Dz.U. z 2005 r. Nr 14, poz. 114
U S T A W A
z dnia 17 grudnia 2004 r.
o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Dział I
Przepisy ogólne
Art. 1.
Ustawa określa zasady i zakres odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny
finansów publicznych, organy właściwe oraz postępowanie w sprawach o naruszenie
dyscypliny finansów publicznych.
Art. 2.
Określenia zawarte w dziale II: "finanse publiczne", "środki publiczne",
"jednostka sektora finansów publicznych", "budżet", "plan finansowy", "wydatek",
"dotacja", "rezerwa budżetowa", "sprawozdanie budżetowe" oraz "kontrola
finansowa" mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o
finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148, Nr 45, poz. 391, Nr 65,
poz. 594, Nr 96, poz. 874, Nr 166, poz. 1611 i Nr 189, poz. 1851 oraz z 2004 r.
Nr 19, poz. 177, Nr 93, poz. 890, Nr 121, poz. 1264, Nr 123, poz. 1291 i Nr 210,
poz. 2135), przy czym:
1) budżet - oznacza odpowiednio budżet państwa i budżet jednostki samorządu
terytorialnego;
2) rezerwa budżetowa - oznacza odpowiednio tworzoną w budżecie rezerwę
celową i rezerwę ogólną.
Art. 3.
Przepisów ustawy nie stosuje się do należności celnych i należności podatkowych
stanowiących dochody budżetu państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.
Dział II
Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Rozdział 1
Zakres odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Art. 4.
Odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych podlegają:
1) osoby wchodzące w skład organu wykonującego budżet lub plan finansowy
jednostki sektora finansów publicznych albo jednostki nie zaliczanej do
sektora finansów publicznych otrzymującej środki publiczne lub
zarządzającego mieniem tych jednostek;
2) kierownicy jednostek sektora finansów publicznych;
3) pracownicy jednostek sektora finansów publicznych, którym powierzono
określone obowiązki w zakresie gospodarki finansowej lub czynności
przewidziane w przepisach o zamówieniach publicznych;
4) osoby gospodarujące środkami publicznymi przekazanymi jednostkom nie
zaliczanym do sektora finansów publicznych.
Art. 5.
1. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest:
1) nieustalenie należności Skarbu Państwa, jednostki samorządu
terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych albo
ustalenie takiej należności w wysokości niższej niż wynikająca z
prawidłowego obliczenia;
2) niepobranie lub niedochodzenie należności Skarbu Państwa, jednostki
samorządu terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych
albo pobranie lub dochodzenie tej należności w wysokości niższej niż
wynikająca z prawidłowego obliczenia;
3) niezgodne z przepisami umorzenie należności Skarbu Państwa, jednostki
samorządu terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych
albo dopuszczenie do przedawnienia tej należności;
4) niedochodzenie nadmiernie lub nienależnie pobranych środków pochodzących:
a) z budżetu Unii Europejskiej,
b) ze źródeł zagranicznych, niepodlegających zwrotowi, innych niż
wymienione w lit. a.
2. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest dopuszczenie przez
kierownika jednostki sektora finansów publicznych do uszczuplenia wpływów
należnych Skarbowi Państwa, jednostce samorządu terytorialnego lub innej
jednostce sektora finansów publicznych wskutek zaniedbania lub niewypełnienia
obowiązków w zakresie kontroli finansowej.
3. Przepisy ust. 1 pkt 1-3 i ust. 2 nie mają zastosowania do należności z
tytułu składek, do poboru których są obowiązani Zakład Ubezpieczeń
Społecznych i Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego.
Art. 6.
Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest:
1) nieprzekazanie do budżetu w należnej wysokości pobranych dochodów
należnych Skarbowi Państwa lub jednostce samorządu terytorialnego lub
nieterminowe przekazanie tych dochodów;
2) niedokonanie wpłaty do budżetu w należnej wysokości nadwyżki dochodów
własnych przez jednostkę budżetową, nadwyżki środków obrotowych przez
zakład budżetowy albo części zysku przez gospodarstwo pomocnicze jednostki
budżetowej lub nieterminowe dokonanie tej wpłaty.
Art. 7.
Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest przeznaczenie dochodów, z
wyłączeniem dochodów własnych oraz dochodów gromadzonych na rachunku funduszu
motywacyjnego, uzyskiwanych przez jednostkę budżetową na wydatki ponoszone w tej
jednostce.
Art. 8.
Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest:
1) przekazanie dotacji z naruszeniem zasad lub trybu jej udzielania;
2) nierozliczenie przekazanej dotacji lub nieterminowe rozliczenie tej
dotacji;
3) nieustalenie kwoty dotacji podlegającej zwrotowi do budżetu.
Art. 9.
Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest:
1) wydatkowanie dotacji niezgodnie z przeznaczeniem określonym przez
udzielającego dotację;
2) nierozliczenie otrzymanej dotacji lub nieterminowe rozliczenie tej
dotacji;
3) niedokonanie zwrotu dotacji w należnej wysokości lub nieterminowe
dokonanie zwrotu tej dotacji.
Art. 10.
Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest dokonanie zmiany w budżecie lub
planie finansowym jednostki sektora finansów publicznych bez upoważnienia albo z
przekroczeniem zakresu upoważnienia.
Art. 11.
1. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest dokonanie wydatku ze
środków publicznych bez upoważnienia albo z przekroczeniem zakresu
upoważnienia.
2. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest dopuszczenie przez
kierownika jednostki sektora finansów publicznych do dokonania wydatku
powodującego przekroczenie kwoty wydatków ustalonej w rocznym planie
finansowym jednostki wskutek zaniedbania lub niewypełnienia obowiązków w
zakresie kontroli finansowej.
Art. 12.
Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest przeznaczenie środków rezerwy
budżetowej na inny cel niż określony w decyzji o ich przyznaniu.
Art. 13.
Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest:
1) przyznanie lub przekazanie środków pochodzących z budżetu Unii
Europejskiej oraz innych środków pochodzących ze źródeł zagranicznych, nie
podlegających zwrotowi, bez zachowania lub z naruszeniem procedur
obowiązujących przy ich przyznaniu lub przekazaniu;
2) przyznanie lub przekazanie środków na realizację zadań Wspólnej Polityki
Rolnej bez zachowania procedur obowiązujących przy uruchamianiu tych
środków;
3) wykorzystanie środków, o których mowa w pkt 1, niezgodnie
z przeznaczeniem lub niezgodnie z obowiązującymi procedurami.
Art. 14.
Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest nieopłacenie przez jednostkę
sektora finansów publicznych:
1) składek na ubezpieczenia społeczne;
2) składek na ubezpieczenie zdrowotne;
3) składek na Fundusz Pracy;
4) składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
5) wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
- albo ich opłacenie w kwocie niższej niż wynikająca z prawidłowego obliczenia
lub z przekroczeniem terminu zapłaty.
Art. 15.
Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest zaciągnięcie zobowiązania bez
upoważnienia albo z przekroczeniem zakresu upoważnienia do zaciągania zobowiązań
jednostki sektora finansów publicznych.
Art. 16.
1. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest niewykonanie zobowiązania
jednostki sektora finansów publicznych, którego skutkiem jest zapłata
odsetek, kar lub opłat.
2. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest dopuszczenie przez
kierownika jednostki sektora finansów publicznych do niewykonania
zobowiązania jednostki, którego termin płatności upłynął, wskutek zaniedbania
lub niewypełnienia obowiązków w zakresie kontroli finansowej.
Art. 17.
1. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest udzielenie zamówienia
publicznego:
1) wykonawcy, który nie został wybrany w trybie określonym w przepisach
o zamówieniach publicznych;
2) z naruszeniem przepisów o zamówieniach publicznych dotyczących:
a) przesłanek stosowania poszczególnych trybów udzielenia zamówienia
publicznego,
b) obowiązku zamieszczenia ogłoszenia w postępowaniu o udzielenie
zamówienia publicznego,
c) obowiązku uzyskania wymaganej zgody Prezesa Urzędu Zamówień
Publicznych;
3) którego przedmiot lub warunki zostały określone w sposób naruszający
zasady uczciwej konkurencji;
4) z innym, niż wymienione w pkt 1-3, naruszeniem przepisów o zamówieniach
publicznych, jeżeli naruszenie to miało wpływ na wynik postępowania o
udzielenie zamówienia publicznego.
2. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest zawarcie umowy w sprawie
zamówienia publicznego:
1) bez zachowania formy pisemnej;
2) na czas nieoznaczony, z wyłączeniem przypadków określonych w przepisach o
zamówieniach publicznych;
3) na czas dłuższy niż 3 lata bez wymaganej zgody Prezesa Urzędu Zamówień
Publicznych;
4) przed ostatecznym rozstrzygnięciem protestu z naruszeniem przepisów o
zamówieniach publicznych..
3. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest unieważnienie postępowania
o udzielenie zamówienia publicznego z naruszeniem przepisów o zamówieniach
publicznych, określających przesłanki upoważniające do unieważnienia tego
postępowania.
4. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest niezłożenie przez członka
komisji przetargowej lub inną osobę występującą w postępowaniu o udzielenie
zamówienia publicznego w imieniu zamawiającego oświadczeń wymaganych
przepisami o zamówieniach publicznych.
5. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest niewyłączenie z
postępowania o udzielenie zamówienia publicznego osoby podlegającej
wyłączeniu z takiego postępowania na podstawie przepisów o zamówieniach
publicznych.
6. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest zmiana umowy w sprawie
zamówienia publicznego z naruszeniem przepisów o zamówieniach publicznych.
7. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest dopuszczenie przez
kierownika jednostki sektora finansów publicznych do popełnienia naruszenia
dyscypliny finansów publicznych, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2, 3
i 5, wskutek zaniedbania lub niewypełnienia obowiązków w zakresie kontroli
finansowej.
Art. 18.
Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest:
1) zaniechanie przeprowadzenia lub rozliczenia inwentaryzacji albo
przeprowadzenie lub rozliczenie inwentaryzacji w sposób niezgodny z
przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2002
r. Nr 76, poz. 694, z 2003 r. Nr 60, poz. 535, Nr 124, poz. 1152, Nr 139,
poz. 1324 i Nr 229, poz. 2276 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 145, poz.
1535, Nr 146, poz. 1546 i Nr 213, poz. 2155);
2) wykazanie w sprawozdaniu budżetowym danych niezgodnych z danymi
wynikającymi z ewidencji księgowej.
Rozdział 2
Zasady odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Art. 19.
1. Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych ponosi osoba,
która popełniła czyn naruszający dyscyplinę finansów publicznych określony
przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.
2. Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych ponosi osoba,
której można przypisać winę w czasie popełnienia naruszenia.
3. Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych ponosi także
osoba, która wydała polecenie wykonania czynu naruszającego dyscyplinę
finansów publicznych.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do czynów, o których mowa w art. 5 ust. 2,
art. 11 ust. 2, art. 16 ust. 2 oraz art. 17 ust. 7.
