ust. 1, jakie powinny
być wykonane dla oceny jakości produktu leczniczego.
Art. 23.
1. Pozwolenie określa:
1) podmiot odpowiedzialny,
2) nazwę i adres wytwórcy, miejsca wytwarzania gdzie następuje zwolnienie
serii,
3) nazwę produktu leczniczego i nazwę powszechnie stosowaną produktu
leczniczego jeżeli taka występuje, jego postać, dawkę substancji czynnej,
pełny skład jakościowy oraz wielkość i rodzaj opakowania,
4) kategorię dostępności produktu leczniczego,
5) okres ważności produktu leczniczego,
6) termin ważności pozwolenia,
7) okres karencji w odniesieniu do produktów leczniczych weterynaryjnych,
8) gatunki zwierząt, u których może być stosowany dany produkt leczniczy,
9) wymagania dotyczące przechowywania i transportu,
10) kod zgodny z systemem EAN UCC,
11) numer pozwolenia oraz datę jego wydania.
2. Wydanie pozwolenia jest równoznaczne z zatwierdzeniem charakterystyki
produktu leczniczego, ulotki oraz opakowań produktu leczniczego, w tym jego
oznakowania, wymagań jakościowych i metod badań jakościowych produktu
leczniczego oraz wymogów jakościowych dotyczących ich opakowań.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia, a w odniesieniu do produktu leczniczego
weterynaryjnego minister właściwy do spraw rolnictwa określa, w drodze
rozporządzenia, kategorie dostępności, kryteria zaliczenia produktu
leczniczego do poszczególnych kategorii, uwzględniając w szczególności bezpie
czeństwo jego stosowania.
Art. 24.
1. Podmiot odpowiedzialny, który uzyskał pozwolenie jest zobowiązany do:
1) wskazania osoby, do obowiązków której należeć będzie ciągły nadzór nad
monitorowaniem bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego,
2) prowadzenia rejestru wszelkich działań niepożądanych zgłaszanych przez
lekarzy i farmaceutów,
3) przedstawienia Prezesowi Urzędu raportów o działaniach niepożądanych
produktów leczniczych:
a) bieżących - na każde żądanie,
b) okresowych - co sześć miesięcy w ciągu dwu pierwszych lat po otrzymaniu
pozwolenia i co dwanaście miesięcy przez następne trzy lata,
4) przekazywania Prezesowi Urzędu informacji o ciężkich niepożądanych
działaniach zgłaszanych przez lekarza,
5) zawiadamiania o zamiarze dokonania zmian danych objętych wnioskiem o
dopuszczenie do obrotu.
2. Informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 4, podmiot odpowiedzialny
zobowiązany jest zgłaszać Prezesowi Urzędu niezwłocznie, nie później niż w
ciągu 14 dni od ich powzięcia.
3. Podmiot odpowiedzialny zobowiązany jest również do zapewnienia:
1) wprowadzania ciągłego postępu naukowo-technicznego związanego z metodami
wytwarzania i kontroli produktów leczniczych, w oparciu o uznawane metody
naukowe,
2) sprzedaży produktów leczniczych wyłącznie:
a) podmiotom uprawnionym do prowadzenia obrotu hurtowego,
b) zakładom opieki zdrowotnej do aptek szpitalnych,
c) jednostkom badawczo-rozwojowym w celu prowadzenia badań naukowych,
d) w ramach prowadzonego przez siebie lub zleconego innemu podmiotowi
wywozu poza polski obszar celny.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia, a w odniesieniu do produktu leczniczego
weterynaryjnego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa
określa, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb monitorowania bezpieczeństwa
produktów leczniczych uwzględniając w szczególności:
1) utworzenie i utrzymywanie systemu zapewniającego, iż wszelkie informacje
odnośnie podejrzeń wszelkich niepożądanych działań produktów leczniczych
przekazywane podmiotowi odpowiedzialnemu oraz przedstawicielom medycznym
będą zbierane tak, aby był do nich łatwy dostęp w jednym miejscu,
2) przygotowywanie raportów, o których mowa w ust. 1 pkt 3,
3) zapewnienie, aby na każdą prośbę Prezesa Urzędu o przekazanie dodatkowych
informacji niezbędnych do oceny korzyści oraz zagrożeń związanych ze
stosowaniem danego produktu leczniczego, udzielano szybkich i pełnych
odpowiedzi łącznie z informacjami o ilości sprzedaży danego produktu
leczniczego,
4) obowiązki lekarzy i farmaceutów w zakresie zgłaszania działań
niepożądanych oraz tryb i sposób ich zgłoszenia oraz wzór zgłoszenia.
Art. 25.
Podstawowe wymagania jakościowe oraz metody badań produktów leczniczych i ich
opakowań oraz surowców farmaceutycznych określa Farmakopea Polska, a w przypadku
ich braku odpowiednie farmakopee uznawane w państwach członkowskich Unii
Europejskiej.
Art. 26.
1. Opakowanie, jego oznakowanie oraz treść ulotki informacyjnej produktu
leczniczego, powinny odpowiadać danym zawartym w dokumentach zgodnie z art.
23 ust. 2.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia, a w odniesieniu do produktów leczniczych
weterynaryjnych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa
określa, w drodze rozporządzenia, wymagania dotyczące oznakowania produktu
leczniczego oraz treści ulotek i druków informacyjnych, uwzględniając w
szczególności specjalne wymogi dotyczące właściwego stosowania produktów
leczniczych, w tym produktów radiofarmaceutycznych i produktów
homeopatycznych.
Art. 27.
1. Produkty lecznicze mogą zawierać środki konserwujące, słodzące, barwniki,
przeciwutleniacze a w odniesieniu do produktów leczniczych weterynaryjnych
także substancje znacznikowe, z uwzględnieniem ust. 2.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia a w odniesieniu do produktów leczniczych
weterynaryjnych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa
określa, w drodze rozporządzenia, wykaz substancji, o których mowa w ust. 1,
które mogą być składnikami produktów leczniczych, uwzględniając w
szczególności bezpieczeństwo produktów leczniczych oraz ujednolicone
postępowanie z państwami członkowskimi Unii Europejskiej.
Art. 28.
1. Produkt leczniczy dopuszczony do obrotu podlega wpisowi do Rejestru
Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, zwanego dalej "Rejestrem".
2. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, prowadzi Prezes Urzędu.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia, sposób
i tryb prowadzenia rejestru, uwzględniając w szczególności tryb postępowania
przy dokonywaniu wpisów, zmian i skreśleń w rejestrze, a także tryb jego
udostępniania.
Art. 29.
1. Okres ważności pozwolenia, o którym mowa w art. 7 ust. 3, może zostać
przedłużony lub skrócony na wniosek podmiotu odpowiedzialnego.
2. Okres ważności pozwolenia może zostać przedłużony na okres kolejnych pięciu
lat, na podstawie wniosku złożonego przez podmiot odpowiedzialny, co najmniej
na 3 miesiące przed upływem terminu ważności; wniosek powinien zawierać w
szczególności dane z zakresu monitorowania bezpieczeństwa terapii zebrane
przez podmiot odpowiedzialny w sposób i na zasadach określonych w art. 24
ust. 4, wraz z ich oceną.
3. Wydanie decyzji o przedłużeniu okresu ważności pozwolenia, powoduje wydanie
uaktualnionego tekstu pozwolenia obejmującego zmiany dokonane w okresie jego
obowiązywania.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy zakres danych objętych wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, ze
szczególnym uwzględnieniem danych z zakresu monitorowania bezpieczeństwa
terapii.
5. Produkt leczniczy, z wyłączeniem weterynaryjnych produktów leczniczych, o
których mowa w art. 7 ust. 4, który nie uzyskał przedłużenia pozwolenia może
być produkowany przez sześć miesięcy, licząc od daty wydania ostatecznej
decyzji oraz pozostawać w obrocie do czasu upływu terminu ważności, chyba że
decyzji odmawiającej przedłużenia został nadany rygor natychmiastowej
wykonalności.
Art. 30.
1. Prezes Urzędu wydaje decyzję o odmowie wydania pozwolenia jeżeli:
1) wniosek oraz dołączona do wniosku dokumentacja nie spełnia wymagań
określonych w ustawie,
2) z wyników badań wynika, że produkt leczniczy charakteryzuje ryzyko
stosowania niewspółmierne do spodziewanego efektu terapeutycznego, w
zakresie podanych we wniosku wskazań, przeciwwskazań oraz zalecanego
dawkowania,
3) z wyników badań wynika, że produkt leczniczy nie wykazuje deklarowanej
skuteczności terapeutycznej lub gdy ta jest niewystarczająca,
4) z wyników badań wynika, że skład jakościowy lub ilościowy albo inna cecha
jakościowa produktu leczniczego jest niezgodna z zadeklarowaną,
5) podany przez podmiot odpowiedzialny okres karencji nie jest wystarczająco
długi dla zapewnienia, że produkty żywnościowe otrzymane od leczonych
zwierząt nie zawierają produktów, które mogą stanowić ryzyko dla zdrowia
ludzi lub okres ten jest niewystarczająco udowodniony.
2. Ponadto Prezes Urzędu, z zastrzeżeniem ust. 3, wydaje decyzję o odmowie
wydania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu immunologicznego produktu
leczniczego stosowanego wyłącznie u zwierząt, jeżeli:
1) podawanie produktów zwierzętom kolidowałoby z realizacją krajowego
programu diagnozy, kontroli lub likwidacji chorób zakaźnych, lub
uniemożliwiałoby monitorowania występowania zakażeń,
2) choroba, na którą produkt ma uodparniać, nie występuje na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do unieczynnionych immunologicznych
produktów leczniczych weterynaryjnych, które są wytwarzane z patogenów i
antygenów uzyskanych od zwierzęcia lub zwierząt w gospodarstwie i są
stosowane do leczenia tego zwierzęcia lub zwierząt w danym gospodarstwie w
tym samym miejscu.
4. Prezes Urzędu wydaje decyzję o odmowie przedłużenia ważności pozwolenia, z
przyczyn określonych w ust. 1 lub ust. 2.
5. Jeżeli Prezes Urzędu w postępowaniu o dopuszczenie do obrotu prowadzonym na
podstawie art. 19 ust. 1, uzna, że produkt leczniczy z przyczyn wymienionych
w ust. 1 nie powinien być dopuszczony do obrotu występuje do władz Unii
Europejskiej o wszczęcie odpowiedniej procedury.
Art. 31.
1. Zmiana danych objętych pozwoleniem oraz zmiany dokumentacji będącej podstawą
wydania pozwolenia, dokonywane są przez Prezesa Urzędu na wniosek podmiotu
odpowiedzialnego.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia, a w odniesieniu do produktów leczniczych
weterynaryjnych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa
określa, w drodze rozporządzenia:
1) wzór wniosku o dokonanie zmian w pozwoleniu i dokumentacji dotyczącej
wprowadzenia do obrotu produktu leczniczego,
2) rodzaj i zakres dokonywanych zmian, oraz zakres wymaganych dokumentów i
badań uzasadniających wprowadzenie zmiany,
3) rodzaje zmian, które wymagają złożenia wniosku, o którym mowa w art. 10,
uwzględniając w szczególności dane objęte zmianami, sposób ich
dokumentowania oraz zakres badań potwierdzających zasadność wprowadzenia
zmiany.
Art. 32.
1. W przypadku zmiany podmiotu odpowiedzialnego Prezes Urzędu wydaje nowe
pozwolenie na podstawie wniosku osoby wstępującej w prawa i obowiązki
dotychczasowego podmiotu odpowiedzialnego.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, nowy podmiot odpowiedzialny dołączyć
powinien umowę o przejęciu praw i obowiązków oraz oświadczenie, że nie uległy
zmianie pozostałe elementy pozwolenia oraz dokumentacja będąca podstawą jego
wydania.
Art. 33.
1. Prezes Urzędu cofa pozwolenie w razie:
1) stwierdzenia niespodziewanego ciężkiego niepożądanego działania produktu
leczniczego zagrażającego życiu lub zdrowiu ludzkiemu, a w odniesieniu do
produktów leczniczych weterynaryjnych zagrażających życiu lub zdrowiu
zwierzęcia,
2) braku deklarowanej skuteczności terapeutycznej lub stwierdzenia ryzyka
stosowania niewspółmiernego do efektu terapeutycznego,
3) stwierdzenia, że produkt leczniczy jest wprowadzany do obrotu niezgodnie
z pozwoleniem ,
4) stwierdzenia, że zalecany okres karencji jest zbyt krótki dla
zapewnienia, że produkty żywnościowe otrzymane od leczonych zwierząt nie
będą zawierały pozostałości, które mogą stanowić ryzyko dla zdrowia
konsumenta,
5) niezgłoszenia Prezesowi Urzędu nowych informacji objętych dokumentacją, o
której mowa w art. 10, które mogą mieć wpływ na ograniczenie stosowania
produktu leczniczego.
2. W przypadku cofnięcia pozwolenia organ uprawniony wykreśla z Rejestru
produkt leczniczy.
3. O cofnięciu pozwolenia Prezes Urzędu powiadamia Radę lub Komisję Europejską.
Art. 34.
Rejestr oraz dokumenty przedłożone w postępowaniu w sprawie dopuszczenia do
obrotu są dostępne dla osób mających w tym interes prawny, z zachowaniem
przepisów o ochronie informacji niejawnych oraz ochronie własności przemysłowej.
Art. 35.
W sprawach nieuregulowanych w ustawie, w odniesieniu do dopuszczenia do obrotu
produktów leczniczych, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
administracyjnego.
Art. 36.
1. Podmiot odpowiedzialny wnosi opłatę związaną z dopuszczeniem do obrotu
produktu leczniczego, w tym za:
1) złożenie wniosku o:
a) wydanie pozwolenia,
b) przedłużenie terminu ważności pozwolenia,
c) zmianę danych stanowiących podstawę wydania pozwolenia,
d) zmiany w drukach informacyjnych i w dokumentach o dopuszczeniu do
obrotu produktu leczniczego,
e) inne zmiany wynikające z czynności administracyjnych związanych z
wydanym pozwoleniem,
2) wydanie pozwolenia,
3) przedłużenie terminu ważności pozwolenia,
4) zmianę danych stanowiących podstawę wydania pozwolenia,
5) zmianę w drukach informacyjnych i w dokumentach dopuszczenia do obrotu
oraz inne zmiany wynikające z czynności administracyjnych związanych z
wydanym pozwoleniem.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia a w odniesieniu do produktów leczniczych
weterynaryjnych minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw rolnictwa określa, w drodze rozporządzenia, wysokość
opłat, o których mowa w ust. 1, uwzględniając wysokość opłaty w innych
państwach członkowskich Unii Europejskiej o zbliżonym dochodzie narodowym
brutto na jednego mieszkańca oraz nakład pracy związany z wykonaniem danej
czynności i poziom kosztów ponoszonych przez Urząd Rejestracji Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych działający na
podstawie odrębnych przepisów.
Art. 37.
Uzyskanie pozwolenia nie zwalnia podmiotu odpowiedzialnego od odpowiedzialności
karnej lub cywilnej wynikającej ze stosowania produktu leczniczego.
Rozdział 3
Wytwarzanie produktów leczniczych
Art. 38.
1. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania produktu
leczniczego wymaga, z zastrzeżeniem ust. 4, uzyskania zezwolenia na wytwa
rzanie.
2. Organem właściwym do wydania, odmowy wydania i cofnięcia, a także zmiany
zezwolenia na wytwarzanie jest Główny Inspektor Farmaceutyczny, z
zastrzeżeniem ust. 3.
3. Jeżeli zezwolenie dotyczy wytwarzania wyłącznie produktów leczniczych
weterynaryjnych właściwym do wydania, odmowy wydania i cofnięcia oraz zmian
zezwolenia jest Główny Lekarz Weterynarii; decyzję tę Główny Lekarz
Weterynarii wydaje w porozumieniu z Głównym Inspektorem Farmaceutycznym;
przepisy ust. 1, 2, 4 i 5, art. 41-44 i art. 48-50 stosuje się odpowiednio.
4. Główny Inspektor Farmaceutyczny może w drodze decyzji uznać lub odmówić
uznania, zezwolenia na wytwarzanie produktu leczniczego wytwarzanego za
granicą, wydanego przez uprawniony organ innego państwa jeżeli:
1) podmiot odpowiedzialny występuje z wnioskiem o uzyskanie pozwolenia, o
którym mowa w art. 10 ust. 1, lub
2) produkt leczniczy przywożony jest na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, w celu dalszego przetworzenia,
po stwierdzeniu na podstawie audytu, że zostały spełnione albo nie zostały
spełnione, wymagania niezbędne do uzyskania produktu leczniczego
odpowiadającego deklarowanej jakości.
5. O decyzji, o której mowa w ust. 4 pkt 1, Główny Inspektor Farmaceutyczny
informuje Prezesa Urzędu.
6. Audyt, o którym mowa w ust. 4 przeprowadza inspektor do spraw wytwarzania
Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego, o którym mowa w art. 114, na koszt
podmiotu odpowiedzialnego występującego o uzyskanie pozwolenia, lub wytwórcy
występującego o uznanie zezwolenia.
7. Uznanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 4, w przypadku państw członków Unii
Europejskiej oraz państw mających równoważne z Unią Europejską wymagania
Dobrej Praktyki Wytwarzania i równoważny system inspekcji, następuje na
zasadach określonych w porozumieniu o wzajemnym uznawaniu inspekcji.
8. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia, tryb i
sposób uznawania zezwoleń wydanych w krajach wytwarzania, określonych w ust.
7, uwzględniając w szczególności spełnienie wymagań niezbędnych do
wytwarzania produktu leczniczego odpowiadającego deklarowanej jakości.
Art. 39.
1. Wnioskodawca ubiegający się o zezwolenie na wytwarzanie powinien:
1) złożyć wniosek o wydanie zezwolenia określając rodzaj i nazwę produktu
leczniczego, formę farmaceutyczną, miejsce wytwarzania i kontroli,
2) dostarczyć szczegółowe dane o zapewnieniu jakości, w tym spełnieniu
wymagań Dobrej Praktyki Wytwarzania, o których mowa w ust. 4 pkt 1,
3) dysponować odpowiednimi pomieszczeniami i urządzeniami technicznymi i
kontrolnymi niezbędnymi do wytwarzania, kontroli i przechowywania
produktów leczniczych wymienionych we wniosku,
4) zatrudniać osobę wykwalifikowaną, odpowiedzialną za zapewnienie przed
wprowadzeniem na rynek, że każda seria produktu leczniczego została
wytworzona i skontrolowana zgodnie z przepisami ustawy oraz wymaganiami
zawartymi w specyfikacjach i dokumentach stanowiących podstawę
dopuszczenia do obrotu tego produktu.
2. Zezwolenie na wytwarzanie wydaje się po stwierdzeniu przez Inspekcję
Farmaceutyczną, że podmiot ubiegający się o zezwolenie spełnia wymagania, o
których mowa w ust. 1.
3. Jeżeli wniosek o zezwolenie dotyczy większej liczby produktów leczniczych,
nazwy produktów leczniczych objętych wnioskiem mogą być podane w załączniku
do wniosku.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia:
1) wymagania Dobrej Praktyki Wytwarzania, uwzględniając w szczególności
konieczność skutecznego zarządzania jakością przez wszystkich wytwórców
produktów leczniczych według jednakowych standardów przyjętych w państwach
członkowskich Unii Europejskiej,
2) wymagania, jakim odpowiadać powinna osoba, o której mowa w ust. 1 pkt 4,
uwzględniając w szczególności wykształcenie oraz doświadczenie zawodowe,
3) wzór wniosku o udzielenie zezwolenia na wytwarzanie produktów
leczniczych, z uwzględnieniem danych, które mają być w nim zawarte,
określonych w ust. 1.
Art. 40.
1. Zezwolenie zawiera:
1) nazwę i adres wytwórcy,
2) wskazanie miejsca wytwarzania i kontroli,
3) rodzaj i nazwę produktu leczniczego,
4) termin ważności zezwolenia jeżeli nie jest wydane na czas nieokreślony,
5) numer zezwolenia oraz datę jego wydania.
2. Jeżeli zezwolenie dotyczy większej liczby produktów leczniczych, nazwy
produktów leczniczych objęte zezwoleniem mogą być określone w załączniku do
zezwolenia.
Art. 41.
1. Wydanie decyzji w sprawie udzielenia lub odmowy udzielenia zezwolenia na
wytwarzanie produktów leczniczych, nie może trwać dłużej niż 90 dni licząc od
dnia złożenia wniosku przez wnioskodawcę.
2. Bieg terminu, o którym mowa w ust. 1, ulega zawieszeniu, jeżeli wniosek
wymaga uzupełnienia
3. Wydanie decyzji w sprawie zmiany zezwolenia na wytwarzanie dokonywane jest w
terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku; w uzasadnionych przypadkach termin
może ulec przedłużeniu nie dłużej jednak niż o kolejne 60 dni; przepis ust. 2
stosuje się odpowiednio.
Art. 42.
1. Do obowiązków wytwórcy należy:
1) wytwarzanie jedynie produktów leczniczych objętych zezwoleniem, o którym
mowa w art. 38 ust. 1, z zastrzeżeniem art. 50,
2) zawiadamianie na piśmie Głównego Inspektora Farmaceutycznego, co najmniej
30 dni wcześniej, o zamierzonej zmianie dotyczącej warunków wytwarzania, a
zwłaszcza niezwłoczne zawiadamianie o konieczności zmiany osoby
wykwalifikowanej,
3) przechowywanie próbek archiwalnych produktów leczniczych, w warunkach
określonych w pozwoleniu, przez okres dłuższy o jeden rok od daty ważności
produktu leczniczego, nie krócej jednak niż trzy lata,
4) udostępnianie w celu przeprowadzenia inspekcji, inspektorom
farmaceutycznym do spraw wytwarzania, pomieszczeń wytwórni, dokumentacji i
innych danych dotyczących wytwarzania, a także możliwości pobrania próbek
produktów leczniczych do badań jakościowych, w tym z archiwum,
5) umożliwianie osobie wykwalifikowanej zatrudnionej w wytwórni,
podejmowania niezależnych decyzji w ramach udzielonych uprawnień,
6) zapewnienie jakości produktu leczniczego poprzez stosowanie wymagań
Dobrej Praktyki Wytwarzania.
2. Przy wytwarzaniu produktu leczniczego, ze stosowaniem jako wyrobu
wyjściowego ludzkiej krwi, wytwórca obowiązany jest:
1) podejmować wszystkie niezbędne środki w celu zapobiegania przekazywania
chorób zakaźnych,
2) przestrzegać ustaleń przyjętych w Polskiej Farmakopei lub w farmakopeach
uznawanych w państwach członkowskich Unii Europejskiej,
3) przestrzegać w zakresie selekcji badania dawców krwi zaleceń Rady Europy
i Światowej Organizacji Zdrowia,
4) każdorazowo wyraźnie określać stan zdrowia dawców krwi.
Art. 43.
1. Zezwolenie na wytwarzanie cofa się gdy wytwórca przestał spełniać wymagania,
o których mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1-3 oraz art. 42 ust. 1 pkt 1 i ust. 2.
2. Zezwolenie może być cofnięte w przypadku naruszenia przepisów art. 42 ust. 1
pkt 2-6.
3. Zezwolenie cofa w drodze decyzji Główny Inspektor Farmaceutyczny.
Art. 44.
W sprawach nieuregulowanych w ustawie, do zezwolenia na wytwarzanie stosuje się
odpowiednio przepisy ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności
gospodarczej.
Art. 45.
1. Wytwarzanie pasz leczniczych nie wymaga uzyskania zezwolenia, o którym mowa
w art. 38 ust. 1.
2. Pasze lecznicze mogą być sporządzane wyłącznie z weterynaryjnych produktów
leczniczych dopuszczonych do obrotu zgodnie z niniejszą ustawą.
3. Wytwarzanie pasz leczniczych odbywa się w mieszalniach pasz leczniczych pod
kontrolą lekarza weterynarii.
4. Zezwolenie na wytwarzanie pasz leczniczych wydaje wojewódzki lekarz
weterynarii.
5. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi w drodze rozporządzenia,
warunki jakie powinna spełniać mieszalnia pasz leczniczych, sposób
sprawowania nadzoru przez Inspekcję Weterynaryjną oraz sposób prowadzenia
dokumentacji wytwarzania i obrotu, a także sposób transportu.
Art. 46.
1. Inspektor farmaceutyczny do spraw wytwarzania niezależnie od kontroli, o
których mowa w ust. 3, nie rzadziej niż raz na trzy lata kontroluje czy
wytwórca spełnia obowiązki wynikające z ustawy; o terminie rozpoczęcia
kontroli informuje wytwórcę co najmniej na 30 dni przed planowanym terminem.
2. Z przeprowadzonej kontroli sporządza się raport, na podstawie którego
wydawana jest opinia o spełnianiu przez wytwórcę wymagania Dobrej Praktyki
Wytwarzania; raport dostarczany jest wytwórcy.
3. W przypadku powzięcia uzasadnionego podejrzenia o uchybieniach wytwórcy
powodujących zagrożenie dla jakości, bezpieczeństwa stosowania lub
skuteczności wytwarzanych przez niego produktów leczniczych, Główny Inspektor
Farmaceutyczny zarządza doraźną kontrolę wytwórni bez uprzedzenia.
4. Na podstawie ustaleń kontroli, o której mowa w ust. 1 i 3 w celu ochrony
ludzi oraz zwierząt przed produktami leczniczymi nieodpowiadającymi ustalonym
wymaganiom jakościowym, bezpieczeństwie stosowania, lub skuteczności, lub w
celu zapewnienia, że produkty lecznicze będą wytwarzane zgodnie z ustawą,
Główny Inspektor Farmaceutyczny w drodze decyzji może:
1) nałożyć na wytwórcę nakaz usunięcia stwierdzonych w raporcie uchybień w
wyznaczonym terminie, w tym pod rygorem cofnięcia zezwolenia,
2) wstrzymać wytwarzanie produktu leczniczego całkowicie lub do czasu
usunięcia stwierdzonych uchybień.
Art. 47.
1. Wytwórca, eksporter lub organ uprawniony w sprawach dopuszczenia do obrotu w
kraju importera może wystąpić z wnioskiem do Głównego Inspektora
Farmaceutycznego o wydanie zaświadczenia stwierdzającego, że wytwórca
produktu leczniczego posiada zezwolenie na wytwarzanie danego produktu
leczniczego.
2. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, powinno być zgodne z formularzami
przyjętymi przez Światową Organizację Zdrowia.
3. Do wniosku , o którym mowa w ust. 1, dołączyć należy:
1) charakterystykę produktu leczniczego - jeżeli wytwórca jest podmiotem
odpowiedzialnym,
2) wyjaśnienia dotyczące braku charakterystyki jeżeli wytwórca nie jest
podmiotem odpowiedzialnym.
Art. 48.
1. Osoba wykwalifikowana jest odpowiedzialna za stwierdzenie i poświadczenie,
że:
1) w przypadku produktów leczniczych wytworzonych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej każda seria produktu leczniczego została
wytworzona i skontrolowana zgodnie z przepisami prawa oraz z wymaganiami
określonymi w pozwoleniu na dopuszczenie do obrotu,
2) w przypadku produktu leczniczego pochodzącego z innych krajów dla każdej
serii produktu leczniczego wykonano na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej pełną analizę jakościową i ilościową przynajmniej w odniesieniu
do składników czynnych oraz wykonano badania, o których mowa w art. 10
ust. 2 pkt 2, niezbędne aby upewnić się, że jakość produktu leczniczego
jest zgodna z wymaganiami jakościowymi określonymi w dokumentacji
dopuszczenia do obrotu.
2. Serie produktów leczniczych, które przeszły kontrolę w państwie członkowskim
Unii Europejskiej są wyłączone z kontroli, o której mowa w ust. 1, jeżeli
znajdują się w sprzedaży w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej i
jeżeli zostało przedłożone świadectwo zwolnienia serii podpisane przez osobę
wykwalifikowaną.
3. W przypadku produktów leczniczych przywiezionych z innych krajów, z którymi
Unia Europejska dokonała odpowiednich uzgodnień zapewniających, że wytwórca
produktów leczniczych spełnia co najmniej takie wymagania Dobrej Praktyki
Wytwarzania jak obowiązujące w Unii Europejskiej oraz że kontrole, o których
mowa w ust. 1 pkt 2, zostały wykonane w kraju eksportującym, osoba
wykwalifikowana może odstąpić od przeprowadzenia tych kontroli.
4. We wszystkich przypadkach, a w szczególności gdy seria produktu leczniczego
zwalniana jest do obrotu, osoba wykwalifikowana musi zaświadczyć, że każda
wytworzona seria spełnia wymagania określone w ust. 1
5. Dokument, o którym mowa w ust. 4, musi być przechowywany przez okres dłuższy
o rok od terminu ważności produktu leczniczego, ale nie krótszy niż pięć lat
i udostępniany Inspekcji Farmaceutycznej na każde żądanie.
Art. 49.
Osoba wykwalifikowana zatrudniona w wytwórni może być na wniosek Głównego
Inspektora Farmaceutycznego zawieszona przez pracodawcę w czynnościach
określonych w art. 48 ust. 1, jeżeli wszczęto przeciw niej postępowanie w
związku z zaniedbaniem obowiązków.
Art. 50.
1. Podmiot odpowiedzialny lub wytwórca może zawrzeć umowę o wytwarzanie
produktów leczniczych z innym wytwórcą spełniającym wymagania określone w
ustawie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 i o zawarciu umowy zawiadamia Głównego
Inspektora Farmaceutycznego.
2. Umowa o wytwarzanie produktów leczniczych powinna być zawarta na piśmie pod
rygorem nieważności i określać obowiązki obu stron w zakresie zapewniania
jakości farmaceutycznej, a także wskazywać osobę wykwalifikowaną
odpowiedzialną za zwolnienie serii.
3. Umowa o wytwarzanie produktów leczniczych nie jest uznana przez Głównego
Inspektora Farmaceutycznego jeżeli podmiot, który na podstawie umowy
przyjmuje produkty lecznicze do wytwarzania nie spełnia wymagań Dobrej
Praktyki Wytwarzania.