Art. 20.
1. Osoba, o której mowa w art. 4 pkt 1, uczestnicząca w podejmowaniu uchwały
zawierającej polecenie lub upoważnienie do popełnienia czynu naruszającego
dyscyplinę finansów publicznych, w przypadku nie zgłoszenia sprzeciwu do tej
uchwały, odpowiada na zasadach określonych w art. 19 ust. 3.
2. Za zgłoszenie sprzeciwu, o którym mowa w ust. 1, uważa się zgłoszenie
sprzeciwu do uchwały na piśmie albo ustnie do protokołu, jak również
głosowanie przeciwko uchwale w przypadku głosowania imiennego.
Art. 21.
Naruszenie dyscypliny finansów publicznych uważa się za popełnione w czasie, w
którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.
Art. 22.
1. Odpowiedzialność jest ponoszona zarówno za umyślne, jak i nieumyślne
naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
2. Naruszenie dyscypliny finansów publicznych jest popełnione umyślnie, jeżeli
sprawca miał zamiar je popełnić, to jest chciał je popełnić albo przewidując
możliwość jego popełnienia na to się godził.
3. Naruszenie dyscypliny finansów publicznych jest popełnione nieumyślnie,
jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia popełnił je jednak na
skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że
możliwość popełnienia naruszenia dyscypliny finansów publicznych przewidywał
albo mógł przewidzieć.
Art. 23.
1. Nieświadomość tego, że działanie lub zaniechanie, stanowi naruszenie
dyscypliny finansów publicznych, nie wyłącza odpowiedzialności, chyba że
nieświadomość była usprawiedliwiona.
2. Nie popełnia naruszenia dyscypliny finansów publicznych osoba, która z
powodu choroby psychicznej lub innego zakłócenia czynności psychicznych nie
mogła w czasie czynu rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim
postępowaniem.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, gdy zakłócenie czynności psychicznych
zostało spowodowane wprawieniem się w stan nietrzeźwości lub odurzenia w
wyniku własnego działania.
Art. 24.
1. Jeżeli w czasie orzekania w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów
publicznych obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia tego naruszenia,
stosuje się ustawę nową, z tym że należy stosować ustawę obowiązującą w
czasie popełnienia naruszenia, jeżeli jest ona względniejsza dla sprawcy.
2. Jeżeli według nowej ustawy określone działanie lub zaniechanie objęte
orzeczeniem nie stanowi już naruszenia dyscypliny finansów publicznych,
ukaranie ulega zatarciu z mocy prawa.
Art. 25.
1. Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych jest
niezależna od odpowiedzialności określonej innymi przepisami prawa,
z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. W razie wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo, przestępstwo
skarbowe, wykroczenie albo wykroczenie skarbowe, o czyn stanowiący
równocześnie naruszenie dyscypliny finansów publicznych, postępowanie o
naruszenie dyscypliny finansów publicznych zawiesza się do czasu zakończenia
postępowania karnego, postępowania w sprawie o wykroczenie albo postępowania
w sprawie o przestępstwo skarbowe albo wykroczenie skarbowe.
3. W razie prawomocnego skazania za przestępstwo, przestępstwo skarbowe,
wykroczenie albo wykroczenie skarbowe, będące równocześnie naruszeniem
dyscypliny finansów publicznych, wszczęte postępowanie o naruszenie
dyscypliny finansów publicznych podlega umorzeniu.
Art. 26.
Nie stanowi naruszenia dyscypliny finansów publicznych działanie lub
zaniechanie, o którym mowa w art. 7, 11, 12, 15 i w art. 16 ust. 2, skutkujące
przekroczeniem uprawnień do wydatkowania środków publicznych, do zaciągania
zobowiązań albo niewykonaniem zobowiązań w kwocie nieprzekraczającej w roku
budżetowym łącznie przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce
narodowej w roku poprzednim ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski",
zgodnie z art. 5 ust. 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu
świadczeń socjalnych (Dz.U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335, z późn. zm.)[1], zwanego
dalej "przeciętnym wynagrodzeniem".
Art. 27.
1. Nie dochodzi się odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych w przypadku działania lub zaniechania podjętego wyłącznie w celu
ograniczenia skutków zdarzenia losowego.
2. Zdarzeniem losowym, o którym mowa w ust. 1, jest zdarzenie wywołane przez
czynniki zewnętrzne, którego nie można przewidzieć z pewnością, w
szczególności zagrażające bezpośrednio życiu lub zdrowiu ludzi lub grożące
powstaniem szkody niewspółmiernie większej niż spowodowana działaniem lub
zaniechaniem naruszającym dyscyplinę finansów publicznych.
Art. 28.
1. Nie dochodzi się odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych, którego stopień szkodliwości dla finansów publicznych jest
znikomy.
2. Przy ocenie stopnia szkodliwości naruszenia dyscypliny finansów publicznych
dla finansów publicznych uwzględnia się wagę naruszonych obowiązków, sposób i
okoliczności ich naruszenia, a także skutki naruszenia, biorąc pod uwagę w
szczególności:
1) wysokość uszczuplonych środków publicznych;
2) kwotę środków publicznych niewpłaconych lub niezwróconych na właściwy
rachunek budżetu państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innej
jednostki sektora finansów publicznych;
3) kwotę środków publicznych wydatkowanych bez upoważnienia lub z jego
przekroczeniem albo niezgodnie z przeznaczeniem;
4) wysokość zobowiązań zaciągniętych bez upoważnienia lub z jego
przekroczeniem;
5) kwotę odsetek, kar i opłat zapłaconych wskutek zwłoki w opłaceniu
należności.
Art. 29.
1. Osoba, która naruszyła dyscyplinę finansów publicznych wskutek wykonania
polecenia przełożonego albo kierownika jednostki, albo dysponenta środków
publicznych, organu nadzorującego lub organu założycielskiego, nie ponosi
odpowiedzialności, jeżeli przed wykonaniem polecenia zgłosiła pisemnie
zastrzeżenie i, pomimo tego zastrzeżenia, otrzymała pisemne potwierdzenie
wykonania polecenia albo polecenie nie zostało odwołane albo zmienione. W tym
przypadku odpowiedzialność ponosi osoba, która podpisała się pod pisemnym
poleceniem wykonania polecenia, a przy braku takiego dokumentu - osoba, która
wydała polecenie.
2. Osoba, która naruszyła dyscyplinę finansów publicznych wskutek wykonania
uchwały organu, o którym mowa w art. 4 pkt 1, nie ponosi odpowiedzialności,
jeżeli przed wykonaniem uchwały zgłosiła pisemnie zastrzeżenie i, pomimo tego
zastrzeżenia, otrzymała pisemne potwierdzenie wykonania uchwały lub uchwała
nie została uchylona albo zmieniona; w tym przypadku odpowiedzialność ponosi
każdy z członków organu, który podpisał się pod pisemnym potwierdzeniem
wykonania uchwały, a przy braku takiego dokumentu - każdy z członków organu,
który nie zgłosił sprzeciwu do uchwały, która nie została uchylona albo
zmieniona.
Art. 30.
Ukaranie osoby odpowiedzialnej za naruszenie dyscypliny finansów publicznych nie
ogranicza praw Skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innej
jednostki sektora finansów publicznych do dochodzenia odszkodowania za
poniesioną szkodę.
Rozdział 3
Kary za naruszenie dyscypliny finansów publicznych oraz ich wymiar
Art. 31.
1. Karami za naruszenie dyscypliny finansów publicznych są:
1) upomnienie;
2) nagana;
3) kara pieniężna;
4) zakaz pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami publicznymi.
2. Karę pieniężną wymierza się w wysokości od jednokrotności do trzykrotności
miesięcznego wynagrodzenia osoby odpowiedzialnej za naruszenie dyscypliny
finansów publicznych - obliczonego jak wynagrodzenie za czas urlopu
wypoczynkowego - należnego w roku, w którym doszło do tego naruszenia.
3. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie wysokości wynagrodzenia, o którym mowa w
ust. 2, karę pieniężną wymierza się w wysokości od jednokrotności do
pięciokrotności przeciętnego wynagrodzenia.
4. Karę zakazu pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami
publicznymi wymierza się na okres od roku do 5 lat.
Art. 32.
1. Ukaranie karą nagany lub karą pieniężną wywołuje, określone w odrębnych
przepisach, skutki wynikające z ujemnej lub negatywnej oceny kwalifikacyjnej.
2. Ukaranie karą zakazu pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami
publicznymi wyklucza, przez czas określony w orzeczeniu o ukaraniu,
możliwość:
1) pełnienia funkcji:
a) kierownika, zastępcy kierownika lub dyrektora generalnego,
b) członka zarządu,
c) skarbnika, głównego księgowego lub zastępcy głównego księgowego,
d) kierownika lub zastępcy kierownika komórki bezpośrednio odpowiedzialnej
za wykonywanie budżetu lub planu finansowego
- jednostki sektora finansów publicznych;
2) reprezentowania interesów majątkowych Skarbu Państwa, jednostki samorządu
terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych;
3) członkostwa w organach stanowiących, nadzorczych i wykonawczych
państwowych i samorządowych osób prawnych.
3. Ukaranie karą zakazu pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami
publicznymi nie ogranicza prawa wybieralności (biernego prawa wyborczego) na
wójta, burmistrza i prezydenta miasta.
Art. 33.
1. Organ orzekający w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych
wymierza karę według swego uznania, w granicach określonych w ustawie,
uwzględniając skutki i stopień szkodliwości naruszenia dyscypliny finansów
publicznych dla finansów publicznych, stopień winy, jak również cele kary w
zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i dyscyplinujące,
które ma osiągnąć w stosunku do ukaranego.
2. Wymierzając karę, organ orzekający uwzględnia motywy i sposób działania,
okoliczności działania lub zaniechania, jak również właściwości, warunki
osobiste osoby odpowiedzialnej za naruszenie dyscypliny finansów publicznych,
jej doświadczenie zawodowe, sposób wywiązywania się z obowiązków służbowych
oraz zachowanie po naruszeniu dyscypliny finansów publicznych.
3. Okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby,
której dotyczą.
Art. 34.
1. Karę określoną w art. 31 ust. 1 pkt 4 wymierza się w przypadku rażącego
naruszenia dyscypliny finansów publicznych, a w szczególności działania lub
zaniechania:
1) którego skutkiem jest znaczące uszczuplenie środków publicznych,
zaciągnięcie bez upoważnienia zobowiązań albo zapłata znacznej kwoty
odsetek, kar lub opłat;
2) świadczącego o nagannym niedopełnieniu obowiązku należytej staranności
zawodowej;
3) świadczącego o uporczywym lekceważeniu zasad gospodarowania środkami
publicznymi.
2. Karę określoną w art. 31 ust. 1 pkt 4 można wymierzyć w przypadku ponownego
ukarania za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Art. 35.