4. Wytwórca przyjmujący zlecenie na wytwarzanie produktu leczniczego do
wytwarzania na podstawie umowy o wytwarzanie produktów leczniczych, nie może
zlecać wytwarzania tych produktów innym podwykonawcom, bez zgody
zamawiającego wyrażonej na piśmie.
Art. 51.
Uzyskanie zezwolenia na wytwarzanie nie zwalnia wytwórcy od odpowiedzialności
karnej lub cywilnej wynikającej ze stosowania produktu leczniczego lub produktu
leczniczego weterynaryjnego.
Rozdział 4
Reklama produktów leczniczych
Art. 52.
1. Reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu i
zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego mającą na celu zwiększenie
liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji
produktów leczniczych.
2. Działalność, o której mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
1) reklamę produktu leczniczego, kierowaną do publicznej wiadomości,
2) reklamę produktu leczniczego, kierowaną do osób uprawnionych do
wystawiania recept oraz osób prowadzących zaopatrzenie w te produkty,
3) odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept i osób prowadzących
zaopatrzenie w produkty lecznicze, przez przedstawicieli handlowych i
medycznych,
4) dostarczanie próbek produktów leczniczych,
5) sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania
recept i osób zaopatrujących w produkty lecznicze,
6) sponsorowanie zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do
wystawiania recept i osób zaopatrujących w produkty lecznicze, a zwłaszcza
pokrywanie kosztów podróży i pobytu.
3. Za reklamę produktów leczniczych nie uważa się:
1) informacji umieszczonych na opakowaniach oraz załączonych do opakowań
produktów leczniczych, zgodnych z pozwoleniem na dopuszczenie do obrotu,
2) korespondencji, której towarzyszą materiały informacyjne o charakterze
nie promocyjnym niezbędne do udzielenia odpowiedzi na pytania dotyczące
konkretnego produktu leczniczego, w tym zatwierdzonej charakterystyki
produktu leczniczego,
3) ogłoszeń o charakterze informacyjnym dotyczących w szczególności zmiany
opakowania, ostrzeżeń o działaniach niepożądanych, katalogów handlowych i
list cenowych pod warunkiem, że nie zawierają treści o charakterze
reklamowym,
4) informacji dotyczących zdrowia lub chorób ludzi i zwierząt, pod
warunkiem, że nie odnoszą się nawet pośrednio do produktów leczniczych.
Art. 53.
1. Reklama kierowana do osób uprawnionych do wystawiania recept będąca
przypomnieniem pełnej reklamy, może być ograniczona wyłącznie do nazwy
własnej i nazwy powszechnie stosowanej produktu leczniczego.
2. Jeśli w treści reklamy kierowanej do osób, o których mowa w ust. 1, znajduje
się informacja o objęciu produktu leczniczego refundacją, to musi w niej być
zamieszczona maksymalna kwota dopłaty ponoszonej przez pacjenta.
Art. 54.
1. Reklama polegająca na bezpłatnym dostarczaniu próbek produktu leczniczego
może być kierowana wyłącznie do osób uprawionych do wystawiania recept oraz
farmaceutów pod warunkiem, że:
1) osoba upoważniona do wystawiania recept lub farmaceuta wystąpiła w formie
pisemnej do przedstawiciela handlowego lub medycznego o dostarczenie
próbki produktu leczniczego,
2) osoba dostarczająca próbkę, kontroluje i prowadzi ewidencję dostarczanych
próbek,
3) każda dostarczana próbka, stanowi jedno najmniejsze opakowanie produktu
leczniczego dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4) każda dostarczana próbka jest opatrzona napisem "próbka bezpłatna - nie
do sprzedaży",
5) do każdej dostarczanej próbki, dołączona jest charakterystyka produktu
leczniczego,
6) ilość dostarczanych próbek tej samej sobie, tego samego produktu
leczniczego, nie przekracza pięciu opakowań w ciągu jednego roku.
2. Przepis ust. 1 z wyłączeniem pkt 6, stosuje się również do próbek
dostarczanych do zakładów opieki zdrowotnej, o których mowa w art. 2 ust. 1
pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U.
z 1991 r. Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 63, poz. 315, z 1994 r. Nr 121, poz.
591, z 1995 r. Nr 138, poz. 682, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, z 1997 r. Nr 104,
poz. 661, Nr 121, poz. 769 i Nr 158, poz. 1041, z 1998 r. Nr 106, poz. 668,
Nr 117, poz. 756 i Nr 162, poz. 1115, z 1999 r. Nr 28, poz. 255 i 256 i Nr
84, poz. 935 oraz z 2000 r. Nr 3, poz. 28, Nr 12, poz. 136, Nr 43, poz. 489,
Nr 84, poz. 948, Nr 114, poz. 1193 i Nr 120, poz. 1268 i z 2001 r. Nr 5, poz.
45 i Nr 88, poz. 961). Próbki te muszą być przyjmowane i ewidencjonowane
przez aptekę szpitalną, o której mowa w art. 87 ust. 1 pkt 2, aptekę
zakładową, o której mowa w art. 87 ust. 1 pkt 3 lub dział farmacji
szpitalnej, o której mowa w art. 87 ust. 4.
Art. 55.
1. Reklama produktu leczniczego nie może wprowadzać w błąd, powinna prezentować
produkt leczniczy obiektywnie oraz informować o racjonalnym stosowaniu.
2. Reklama nie może polegać na:
1) oferowaniu lub obiecywaniu jakichkolwiek korzyści w sposób pośredni lub
bezpośredni, w zamian za dostarczanie dowodów, że doszło do nabycia
produktu leczniczego,
2) prezentowaniu przez osoby pełniące funkcje publiczne, bądź osoby
posiadające wykształcenie medyczne lub sugerujące posiadanie takiego
wykształcenia,
3) odwoływaniu się do zaleceń naukowców, osób pełniących funkcje publiczne,
uprawnionych do wystawiania recept i wydawania produktów leczniczych lub
osób sugerujących, że mają takie uprawnienia.
3. Reklama produktu leczniczego nie może być prowadzona z udziałem dzieci lub
być kierowana do dzieci.
4. Reklama nie może zawierać wskazań terapeutycznych do stosowania w leczeniu:
1) gruźlicy,
2) chorób przenoszonych drogą płciową,
3) innych poważnych chorób zakaźnych,
4) nowotworów złośliwych i innych chorób nowotworowych,
5) chronicznej bezsenności,
6) cukrzycy i innych chorób metabolicznych.
5. Reklama kierowana do publicznej wiadomości nie może ponadto zawierać treści,
które:
1) sugerują, że:
a) możliwe jest uniknięcie porady lekarskiej lub zabiegu chirurgicznego,
zwłaszcza przez postawienie diagnozy lub zalecanie leczenia na drodze
korespondencyjnej,
b) nawet osoba zdrowa przyjmująca lek poprawi swój stan zdrowia,
c) nie przyjmowanie leku może pogorszyć stan zdrowia danej osoby,
zastrzeżenie nie dotyczy szczepień, o których mowa w art. 57 ust. 2,
d) produkt leczniczy jest środkiem spożywczym, kosmetycznym lub innym
artykułem konsumpcyjnym,
e) skuteczność lub bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego wynika z
jego naturalnego pochodzenia,
2) zapewniają, że przyjmowanie leku gwarantuje właściwy skutek, nie
towarzyszą mu żadne działania niepożądane lub, że skutek jest lepszy lub
taki sam, jak w przypadku innej metody leczenia albo leczenia innym
produktem leczniczym,
3) mają prowadzić do błędnej autodiagnozy przez przytaczanie szczegółowych
opisów przypadków i objawów choroby,
4) zawierają niewłaściwe, niepokojące lub mylące określenia przedstawionych
graficznie zmian chorobowych, obrażeń ludzkiego ciała lub działania
produktu leczniczego na ludzkie ciało lub jego części,
5) uzasadniają stosowanie produktu leczniczego faktem dopuszczenia go do
obrotu.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia może, w drodze rozporządzenia, objąć
zakazem, o którym mowa w ust. 4 pkt 3, inne wskazania terapeutyczne,
uwzględniając w szczególności zabezpieczenie zdrowia ludności oraz
skuteczność i bezpieczeństwo leczenia.
Art. 56.
Zabrania się reklamy produktów leczniczych:
1) niedopuszczonych do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2) zawierających informacje niezgodne z zatwierdzoną charakterystyką
produktu leczniczego.
Art. 57.
1. Zabrania się kierowania do publicznej wiadomości, reklamy dotyczącej
produktów leczniczych:
1) wydawanych z przepisu lekarza,
2) zawierających środki odurzające i substancje psychotropowe,
3) umieszczonych na wykazach leków refundowanych, zgodnie z odrębnymi
przepisami oraz dopuszczonych do wydawania bez recept o nazwie identycznej
z umieszczonymi na tych wykazach,
2. Przepis ust. 1 nie dotyczy szczepień ochronnych określonych w odrębnych
przepisach.
Art. 58.
1. Zabrania się kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz
właścicieli i pracowników aptek, reklamy produktu leczniczego polegającej na
wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i
różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań
promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności
wykraczają poza główny cel tego spotkania.
2. Zabrania się przyjmowania korzyści o których mowa w ust. 1.
3. Przepis ust. 1 i 2 nie dotyczy dawania lub przyjmowania przedmiotów o
znikomej wartości materialnej opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę.
Art. 59.
Minister właściwy do spraw zdrowia, a w odniesieniu do produktów leczniczych
weterynaryjnych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa określa,
w drodze rozporządzenia, warunki i formy reklamy produktów leczniczych
kierowanej do publicznej wiadomości, do osób uprawnionych do wystawiania recept
i do farmaceutów oraz ich dostarczanie, uwzględniając w szczególności:
1) niezbędne dane jakie reklama ma zawierać,
2) sposób przekazywania reklamy,
3) dokumentację będącą podstawą do wprowadzenia na polski obszar celny
próbek produktów leczniczych przeznaczonych do dostarczania w ramach
reklamy.
Art. 60.
1. Reklama produktu leczniczego może być prowadzona wyłącznie przez podmiot
odpowiedzialny lub na jego zlecenie.
2. Podmiot odpowiedzialny ustanawia w ramach swego przedsiębiorstwa osobę, do
obowiązków której należy między innymi informowanie o produktach leczniczych
wprowadzonych do obrotu przez podmiot odpowiedzialny.
3. Do obowiązków podmiotu odpowiedzialnego należy zapewnienie, aby:
1) reklama zgodna była z obowiązującymi przepisami,
2) przechowywane były wzory reklam,
3) decyzje podejmowane przez organ, o którym mowa w art. 62 ust. 2, były
wykonywane niezwłocznie.
4. Podmiot odpowiedzialny zatrudnia w charakterze przedstawicieli medycznych i
handlowych osoby, które mają wystarczającą wiedzę naukową pozwalającą na
przekazywanie możliwie pełnej i ścisłej informacji o reklamowanym produkcie
leczniczym.
Art. 61.
1. Podmiot odpowiedzialny zapewni, że jego przedstawiciele medyczni będą
zbierać i przekazywać mu wszelkie informacje o produktach leczniczych, a
zwłaszcza o ich działaniach niepożądanych zgłoszonych przez osoby wizytowane.
2. Podmiot odpowiedzialny zapewni system szkolenia swoich przedstawicieli
medycznych.
Art. 62.
1. Główny Inspektor Farmaceutyczny, a w odniesieniu do produktów
weterynaryjnych Główny Lekarz Weterynarii, sprawuje nadzór nad
przestrzeganiem przepisów ustawy w zakresie reklamy.
2. Organy, o których mowa w ust. 1, mogą w drodze decyzji nakazać:
1) zaprzestania ukazywania się reklamy produktu leczniczego, sprzecznej z
obowiązującymi przepisami,
2) publikację wydanej decyzji w miejscach, w których ukazała się reklama
sprzeczna z obowiązującymi przepisami wraz ze sprostowaniem błędnej
reklamy.
3. Decyzje, o których mowa w ust. 2, mają rygor natychmiastowej wykonalności.
Art. 63.
Podmiot odpowiedzialny obowiązany jest na żądanie organów Inspekcji
Farmaceutycznej udostępnić:
1) wzór każdej reklamy skierowanej do publicznej wiadomości, wraz z informacją
o sposobie i dacie jej rozpowszechnienia,
2) informację o każdej reklamie skierowanej do osób upoważnionych do
wystawiania recept oraz osób prowadzących zaopatrzenie w produkty lecznicze.
Art. 64.
Przepisy art. 62 i 63 nie naruszają ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o
zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U. Nr 47, poz. 211, z 1996 r. Nr 106,
poz. 496, z 1997 r. Nr 88, poz. 554, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 oraz z 2000 r.
Nr 29, poz. 356 i Nr 93, poz. 1027).
Rozdział 5
Obrót produktami leczniczymi
Art. 65.
1. Obrót produktami leczniczymi może być prowadzony tylko na zasadach
określonych w ustawie.
2. Nie stanowi obrotu przywóz z zagranicy, w celach reklamowych, próbek
produktu leczniczego przez podmiot odpowiedzialny.
3. Produkty lecznicze, o których mowa w ust. 4, mogą znajdować się w obrocie
pod warunkiem, że zostały poddane kontroli seryjnej wstępnej na koszt
podmiotu odpowiedzialnego.
4. Kontroli seryjnej wstępnej, z zastrzeżeniem ust. 6 i 7, podlegają:
1) produkty immunologiczne,
2) produkty krwiopochodne,
3) produkty przywiezione z zagranicy, w tym surowce do sporządzania leków
recepturowych oraz leków aptecznych.
5. Kontrolę seryjną wstępną produktów leczniczych, o których mowa w ust. 4,
wykonuje właściwy podmiot odpowiedzialny zgodnie z ust. 10.
6. Obowiązkowi kontroli seryjnej wstępnej nie podlegają produkty lecznicze,
określone w ust. 4 pkt 3 pod warunkiem, że spełniają wymagania, o których
mowa w art. 48 ust. 2 i 3.
7. Jednostki badawczo-rozwojowe oraz laboratoria kontroli jakości leków
upoważnione na podstawie ust. 10, mogą zwolnić z kontroli seryjnej wstępnej
daną serię produktu leczniczego, o którym mowa w ust. 4 pkt 3, jeżeli
przeprowadzone uprzednio badania innych serii produktów leczniczych
wykazywały ich należytą jakość i posiadają świadectwo kontroli wydane przez
osobę wykwalifikowaną zatrudnioną w wytwórni.
8. Kontrolę seryjną wstępną surowców do sporządzania leków recepturowych oraz
leków aptecznych przeprowadzają upoważnione laboratoria kontroli jakości.
9. Termin wykonywania kontroli seryjnej wstępnej dla produktów, o których mowa
w ust. 4 pkt 1 i 2, wynosi do 60 dni , a dla produktów, o których mowa w ust.
4 pkt 3, wynosi do 30 dni.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia a w odniesieniu do produktów leczniczych
weterynaryjnych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa
określa, w drodze rozporządzenia:
1) warunki i tryb przeprowadzania kontroli seryjnej wstępnej - uwzględniając
w szczególności liczbę próbek pobieranych do badań, wskazanie dokumentów
niezbędnych do zgłoszenia kontroli seryjnej, sposób przekazania prób do
badań,
2) jednostki badawczo-rozwojowe, a także laboratoria kontroli jakości leków,
w zakresie badań produktów leczniczych określonych w ust. 4 i 7 -
uwzględniając spełnienie przez podmioty wymagań Dobrej Praktyki
Wytwarzania, w zakresie kontroli laboratoryjnej,
3) wzór orzeczenia wydawanego przez jednostki, o których mowa w pkt 2.
Art. 66.
Produkty lecznicze mogą znajdować się w obrocie w ustalonym dla nich terminie
ważności.
Art. 67.
1. Zakazany jest obrót, a także stosowanie produktów leczniczych nie odpowia
dających ustalonym wymaganiom jakościowym oraz produktami leczniczymi w
odniesieniu do których upłynął termin ważności.
2. Produkty lecznicze i wyroby medyczne, o których mowa w ust. 1, podlegają
zniszczeniu, z zastrzeżeniem art. 122 ust. 1 pkt 2.
3. Koszt zniszczenia produktu leczniczego, który nie spełnia wymagań
jakościowych ponosi podmiot wskazany w decyzji wydanej na podstawie art. 122,
a w odniesieniu do produktów leczniczych dla których upłynął termin ważności
- podmiot u którego powstała przyczyna konieczności wycofania produktu
leczniczego z obrotu.
Art. 68.
1. Obrót detaliczny produktami leczniczymi prowadzony jest w aptekach
ogólnodostępnych, z zastrzeżeniem przepisów ust. 2 i art. 70 ust. 1 i art. 71
ust. 1.
2. Obrót detaliczny produktami leczniczymi weterynaryjnymi zakupionymi w
hurtowni farmaceutycznej produktów leczniczych weterynaryjnych może być
prowadzony przez lekarza weterynarii wyłącznie przy wykonywaniu przez niego
praktyki lekarsko-weterynaryjnej.
3. Zabrania się prowadzenia wysyłkowej sprzedaży produktów leczniczych.
4. Nie uznaje się za obrót detaliczny bezpośrednie zastosowanie u pacjenta
przez lekarza, lekarza stomatologa lub inną osobę wykonującą zawód medyczny
lub lekarza weterynarii, produktów leczniczych, oraz produktów leczniczych
wchodzących w skład zestawów przeciwstrząsowych, których potrzeba
zastosowania wynika z rodzaju udzielanego świadczenia zdrowotnego.
5. Nie wymaga zgody ministra właściwego do spraw zdrowia przywóz z zagranicy
produktu leczniczego na własne potrzeby lecznicze w liczbie nie
przekraczającej pięć najmniejszych opakowań.
6. Przepisu ust. 5 nie stosuje się do środków odurzających i substancji
psychotropowych, których przywóz z zagranicy określają przepisy ustawy z dnia
24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 75, poz. 468, z
1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 113 poz. 715 oraz z 2000 r. Nr 20, poz. 256 i
Nr 103, poz. 1097).
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz produktów leczniczych, które mogą być doraźnie dostarczane w
związku z udzielanym świadczeniem zdrowotnym, uwzględniając rodzaj
udzielanego świadczenia,
2) wykaz produktów leczniczych wchodzących w skład zestawów
przeciwwstrząsowych, które powinny być do dyspozycji lekarza, lekarza
stomatologii lub lekarza weterynarii.
Art. 69.
1. Lekarz weterynarii prowadzący obrót detaliczny produktami leczniczymi
weterynaryjnymi lub paszami leczniczymi jest zobowiązany do:
1) prowadzenia dokumentacji obrotu produktami leczniczymi weterynaryjnymi,
2) przeprowadzania przynajmniej raz w roku spisu kontrolnego stanu
magazynowego produktów leczniczych weterynaryjnych oraz ich dostaw i
wydania z odnotowaniem wszelkich zaistniałych niezgodności.
2. Jeżeli tkanki i produkty zwierząt przeznaczone są do spożycia przez ludzi to
właściciele tych zwierząt lub osoby odpowiedzialne za zwierzęta są obowiązani
do posiadania dokumentów weterynaryjnych produktów leczniczych posiadających
właściwości anaboliczne, przeciwbakteryjne, przeciwzapalne, hormonalne i
psychotropowe zawierających następujące informacje:
1) datę,
2) dokładne określenie weterynaryjnego produktu leczniczego z numerem serii
i datą ważności,
3) ilość,
4) nazwę i adres dostawcy weterynaryjnego produktu leczniczego,
5) oznakowanie leczonych zwierząt.
3. Lekarz weterynarii wydaje właścicielowi zwierząt lub osobie odpowiedzialnej
za zwierzęta, dokument potwierdzający nabycie produktów leczniczych
weterynaryjnych lub pasz leczniczych, zawierający dane, o którym mowa w ust.
2.
4. Dokumentację, o której mowa w ust. 1 i 3, właściciel zwierzęcia lub osoba
odpowiedzialna za zwierzęta przechowuje przez okres trzech lat.
5. Minister właściwy do spraw rolnictwa określa, w drodze rozporządzenia, wzór
dokumentacji, o której mowa w ust. 1 i 3, uwzględniając gatunki zwierząt oraz
informacje, o których mowa w ust. 3.
Art. 70.
1. Poza aptekami obrót detaliczny produktami leczniczymi, z uwzględnieniem art.
71 ust. 1 i 3 pkt 2 mogą prowadzić punkty apteczne.
2. Punkty, o których mowa w ust. 1, mogą być prowadzone przez techników
farmaceutycznych posiadających pięcioletni staż pracy w aptekach
ogólnodostępnych.
3. Punkty apteczne tworzone po dniu wejścia w życie ustawy mogą być usytuowane
jedynie na terenach wiejskich.
4. Prowadzenie punktów aptecznych wymaga uzyskania zezwolenia. Przepisy art. 99
ust. 2 i 3, art. 100 ust. 1-3, art. 101-104 oraz art. 107 stosuje się
odpowiednio.
Art. 71.
1. Poza aptekami i punktami aptecznymi, obrót detaliczny produktami leczniczymi
wydawanymi bez recepty lekarskiej, z uwzględnieniem ust. 3, mogą prowadzić:
1) sklepy zielarsko-medyczne,
2) sklepy specjalistyczne zaopatrzenia medycznego,
3) sklepy zoologiczne,
4) sklepy zielarsko-drogeryjne,
5) sklepy ogólnodostępne.
- zwane dalej "placówkami obrotu pozaaptecznego".
2. Sklepy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, mogą być prowadzone jedynie przez
farmaceutę, technika farmaceutycznego lub przedsiębiorców zatrudniających
wymienione osoby jako kierowników tych placówek.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia a w odniesieniu do produktów leczniczych
weterynaryjnych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa
określa, w drodze rozporządzenia:
1) kryteria klasyfikacji produktów leczniczych do wykazów, o których mowa w
pkt 2,
2) wykaz poszczególnych produktów leczniczych, które mogą być dopuszczone do
obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych,
3) kwalifikacje osób wydających produkty lecznicze w placówkach obrotu
pozaaptecznego, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4,
4) wymogi jakim powinien odpowiadać lokal i wyposażenie placówek obrotu
pozaaptecznego i punktu aptecznego, o którym mowa w art. 70
- uwzględniając bezpieczeństwo stosowania produktów leczniczych oraz wymagania
dotyczące przechowywania i dystrybucji produktów leczniczych w tych
placówkach.
Art. 72.
1. Obrót hurtowy produktami leczniczymi, w tym również przywożonymi z zagranicy
i wywożonymi za granicę, z zastrzeżeniem ust. 8 pkt 2, mogą prowadzić
wyłącznie hurtownie farmaceutyczne, składy celne i konsygnacyjne produktów
leczniczych.
2. Do składów celnych i konsygnacyjnych produktów leczniczych stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące hurtowni farmaceutycznej.
3. Obrotem hurtowym jest wszelkie działanie polegające na nabywaniu i zbywaniu
oraz przechowywanie i dostarczanie produktów leczniczych prowadzone z
wytwórcami oraz przedsiębiorcami zajmującymi się obrotem hurtowym, a także z
aptekami oraz innymi upoważnionymi podmiotami, z wyłączeniem bezpośredniego
zaopatrywania ludności.
4. Obrotem hurtowym w rozumieniu ust. 3 jest również przywóz z zagranicy i
wywóz za granicę produktów leczniczych.
5. Hurtownie farmaceutyczne mogą również prowadzić obrót hurtowy:
1) wyrobami medycznymi,
2) środkami specjalnego żywieniowego przeznaczenia,
3) środkami kosmetycznymi, w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 30 marca 2001
r. o kosmetykach (Dz.U. Nr 42, poz. 473) z wyłączeniem kosmetyków
przeznaczonych do perfumowania lub upiększania,
4) środkami higienicznymi,
5) przedmiotami do pielęgnacji niemowląt i chorych,
6) środkami spożywczymi zawierającymi w swoim składzie farmakopealne
naturalne składniki pochodzenia roślinnego,
7) środkami dezynfekcyjnymi stosowanymi w medycynie
- spełniającymi wymagania określone w odrębnych przepisach.
6. Hurtownie farmaceutyczne mogą prowadzić obrót hurtowy środkami zaopatrzenia
technicznego przydatnymi w pracy szpitali, aptek oraz placówek, o których
mowa w art. 70 i 71.
7. Hurtownie farmaceutyczne produktów leczniczych weterynaryjnych mogą
prowadzić obrót hurtowy także:
1) środkami żywienia zwierząt (paszami, dodatkami paszowymi, premiksami)
2) środkami higienicznymi,
3) środkami do dezynfekcji, dezynsekcji i deratyzacji
przeznaczonymi dla zwierząt lub do stosowania w pomieszczeniach dla
zwierząt, spełniającymi wymagania określone w odrębnych przepisach.
8. Nie stanowi obrotu hurtowego:
1) sprzedaż produktów leczniczych prowadzony przez ich wytwórcę,
2) przyjmowanie i wydawanie, w tym przywóz z zagranicy i wywóz za granicę
produktów leczniczych i wyrobów medycznych przeznaczonych na pomoc
humanitarną z wyłączeniem środków odurzających i substancji
psychotropowych oraz zawierających prekursory z grupy I-R, jeżeli odbiorca
wyrazi zgodę na ich przyjęcie - pod warunkiem, że produkty te będą
spełniać wymagania określone odrębnymi przepisami.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia,
wymagania jakie powinny spełniać produkty lecznicze będące przedmiotem pomocy
humanitarnej oraz szczegółowe procedury postępowania dotyczące przyjmowania i
wydawania produktów leczniczych przeznaczonych na pomoc humanitarną.
Art. 73.
W sprawach dotyczących obrotu produktami leczniczymi nieuregulowanych w ustawie,
stosuje się odpowiednio przepisy ustawy Prawo działalności gospodarczej.
Rozdział 6
Hurtownie farmaceutyczne
Art. 74.
1. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia hurtowni
farmaceutycznej wymaga uzyskania zezwolenia Głównego Inspektora
Farmaceutycznego.
2. Wydanie zezwolenia, odmowa wydania zezwolenia, zmiana oraz cofnięcie
zezwolenia dokonywane jest w drodze decyzji, wydawanej przez Głównego
Inspektora Farmaceutycznego, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4.
3. Wydanie zezwolenia, odmowa wydania zezwolenia, zmiana oraz cofnięcie
zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej produktów leczniczych
weterynaryjnych, dokonywane jest w drodze decyzji wydawanej przez Głównego
Lekarza Weterynarii.
4. O wydaniu decyzji w sprawach, o których mowa w ust. 3 Główny Lekarz
Weterynarii zawiadamia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
5. Prowadzenie obrotu hurtowego środkami odurzającymi, substancjami
psychotropowymi i prekursorami grupy I-R wymaga dodatkowego zezwolenia
określonego odrębnymi przepisami.
Art. 75.
1. Wniosek o udzielenie zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej,
zwany dalej "wnioskiem", powinien zawierać:
1) oznaczenie przedsiębiorcy ubiegającego się o zezwolenie,
2) siedzibę i adres przedsiębiorcy,
3) określenie rodzajów produktów leczniczych mających stanowić przedmiot
obrotu w przypadku ograniczenia asortymentu,
4) wskazanie miejsca i pomieszczeń przeznaczonych na prowadzenie hurtowni
farmaceutycznej,
5) wskazanie dodatkowych komór przeładunkowych, o których mowa w art. 76,
zlokalizowanych poza miejscem prowadzenia hurtowni farmaceutycznej, jeżeli
takie występują,
6) datę podjęcia zamierzonej działalności,
7) datę sporządzenia wniosku i podpis osoby składającej wniosek.
2. Do wniosku należy załączyć:
1) wyciąg z rejestru zgodnie z odrębnymi przepisami,
2) tytuł prawny do pomieszczeń hurtowni,
3) plan i opis techniczny pomieszczeń hurtowni, z uwzględnieniem ust. 1 pkt
5, sporządzony przez osobę uprawnioną zgodnie z odrębnymi przepisami,
4) uwierzytelnione odpisy dokumentów stwierdzających uprawnienia osoby
wykwalifikowanej odpowiedzialnej za prowadzenie hurtowni oraz jej
oświadczenie, że podejmie się tych obowiązków,
5) opis procedur postępowania umożliwiających skuteczne wstrzymywanie lub
wycofywanie produktu leczniczego z obrotu i aptek szpitalnych.
3. W przypadku, gdy przedsiębiorca zamierza prowadzić hurtownię w dwóch lub
więcej miejscach, na każde miejsce działalności należy złożyć odrębny
wniosek.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, przedsiębiorca składa do Głównego
Inspektora Farmaceutycznego, a w przypadku hurtowni farmaceutycznej produktów
leczniczych weterynaryjnych do Głównego Lekarza Weterynarii.
Art. 76.
1. Zezwolenie na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej zawierać powinno:
1) nazwę przedsiębiorcy i jego siedzibę,
2) nazwę hurtowni farmaceutycznej, jeżeli taka występuje,
3) numer zezwolenia,
4) miejsce prowadzenia hurtowni farmaceutycznej,
5) wskazanie dodatkowych komór przeładunkowych, jeżeli takie występują.
6) okres ważności zezwolenia, jeżeli jest ograniczony,
7) podstawowe warunki prowadzenia hurtowni farmaceutycznej oraz obowiązki
nałożone na przedsiębiorcę w związku z prowadzeniem hurtowni
farmaceutycznej,
8) określenie rodzajów produktów leczniczych do prowadzenia obrotu, którymi
upoważniona jest hurtownia, w przypadku ograniczenia asortymentu.
2. Zezwolenie na prowadzenie hurtowni wydaje się na czas nieokreślony, chyba że
wnioskodawca wystąpił o wydanie zezwolenia na czas określony.
3. Komora przeładunkowa stanowi element systemu transportowego hurtowni i może
być zlokalizowana poza miejscem prowadzenia hurtowni. Do produktów
leczniczych znajdujących się w komorach przeładunkowych należy dołączyć
dokumentację transportową , w tym określającą czas dostawy tych produktów do
komory.