Karę upomnienia wymierza się w przypadku naruszenia dyscypliny finansów
publicznych popełnionego nieumyślnie lub w przypadku gdy stopień szkodliwości
naruszenia dyscypliny finansów publicznych nie jest znaczny.
Art. 36.
1. W przypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można, biorąc pod
uwagę rodzaj i okoliczności naruszenia dyscypliny finansów publicznych lub
właściwości i warunki osobiste sprawcy naruszenia dyscypliny finansów
publicznych, wymierzyć karę łagodniejszego rodzaju, a nawet odstąpić od jej
wymierzenia.
2. Jako okoliczności łagodzące można uwzględnić w szczególności:
1) działanie lub zaniechanie ze szczególnych pobudek lub w szczególnych
warunkach, zasługujących na uwzględnienie, w tym w celu zapobieżenia
szkodzie w mieniu publicznym;
2) wyróżnianie się przed popełnieniem naruszenia dyscypliny finansów
publicznych wzorowym spełnianiem obowiązków zawodowych;
3) przyczynienie się do usunięcia szkodliwych następstw naruszenia
dyscypliny finansów publicznych lub podjęcie o to starań.
3. Odstąpienia od wymierzenia kary nie stosuje się wobec sprawcy naruszenia
dyscypliny finansów publicznych popełnionego w czasie, gdy nie uległo
zatarciu ukaranie prawomocnie orzeczone za inne naruszenie dyscypliny
finansów publicznych.
Art. 37.
Sprawcy, który dopuścił się kilku czynów stanowiących naruszenie dyscypliny
finansów publicznych, a sprawa o te czyny jest objęta jednym postępowaniem,
wymierza się jedną karę za wszystkie czyny.
Rozdział 4
Przedawnienie oraz zatarcie ukarania
Art. 38.
1. Karalność naruszenia dyscypliny finansów publicznych ustaje, jeżeli od czasu
jego popełnienia upłynęły 3 lata. Jeżeli jednak w tym okresie wszczęto
postępowanie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych karalność ustaje z
upływem 2 lat od zakończenia tego okresu.
2. W razie stwierdzenia nieważności prawomocnego postanowienia lub orzeczenia
komisji orzekającej w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych,
karalność ustaje po upływie 2 lat od dnia stwierdzenia nieważności
prawomocnego postanowienia lub orzeczenia.
3. W razie uchylenia prawomocnego postanowienia lub orzeczenia komisji
orzekającej w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych, karalność
ustaje po upływie 2 lat od dnia uchylenia prawomocnego postanowienia lub
orzeczenia.
4. W razie wznowienia postępowania w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów
publicznych zakończonego prawomocnym postanowieniem lub orzeczeniem,
karalność ustaje po upływie 2 lat od dnia wydania postanowienia o wznowieniu
postępowania.
Art. 39.
1. Nie można wykonać kary za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, jeżeli
od dnia uprawomocnienia się orzeczenia upłynęły 2 lata.
2. Przedawnienie wykonania kary nie biegnie w okresie wstrzymania z urzędu jej
wykonania, wskutek zaskarżenia do sądu prawomocnego orzeczenia zgodnie z art.
169, a w przypadku kary pieniężnej także w okresie odroczenia tej kary lub
jej spłaty w ratach.
Art. 40.
1. Zatarcie ukarania za naruszenie dyscypliny finansów publicznych następuje z
mocy prawa, jeżeli od dnia wykonania kary lub przedawnienia jej wykonania
upłynęły 2 lata.
2. W razie odstąpienia od wymierzenia kary zatarcie ukarania z mocy prawa
następuje po upływie roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.
3. Z chwilą zatarcia ukarania uważa się je za niebyłe.
Art. 41.
Na wniosek ukaranego lub jego przełożonego, pozytywnie zaopiniowany przez
Głównego Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych, minister właściwy do spraw
finansów publicznych może postanowić o zatarciu ukarania za naruszenie
dyscypliny finansów publicznych przed upływem terminu, o którym mowa w art. 40
ust. 1 i 2.
Dział III
Organy właściwe w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Rozdział 1
Organy orzekające w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Art. 42.
1. Organami orzekającymi w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów
publicznych pierwszej instancji są komisje orzekające w sprawach o naruszenie
dyscypliny finansów publicznych, zwane dalej "komisjami orzekającymi".
2. Organem orzekającym w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych
drugiej instancji jest Główna Komisja Orzekająca w Sprawach o Naruszenie
Dyscypliny Finansów Publicznych, zwana dalej "Główną Komisją Orzekającą".
3. Kadencja komisji orzekających i Głównej Komisji Orzekającej trwa 4 lata.
Art. 43.
1. W skład komisji orzekającej wchodzi przewodniczący, jeden lub dwóch jego
zastępców i od 5 do 21 członków komisji.
2. W skład Głównej Komisji Orzekającej wchodzi przewodniczący, jeden lub dwóch
jego zastępców i 21 członków Komisji.
Art. 44.
1. Przewodniczący kieruje pracą komisji orzekających i Głównej Komisji
Orzekającej, czuwa nad sprawnym przebiegiem postępowania i w tym celu wydaje
postanowienia i zarządzenia oraz podejmuje inne czynności określone w
ustawie.
2. Zastępca przewodniczącego, w zakresie spraw przekazanych przez
przewodniczącego, podejmuje wszystkie czynności określone w ustawie dla
przewodniczącego.
3. Przewodniczący, ich zastępcy i członkowie komisji orzekających i Głównej
Komisji Orzekającej są obowiązani do udziału w szkoleniach z zakresu
problematyki finansów publicznych i prawa.
Art. 45.
1. Członkowie komisji orzekających i Głównej Komisji Orzekającej są niezawiśli
w zakresie orzekania w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych
i podlegają tylko przepisom prawa.
2. Członkowie komisji orzekających i Głównej Komisji Orzekającej orzekają w
granicach określonych ustawą oraz na mocy przekonania opartego na ocenie
dowodów, rozstrzygają samodzielnie nasuwające się zagadnienia prawne i nie są
związani rozstrzygnięciami innych organów, z wyjątkiem prawomocnego wyroku
sądu.
Rozdział 2
Komisje orzekające i ich właściwość
Art. 46.
Komisjami orzekającymi są:
1) wspólna komisja orzekająca;
2) resortowe komisje orzekające przy ministrach kierujących działem lub
działami administracji rządowej;
3) komisja orzekająca przy Szefie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów;
4) regionalne komisje orzekające przy regionalnych izbach obrachunkowych.
Art. 47.
1. Wspólna komisja orzekająca orzeka w sprawach o naruszenie dyscypliny
finansów publicznych w zakresie realizacji budżetu państwa w częściach:
1) Kancelaria Sejmu;
2) Kancelaria Senatu;
3) Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej;
4) Sąd Najwyższy;
5) Naczelny Sąd Administracyjny;
6) Trybunał Konstytucyjny;
7) Najwyższa Izba Kontroli;
8) Rzecznik Praw Obywatelskich;
9) Rzecznik Praw Dziecka;
10) Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji;
11) Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych;
12) Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu;
13) Krajowe Biuro Wyborcze;
14) Państwowa Inspekcja Pracy;
15) Krajowa Rada Sądownictwa.
2. Wspólna komisja orzekająca orzeka również w sprawach o naruszenie dyscypliny
finansów publicznych w odniesieniu do jednostek otrzymujących środki
publiczne przekazane z części budżetu państwa określonych w ust. 1.
Art. 48.
Resortowa komisja orzekająca orzeka w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów
publicznych w zakresie dotyczącym:
1) realizacji budżetu państwa w częściach, którymi dysponuje minister
kierujący działem lub działami administracji rządowej, z wyłączeniem
środków przekazanych jednostkom, o których mowa w art. 51 pkt 1 i 4;
2) organów i jednostek podległych lub nadzorowanych przez ministra oraz
jednostek im podległych lub przez nie nadzorowanych;
3) innych jednostek otrzymujących środki publiczne przekazane z części
budżetu państwa lub innych środków publicznych, którymi dysponuje minister
lub organy i jednostki, o których mowa w pkt 2.
Art. 49.
Resortowa komisja orzekająca przy ministrze właściwym do spraw administracji
publicznej orzeka także w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych
w zakresie dotyczącym:
1) osób pełniących funkcje wojewody, wicewojewody, dyrektora generalnego
urzędu wojewódzkiego i głównego księgowego części budżetowej, której
dysponentem jest wojewoda;
2) osób pełniących funkcje marszałka województwa, członka zarządu
województwa i głównego księgowego budżetu województwa (skarbnika
województwa).
Art. 50.
Komisja orzekająca przy Szefie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów orzeka w
sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych w zakresie dotyczącym:
1) realizacji budżetu Kancelarii Prezesa Rady Ministrów;
2) samorządowych kolegiów odwoławczych;
3) organów i jednostek nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów oraz
jednostek im podległych lub przez nie nadzorowanych, z wyłączeniem osób, o
których mowa w art. 49 pkt 1, oraz jednostek, o których mowa w art. 51 pkt
3;
4) osób pełniących funkcje sekretarza stanu, podsekretarza stanu, dyrektora
generalnego naczelnego lub centralnego urzędu administracji rządowej i
głównego księgowego części budżetowej, z wyłączeniem osób, o których mowa
w art. 49 pkt 1;
5) innych jednostek otrzymujących środki publiczne przekazane z części
budżetu państwa lub innych środków publicznych, którymi dysponuje Szef
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów lub organy i jednostki wymienione w pkt
3.
Art. 51.
Regionalna komisja orzekająca orzeka w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów
publicznych w zakresie dotyczącym:
1) jednostek samorządu terytorialnego, ich związków i stowarzyszeń, z
wyłączeniem osób, o których mowa art. 49 pkt 2;
2) realizacji budżetu wojewody;
3) jednostek podległych i nadzorowanych przez wojewodę;
4) samorządowych jednostek organizacyjnych, w tym samorządowych osób
prawnych;
5) innych jednostek otrzymujących środki publiczne przekazane z budżetów
jednostek samorządu terytorialnego lub innych środków publicznych, którymi
dysponują te jednostki;
6) innych jednostek w zakresie środków otrzymanych z budżetu wojewody lub z
innych środków, którymi dysponuje wojewoda.
Rozdział 3
Zasady powoływania komisji orzekających i Głównej Komisji Orzekającej
Art. 52.
Przewodniczącego, jego zastępcę oraz członków wspólnej komisji orzekającej
powołuje i odwołuje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Są oni powoływani
spośród kandydatów zgłoszonych przez:
1) Szefa Kancelarii Prezydenta;
2) Marszałka Sejmu;
3) Marszałka Senatu;
4) Prezesa Najwyższej Izby Kontroli;
5) Rzecznika Praw Obywatelskich;
6) Rzecznika Praw Dziecka;
7) Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji;
8) Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych;
9) Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko
Narodowi Polskiemu;
10) Kierownika Krajowego Biura Wyborczego;
11) Głównego Inspektora Pracy;
12) Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego;
13) Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego;
14) Prezesa Trybunału Konstytucyjnego;
15) Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa.
Art. 53.
1. Przewodniczących komisji, o których mowa w art. 46 pkt 2-4, i ich zastępców
powołuje i odwołuje, na wniosek ministra właściwego do spraw finansów
publicznych, Prezes Rady Ministrów. Są oni powoływani spośród kandydatów
zgłoszonych, odnośnie do:
1) resortowej komisji orzekającej przy ministrze kierującym działem lub
działami administracji rządowej - przez tego ministra;
2) komisji orzekającej przy Szefie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów - przez
Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów;
3) regionalnej komisji orzekającej przy regionalnej izbie obrachunkowej -
przez prezesa tej izby.
2. Członków komisji, o których mowa w art. 46 pkt 2-4, powołuje i odwołuje, na
wniosek przewodniczącego komisji orzekającej, Prezes Rady Ministrów.
Art. 54.
1. Przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej i jego zastępcę powołuje i
odwołuje, na wniosek ministra właściwego do spraw finansów publicznych,
Prezes Rady Ministrów.
2. Członków Głównej Komisji Orzekającej powołuje i odwołuje, na wniosek
Przewodniczącego tej Komisji, Prezes Rady Ministrów.
Art. 55.
1. W skład komisji orzekającej oraz Głównej Komisji Orzekającej powołuje się
osobę, która wyraziła zgodę na pracę w komisji oraz:
1) ma obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw publicznych;
2) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
3) nie była prawomocnie skazana za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
popełnione umyślnie;
4) nie była prawomocnie ukarana za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych;
5) posiada wyższe wykształcenie, z zastrzeżeniem ust. 2;
6) posiada odpowiednią wiedzę z zakresu problematyki finansów publicznych i
prawa oraz niezbędne doświadczenie zawodowe.
2. Przewodniczący komisji orzekającej oraz Głównej Komisji Orzekającej oraz ich
zastępcy powinni posiadać wyższe wykształcenie prawnicze lub ekonomiczne.
3. Nie można łączyć członkostwa w komisji orzekającej i Głównej Komisji
Orzekającej, być członkiem więcej niż jednej komisji orzekającej, a także
łączyć członkostwa w tych komisjach z funkcją rzecznika dyscypliny finansów
publicznych, Głównego Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych lub ich
zastępców.
4. Członkiem wspólnej komisji orzekającej nie może być kierownik i zastępca
kierownika komórki bezpośrednio odpowiedzialnej za wykonanie budżetu państwa
w zakresie części, o których mowa w art. 47 ust. 1.
5. Członkiem resortowej komisji orzekającej nie może być kierownik i zastępca
kierownika komórki bezpośrednio odpowiedzialnej za wykonanie budżetu państwa
w zakresie części, której dysponentem jest właściwy minister, lub planu
finansowego jednostki budżetowej - urzędu obsługującego ministra.
6. Członkiem komisji orzekającej przy Szefie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
nie może być kierownik i zastępca kierownika komórki bezpośrednio
odpowiedzialnej za wykonywanie budżetu państwa w zakresie części Kancelaria
Prezesa Rady Ministrów.
7. Członkiem regionalnej komisji orzekającej nie może być kierownik i zastępca
kierownika komórki bezpośrednio odpowiedzialnej za wykonywanie budżetu
państwa w zakresie części, której dysponentem jest wojewoda, lub planu
finansowego jednostki budżetowej - urzędu wojewódzkiego.
Art. 56.
1. Przed upływem kadencji członkostwo w komisji orzekającej lub Głównej Komisji
Orzekającej wygasa w razie:
1) rezygnacji z członkostwa;
2) śmierci;
3) utraty obywatelstwa polskiego;
4) utraty praw publicznych;
5) utraty pełnej zdolności do czynności prawnych;
6) prawomocnego skazania za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
popełnione umyślnie;
7) prawomocnego ukarania za naruszenie dyscypliny finansów publicznych;
8) powołania na stanowisko, o którym mowa w art. 55 ust. 4-7;
9) zniesienia lub połączenia organów, przy których powołano komisje
orzekające.
2. Członka komisji orzekającej lub Głównej Komisji orzekającej można odwołać w
razie:
1) nie usprawiedliwionego niewykonywania przez niego obowiązków lub rażąco
niedbałego ich wykonywania;
2) zachowania uchybiającego godności członka komisji;
3) trwałej niemożności wykonywania obowiązków członka komisji.
3. Przepisy ust. 1 i 2 oraz art. 55 stosuje się odpowiednio do przewodniczących
i zastępców przewodniczącego komisji.
4. Wygaśnięcie członkostwa w komisji orzekającej stwierdza przewodniczący
komisji, a wygaśnięcie członkostwa przewodniczącego komisji lub jego zastępcy
- stwierdza Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej.
5. Wygaśnięcie członkostwa w Głównej Komisji Orzekającej stwierdza
Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej, a wygaśnięcie członkostwa
Przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej lub jego zastępcy stwierdza
Prezes Rady Ministrów.
6. Skład komisji orzekającej lub Głównej Komisji Orzekającej może być
uzupełniony w czasie trwania kadencji.
Rozdział 4
Organy właściwe do wypełniania funkcji oskarżyciela
Art. 57.
1. Organami właściwymi do prowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawach o
naruszenie dyscypliny finansów publicznych oraz wypełniania funkcji
oskarżyciela w pierwszej instancji są rzecznicy dyscypliny finansów
publicznych, zwani dalej "rzecznikami dyscypliny", i ich zastępcy.
2. Zastępca rzecznika dyscypliny w zakresie spraw przekazanych przez rzecznika
dyscypliny wykonuje zadania i podejmuje wszystkie czynności określone w
ustawie dla rzecznika dyscypliny.
3. W zakresie sprawowanej funkcji rzecznik dyscypliny jest przełożonym swoich
zastępców.
Art. 58.
1. Organem właściwym do wypełniania funkcji oskarżyciela w drugiej instancji
jest Główny Rzecznik Dyscypliny Finansów Publicznych, zwany dalej "Głównym
Rzecznikiem", i jego zastępcy.
2. Zastępca Głównego Rzecznika w zakresie spraw przekazanych przez Głównego
Rzecznika wykonuje zadania i podejmuje wszystkie czynności określone w
ustawie dla Głównego Rzecznika.
3. Główny Rzecznik jest w zakresie sprawowanej funkcji przełożonym swoich
zastępców oraz rzeczników dyscypliny i ich zastępców.
4. Rzecznicy dyscypliny i ich zastępcy są obowiązani do udziału w szkoleniach z
zakresu problematyki finansów publicznych i prawa.
Art. 59.
W zakresie sprawowanej funkcji Główny Rzecznik, rzecznik dyscypliny i ich
zastępcy działają na rzecz finansów publicznych oraz reprezentują w prowadzonym
postępowaniu interesy Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego i
innych jednostek sektora finansów publicznych.
Rozdział 5
Zasady powoływania Głównego Rzecznika i rzeczników dyscypliny
Art. 60.
1. Głównego Rzecznika powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek
ministra właściwego do spraw finansów publicznych .
2. Zastępców Głównego Rzecznika powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na
wniosek Głównego Rzecznika.
Art. 61.
Rzecznika dyscypliny właściwego w sprawach rozpatrywanych przez wspólną komisję
orzekającą i jego zastępców powołuje i odwołuje Prezydent Rzeczypospolitej
Polskiej.
Art. 62.
1. Rzeczników dyscypliny właściwych w sprawach rozpatrywanych przez komisje, o
których mowa w art. 46 pkt 2-4 i ich zastępców, powołuje i odwołuje Główny
Rzecznik.
2. Główny Rzecznik zwraca się do Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
ministrów kierujących działami administracji rządowej oraz prezesów
regionalnych izb obrachunkowych o przedstawienie, w terminie 30 dni, kandy
datów na rzeczników dyscypliny lub zastępców rzecznika.
3. Główny Rzecznik może powołać rzecznika dyscypliny lub zastępcę rzecznika
właściwego w sprawach rozpoznawanych przez więcej niż jedną komisję
orzekającą, jak również spośród innych osób, niż wymienione w ust. 2, pod
warunkiem uzyskania pozytywnej opinii Szefa Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów, właściwego ministra albo prezesa regionalnej izby obrachunkowej.
4. Główny Rzecznik może, na wniosek lub z urzędu, wyznaczyć do prowadzenia
postępowania lub wypełniania obowiązków oskarżyciela w danej sprawie innego,
niż wynika to z jego właściwości, rzecznika dyscypliny lub jego zastępcę.
Art. 63.
1. Rzecznikiem dyscypliny lub jego zastępcą może być osoba, która wyraziła
zgodę na pełnienie funkcji rzecznika dyscypliny oraz:
1) ma obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw publicznych;
2) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
3) nie była prawomocnie skazana za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
popełnione umyślnie;
4) nie była prawomocnie ukarana za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych;
5) posiada wyższe wykształcenie prawnicze lub ekonomiczne;
6) posiada odpowiednią wiedzę z zakresu problematyki finansów publicznych i
prawa oraz niezbędne doświadczenie zawodowe.
2. Do rzeczników dyscypliny i ich zastępców stosuje się odpowiednio przepisy
art. 55 ust. 4-7. Funkcji rzecznika dyscypliny, Głównego Rzecznika i ich
zastępców nie można łączyć z członkostwem w komisji orzekającej lub Głównej
Komisji Orzekającej.
Art. 64.
O powołaniu lub odwołaniu rzecznika dyscypliny lub jego zastępcy powiadamia się
odpowiednio Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, właściwego ministra,
prezesa regionalnej izby obrachunkowej i przewodniczącego komisji orzekającej.
Rozdział 6
Uprawnienia członków organów orzekających i rzeczników
oraz funkcjonowanie i obsługa komisji i rzeczników
Art. 65.
1. Przewodniczącym, ich zastępcom, członkom komisji orzekających oraz Głównej
Komisji Orzekającej, rzecznikom dyscypliny, Głównemu Rzecznikowi i ich
zastępcom, z zastrzeżeniem ust. 6, przysługuje ryczałtowe wynagrodzenie
miesięczne wypłacane z budżetu państwa.
2. Wysokość ryczałtowego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa w ust. 1,
członka komisji orzekającej i Głównej Komisji Orzekającej wynosi odpowiednio
0,2 i 0,4 przeciętnego wynagrodzenia.
3. Wysokość ryczałtowego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa w ust. 1,
przewodniczącego komisji orzekającej i Przewodniczącego Głównej Komisji
Orzekającej wynosi odpowiednio 0,4 i 0,8 przeciętnego wynagrodzenia.
4. Wysokość ryczałtowego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa w ust. 1,
zastępcy przewodniczącego komisji orzekającej i Głównej Komisji Orzekającej
wynosi odpowiednio 0,3 i 0,6 przeciętnego wynagrodzenia.