4. Pomieszczenia komory przeładunkowej muszą odpowiadać warunkom technicznym
wymaganym dla pomieszczeń hurtowni farmaceutycznej, co stwierdza w drodze
postanowienia wojewódzki inspektor farmaceutyczny, na którego terenie
zlokalizowana jest komora przeładunkowa.
5. Komory przeładunkowe znajdujące się poza miejscem prowadzenia hurtowni mogą
służyć przedsiębiorcy posiadającemu zezwolenie na prowadzenie hurtowni
farmaceutycznej, do czasowego składowania, nie dłużej niż 36 godzin,
produktów leczniczych wyłącznie w zamkniętych opakowaniach transportowych lub
w zbiorczych opakowaniach wytwórcy w warunkach określonych dla danych
produktów leczniczych.
6. Uruchomienie komory przeładunkowej może nastąpić, jeżeli w terminie 14 dni
od daty zgłoszenia przez przedsiębiorcę, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, Główny
Inspektor Farmaceutyczny nie wniesie sprzeciwu. Do zgłoszenia należy dołączyć
postanowienie, o którym mowa w ust. 4.
Art. 77.
1. Przedsiębiorca podejmujący działalność polegającą na prowadzeniu hurtowni
farmaceutycznej powinien:
1) dysponować obiektami umożliwiającymi prawidłowe prowadzenie obrotu
hurtowego,
2) zatrudniać osobę wykwalifikowaną - kierownika hurtowni - odpowiedzialną
za prowadzenie hurtowni odpowiadającą wymogom określonym w art. 84,
3) wypełniać obowiązki określone w art. 78.
2. Przepis ust. 1 pkt 2 nie stosuje się, jeżeli podejmującym działalność jest
magister farmacji spełniający wymagania, o których mowa w art. 84, osobiście
pełniący funkcję kierownika.
Art. 78.
1. Do obowiązków przedsiębiorcy prowadzącego działalność polegającą na
prowadzeniu hurtowni farmaceutycznej należy:
1) zakup produktów leczniczych i wyrobów medycznych wyłącznie od
przedsiębiorcy zajmującego się wytwarzaniem lub prowadzącego obrót
hurtowy,
2) posiadanie jedynie produktów leczniczych uzyskiwanych od podmiotów
uprawnionych do ich dostarczania,
3) dostarczanie produktów leczniczych wyłącznie podmiotom uprawnionym,
4) przestrzeganie Dobrej Praktyki Dystrybucyjnej,
5) zapewnienie stałych dostaw odpowiedniego asortymentu.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wykaz
podmiotów uprawnionych do zakupu produktów leczniczych w hurtowniach
farmaceutycznych uwzględniając w szczególności zakres prowadzonej
działalności przez poszczególne podmioty.
Art. 79.
Minister właściwy do spraw zdrowia, a w odniesieniu do hurtowni farmaceutycznej
prowadzącej produkty lecznicze weterynaryjne w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw rolnictwa określa, w drodze rozporządzenia, procedury Dobrej
Praktyki Dystrybucyjnej, uwzględniając w szczególności:
1) zasady przechowywania produktów leczniczych zgodnie z warunkami
określonymi w pozwoleniu na dopuszczenie do obrotu,
2) utrzymanie właściwego stanu technicznego i sanitarnego lokalu,
3) zasady i tryb przyjmowania i wydawania produktów leczniczych,
4) warunki transportu i załadunku,
5) procedury prawidłowego prowadzenia hurtowni, w tym czynności należące do
pracownika przyjmującego i wydającego towar, oraz zasady i tryb
sporządzania protokołu przyjęcia,
6) sposób powierzania zastępstwa osoby wykwalifikowanej odpowiedzialnej za
prowadzenie hurtowni w zakresie zadań, o których mowa w art. 85.
Art. 80.
1. Główny Inspektor Farmaceutyczny odmawia udzielenia zezwolenia na prowadzenie
hurtowni farmaceutycznej:
1) gdy wnioskodawca nie spełnia warunków prowadzenia hurtowni określonych w
art. 77-79,
2) gdy wnioskodawcy w okresie trzech lat przed złożeniem wniosku cofnięto
zezwolenie na prowadzenie apteki lub hurtowni farmaceutycznej,
3) gdy wnioskodawca prowadzi lub wystąpił z wnioskiem o wydanie zezwolenia
na prowadzenie apteki.
2. W przypadku hurtowni produktów leczniczych weterynaryjnych decyzje, o
których mowa w ust. 1, wydaje Główny Lekarz Weterynarii.
Art. 81.
1. Główny Inspektor Farmaceutyczny cofa zezwolenie na prowadzenie hurtowni
farmaceutycznej, o ile zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 32 ust. 1
ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej lub
przedsiębiorca prowadzi obrót produktami leczniczymi nie dopuszczonymi do
obrotu.
2. Główny Inspektor Farmaceutyczny, może cofnąć zezwolenie, w szczególności
jeżeli:
1) pomimo uprzedzenia, przedsiębiorca uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie
czynności urzędowych przez Inspekcję Farmaceutyczną,
2) przedsiębiorca przechowuje produkty lecznicze niezgodnie z warunkami
dopuszczenia do obrotu,
3) przedsiębiorca nie uruchomił hurtowni w ciągu 4 miesięcy od dnia
uzyskania zezwolenia lub nie prowadzi działalności objętej zezwoleniem
przez okres co najmniej sześciu miesięcy.
3. Zezwolenie na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej wygasa:
1) w przypadku śmierci osoby, na rzecz której zostało wydane zezwolenie,
2) wykreślenia spółki z rejestru prowadzonego zgodnie z odrębnymi
przepisami.
4. Cofnięcie lub stwierdzenie wygaśnięcia następuje w drodze decyzji organu,
który wydał zezwolenie na prowadzenie hurtowni.
Art. 82.
O cofnięciu lub wygaśnięciu zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej
Główny Inspektor Farmaceutyczny zawiadamia:
1) właściwe organy celne,
2) właściwe organy państw członkowskich Unii Europejskiej .
Art. 83.
1. Główny Inspektor Farmaceutyczny prowadzi Rejestr Zezwoleń na Prowadzenie
Hurtowni Farmaceutycznej.
2. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać dane, wymienione w art.
76 ust. 1 pkt 1-6 i 8.
3. Wydanie zezwolenia, jego zmiana, cofnięcie lub wygaśnięcie wymaga
wprowadzenia stosownych zmian w rejestrze, o którym mowa w ust. 1.
Art. 84.
1. Osobą wykwalifikowaną, o której mowa w art. 77 ust. 1 pkt 2, może być
farmaceuta mający dwuletni staż pracy w hurtowni farmaceutycznej lub w
aptece, z zastrzeżeniem ust. 2-4.
2. Osobą wykwalifikowaną w hurtowni produktów leczniczych weterynaryjnych może
być także lekarz weterynarii posiadający prawo wykonywania zawodu i dwuletni
staż pracy w zawodzie lekarza weterynarii, pod warunkiem, że jest to jego
jedyne miejsce zatrudnienia w zawodzie lekarza weterynarii oraz nie jest
właścicielem lub współwłaścicielem zakładu leczniczego dla zwierząt i nie
prowadzi praktyki lekarsko-weterynaryjnej.
3. Osobą wykwalifikowaną odpowiedzialną za prowadzenie hurtowni
farmaceutycznej, prowadzącej obrót wyłącznie gazami medycznymi może być także
osoba posiadająca świadectwo maturalne oraz odpowiednie przeszkolenie
w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.
4. Nie można równocześnie być osobą wykwalifikowaną odpowiedzialną za
prowadzenie hurtowni farmaceutycznej i pełnić funkcji kierownika apteki.
5. Osobą wykwalifikowaną odpowiedzialną za prowadzenie hurtowni farmaceutycznej
można być tylko w jednej hurtowni farmaceutycznej.
Art. 85.
Do obowiązków osoby wykwalifikowanej odpowiedzialnej za prowadzenie hurtowni
farmaceutycznej należy przestrzeganie Dobrej Praktyki Dystrybucyjnej a zwłaszcza
wydawanie uprawnionym podmiotom produktów leczniczych, a ponadto:
1) przekazywanie organom Inspekcji Farmaceutycznej informacji o podejrzeniu
lub stwierdzeniu, że dany produkt leczniczy nie odpowiada ustalonym dla
niego wymaganiom jakościowym,
2) wstrzymywanie i wycofywanie z obrotu i stosowania produktów leczniczych,
po uzyskaniu decyzji właściwego organu,
3) przekazywanie Prezesowi Urzędu informacji o niepożądanym działaniu
produktu leczniczego,
4) właściwy przebieg szkoleń dla personelu w zakresie powierzonych im
obowiązków.
Rozdział 7
Apteki
Art. 86.
1. Apteka jest placówką ochrony zdrowia publicznego, w której osoby uprawnione
świadczą w szczególności usługi farmaceutyczne, o których mowa w ust. 2.
2. Nazwa apteka zastrzeżona jest wyłącznie dla miejsca świadczenia usług
farmaceutycznych obejmujących:
1) wydawanie produktów leczniczych i wyrobów medycznych, określonych w
odrębnych przepisach,
2) sporządzanie leków recepturowych, w terminie nie dłuższym niż 48 godzin
od złożenie recepty przez pacjenta, a w przypadku recepty na lek
recepturowy zawierający środki odurzające lub oznaczonej "wydać
natychmiast", w ciągu 4 godzin,
3) sporządzenie leków aptecznych,
4) udzielanie informacji o produktach leczniczych i wyrobach medycznych.
3. W odniesieniu do aptek szpitalnych usługą farmaceutyczną jest również:
1) sporządzanie leków do żywienia pozajelitowego,
2) sporządzanie leków do żywienia dojelitowego,
3) przygotowywanie leków w dawkach dziennych, w tym leków cytostatycznych,
4) wytwarzanie płynów infuzyjnych,
5) organizowanie zaopatrzenia szpitala w produkty lecznicze i wyroby
medyczne,
6) przygotowywanie roztworów do hemodializy i dializy dootrzewnowej,
7) udział w monitorowaniu działań niepożądanych leków,
8) udział w badaniach klinicznych prowadzonych na terenie szpitala,
9) udział w racjonalizacji farmakoterapii,
10) współuczestniczenie w prowadzeniu gospodarki produktami leczniczymi i
wyrobami medycznymi w szpitalu.
4. W aptekach szpitalnych poza udzielaniem usług farmaceutycznych:
1) prowadzona jest ewidencja próbek do badań klinicznych oraz uzyskiwanych
darów produktów leczniczych i wyrobów medycznych,
2) ustalane są procedury wydawania produktów leczniczych lub wyrobów
medycznych przez aptekę szpitalną na oddziały oraz dla pacjenta.
5. W aptekach ogólnodostępnych mogą być wydawane na podstawie recepty produkty
lecznicze lub sporządzane leki recepturowe przeznaczone dla zwierząt, z
których lub od których nie pozyskuje się środków spożywczych.
6. Dopuszcza się wydanie z apteki na receptę lekarza weterynarii produktu
leczniczego lub leku recepturowego przeznaczonego do zastosowania u zwierząt,
z których lub od których pozyskuje się środki spożywcze w sytuacji ratowania
życia lub zdrowia zwierzęcia, a zwłaszcza uniknięcia cierpienia zwierzęcia.
7. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, sposób postępowania przy
zastosowaniu produktów leczniczych w sytuacji, o której mowa w ust. 6, sposób
oznaczania recept na podstawie których mogą być te produkty lecznicze
wydawane, uwzględniając konieczność zapewnienia, że żywność otrzymana od
leczonych zwierząt nie zawiera pozostałości szkodliwych dla konsumenta.
8. W aptekach ogólnodostępnych na wydzielonych stoiskach, można sprzedawać
produkty określone w art. 72 ust. 5 posiadające wymagane prawem atesty lub
zezwolenia pod warunkiem, że ich przechowywanie i sprzedaż nie będą
przeszkadzać podstawowej działalności apteki.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia,
inne rodzaje działalności niż określone w ust. 2-4 i 8 związane z ochroną
zdrowia dopuszczalne do prowadzenia w aptece.
Art. 87.
1. Apteki dzielą się na:
1) ogólnodostępne,
2) szpitalne, zaopatrujące oddziały szpitalne lub inne nie wymienione z
nazwy zakłady przeznaczone dla osób, których stan zdrowia wymaga
udzielania całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych
wykonywanych w tym zakładzie lub jednostce organizacyjnej wchodzącej w
skład zakładu,
3) zakładowe, zaopatrujące w zakładach opieki zdrowotnej, utworzonych przez
Ministra Obrony Narodowej i Ministra Sprawiedliwości, gabinety, pracownie,
izby chorych i oddziały terapeutyczne, a także inne nie wymienione z nazwy
zakłady przeznaczone dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielenia
całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych wykonywanych w tym
zakładzie lub jednostce organizacyjnej wchodzącej w skład zakładu.
2. Apteki ogólnodostępne przeznaczone są do:
1) zaopatrywania ludności w produkty lecznicze, leki apteczne, leki
recepturowe, wyroby medyczne i inne artykuły, o których mowa w art. 86
ust. 8,
2) wykonywania czynności określonych w art. 86 ust. 1 i 2.
3. Wojewódzki inspektor farmaceutyczny może zwolnić jednostki, o których mowa w
ust. 1 pkt 2 z obowiązku prowadzenia apteki szpitalnej, uwzględniając:
1) rodzaj udzielanych świadczeń,
2) liczbę łóżek oraz ich wykorzystanie.
4. Funkcję apteki szpitalnej w jednostkach, o których mowa w ust. 3, spełnia
Dział Farmacji Szpitalnej, do którego należy wykonywanie zadań określonych w
art. 86 ust. 2 pkt 1 i 4, ust. 3 pkt 5, 7, 9 i 10 oraz ust. 4.
Art. 88.
1. W aptece ogólnodostępnej musi być ustanowiony aptekarz w rozumieniu ustawy z
dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (Dz.U. Nr 41, poz. 179 i Nr
105, poz. 452, z 1997 r. Nr 43, poz. 272 i Nr 121, poz. 770 oraz z 1998 r. Nr
106, poz. 668 z 2000 r. Nr 120, poz. 1268) odpowiedzialny za prowadzenie
apteki, zwany dalej "kierownikiem apteki"; można być kierownikiem apteki
tylko w jednej aptece.
2. Kierownikiem apteki może być aptekarz, który nie przekroczył 65 roku życia,
posiadający prawo samodzielnego wykonywania zawodu aptekarza, specjalizację
uprawniającą do prowadzenia apteki i co najmniej trzyletni staż pracy w
aptece.
3. Za zgodą wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego wydaną na wniosek
zainteresowanego po zasięgnięciu opinii okręgowej izby aptekarskiej
prowadzącemu aptekę, który ukończył 65 lat, okres o którym mowa w ust. 2 może
być przedłużony do 70 roku życia.
4. Kierownik apteki wyznacza, na czas swojej nieobecności spowodowanej chorobą
lub urlopem, aptekarza do jego zastępowania, w trybie określonym w art. 95
ust. 4 pkt 5.