5. Wysokość ryczałtowego wynagrodzenie miesięcznego, o którym mowa w ust. 1,
Głównego Rzecznika i jego zastępcy wynosi odpowiednio 0,8 i 0,6 przeciętnego
wynagrodzenia miesięcznego, a rzecznika dyscypliny i jego zastępcy
odpowiednio 0,4 i 0,3 tego wynagrodzenia.
6. Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje osobom powołanym
spośród osób zatrudnionych w komórce organizacyjnej zapewniającej obsługę
prawną i administracyjno-techniczną, o której mowa w art. 70 ust. 1 i 2.
Art. 66.
1. Członkom składu orzekającego, oskarżycielowi i protokolantowi, o ile
protokolant nie wykonuje obowiązków wynikających z zatrudnienia, przysługuje
wynagrodzenie ryczałtowe za udział w rozprawie lub posiedzeniu.
2. Wysokość ryczałtowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust.1, przewodniczącego
składu orzekającego komisji orzekającej wynosi 0,08, członka składu
orzekającego i oskarżyciela 0,07 przeciętnego wynagrodzenia, a protokolanta
0,05 tego wynagrodzenia.
3. Wysokość ryczałtowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1,
przewodniczącego składu orzekającego Głównej Komisji Orzekającej wynosi 0,12,
członka składu orzekającego i oskarżyciela wynosi 0,1 przeciętnego
wynagrodzenia, a protokolanta 0,05 tego wynagrodzenia.
4. Jeżeli członek składu orzekającego został wyznaczony do rozpoznania w tym
samym dniu więcej niż jednej sprawy, przysługuje mu wynagrodzenie ryczałtowe
jak za jedną rozprawę lub posiedzenie. Przepis stosuje się odpowiednio do
protokolanta.
Art. 67.
1. O powołaniu w skład komisji orzekającej lub Głównej Komisji Orzekającej albo
do pełnienia funkcji rzecznika dyscypliny, Głównego Rzecznika i ich
zastępców, zawiadamia się osobę powołaną oraz jej pracodawcę.
2. O wygaśnięciu członkostwa albo odwołaniu ze składu komisji orzekającej lub
Głównej Komisji Orzekającej przed upływem kadencji albo odwołaniu z funkcji
rzecznika, Głównego Rzecznika lub ich zastępcy, zawiadamia się osobę odwołaną
lub której członkostwo wygasło oraz jej pracodawcę.
3. Wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku pracy z osobą wchodzącą w skład
komisji orzekającej lub Głównej Komisji Orzekającej, a także w okresie 6
miesięcy po upływie kadencji, wygaśnięciu członkostwa lub odwołaniu ze składu
komisji - w przypadku gdy jest on pracownikiem jednostki sektora finansów
publicznych - wymaga uprzedniej zgody Przewodniczącego Głównej Komisji
Orzekającej.
Art. 68.
1. Pracodawca osoby powołanej w skład komisji orzekającej lub Głównej Komisji
Orzekającej albo pełniącej funkcję rzecznika dyscypliny, Głównego Rzecznika
lub ich zastępcy, jest obowiązany zwolnić ją na czas niezbędny do wywiązania
się ze sprawowanej funkcji albo udziału w szkoleniach, określonych w art. 44
ust. 3 oraz art. 58 ust. 4, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia za ten czas.
Podstawą do zwolnienia z pracy jest wezwanie lub pismo przewodniczącego
komisji orzekającej lub Głównej Komisji Orzekającej albo rzecznika dyscypliny
lub Głównego Rzecznika.
2. Pracodawca osoby wezwanej na rozprawę w charakterze świadka jest obowiązany
zwolnić ją z zachowaniem prawa do wynagrodzenia za czas nieobecności w pracy.
Podstawą do zwolnienia z pracy jest wezwanie przewodniczącego komisji
orzekającej lub Głównej Komisji Orzekającej.
Art. 69.
1. Osobom wchodzącym w skład komisji orzekających i Głównej Komisji
Orzekającej, rzecznikom dyscypliny, Głównemu Rzecznikowi i ich zastępcom
przysługuje zwrot kosztów przejazdu i noclegów, zgodnie z przepisami o
wysokości oraz warunkach ustalania należności przysługujących pracownikom
zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z
tytułu podróży służbowych na obszarze kraju.
2. Świadkom wezwanym na rozprawę przysługuje zwrot kosztów przejazdu, zgodnie z
przepisami o wysokości oraz warunkach ustalania należności przysługujących
pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery
budżetowej z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju.
Art. 70.
1. Szef Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Szef Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów, ministrowie oraz prezesi regionalnych izb
obrachunkowych zapewniają siedzibę, obsługę prawną i administracyjno-
techniczną komisji orzekającej oraz rzecznika i jego zastępcy właściwych
w sprawach tej komisji, a także ponoszą wydatki związane z ich
funkcjonowaniem, wypłatą wynagrodzeń i szkoleniem, z zastrzeżeniem ust. 3,
oraz zwrotem świadkom kosztów przejazdu, finansowane z budżetu państwa.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych zapewnia siedzibę, obsługę
prawną i organizacyjno-techniczną Głównej Komisji Orzekającej, Głównego
Rzecznika i jego zastępców, a także ponosi wydatki związane z ich
funkcjonowaniem, wypłatą wynagrodzeń i szkoleniem oraz zwrotem świadkom
kosztów przejazdu, finansowane z budżetu państwa.
3. W przypadku powołania rzecznika dyscypliny lub jego zastępcy spośród
kandydatów niezgłoszonych przez organy, o których mowa w art. 62 ust. 2,
wydatki związane z wypłatą mu wynagrodzenia i szkoleniem ponosi minister
właściwy do spraw finansów publicznych.
Art. 71.
Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) regulamin działania komisji orzekających i Głównej Komisji Orzekającej;
2) zakres zadań organizacyjno-prawnej i biurowej obsługi komisji
orzekających, rzeczników dyscypliny oraz Głównej Komisji Orzekającej i
Głównego Rzecznika;
3) warunki organizowania i prowadzenia szkolenia członków komisji
orzekających, Głównej Komisji Orzekającej i rzeczników dyscypliny;
4) rodzaje dokumentacji kwalifikowanej jako materiały archiwalne oraz
terminy, w których akta spraw o naruszenie dyscypliny finansów publicznych
podlegają zniszczeniu w całości lub w części albo przekazaniu archiwom
państwowym
- mając na uwadze zapewnienie sprawnego i skutecznego działania organów
właściwych w sprawach naruszenia dyscypliny finansów publicznych.
Dział IV
Postępowanie w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Rozdział 1
Zasady postępowania w sprawach o naruszenie dyscypliny
finansów publicznych
Art. 72.
1. Postępowanie w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych, zwane
dalej "postępowaniem", jest dwuinstancyjne.
2. Postępowanie obejmuje postępowanie wyjaśniające prowadzone przez rzecznika
dyscypliny, postępowanie przed komisją orzekającą oraz postępowanie
odwoławcze przed Główną Komisją Orzekającą.
3. Komisja orzeka na rozprawie lub posiedzeniu w składzie trzech osób.
Rozstrzygnięcia składu orzekającego są podejmowane w drodze głosowania i
zapadają większością głosów.
Art. 73.
1. Stronami postępowania przed komisją orzekającą i Główną Komisją Orzekającą
są obwiniony o naruszenie dyscypliny finansów publicznych, zwany dalej
"obwinionym", oraz oskarżyciel.
2. Oskarżycielem przed komisją orzekającą jest rzecznik dyscypliny, który
występuje z wnioskiem o ukaranie, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 2, a
oskarżycielem przed Główną Komisją Orzekającą jest Główny Rzecznik.
3. Obwinionym jest osoba, wobec której oskarżyciel wystąpił z wnioskiem o
ukaranie za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Art. 74.
1. Obwinionemu przysługuje prawo do obrony w toku całego postępowania.
2. Obwinionemu przysługuje prawo do przedstawiania dowodów na swoją obronę oraz
składania wniosków dowodowych.
3. Obwinionemu przysługuje prawo do korzystania z pomocy jednego obrońcy.
Art. 75.
1. Obrońcą obwinionego może być osoba uprawniona do obrony zgodnie z przepisami
prawa o adwokaturze, osoba uprawniona do świadczenia pomocy prawnej zgodnie z
przepisami o radcach prawnych albo inna osoba, posiadająca pełną zdolność do
czynności prawnych, upoważniona przez obwinionego.
2. Obwiniony może udzielić upoważnienia do obrony na piśmie lub ustnie do
protokołu.
3. Obrońca może podejmować wszystkie czynności określone dla obwinionego oraz
przysługują mu wszystkie prawa określone dla obwinionego, a jego udział w
postępowaniu nie wyłącza osobistego działania w nim obwinionego. Obrońca może
podejmować czynności jedynie na korzyść obwinionego.
4. Obrońca może bronić kilku obwinionych, jeżeli ich interesy nie pozostają w
sprzeczności.
Art. 76.
1. Obwinionego uważa się za niewinnego, dopóki jego odpowiedzialność za
naruszenie dyscypliny finansów publicznych nie zostanie udowodniona i
potwierdzona prawomocnym orzeczeniem w sprawie o naruszenie dyscypliny
finansów publicznych.
2. Obwiniony nie ma obowiązku dowodzenia swojej niewinności i może bez podania
powodów odmówić składania wyjaśnień lub odpowiedzi na poszczególne pytania.
3. Nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego.
4. Podstawą rozstrzygania mogą być jedynie dowody ujawnione w postępowaniu
przed organem orzekającym.
Art. 77.
Prawa określone w art. 74-76 przysługują także osobie, wobec której rzecznik
dyscypliny wszczął postępowanie wyjaśniające.
Art. 78.
1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, z zastrzeżeniem ust. 3,
gdy:
1) zarzucanego czynu nie popełniono;
2) w zarzucanym czynie brak jest znamion naruszenia dyscypliny finansów
publicznych;
3) nastąpiło przedawnienie karalności;
4) obwiniony zmarł;
5) obwiniony na mocy przepisów szczególnych nie podlega orzecznictwu w
sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych;
6) w sprawie o ten sam czyn, popełniony przez tego samego obwinionego
zostało wydane prawomocne postanowienie lub orzeczenie komisji
orzekającej, albo w tej samej sprawie przeciwko temu samemu obwinionemu
toczy się przed komisją orzekającą wcześniej wszczęte postępowanie;
7) zachodzi okoliczność, o której mowa w art. 27 ust. 1 lub art. 28 ust.1;
8) zachodzi inna okoliczność wykluczająca z mocy ustawy orzekanie w sprawie
o naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
2. Okoliczności wymienione w ust. 1 uwzględnia się z urzędu w każdej fazie
postępowania i wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania.
3. Jeżeli okoliczność, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, stwierdzono po
przeprowadzeniu postępowania dowodowego przed organem orzekającym, wydaje się
orzeczenie o uniewinnieniu.
Art. 79.
Sprawy o naruszenie dyscypliny finansów publicznych, pozostające ze sobą w
ścisłym związku lub dotyczące naruszenia dyscypliny finansów publicznych
popełnionego przez więcej niż jedną osobę, rozpoznaje się łącznie, chyba że
zachodzą okoliczności uniemożliwiające łączne rozpoznanie sprawy.
Art. 80.
1. Organy prowadzące postępowanie są obowiązane badać oraz uwzględniać
okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść
obwinionego.
2. Organy prowadzące postępowanie są obowiązane, w niezbędnym zakresie, pouczać
jego uczestników o ciążących na nich obowiązkach i przysługujących im prawach
oraz udzielać im wyjaśnień i informacji o tych prawach i obowiązkach, tak aby
w toku postępowania jego uczestnicy nie ponieśli szkody z powodu
nieznajomości przepisów, dotyczących postępowania w sprawach o naruszenie
dyscypliny finansów publicznych.
Art. 81.
1. Z wnioskiem o ukaranie występuje się do komisji orzekającej, zgodnie z
właściwością określoną w art. 47-51.
2. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej, na wniosek przewodniczącego
komisji orzekającej złożony przed skierowaniem wniosku o ukaranie do
rozpoznania, wyznacza, w drodze postanowienia, do rozpoznania wniosku o
ukaranie inną komisję orzekającą niż wynika to z jej właściwości, jeżeli
wniosek o ukaranie dotyczy członka komisji orzekającej albo rzecznika
dyscypliny lub jego zastępcy, właściwego w sprawach tej komisji.
3. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej wyznacza, w drodze postanowienia,
do rozpoznania wniosku o ukaranie inną komisję orzekającą niż wynika to z jej
właściwości, jeżeli z powodu wyłączenia członków komisji właściwej do
rozpoznania sprawy, jej rozpoznanie przed daną komisją nie jest możliwe.
4. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej rozstrzyga, w drodze
postanowienia, spory o właściwość między komisjami orzekającymi.
Art. 82.
Główna Komisja Orzekająca, uchylając orzeczenie komisji orzekającej,
stwierdzając nieważność prawomocnego rozstrzygnięcia lub wydając postanowienie o
wznowieniu postępowania, może postanowić o przekazaniu sprawy do ponownego
rozpoznania przez inną komisję orzekającą.
Art. 83.
1. Członek komisji orzekającej lub Głównej Komisji Orzekającej podlega
wyłączeniu od udziału w rozpoznawaniu sprawy, jeżeli:
1) sprawa dotyczy go bezpośrednio, jego małżonka, krewnego lub powinowatego
w linii prostej albo osoby pozostającej z nim w stosunku przysposobienia;
2) brał udział w wydaniu postanowienia lub orzeczenia uchylonego albo
uznanego za nieważne z mocy prawa;
3) brał udział w rozpoznawaniu sprawy w niższej instancji;
4) występował w sprawie w charakterze świadka lub oskarżyciela.
2. Wyłączenie członka komisji orzekającej lub Głównej Komisji Orzekającej od
udziału w rozpoznawaniu sprawy z przyczyn, o których mowa w ust. 1, następuje
z urzędu.
3. Wyłączenie członka komisji orzekającej lub Głównej Komisji Orzekającej od
udziału w rozpoznawaniu sprawy następuje również na wniosek tego członka,
oskarżyciela, obwinionego lub jego obrońcy, jeżeli między nim
a oskarżycielem, obwinionym lub jego obrońcą, zachodzi stosunek tego rodzaju,
że może budzić wątpliwości co do jego bezstronności.
4. Przepisy ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 stosuje się odpowiednio do wyłączenia od
udziału w rozpoznawaniu sprawy oskarżyciela i protokolanta.
Art. 84.
1. W sprawie wyłączenia członka komisji orzekającej lub Głównej Komisji
Orzekającej na wniosek rozstrzygają, odpowiednio przed rozprawą lub
posiedzeniem, przewodniczący tych komisji. O wyłączeniu członka składu
orzekającego, oskarżyciela lub protokolanta rozstrzyga, przed odczytaniem
wniosku o ukaranie, przewodniczący składu orzekającego. Jeżeli wniosek
o wyłączenie dotyczy przewodniczącego składu orzekającego - w sprawie jego
wyłączenia rozstrzyga odpowiednio przewodniczący komisji orzekającej lub
Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej.
2. W sprawie wyłączenia rzecznika dyscypliny od udziału w rozpoznawaniu
zawiadomienia o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych rozstrzyga Główny
Rzecznik.
Art. 85.
1. Jeżeli ustawa nie wymaga wydania orzeczenia albo postanowienia wydaje się
zarządzenia.
2. Postanowienie powinno zawierać co najmniej:
1) oznaczenie organu oraz osoby lub osób, wydającej postanowienie;
2) datę wydania postanowienia;
3) wskazanie sprawy oraz kwestii, której postanowienie dotyczy;
4) rozstrzygnięcie z podaniem podstawy prawnej;
5) uzasadnienie, chyba że ustawa zwalnia od tego wymagania;
6) pouczenie o terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia albo
informację o jego nieprzysługiwaniu;
7) wskazanie osoby lub osób, którym jest przekazywane.
3. Uzasadnienie postanowienia powinno zawierać przedstawienie faktów i dowodów,
które stanowiły podstawę wydania postanowienia oraz wyjaśnienie podstawy
prawnej postanowienia.
4. Zażalenie na postanowienie przysługuje, jeżeli ustawa tak stanowi.
5. Przepisy ust. 2 pkt 1-4 , 6 i 7 oraz ust. 4 stosuje się odpowiednio do
zarządzeń.
Art. 86.
1. Instytucje państwowe i samorządowe są obowiązane, w zakresie swojego
działania, udzielać pomocy organom właściwym w sprawach o naruszenie
dyscypliny finansów publicznych, w szczególności wydawać opinie, jeżeli
stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy wymaga
wiadomości specjalnych lub specjalistycznych.
2. Prezes Urzędu Zamówień Publicznych wydaje opinie, w terminie określonym
przez organ prowadzący postępowanie, w sprawach dotyczących przepisów o
zamówieniach publicznych.
Rozdział 2
Dowody
Art. 87.
Przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.
Art. 88.
Fakty powszechnie znane nie wymagają dowodu. To samo dotyczy faktów znanych z
urzędu organowi prowadzącemu postępowanie, należy jednak zwrócić na nie uwagę
stron.
Art. 89.
1. Organ prowadzący postępowanie jest obowiązany do wyczerpującego zebrania i
wszechstronnego rozpatrzenia materiału dowodowego.
2. We wniosku dowodowym należy podać oznaczenie dowodu oraz określić
okoliczności, które mają być udowodnione, a także można określić sposób
przeprowadzenia dowodu.
3. Wniosek dowodowy może zostać oddalony, jeżeli:
1) okoliczność, która ma zostać udowodniona nie ma znaczenia dla sprawy;
2) okoliczność, której dotyczy wniosek, została już udowodniona zgodnie z
twierdzeniem wnioskodawcy;
3) dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności;
4) wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania;
5) dowodu nie da się przeprowadzić.
4. Podstawą oddalenia wniosku dowodowego nie może być fakt, że dotychczas
przeprowadzone dowody wskazują fakty odmienne od tych, które wnioskodawca
zamierza udowodnić.
5. Oddalenie wniosku dowodowego nie stoi na przeszkodzie późniejszemu
dopuszczeniu dowodu, nawet jeżeli nie ujawniły się nowe okoliczności.
Art. 90.
Osoba, wobec której wszczęto postępowanie, występująca z wnioskiem dowodowym, w
tym o dowód z wyjaśnień świadków, obowiązana jest dokładnie oznaczyć fakty, o
których stwierdzenie wnosi. Obowiązek dotyczy również wskazania świadków,
których wyjaśnienia mają stwierdzać te fakty, tak by wezwania ich przez organ
prowadzący postępowanie było możliwe.
Art. 91.
1. Osoba wezwana w charakterze świadka ma obowiązek, na żądanie organu
prowadzącego postępowanie złożyć wyjaśnienia na piśmie, a jeżeli okaże się to
niezbędne, stawić się na wezwanie, w szczególności na rozprawie i złożyć
zeznania ustnie.
2. Świadek, który nie może stawić się na rozprawę z powodu choroby, kalectwa
lub innej niedającej się pokonać przeszkody może być przesłuchany w miejscu
swojego pobytu przez:
1) wyznaczonego członka składu orzekającego lub
2) członka innej komisji orzekającej, jeżeli byłoby to uzasadnione ze
względu na odległość, która dzieli siedzibę komisji od miejsca pobytu
\wiadka, a zwróci się o to przewodniczący komisji rozpoznającej sprawę.
3. Przed rozpoczęciem przesłuchania, świadka należy pouczyć o odpowiedzialności
karnej za zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy.
4. Świadek może odmówić udzielenia odpowiedzi na poszczególne pytania, jeżeli
odpowiedź mogłaby narazić jego samego, jego małżonka, krewnego lub
powinowatego w linii prostej albo osobę pozostającą z nim w stosunku
przysposobienia na odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych lub odpowiedzialność określoną odrębnymi przepisami.
5. Świadek może odmówić udzielenia odpowiedzi na pytania co do okoliczności
objętych tajemnicą państwową lub służbową, chyba że zostanie zwolniony z
obowiązku zachowania tajemnicy, w trybie i na zasadach określonych w
odrębnych przepisach. Zwolnienia można odmówić tylko wtedy, gdy złożenie
wyjaśnień lub udzielenie odpowiedzi wyrządzić mogło poważną szkodę państwu.
6. Świadek może odmówić odpowiedzi na poszczególne pytania ze względu na
obowiązek zachowania tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu lub funkcji,
co do okoliczności na które rozciąga się ten obowiązek, chyba że sąd zwolni
go od obowiązku zachowania tajemnicy. Zwolnienie to może dotyczyć wyłącznie
okoliczności, która nie może być ustalona w postępowaniu przed komisją
orzekającą lub w postępowaniu odwoławczym na podstawie innych dowodów.
Art. 92.
Jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy wymaga
wiadomości specjalnych lub specjalistycznych organ prowadzący postępowanie
zasięga opinii organów lub instytucji, o których mowa w art. 86.
Rozdział 3
Zawiadomienie o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych
Art. 93.
1. Zawiadomienie o ujawnionych okolicznościach, wskazujących na naruszenie
dyscypliny finansów publicznych, zwane dalej "zawiadomieniem", składa
niezwłocznie do właściwego rzecznika dyscypliny:
1) kierownik jednostki sektora finansów publicznych;
2) kierownik jednostki otrzymującej środki publiczne;
3) organ sprawujący nadzór nad jednostką sektora finansów publicznych;
4) organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego;
5) organ kontroli lub kierownik jednostki prowadzącej kontrolę jednostki
sektora finansów publicznych;
6) dysponent przekazujący środki publiczne jednostce nie zaliczanej do
sektora finansów publicznych
- zwany dalej "zawiadamiającym".