5. Do zadań kierownika apteki należy:
1) organizację pracy w aptece, przyjmowanie, wydawanie, przechowywanie,
oznakowanie i tożsamość produktów leczniczych i wyrobów medycznych,
prawidłowe sporządzanie leków recepturowych i leków aptecznych oraz
udzielanie informacji o lekach,
2) nadzór nad praktykami studenckimi oraz praktykami techników
farmaceutycznych,
3) przekazywanie Prezesowi Urzędu informacji o niepożądanym działaniu
produktu leczniczego lub wyrobu medycznego,
4) przekazywanie organom Inspekcji Farmaceutycznej informacji o podejrzeniu
lub stwierdzeniu, że dany produkt leczniczy nie odpowiada ustalonym dla
niego wymaganiom jakościowym,
5) zakup produktów leczniczych i wyrobów medycznych wyłącznie od podmiotów
posiadających zezwolenie na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej oraz ich
wydawanie zgodnie z art. 96,
6) prowadzenie ewidencji zatrudnionych w aptece osób wymienionych w art. 90,
7) przekazywanie okręgowym izbom aptekarskim danych niezbędnych do
prowadzenia rejestru aptekarzy przewidzianego ustawą o izbach
aptekarskich.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wzór
prowadzenia ewidencji osób, o których mowa w ust. 5, uwzględniając dane takie
jak:
1) imiona i nazwiska magistra farmacji lub technika farmaceutycznego,
2) data i miejsce urodzenia magistra farmacji lub technika farmaceutycznego,
3) numer i data dyplomu (świadectwa) ukończenia uczelni (szkoły) przez
magistra farmacji lub technika farmaceutycznego oraz nazwa uczelni lub
szkoły wydającej dyplom (świadectwo),
4) numer i data wydania zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu magistra
farmacji,
5) numer i data wydania zaświadczenia o odbyciu rocznej praktyki przez
magistra farmacji,
6) numer i data wydania zaświadczenia stwierdzającego posiadanie przez
magistra farmacji stopnia specjalizacji,
7) data i podpis kierownika apteki.
Art. 89.
1. Farmaceuta może uzyskać tytuł specjalisty, potwierdzający posiadanie
określonych kwalifikacji zawodowych, po odbyciu przeszkolenia ustalonego
programem specjalizacji i zdaniu egzaminu.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Aptekarskiej oraz Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego określa, w drodze
rozporządzenia, wykaz specjalizacji farmaceutycznych, w tym wymaganych do
prowadzenia apteki, określając w szczególności, ramowe programy
specjalizacji, sposób i tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego i zdawania
egzaminu oraz jednostki prowadzące szkolenie i przeprowadzające egzamin, a
także wysokość opłat za szkolenie i egzamin.
Art. 90.
Przy wykonywaniu w aptece czynności fachowych mogą być zatrudnieni wyłącznie
farmaceuci i technicy farmaceutyczni w granicach ich uprawnień zawodowych.
Art. 91.
1. Technik farmaceutyczny posiadający dwuletnią praktykę w aptece w pełnym
wymiarze czasu pracy, może wykonywać w aptece czynności fachowe polegające na
sporządzaniu, wytwarzaniu, wydawaniu produktów leczniczych i wyrobów
medycznych za wyjątkiem produktów leczniczych mających w swoim składzie:
1) substancje bardzo silnie działające określone w Urzędowym Wykazie
Produktów Leczniczych dopuszczonych do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej,
2) substancje odurzające,
3) substancje psychotropowe grupy I-P oraz II-P
- określone w odrębnych przepisach.
2. Technik farmaceutyczny, o którym mowa w ust. 1, może również wykonywać
czynności pomocnicze przy sporządzaniu i przygotowywaniu preparatów leczni
czych, o których mowa w art. 86 ust. 3 pkt 1-4 oraz pkt 6.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia, program
praktyki w aptece oraz sposób i tryb jej odbywania przez technika
farmaceutycznego, uwzględniając w szczególności zakres wiedzy niezbędnej do
wykonywania czynności określonych w ust. 1 i 2, obowiązki opiekuna praktyki,
zakres czynności, które mogą być wykonywane samodzielnie przez praktykanta,
formę i sposób prowadzenia dziennika praktyki aptecznej.
Art. 92.
W godzinach czynności apteki powinien być w niej obecny aptekarz.
Art. 93.
1. W aptece szpitalnej oraz zakładowej ustanawia się kierownika apteki.
2. Do kierownika apteki szpitalnej lub zakładowej stosuje się odpowiednio
przepisy art. 88 ust. 2-5.
Art. 94.
1. Rozkład godzin pracy aptek ogólnodostępnych powinien być dostosowany do
potrzeb ludności i zapewniać dostępność świadczeń również w porze nocnej, w
niedzielę, święta i inne dni wolne od pracy.
2. Rozkład godzin pracy aptek ogólnodostępnych na danym terenie ustala zarząd
powiatu po zasięgnięciu opinii zarządu gmin z terenu powiatu i samorządu
aptekarskiego.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Aptekarskiej określa, w drodze rozporządzenia:
1) maksymalną wysokość dopłat, które są pobierane przez aptekę za ekspedycję
w porze nocnej uwzględniając potrzebę wydania leku,
2) grupę produktów leczniczych za wydawanie, których w porze nocnej, nie
pobiera się opłaty, biorąc pod uwagę konieczność udzielenia pomocy
ratującej życie lub zdrowie.
Art. 95.
1. Apteki ogólnodostępne są obowiązane do posiadania produktów leczniczych i
wyrobów medycznych w ilości i asortymencie niezbędnym do zaspokojenia potrzeb
zdrowotnych miejscowej ludności ze szczególnym uwzględnieniem leków
refundowanych, na które ustalono limit ceny na podstawie odrębnych przepisów,
z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Wojewódzki inspektor farmaceutyczny na wniosek kierownika apteki może
zwolnić aptekę z prowadzenia środków odurzających grupy I-N i substancji
psychotropowych grupy II-P.
3. Jeżeli w aptece ogólnodostępnej brak poszukiwanego produktu leczniczego, w
tym również leku recepturowego aptekarz powinien zapewnić jego nabycie w tej
aptece w terminie uzgodnionym z pacjentem.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia,
podstawowe warunki prowadzenia apteki uwzględniając w szczególności:
1) warunki przechowywania produktów leczniczych i wyrobów medycznych,
2) warunki sporządzania leków recepturowych i aptecznych, w tym w warunkach
aseptycznych,
3) warunki sporządzania produktów homeopatycznych,
4) prowadzenie dokumentacji w szczególności zakupywanych, sprzedawanych,
sporządzanych, wstrzymywanych i wycofywanych z obrotu produktów
leczniczych lub wyrobów medycznych,
5) szczegółowe zasady powierzania zastępstwa kierownika apteki na czas
określony i powiadamiania wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego i
okręgowej izby aptekarskiej,
6) sposób i tryb przeprowadzania kontroli przyjmowania do apteki produktów
leczniczych i wyrobów medycznych,
7) tryb zwalniania z prowadzania środków odurzających grupy I-N i substancji
psychotropowych grupy II- P,
8) warunki i tryb przekazywania przez kierownika apteki określonych
informacji o obrocie i stanie posiadania określonych produktów leczniczych
i wyrobów medycznych.
Art. 96.
1. Produkty lecznicze i wyroby medyczne wydawane są z apteki ogólnodostępnej
przez farmaceutę lub technika farmaceutycznego w ramach jego uprawnień
zawodowych:
1) na podstawie recepty,
2) bez recepty,
3) na podstawie zapotrzebowania uprawnionych jednostek organizacyjnych lub
osób fizycznych uprawnionych na podstawie odrębnych przepisów.
2. W przypadku nagłego zagrożenia zdrowia lub życia, aptekarz może wydać bez
recepty lekarskiej produkt leczniczy zastrzeżony do wydawania na receptę w
najmniejszym terapeutycznym opakowaniu z wyłączeniem środków odurzających,
substancji psychotropowych i prekursorów grupy I-R.
3. Fakt wydania produktu leczniczego, o którym mowa w ust. 2, aptekarz
odnotowuje na sporządzanej recepcie farmaceutycznej; recepta farmaceutyczna
powinna zawierać nazwę wydanego produktu leczniczego, dawkę, przyczynę
wydania produktu leczniczego, tożsamość i adres osoby, dla której produkt
leczniczy został wydany, datę wydania, podpis i pieczątkę aptekarza. Recepta
farmaceutyczna zastępuje receptę za 100% odpłatnością i podlega
ewidencjonowaniu.
4. Farmaceuta i technik farmaceutyczny mogą odmówić wydania produktu
leczniczego, jeżeli jego wydanie może zagrażać życiu lub zdrowiu pacjenta.
5. Produkty lecznicze i wyroby medyczne wydane z apteki nie podlegają zwrotowi,
z zastrzeżeniem ust. 6.
6. Przepis ust. 5 nie dotyczy produktu leczniczego lub wyrobu medycznego
zwracanego aptece, z powodu wady jakościowej lub niewłaściwego ich wydania.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia, a w odniesieniu do aptek szpitalnych i
zakładowych podległych Ministrowi Obrony Narodowej i Ministrowi
Sprawiedliwości odpowiednio Minister Obrony Narodowej i Minister
Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, wydawanie z apteki
produktów leczniczych i wyrobów medycznych, uwzględniając w szczególności:
1) obowiązki osób realizujących receptę lub zapotrzebowanie, sporządzających
lek recepturowy lub apteczny,
2) przypadki, kiedy można odmówić wydania produktu leczniczego lub wyrobu
medycznego,
3) dane jakie powinno zawierać zapotrzebowanie na zakup produktów
leczniczych lub wyrobów medycznych,
4) sposób i tryb ewidencjonowania, o których mowa w ust. 3.
Art. 97.
1. Apteka ogólnodostępna może stanowić odrębny budynek lub może być usytuowana
w obiekcie o innym przeznaczeniu pod warunkiem wydzielenia od innych lokali
obiektu i innej działalności,
2. Lokal apteki ogólnodostępnej obejmuje powierzchnię podstawową i powierzchnię
pomocniczą. Izba ekspedycyjna wchodząca w skład powierzchni podstawowej musi
stwarzać warunki zapewniające dostęp osób niepełnosprawnych.
3. Powierzchnia podstawowa apteki ogólnodostępnej, nie może być mniejsza niż
100 m2. Dopuszcza się, aby w aptekach ogólnodostępnych zlokalizowanych w
miejscowościach liczących do 1500 mieszkańców oraz na terenach wiejskich
powierzchnia podstawowa była nie mniejsza niż 60 m2.
4. W przypadku sporządzania produktu homeopatrycznego powierzchnia podstawowa
apteki w zależności od asortymentu tych produktów musi być odpowiednio
zwiększona.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Aptekarskiej określi, w drodze rozporządzenia, wykaz pomieszczeń wchodzących
w skład powierzchni podstawowej i pomocniczej apteki uwzględniając w
szczególności wielkość poszczególnych pomieszczeń mając na względzie
zapewnienie realizacji zadań apteki.
Art. 98.
1. Lokal apteki szpitalnej - jego wielkość, rodzaj, liczba pomieszczeń, z
uwzględnieniem ust. 5 i 6, powinna wynikać z rodzaju wykonywanych przez
aptekę czynności, przy uwzględnieniu profilu leczniczego, a także ilości
wykonywanych świadczeń zdrowotnych w placówce, w której została utworzona.
2. Powierzchnia podstawowa lokalu apteki szpitalnej nie może być mniejsza niż
80 m2.
3. W przypadku sporządzania leków recepturowych, przygotowywania leków do
żywienia pozajelitowego, dojelitowego, indywidualnych dawek terapeutycznych
oraz dawek leków cytostatycznych powierzchnię podstawową, należy zwiększyć w
zależności od rodzaju udzielanych świadczeń.
4. W przypadku prowadzenia pracowni płynów infuzyjnych powierzchnię podstawową,
należy zwiększyć o powierzchnię na utworzenie pracowni płynów infuzyjnych
oraz laboratorium kontroli jakości z możliwością przeprowadzania badań fizyko
chemicznych, mikrobiologicznych i biologicznych. Za zgodą wojewódzkiego
inspektora farmaceutycznego badania biologiczne mogą być wykonywane w innej
jednostce.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe wymogi, jakim powinien odpowiadać lokal apteki, w szczególności
określając jego organizację i wyposażenie.
6. Minister Obrony Narodowej i Minister Sprawiedliwości w porozumieniu, z
ministrem właściwym do spraw zdrowia, określą w drodze rozporządzeń,
szczegółowe wymagania jakim powinien odpowiadać lokal apteki zakładowej, o
którym mowa w art. 87 ust. 1 pkt 3, w szczególności określając jego
organizację i wyposażenie.
Art. 99.
1. Apteka ogólnodostępna może być prowadzona tylko na podstawie uzyskanego
zezwolenia na prowadzenie apteki.
2. Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana, cofnięcie lub stwierdzenie
wygaśnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki należy do wojewódzkiego
inspektora farmaceutycznego.
3. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, nie wydaje się, jeżeli podmiot
ubiegający się o zezwolenie prowadzi lub wystąpił z wnioskiem o wydanie
zezwolenia na prowadzenie obrotu hurtowego produktami leczniczymi.
4. Prawo do uzyskania zezwolenia na prowadzenie apteki posiada wyłącznie
farmaceuta, który jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada
1999 r. - Prawo działalności gospodarczej oraz
1) posiada obywatelstwo polskie lub jednego z państw członkowskich Unii
Europejskiej,
2) zatrudnia osobę odpowiedzialną za prowadzenie apteki, o której mowa w
art. 88 ust. 2, dającą rękojmię należytego prowadzenia apteki, co
potwierdzone jest przez właściwą okręgową izbę aptekarską,
3) przedstawi oświadczenie o niewykonywaniu zawodu lekarza - dotyczy lekarza
i lekarza stomatologa.
5. Farmaceuta może uzyskać wyłącznie jedno zezwolenie na prowadzenie apteki
ogólnodostępnej.
6. Przepis ust. 4 pkt 2 nie dotyczy farmaceuty, który jest aptekarzem
posiadającym uprawnienia, o których mowa w art. 88 ust. 2, potwierdzone przez
właściwą okręgową izbę aptekarską.
Art. 100.
1. Farmaceuta występujący o zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej
składa wniosek zawierający:
1) imię, nazwisko oraz adres farmaceuty,
2) nr PESEL i NIP osoby o której mowa w pkt 1,
3) wskazanie adresu apteki,
4) nazwę apteki, o ile taka występuje,
5) datę podjęcia działalności,
6) datę sporządzenia wniosku i podpis osoby składającej wniosek.
2. Do wniosku należy dołączyć:
1) tytuł prawny do pomieszczeń apteki ogólnodostępnej,
2) wyciąg z rejestru zgodnie z odrębnymi przepisami,
3) plan i opis techniczny pomieszczeń przeznaczonych na aptekę sporządzony
przez osobę uprawnioną,
4) opinię Inspekcji Sanitarnej o lokalu zgodnie z odrębnymi przepisami,
5) imię i nazwisko aptekarza odpowiedzialnego za prowadzenie apteki oraz
dokumenty potwierdzające spełnienie wymogów określonych w art. 88 ust. 2.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, farmaceuta ubiegający się o zezwolenie
składa do wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia, dane
wymagane w opisie technicznym lokalu, uwzględniające w szczególności
usytuowanie lokalu, jego dostępność, warunki dostaw towaru, dane dotyczące
powierzchni podstawowej i pomocniczej.