2. Zawiadamiającemu przysługuje prawo do żądania informacji niezbędnych do
sporządzenia zawiadomienia.
Art. 94.
1. Zawiadomienie zawiera co najmniej:
1) datę, imię i nazwisko, stanowisko służbowe, adres i podpis
zawiadamiającego;
2) określenie ujawnionego naruszenia dyscypliny finansów publicznych wraz z
podaniem sposobu, czasu jego popełnienia oraz naruszonego przepisu prawa;
3) wskazanie okoliczności, w jakich doszło do naruszenia dyscypliny finansów
publicznych, a także jeżeli nastąpiło uszczuplenie środków publicznych,
przekroczenie upoważnienia do dokonywania wydatków ze środków publicznych,
do zaciągnięcia zobowiązań lub niewykonanie zobowiązań albo zapłata
odsetek, kar lub opłat - określenie ich wysokości;
4) informację, czy przedstawione naruszenie dyscypliny finansów publicznych
jest przedmiotem postępowania karnego, postępowania w sprawie o
wykroczenie, postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe albo wykro
czenie skarbowe.
2. Zawiadomienie zawiera również, w miarę możliwości, wskazanie imienia i
nazwiska, adresu zamieszkania osoby, która naruszyła dyscyplinę finansów
publicznych, adresu pracodawcy i stanowiska zajmowanego przez tę osobę w
czasie popełnienia naruszenia, a także nazwy i adresu jej aktualnego
pracodawcy.
3. Jeżeli zawiadomienie nie zawiera imienia, nazwiska, stanowiska służbowego
lub adresu zawiadamiającego pozostawia się je bez rozpoznania.
4. Jeżeli zawiadomienie nie zawiera któregokolwiek z elementów wymienionych w
ust. 1 pkt 2 lub podpisu zawiadamiającego, rzecznik dyscypliny zwraca
zawiadomienie, wskazując braki złożonego zawiadomienia.
5. Jeżeli zawiadomienie nie zawiera któregokolwiek z elementów wymienionych w
ust. 1 pkt 3 i 4, rzecznik dyscypliny uzupełnia braki we własnym zakresie
albo wskazuje je zawiadamiającemu, wzywając go jednocześnie do ponownego
złożenia uzupełnionego zawiadomienia w terminie nie dłuższym niż 14 dni od
daty doręczenia wezwania.
Art. 95.
Jeżeli rzecznik dyscypliny otrzymał informację o naruszeniu dyscypliny finansów
publicznych od osób lub podmiotów innych niż wymienione w art. 93 ust. 1,
przekazuje tę informację kierownikowi jednostki, której ona dotyczy oraz
organowi sprawującemu nadzór nad tą jednostką.
Rozdział 4
Czynności sprawdzające i postępowanie wyjaśniające
Art. 96.
1. Na podstawie zawiadomienia rzecznik dyscypliny podejmuje czynności
sprawdzające w celu stwierdzenia, czy istnieją podstawy do wszczęcia
postępowania wyjaśniającego.
2. Rzecznik dyscypliny może wzywać zawiadamiającego, kierownika jednostki,
której zawiadomienie dotyczy oraz organ sprawujący nad nią nadzór lub
dysponenta, który przekazał środki publiczne do złożenia wyjaśnień,
przekazania opinii oraz do wydania albo okazania dokumentu mającego znaczenie
w sprawie, w terminie 14 dni od otrzymania wezwania.
3. Dokumenty, opinie lub inne informacje, objęte obowiązkiem zachowania
tajemnicy państwowej lub służbowej, przekazuje się rzecznikowi dyscypliny
tylko w przypadku zwolnienia z obowiązku zachowania tajemnicy, w trybie i na
zasadach określonych w odrębnych przepisach.
Art. 97.
1. Rzecznik dyscypliny, w terminie nie dłuższym niż 60 dni od dnia otrzymania
zawiadomienia, powinien zakończyć czynności sprawdzające i wydać
postanowienie o wszczęciu postępowania wyjaśniającego albo o odmowie jego
wszczęcia.
2. Jeżeli postanowienie o wszczęciu postępowania wyjaśniającego nie obejmuje
wszystkich naruszeń dyscypliny finansów publicznych wskazanych w
zawiadomieniu, rzecznik dyscypliny wydaje - w zakresie tych naruszeń -
postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania wyjaśniającego.
3. Jeżeli zakończenie czynności sprawdzających nie jest możliwe w terminie, o
którym mowa w ust. 1, Główny Rzecznik może, na uzasadniony wniosek rzecznika
dyscypliny, przedłużyć ten termin na czas oznaczony, nie dłużej jednak niż o
90 dni.
4. W uzasadnionych przypadkach, a w szczególności gdy ustalenie, czy istnieją
podstawy do wszczęcia postępowania wyjaśniającego jest uzależnione od wydania
ostatecznej decyzji ustalającej należność Skarbu Państwa, jednostki samorządu
terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych, Główny
Rzecznik może przedłużyć termin zakończenia czynności sprawdzających na czas
nieoznaczony.
Art. 98.
1. Postanowienie o wszczęciu postępowania wyjaśniającego powinno zawierać
dodatkowo:
1) imię i nazwisko osoby, wobec której postępowanie zostało wszczęte, adres
pracodawcy i stanowisko zajmowane przez tę osobę w czasie popełnienia
naruszenia dyscypliny finansów publicznych;
2) określenie naruszenia dyscypliny finansów publicznych będącego
przedmiotem postępowania wraz z podaniem naruszonego przepisu prawa.
2. Postanowienie o wszczęciu postępowania wyjaśniającego nie wymaga
uzasadnienia.
Art. 99.
Rzecznik dyscypliny może wszcząć postępowanie wyjaśniające:
1) wobec osoby, która nie była wymieniona w zawiadomieniu;
2) w zakresie czynu, którego nie wymieniono w zawiadomieniu.
Art. 100.
1. Rzecznik dyscypliny odmawia wszczęcia postępowania wyjaśniającego, jeżeli
stwierdzi wystąpienie okoliczności, wymienionej w art. 78 ust. 1.
2. Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania wyjaśniającego powinno
zawierać dodatkowo określenie naruszenia dyscypliny finansów publicznych,
będącego przedmiotem czynności sprawdzających, wraz z podaniem czasu jego
popełnienia oraz naruszonego przepisu prawa.
Art. 101.
1. Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania wyjaśniającego doręcza się
zawiadamiającemu, któremu służy zażalenie na to postanowienie.
2. W wyniku rozpoznania zażalenia Główny Rzecznik, w drodze postanowienia,
utrzymuje w mocy zażalone postanowienie lub je uchyla, w całości lub w
części. Uchylając postanowienie Główny Rzecznik poleca rzecznikowi
dyscypliny:
1) wszczęcie postępowania wyjaśniającego lub
2) uzupełnienie czynności sprawdzających i wyznacza termin na wydanie nowego
postanowienia.
Art. 102.
1. Rzecznik dyscypliny doręcza postanowienie o wszczęciu postępowania
wyjaśniającego osobie, wobec której postępowanie zostało wszczęte.
2. Osoba, o której mowa w ust. 1, ma prawo, w terminie określonym przez
rzecznika dyscypliny, do złożenia wyjaśnień lub wniosków dowodowych na piśmie
lub do protokołu. Niezłożenie wyjaśnień lub wniosków dowodowych w tym
terminie uznaje się za odmowę ich złożenia.
Art. 103.
1. Rzecznik dyscypliny może wzywać świadków do złożenia wyjaśnień, na piśmie
lub ustnie do protokołu, oraz do przesłania dokumentu mającego znaczenie w
sprawie.
2. Pracodawca osoby wezwanej przez rzecznika dyscypliny w charakterze świadka
jest obowiązany zwolnić ją z zachowaniem prawa do wynagrodzenia za czas
nieobecności w pracy. Podstawą do zwolnienia z pracy jest wezwanie rzecznika
dyscypliny.
3. W postępowaniu wyjaśniającym rzecznik dyscypliny sporządza protokół z
czynności mających istotne znaczenie dla sprawy. Protokół podpisują osoby
uczestniczące w czynności, a w przypadku odmowy jego podpisania, rzecznik
dyscypliny zamieszcza stosowną adnotację.
Art. 104.
1. Rzecznik dyscypliny, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia wszczęcia
postępowania wyjaśniającego, występuje z wnioskiem o ukaranie za naruszenie
dyscypliny finansów publicznych, zwanym dalej "wnioskiem o ukaranie", albo
wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania wyjaśniającego lub jego
zawieszeniu.
2. Jeżeli wystąpienie z wnioskiem o ukaranie lub umorzenie postępowania
wyjaśniającego nie jest możliwe w terminie, o którym mowa w ust. 1, Główny
Rzecznik może, na uzasadniony wniosek rzecznika dyscypliny, przedłużyć ten
termin na czas oznaczony, nie dłużej jednak niż o 30 dni.
Art. 105.
Rzecznik dyscypliny informuje obwinionego i zawiadamiającego o wystąpieniu z
wnioskiem o ukaranie.
Art. 106.
1. Rzecznik dyscypliny zawiesza postępowanie wyjaśniające w związku z
wystąpieniem okoliczności, o których mowa w art. 25 ust. 2.
2. Rzecznik dyscypliny umarza postępowanie wyjaśniające, jeżeli stwierdzi
wystąpienie okoliczności wymienionej w art. 78 ust. 1.
3. Postanowienie o umorzeniu postępowania wyjaśniającego powinno zawierać
dodatkowo:
1) imię, nazwisko, adres zamieszkania osoby, wobec której wszczęto
postępowanie wyjaśniające, oraz zajmowane przez nią stanowisko w czasie
popełnienia naruszenia dyscypliny finansów publicznych;
2) określenie naruszenia dyscypliny finansów publicznych, będącego
przedmiotem postępowania wyjaśniającego wraz z podaniem czasu jego
popełnienia oraz naruszonego przepisu prawa.
Art. 107.
Jeżeli we wniosku o ukaranie rzecznik dyscypliny nie postawił zarzutu naruszenia
dyscypliny finansów publicznych wszystkim osobom, wobec których wszczął
postępowanie wyjaśniające, wydaje - w stosunku do tych osób - postanowienie o
umorzeniu postępowania wyjaśniającego.
Art. 108.
1. Postanowienie o umorzeniu postępowania wyjaśniającego, z wyłączeniem
wydanego na podstawie art. 78 ust. 1 pkt 4, doręcza się osobie, wobec której
było ono wszczęte. Osobie tej służy zażalenie na postanowienie o umorzeniu
postępowania.
2. W wyniku rozpoznania zażalenia Główny Rzecznik, w drodze postanowienia,
utrzymuje w mocy zażalone postanowienie lub je uchyla, w całości lub w
części. Uchylając postanowienie Główny Rzecznik:
1) poleca rzecznikowi dyscypliny wystąpić z wnioskiem o ukaranie albo
2) zmienia zażalone postanowienie, albo
3) poleca rzecznikowi dyscypliny uzupełnić postępowanie wyjaśniające i
wyznacza termin wystąpienia z wnioskiem o ukaranie albo wydania nowego
postanowienia.