Art. 101.
Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny odmawia udzielenia zezwolenia na prowadzenie
apteki ogólnodostępnej, gdy:
1) wnioskodawca nie spełnia warunków określonych w art. 88, art. 97, art. 99
ust. 4 oraz art. 100 ust. 2 i ust. 4,
2) wnioskodawcy w okresie trzech lat przed złożeniem wniosku cofnięto
zezwolenie na prowadzenie apteki,
3) wnioskodawca prowadzi lub wystąpił z wnioskiem o wydanie zezwolenia na
prowadzenie hurtowni,
4) wnioskodawca nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki.
Art. 102.
Zezwolenie na prowadzenie apteki powinno zawierać:
1) imię, nazwisko i adres farmaceuty, na rzecz którego zezwolenie zostanie
wydane,
2) gminę, na obszarze której apteka ma być utworzona,
3) adres prowadzenia apteki,
4) nazwę apteki, o ile taka jest nadana,
5) numer zezwolenia na prowadzenie apteki,
6) termin ważność zezwolenia na prowadzenie apteki, jeżeli jest oznaczony,
7) podstawowe warunki prowadzenia apteki.
Art. 103.
1. Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny cofa zezwolenie na prowadzenie apteki
ogólnodostępnej, o ile zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 32 ust. 1
ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej lub
apteka prowadzi obrót produktami leczniczymi nie dopuszczonymi do obrotu.
2. Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny może cofnąć zezwolenie, jeżeli:
1) nie usunięto w ustalonym terminie uchybień wskazanych w decyzji
wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, wydanej na podstawie ustawy,
2) pomimo uprzedzenia, uniemożliwiono lub utrudniono wykonywanie czynności
urzędowych przez Inspekcję Farmaceutyczną lub kasę chorych,
3) apteka nie zaspakaja w sposób uporczywy potrzeb ludności w zakresie
wydawania produktów leczniczych,
4) apteka nie została uruchomiona w ciągu 4 miesięcy od dnia uzyskania
zezwolenia lub w aptece nie jest prowadzona działalność objęta zezwoleniem
przez okres co najmniej 6 miesięcy.
Art. 104.
1. Zezwolenie na prowadzenie apteki wygasa w przypadku:
1) śmierci osoby na rzecz której zostało wydane zezwolenie,
2) rezygnacji z prowadzonej działalności.
2. Stwierdzenie wygaśnięcia zezwolenia następuje w drodze decyzji organu, który
ją wydał.
3. Jeżeli wygaśnięcie zezwolenia nastąpiło z przyczyn, o których mowa w ust. 1
pkt 1, następca prawny osoby na rzecz której wydano zezwolenie może prowadzić
aptekę nie dłużej niż przez okres jednego roku.
4. Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny, potwierdza fakt prowadzenia
działalności, na rzecz osób, o których mowa w ust. 3, wydając zezwolenie na
okres jednego roku pod warunkiem spełnienia wymogów, o których mowa w art. 88
ust. 1 i 2, oraz przedstawienia orzeczenia sądowego potwierdzającego prawo do
nabycia spadku lub następstwo prawne.
Art. 105.
1. Za udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki pobierana jest opłata
skarbowa w wysokości pięciokrotnego najniższego wynagrodzenia za pracę
pracowników, określonego w drodze rozporządzenia, przez ministra właściwego
do spraw pracy i polityki społecznej.
2. Za zmianę zezwolenia lub jego przedłużenie w przypadku wydania zezwolenia na
czas ograniczony, pobiera się opłatę w wysokości połowy kwoty, o której mowa
w ust. 1.
Art. 106.
1. Apteka szpitalna może być uruchomiona po uzyskaniu zgody właściwego
wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego pod warunkiem spełnienia wymogów
określonych w art. 98, i zatrudnienia kierownika apteki spełniającego wymogi
określone w art. 88 ust. 2.
2. Zgoda, o której mowa w ust. 1, jest udzielana na wniosek dyrektora zakładu
opieki zdrowotnej, w którym ma zostać uruchomiona apteka szpitalna.
3. Apteka szpitalna może zaopatrywać w leki inne zakłady opieki zdrowotnej
przeznaczone dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych
lub całodziennych świadczeń zdrowotnych w odpowiednim stałym pomieszczeniu
nie posiadające aptek, na podstawie umowy, zawartej przez uprawnione do tego
podmioty pod warunkiem, że nie wpłynie to negatywnie na prowadzenie
podstawowej działalności apteki.
4. Kierownik apteki szpitalnej obowiązany jest niezwłocznie powiadomić
wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego o zawarciu umowy, o której mowa w
ust. 3, z innym zakładem opieki zdrowotnej, a także o zamiarze likwidacji
apteki szpitalnej, z podaniem przyczyn jej likwidacji.
Art. 107.
1. Wojewódzki inspektor farmaceutyczny prowadzi rejestr zezwoleń na prowadzenie
aptek ogólnodostępnych, punktów aptecznych oraz rejestr udzielonych zgód na
prowadzenie aptek szpitalnych i zakładowych.
2. Rejestr powinien zawierać:
1) w odniesieniu do aptek ogólnodostępnych i punktów aptecznych dane
określone w art. 102 pkt 1-6 oraz imię i nazwisko kierownika apteki,
2) w odniesieniu do aptek szpitalnych i zakładowych:
a) zakład opieki zdrowotnej,
b) adres apteki,
c) zakres działalności apteki oraz imię i nazwisko jej kierownika.
3. Zmiana zezwolenia, jego cofnięcie lub wygaśnięcie, a także zmiana, cofnięcie
lub wygaśnięcie zgody, wymaga wprowadzenia stosownych zmian w rejestrze.
Rozdział 8
Inspekcja Farmaceutyczna
Art. 108.
1. Inspekcja Farmaceutyczna sprawuje nadzór nad warunkami wytwarzania produktów
leczniczych, z zastrzeżeniem ust. 2, jak również nad jakością i obrotem
produktami leczniczymi oraz wyrobami medycznymi, w celu zabezpieczenia
interesu społecznego w zakresie bezpieczeństwa zdrowia i życia obywateli przy
stosowaniu produktów leczniczych i wyrobów medycznych, znajdujących się w
hurtowniach farmaceutycznych, aptekach, punktach aptecznych i placówkach
obrotu pozaaptecznego.
2. Nadzór nad warunkami wytwarzania w wytwórniach wytwarzających produkty
lecznicze weterynaryjne, Inspekcja Farmaceutyczna sprawuje przy współudziale
Inspekcji Weterynaryjnej.
3. Współudział, o którym mowa w ust. 2, dotyczy przeprowadzania kontroli tych
wytwórni.
4. Organy Inspekcji Farmaceutycznej wydają decyzje w zakresie:
1) wstrzymania lub wycofania z obrotu lub stosowania w zakładach opieki
zdrowotnej produktów leczniczych, w przypadku podejrzenia lub
stwierdzenia, że dany produkt lub wyrób nie jest dopuszczony do obrotu w
Polsce,
2) wstrzymania lub wycofania z obrotu lub stosowania w zakładach opieki
zdrowotnej produktów leczniczych, w przypadku podejrzenia lub
stwierdzenia, że dany produkt lub wyrób nie odpowiada ustalonym dla niego
wymaganiom jakościowym,
3) wstrzymania lub wycofania z aptek ogólnodostępnych i hurtowni
farmaceutycznych towarów, którymi obrót jest niedozwolony,
4) wstrzymania w obrocie w hurtowni farmaceutycznej, aptece, punkcie
aptecznym lub placówkach obrotu pozaaptecznego, o których mowa w art. 71
ust. 1 pkt 1-4 lub stosowania w zakładach opieki zdrowotnej wyrobów
medycznych w przypadku podejrzenia, że dany produkt lub wyrób nie
odpowiada ustalonym dla niego wymaganiom jakościowym,
5) udzielenia, zmiany, cofnięcia lub odmowie udzielenia zezwolenia:
a) na prowadzenie apteki,
b) na wytwarzanie produktów leczniczych,
c) na obrót hurtowy produktami leczniczymi i wyrobami medycznymi.
Art. 109.
Do zadań Inspekcji Farmaceutycznej należy w szczególności:
1) kontrolowanie warunków wytwarzania produktów leczniczych oraz warunków
transportu, przeładunku i przechowywania produktów leczniczych i wyrobów
medycznych,
2) sprawowanie nadzoru nad jakością produktów leczniczych i wyrobów
medycznych, będących przedmiotem obrotu,
3) kontrolowanie aptek i innych jednostek prowadzących obrót detaliczny i
hurtowy produktami leczniczymi i wyrobami medycznym,
4) kontrolowanie jakości leków recepturowych i aptecznych sporządzonych w
aptekach,
5) kontrolowanie właściwego oznakowania i reklamy produktów leczniczych oraz
właściwego oznakowania wyrobów medycznych,
6) kontrolowanie obrotu środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi
i prekursorami grupy I-R,
7) współpraca ze specjalistycznym zespołem konsultantów do spraw farmacji,
8) opiniowanie przydatności lokalu przeznaczonego na aptekę lub hurtownię
oraz placówkę obrotu pozaaptecznego,
9) współpraca z samorządem aptekarskim i innymi samorządami,
10) prowadzenie rejestru aptek ogólnodostępnych i szpitalnych oraz punktów
aptecznych,
11) prowadzenie Rejestru Hurtowni Farmaceutycznych oraz Wytwórni
Farmaceutycznych.
Art. 110.
1. Inspekcją Farmaceutyczną kieruje Główny Inspektor Farmaceutyczny.
2. Nadzór nad Głównym Inspektorem Farmaceutycznym sprawuje minister właściwy do
spraw zdrowia.
Art. 111.
1. Głównego Inspektora Farmaceutycznego powołuje i odwołuje Prezes Rady
Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw zdrowia.
2. Kandydata na stanowisko Głównego Inspektora Farmaceutycznego wyłania się w
wyniku postępowania konkursowego, którego zasady i tryb określa, w drodze
rozporządzenia, minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw administracji publicznej, uwzględniając w szczególności:
1) skład komisji konkursowej,
2) wymagania odnośnie kandydatów,
3) pocedury przeprowadzania konkursu.
3. Zastępcę Głównego Inspektora Farmaceutycznego powołuje i odwołuje minister
właściwy do spraw zdrowia na wniosek Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
Art. 112.
1. Zadania Inspekcji Farmaceutycznej określone w ustawie wykonują organy:
1) Główny Inspektor Farmaceutyczny, jako centralny organ administracji
rządowej, przy pomocy Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego,
2) wojewoda przy pomocy wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego jako
kierownika wojewódzkiej inspekcji farmaceutycznej, wchodzącej w skład
zespolonej administracji wojewódzkiej.
2. Wojewódzki inspektor farmaceutyczny wykonuje zadania i kompetencje Inspekcji
Farmaceutycznej określone w ustawie i przepisach odrębnych.
3. W sprawach związanych z wykonywaniem zadań i kompetencji Inspekcji
Farmaceutycznej, organem pierwszej instancji jest wojewódzki inspektor
farmaceutyczny, a jako organ odwoławczy Główny Inspektor Farmaceutyczny.
4. Organizację Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego, określa statut nadany
przez ministra właściwego do spraw zdrowia w drodze rozporządzenia.
Art. 113.
1. Wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego powołuje i odwołuje wojewoda na
wniosek Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
2. Kandydata na stanowisko wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego wyłania
się w wyniku postępowania konkursowego, którego zasady i tryb określa, w
drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, uwzględniając w
szczególności:
1) skład komisji konkursowej,
2) wymagania odnośnie kandydatów,
3) procedury przeprowadzania konkursu.
3. Zastępcę wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego powołuje i odwołuje
wojewoda na wniosek wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego.
4. Główny Inspektor Farmaceutyczny może w każdym czasie wystąpić do wojewody o
odwołanie wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, jeżeli przemawia za tym
interes służby, a w szczególności, jeżeli działalność inspektora lub
podległej mu jednostki na terenie właściwości danego inspektoratu:
1) zagraża prawidłowemu wykonywaniu zadań Inspekcji Farmaceutycznej,
2) narusza bezpieczeństwo wytwarzania produktów leczniczych lub jakości
produktów leczniczych i wyrobów medycznych,
3) narusza bezpieczeństwo obrotu produktami leczniczymi i wyrobami
medycznymi;
- odwołanie wymaga szczegółowego uzasadnienia na piśmie.
Art. 114.
1. Zadania Inspekcji Farmaceutycznej wykonują osoby spełniające warunki
określone w ust. 2 lub 3,
2. Inspektorem farmaceutycznym może być osoba, która spełnia wymagania
przewidziane odrębnymi przepisami dla pracowników zatrudnionych w urzędach
organów administracji rządowej oraz:
1) uzyskała w kraju dyplom magistra farmacji bądź uzyskała za granicą dyplom
uznany w kraju za równorzędny,
2) posiada co najmniej pięć lat praktyki zgodnej z kierunkiem wykształcenia,
3) odbyła szkolenie według programu określonego przez Głównego Inspektora
Farmaceutycznego.
3. Inspektorem farmaceutycznym do spraw wytwarzania, zwanym dalej "inspektorem
do spraw wytwarzania" może być osoba, która posiada wykształcenie wyższe z
następujących dziedzin nauki: farmacji, chemii, inżynierii chemicznej,
biotechnologii, mikrobiologii, technologii farmaceutycznej oraz spełnia
wymagania określone w ust. 2 pkt 2 i 3 i ukończyła szkolenie w zakresie
Dobrej Praktyki Wytwarzania, według programu określonego przez Głównego
Inspektora Farmaceutycznego.
4. Szkolenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 3 obejmuje realizację programu służby
przygotowawczej w rozumieniu przepisów ustawy o służbie cywilnej oraz program
specjalistyczny w zakresie Inspekcji Farmaceutycznej.
5. Odbycie szkolenia, o którym mowa w ust. 2 pkt 3 i ust. 3 jest warunkiem
zawarcia umowy o pracę w Inspekcji Farmaceutycznej na czas nieokreślony.
6. Koszty szkolenia są pokrywane z budżetu państwa.
7. Osoby zatrudnione na czas nieokreślony na stanowiskach inspektorów
farmaceutycznych oraz inspektorów farmaceutycznych do spraw wytwarzania w
Inspekcji Farmaceutycznej podlegają, co najmniej raz na trzy lata, szkoleniu
według programu określonego przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego z
zakresu:
1) Inspekcji Farmaceutycznej,
2) zadań, które wykonują,
3) prawa polskiego, prawa Unii Europejskiej oraz prawa państw trzecich.
8. Inspektorzy farmaceutyczni przy wykonywaniu zadań Inspekcji Farmaceutycznej
kierują się zaleceniami Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
Art. 115.
Główny Inspektor Farmaceutyczny:
1) ustala kierunki działania Inspekcji Farmaceutycznej,
2) koordynuje i kontroluje wykonywanie zadań przez wojewódzkich inspektorów
farmaceutycznych,
3) może wydawać wojewódzkim inspektorom farmaceutycznym polecenia dotyczące
podjęcia konkretnych czynności w zakresie ich merytorycznego działania z
zastrzeżeniem spraw objętych wydawaniem decyzji administracyjnych jako
organu I instancji, a także może żądać od nich informacji w całym zakresie
działania Inspekcji Farmaceutycznej,
4) pełni funkcje organu II instancji w stosunku do decyzji wojewódzkich
inspektorów farmaceutycznych,
5) sprawuje nadzór nad warunkami wytwarzania produktów leczniczych
stosowanych u ludzi i zwierząt,
6) współpracuje z właściwymi Inspekcjami Farmaceutycznymi państw trzecich, w
tym państw członkowskich Unii Europejskiej,
7) opracowuje programy szkoleń dla pracowników Inspekcji Farmaceutycznej,
8) jest organem I instancji w sprawach, określonych w ustawie,
9) wydaje decyzje, o których mowa w art. 108 ust. 4 pkt 1-4, 5 lit. b) i c).
Art. 116.
1. Wojewódzki inspektor farmaceutyczny kieruje wojewódzkim inspektoratem
farmaceutycznym.
2. W skład wojewódzkiego inspektoratu farmaceutycznego wchodzą, z zastrzeżeniem
ust. 3, laboratoria kontroli jakości leków wykonujące zadania, określone w
art. 65 ust. 8, badania kontrolne jakości leków recepturowych i aptecznych
oraz próbek pobranych w trakcie kontroli.
3. Główny Inspektor Farmaceutyczny może w uzasadnionych przypadkach, wyrazić
zgodę na odstąpienie od obowiązku tworzenia laboratorium; badania kontrolne
jakości leków w tym przypadku wykonywane są na podstawie umowy zlecenia
zawartej z jednostkami określonymi w art. 22 ust. 2 i 3.
4. Jednostkom określonym w art. 22 ust. 2 i 3 zlecane są również badania
laboratoryjne, których wykonanie nie jest możliwe w laboratoriach kontroli
jakości leków z uwagi na brak odpowiedniej aparatury.
5. Laboratoria kontroli jakości leków mogą świadczyć usługi, określone w ust.
6; usługi nie mogą naruszać realizacji obowiązków ustawowo nałożonych na
Inspekcję Farmaceutyczną.
6. Środki finansowe Inspekcji Farmaceutycznej uzyskiwane ze świadczenia usług w
zakresie analizy farmaceutycznej są środkami specjalnymi w rozumieniu ustawy
z dnia 26 listopada 1998 roku o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz.
1014, z 1999 r., Nr 38, poz. 360, Nr 49, poz. 485, Nr 70, poz. 778 i Nr 110,
poz. 1255, oraz z 2000 r. Nr 6, poz. 69, Nr 12, poz. 136, Nr 48, poz. 550, Nr
95, poz. 1041, Nr 119, poz. 1251 i Nr 122, poz. 1315 oraz z 2001 r. Nr 45,
poz. 497, Nr 46, poz. 499 i Nr 88, poz. 961) i są gromadzone na wyodrębnionym
rachunku bankowym.
7. Środkami specjalnymi, o których mowa w ust. 6, dysponują wojewódzcy
inspektorzy farmaceutyczni na podstawie regulaminu środków specjalnych oraz
zgodnie z rocznym planem finansowym środków specjalnych.
8. Środki specjalne mogą być przeznaczane wyłącznie na:
1) zakup odczynników do badań,
2) zakup aparatury,
3) fundusz premiowy, w wysokości nie przekraczającej 20% wysokości środka
specjalnego.
Art. 117.
1. Inspektorzy Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego sprawujący nadzór nad
warunkami wytwarzania mogą pełnić swoją funkcję na terenie kilku województw i
mogą być usytuowani we wskazanych przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego
wojewódzkich inspektoratach farmaceutycznych.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, właściwy wojewódzki inspektor
farmaceutyczny organizuje miejsca pracy umożliwiające wykonywanie zadań przez
inspektorów, a także pokrywa koszty ich utrzymania związane z wykonywaniem
czynności administracyjnych.
3. Główny Inspektor Farmaceutyczny zapewni prowadzenie inspekcji wytwarzania i
dystrybucji hurtowej według jednolitych standardowych procedur inspekcji.
4. Zadanie, o którym mowa w ust. 2, finansowane jest ze środków publicznych
zarezerwowanych na ten cel w budżecie wojewody.
Art. 118.
1. Nadzór nad wytwarzaniem i obrotem produktami leczniczymi i wyrobami
medycznymi w zakładach opieki zdrowotnej tworzonych przez Ministra Obrony
Narodowej sprawują wyznaczone przez tego ministra podległe mu jednostki
organizacyjne, uwzględniając zasady Dobrej Praktyki Wytwarzania oraz Dobrej
Praktyki Dystrybucyjnej.
2. W stosunku do produktów leczniczych weterynaryjnych i wyrobów medycznych
przeznaczonych wyłącznie dla zwierząt nadzór nad obrotem sprawuje Główny
Lekarz Weterynarii oraz wojewódzcy lekarze weterynarii. Przepisy art. 119
ust. 3, art. 120 ust. 1 pkt 2, ust. 2 i 3, art. 121 ust. 1 i 2, art. 122 i
art. 123 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia koordynuje wykonywanie zadań przez organy
wymienione w ust. 1 i 2; może on w szczególności żądać informacji w tym
zakresie.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa określa, w drodze rozporządzenia, w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia szczegółowe zasady i
sposób sprawowania nadzoru przez wojewódzkich lekarzy weterynarii oraz
wymagane kwalifikacje osób pełniących funkcje kontrolne w szczególności
zadania, kompetencje i wymagania fachowe niezbędne do sprawowania nadzoru.
5. Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia, w drodze rozporządzenia: wyznacza organy wojskowe sprawujące nadzór
nad wytwarzaniem i obrotem produktami leczniczymi i wyrobami medycznymi w
zakładach opieki zdrowotnej tworzonymi przez Ministra Obrony Narodowej
i jednostkach wojskowych, uwzględniając w szczególności zadania, kompetencje
i wymagania fachowe niezbędne do sprawowania nadzoru.
Art. 119.
1. Inspektor farmaceutyczny do spraw wytwarzania w związku z wykonywaną
kontrolą na podstawie art. 46 ust. 1 ma prawo:
1) wstępu do wszystkich pomieszczeń, w których wytwarza się i kontroluje
produkty lecznicze,
2) żądania pisemnych lub ustnych wyjaśnień, a także okazania dokumentów,
3) pobierania próbek do badań.
2. Inspektor farmaceutyczny do spraw wytwarzania w związku z wykonywaną
kontrolą na podstawie art. 46 ust. 3 ma prawo:
1) wstępu o każdej porze do wszystkich pomieszczeń, w których wytwarza się i
kontroluje produkty lecznicze,
2) żądania pisemnych lub ustnych wyjaśnień, a także okazania dokumentów,
3) pobierania próbek do badań.
3. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do inspektorów farmaceutycznych w
odniesieniu do kontroli aptek, hurtowni farmaceutycznych oraz innych placówek
obrotu pozaaptecznego produktami leczniczymi i wyrobami medycznymi w zakresie
ich działalności.
Art. 120.
1. W razie stwierdzenia naruszenia wymagań dotyczących:
1) warunków wytwarzania produktów leczniczych,
2) przechowywania i obrotu produktami leczniczymi i wyrobami medycznymi
- właściwy organ nakazuje w drodze decyzji, usunięcie w ustalonym terminie
stwierdzonych uchybień.
2. Jeżeli naruszenia, o których mowa w ust. 1, mogą powodować bezpośrednio
zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, właściwy organ nakazuje w drodze decyzji
unieruchomienie wytwórni bądź jej części, hurtowni farmaceutycznej bądź jej
części, apteki albo innej placówki obrotu produktami leczniczymi lub wyrobami
medycznymi lub wycofanie z obrotu produktu leczniczego lub wyrobu medycznego.
3. Do postępowania zabezpieczającego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego oraz o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji.
Art. 121.
1. W razie uzasadnionego podejrzenia, że produkt leczniczy lub wyrób medyczny,
nie odpowiada ustalonym dla niego wymaganiom jakościowym, wojewódzki
inspektor farmaceutyczny wydaje decyzję o wstrzymaniu na terenie swojego
działania obrotu określonych serii produktu leczniczego lub wyrobu
medycznego. O podjętej decyzji wojewódzki inspektor farmaceutyczny powiadamia
niezwłocznie Głównego Inspektora Farmaceutycznego.
2. Decyzję o wstrzymaniu obrotu produktem leczniczym lub wyrobem medycznym, na
obszarze całego kraju podejmuje Główny Inspektor Farmaceutyczny.
3. O podjęciu decyzji o wstrzymaniu w obrocie wyrobów medycznych, o których
mowa w ust. 1 i 2, organy Inspekcji Farmaceutycznej zawiadamiają Prezesa
Urzędu.
4. Decyzje, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą być opatrzone klauzulą
natychmiastowej wykonalności.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady i tryb wstrzymywania i wycofywania z obrotu produktów
leczniczych i wyrobów medycznych, uwzględniając w szczególności procedurę i
zakres obowiązków organów Inspekcji Farmaceutycznej w związku z podejmowanymi
czynnościami oraz wymaganiami Dobrej Praktyki Wytwarzania.
Art. 122.
1. W razie stwierdzenia, że produkt leczniczy nie odpowiada ustalonym
wymaganiom jakościowym, Główny Inspektor Farmaceutyczny podejmuje decyzje o
zakazie wprowadzenia lub o wycofaniu z obrotu produktu oraz w zależności od
okoliczności może:
1) nakazać jego zniszczenie na koszt podmiotu odpowiedzialnego lub
przedsiębiorcy prowadzącego obrót,
2) zezwolić na jego wykorzystanie lub zużycie w innym celu.
2. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje wojewódzkiemu inspektorowi
farmaceutycznemu, jeżeli produkt leczniczy nie odpowiada ustalonym wymaganiom
jakościowym i znajduje się wyłącznie na obszarze jego działania.
3. Jeżeli ustalonym wymaganiom jakościowym nie odpowiadają, znajdujące się w
hurtowni lub aptece produkty, o których mowa w art. 72 ust. 5, wojewódzki
inspektor farmaceutyczny wydaje decyzje o wstrzymaniu dalszego obrotu tymi
produktami, zawiadamiając o tym organ uprawniony na podstawie odrębnych
przepisów do wycofania produktu z obrotu.
4. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 3, w odniesieniu do produktu znajdującego
się w hurtowni farmaceutycznej prowadzącej obrót produktami leczniczymi
weterynaryjnymi przysługuje wojewódzkim lekarzom weterynarii.
Art. 123.
1. Doraźne zalecenia, uwagi i wnioski wynikające z przeprowadzonych kontroli
inspektor farmaceutyczny albo inspektor farmaceutyczny do spraw wytwarzania
wpisują do książki kontroli, którą jest obowiązany posiadać podmiot
prowadzący działalność gospodarczą określoną w ustawie oraz apteka szpitalna
i zakładowa.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia, w drodze rozporządzenia, określa tryb
przeprowadzania kontroli uwzględniając w szczególności:
1) rodzaje kontroli, sposób i tryb pobierania próbek do badań,
przeprowadzania badań oraz sposób odpłatności,
2) tryb przeprowadzania kontroli przyjmowanych i wydawanych produktów
leczniczych i wyrobów medycznych oraz warunki ich transportowania,
3) wzór i sposób prowadzenia książki kontroli, zasady dokonywania wpisów
oraz tryb powiadamiania o usunięciu stwierdzonych uchybień.
Rozdział 9
Przepisy karne i przepis końcowy
Art. 124.
Kto wprowadza do obrotu lub przechowuje w celu wprowadzenia do obrotu produkt
leczniczy nie posiadając pozwolenia na dopuszczenie do obrotu
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
lat 2.
Art. 125.
Kto bez wymaganego zezwolenia podejmuje działalność gospodarczą w zakresie
wytwarzania produktu leczniczego
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
lat 2.
Art. 126.
Kto wprowadza do obrotu produkt leczniczy dla którego upłynął termin ważności
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
lat 2.
Art. 127.
Kto bez wymaganego zezwolenia podejmuje działalność w zakresie prowadzenia:
1) hurtowni farmaceutycznej, lub
2) apteki ogólnodostępnej, lub
3) punktu aptecznego
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
lat 2.
Art. 128.
1. Kto w ramach reklamy lub w celu promocji sprzedaży produktu leczniczego daje
lub obiecuje osobom uprawnionym do wystawiania recept, właścicielom lub
pracownikom aptek korzyści materialne przekraczające znikomą wartość
materialną, w szczególności prezenty, nagrody, wycieczki, a także organizuje
lub finansuje dla osób uprawnionych do wystawiania recept, właścicieli lub
pracowników aptek spotkania promocyjne produktów leczniczych, podczas których
podejmuje w stosunku do zaproszonych działania przekraczające główny cel
spotkania podlega grzywnie.
2. Tej samej karze podlega osoba, która przyjmuje korzyści materialne, o
których mowa w ust. 1.
Art. 129.
1. Kto nie będąc uprawnionym prowadzi reklamę produktów leczniczych
podlega grzywnie.
2. Kto będąc uprawnionym prowadzi reklamę:
1) produktów leczniczych niedopuszczonych do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, lub
2) niezgodnie z zatwierdzoną charakterystyką produktu leczniczego, lub
3) produktów leczniczych wydawanych z przepisu lekarza, lub
4) produktów leczniczych zawierających środki odurzające i substancje
psychotropowe, lub
5) produktów leczniczych wydawanych bez recepty o nazwie identycznej z nazwą
leku umieszczonego na wykazie leków refundowanych, lub
6) nie przechowuje wzorów reklam, lub
7) nie wykonuje niezwłocznie decyzji nakazujących zaprzestanie ukazywania
się reklamy produktu leczniczego lub nakazującej zamieszczenie reklamy
prostującej błąd podlega grzywnie.
Art. 130.
Kto wprowadzanemu do obrotu produktowi przypisuje właściwości produktu
leczniczego, pomimo że produkt ten nie spełnia wymogów określonych w ustawie
podlega grzywnie.
Art. 131.
1. Kto nie będąc uprawnionym kieruje apteką podlega grzywnie.
2. Tej samej karze podlega osoba, która nie posiadając uprawnień zawodowych
wydaje z apteki produkt leczniczy.
Art. 132.
Kto osobie uprawnionej do przeprowadzenia kontroli w zakresie inspekcji
farmaceutycznej udaremnia lub utrudnia wykonywanie czynności służbowych
podlega grzywnie albo karze pozbawienia wolności do lat 2 albo obu tym
karom łącznie.
Art. 133.
W przypadku skazania za przestępstwo określone w art. 124 oraz 126, sąd orzeka
przepadek przedmiotu przestępstwa, chociażby nie stanowił on własności sprawcy i
może zarządzić jego zniszczenie.
Art. 134.
Ustawa wchodzi w życie w terminie i na zasadach określonych w ustawie - Przepisy
wprowadzające ustawę - Prawo farmaceutyczne, ustawę o wyrobach medycznych, oraz
ustawę o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i
Produktów Biobójczych.