3. Główny Rzecznik doręcza postanowienie osobie, która wniosła zażalenie. Na
postanowienie kończące postępowanie osobie tej służy zażalenie do Głównej
Komisji Orzekającej.
Rozdział 5
Wniosek o ukaranie
Art. 109.
1. Z wnioskiem o ukaranie występuje rzecznik dyscypliny.
2. Z wnioskiem o ukaranie, może także - za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych, ujawnione w wyniku kontroli przeprowadzonej w danej jednostce
lub kontroli dotyczącej zamówienia publicznego - wystąpić Najwyższa Izba
Kontroli, Prezes Urzędu Zamówień Publicznych i prezes regionalnej izby
obrachunkowej.
Art. 110.
1. Wniosek o ukaranie zawiera:
1) oznaczenie organu oraz osoby występującej z wnioskiem o ukaranie;
2) imię, nazwisko, adres zamieszkania obwinionego;
3) wskazanie miejsca zatrudnienia, adresu pracodawcy i stanowiska
zajmowanego przez obwinionego w czasie popełnienia zarzucanego naruszenia
dyscypliny finansów publicznych;
4) określenie zarzucanego naruszenia dyscypliny finansów publicznych wraz ze
wskazaniem sposobu i czasu jego popełnienia, naruszonego przepisu prawa
oraz przepisu ustawy, pod który zarzucany czyn podpada;
5) wskazanie okoliczności w jakich doszło do naruszenia dyscypliny finansów
publicznych, a także jeżeli nastąpiło uszczuplenie środków publicznych,
przekroczenie upoważnienia do dokonywania wydatków ze środków publicznych,
do zaciągnięcia zobowiązań lub niewykonanie zobowiązań albo zapłata
odsetek, kar lub opłat - określenie ich wysokości;
6) wskazanie dowodów;
7) informację, czy obwiniony przed popełnieniem zarzucanego naruszenia
dyscypliny finansów publicznych był karany za naruszenie dyscypliny
finansów publicznych;
8) określenie, jakiej kary domaga się oskarżyciel;
9) uzasadnienie oparte na wynikach postępowania wyjaśniającego.
2. Do wniosku o ukaranie dołącza się zebrany materiał dowodowy oraz dowody i
wyjaśnienia przedstawione przez obwinionego na swoją obronę lub informację o
odmowie ich złożenia.
3. Do wniosku o ukaranie dołącza się, w miarę możliwości, także:
1) zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia, obliczonego jak za urlop
wypoczynkowy, otrzymywanego przez obwinionego w czasie popełnienia
zarzucanego naruszenia dyscypliny finansów publicznych oraz nazwę i adres
aktualnego pracodawcy tej osoby;
2) opinię przełożonych o sposobie wywiązywania się obwinionego z obowiązków
służbowych.
4. Organowi, o którym mowa w art. 109 ust. 2, przysługuje uprawnienie do
żądania informacji niezbędnych do wniesienia wniosku o ukaranie zgodnie z
ust. 1-3. Przepisy art. 96 ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
Rozdział 6
Postępowanie przed komisją orzekającą
Art. 111.
1. Komisje orzekające badają swoją właściwość z urzędu.
2. Stwierdzenie nieważności i przekazanie sprawy właściwej komisji orzekającej
może nastąpić w każdej fazie postępowania, jednakże nie dłużej niż do
otwarcia postępowania dowodowego.
Art. 112.
1. Przewodniczący komisji orzekającej dokonuje wstępnej kontroli wniosku o
ukaranie.
2. Jeżeli wniosek o ukaranie nie odpowiada warunkom, wymienionym w art. 110
ust. 1 i 2, przewodniczący komisji orzekającej, w terminie 14 dni od dnia
jego otrzymania, zarządza zwrot wniosku do uzupełnienia organowi, który z nim
wystąpił.
3. W zarządzeniu o zwrocie wniosku o ukaranie do uzupełnienia należy wskazać
braki wniosku oraz określić termin ich usunięcia, nie dłuższy niż 30 dni. Na
zarządzenie o zwrocie wniosku o ukaranie przysługuje, w terminie 7 dni od
dnia jego doręczenia, zażalenie do Przewodniczącego Głównej Komisji
Orzekającej za pośrednictwem przewodniczącego komisji, który wydał to zarzą
dzenie.
4. W wyniku rozpoznania zażalenia Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej, w
terminie 7 dni od dnia jego doręczenia, w drodze zarządzenia, uchyla lub
utrzymuje w mocy zarządzenie przewodniczącego komisji orzekającej.
Art. 113.
1. Jeżeli wniosek o ukaranie odpowiada warunkom, wymienionym w art. 110 ust. 1
i 2, przewodniczący komisji orzekającej, w terminie 14 dni od dnia jego
otrzymania zarządza doręczenie odpisu wniosku obwinionemu, kieruje wniosek do
rozpoznania na posiedzenie albo rozprawę, wyznacza ich terminy oraz skład
orzekający.
2. W zarządzeniu o doręczeniu odpisu wniosku o ukaranie należy wskazać miejsce
i czas, w którym akta sprawy są udostępnione do wglądu obwinionemu lub jego
obrońcy, a także pouczyć o prawie składania wniosków dowodowych.
Art. 114.
1. Zarządzenie o doręczeniu odpisu wniosku o ukaranie, w terminie 7 dni od dnia
jego wydania, przewodniczący komisji orzekającej przekazuje stronom, a w
przypadku gdy z wnioskiem o ukaranie występuje organ wymieniony w art. 109
ust. 2, odpis wniosku o ukaranie przekazuje także rzecznikowi dyscypliny.
2. Na uzasadnione żądanie rzecznika dyscypliny funkcję oskarżyciela przed
komisją orzekającą z wniosku o ukaranie wniesionego przez organ wymieniony w
art. 109 ust. 2, pełni występujący z wnioskiem o ukaranie lub jego
przedstawiciel. Oskarżycielowi takiemu przysługują wszystkie prawa i ciążą na
nim obowiązki strony w postępowaniu w pierwszej instancji. Koszty działania
przedstawiciela, poza ryczałtowym wynagrodzeniem za udział w rozprawie
należnym oskarżycielowi, ponosi organ, który go wyznaczył.
3. Rzecznik dyscypliny kieruje żądanie, o którym mowa w ust. 2, wraz z
uzasadnieniem, do przewodniczącego komisji orzekającej, w terminie 7 dni od
dnia doręczenia mu zarządzenia, o którym mowa w ust. 1. Przewodniczący
komisji orzekającej niezwłocznie zawiadamia występującego z wnioskiem o
ukaranie o złożeniu takiego żądania i wzywa go do pełnienia w sprawie
obowiązków oskarżyciela przed komisja orzekającą.
Rozdział 7
Posiedzenie
Art. 115.
Posiedzeniem kieruje przewodniczący składu orzekającego i czuwa nad jego
prawidłowym przebiegiem.
Art. 116.
1. Jeżeli okoliczności, o których mowa w art. 78 ust. 1 pkt 3-8, zostaną
ujawnione w toku postępowania poza rozprawą, przewodniczący komisji
orzekającej kieruje sprawę do rozpoznania na posiedzeniu.
2. Posiedzenie jest niejawne i odbywa się bez udziału stron. Komisja orzekająca
podejmuje rozstrzygnięcie na podstawie materiału dowodowego dołączonego do
wniosku o ukaranie lub zebranego w toku prowadzonego postępowania. Wyznaczony
przez przewodniczącego komisji orzekającej członek składu orzekającego
przedstawia omówienie wniosku o ukaranie i okoliczności faktycznych sprawy
oraz dotychczasowego przebiegu postępowania.
3. W wyniku rozpoznania sprawy na posiedzeniu komisja orzekająca wydaje
postanowienie o umorzeniu postępowania albo, jeżeli uzna, że nie zachodzą
przesłanki umorzenia postępowania, przekazuje sprawę do rozpoznania na
rozprawie.
4. Postanowienie o umorzeniu postępowania oprócz elementów określonych w art.
85 ust. 2, powinno zawierać także:
1) imię, nazwisko, adres zamieszkania obwinionego oraz zajmowane przez niego
stanowisko w czasie popełnienia naruszenia dyscypliny finansów
publicznych;
2) określenie zarzucanego naruszenia dyscypliny finansów publicznych wraz z
podaniem sposobu i czasu jego popełnienia oraz naruszonego przepisu prawa.
5. Postanowienie o umorzeniu postępowania doręcza się stronom w terminie 21 dni
od dnia jego wydania. Stronom służy zażalenie na to postanowienie.
6. W wyniku rozpoznania zażalenia Główna Komisja Orzekająca, w drodze
postanowienia, utrzymuje w mocy postanowienie o umorzeniu postępowania lub
uchyla je w całości lub części i przekazuje sprawę przewodniczącemu komisji
orzekającej w celu skierowania do rozpoznania na rozprawie.
Rozdział 8
Rozprawa
Art. 117.
Rozprawą kieruje przewodniczący składu orzekającego i czuwa nad jej prawidłowym
przebiegiem.
Art. 118.
Zarządzenie o wyznaczeniu terminu rozprawy i składu orzekającego należy wydać w
terminie 30 dni odpowiednio od dnia wydania zarządzenia o doręczeniu odpisu
wniosku o ukaranie albo od dnia wydania postanowienia o skierowaniu sprawy na
rozprawę, o którym mowa w art. 116 ust. 3.
Art. 119.
1. Rozprawa przed komisją orzekającą jest jawna, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Wyłączenie jawności rozprawy lub jej części może nastąpić wyłącznie:
1) ze względu na bezpieczeństwo państwa lub ochronę tajemnicy państwowej;
2) z uwagi na zagrożenie spokoju i porządku publicznego.
3. Ogłoszenie orzeczenia w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych
jest jawne.
4. Zawiadomienie o terminie i przedmiocie rozprawy wywiesza się w siedzibie
komisji orzekającej w miejscu ogólnie dostępnym, co najmniej na 7 dni przed
rozprawą.
Art. 120.
1. Wyłączenie jawności rozprawy lub jej części zarządza przewodniczący komisji
orzekającej, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. W przypadku wystąpienia w toku rozprawy okoliczności, o których mowa w art.
119 ust. 2, wyłączenie jawności rozprawy lub jej części zarządza
przewodniczący składu orzekającego.
3. W przypadku wyłączenia jawności rozprawy z przyczyn, o których mowa w art.
119 ust. 2 pkt 1, do składu orzekającego wyznacza się osoby posiadające
poświadczenia, wymagane odrębnymi przepisami, upoważniające do dostępu do
informacji niejawnych.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do rzecznika dyscypliny i
protokolanta.
Art. 121.
1. Przewodniczący komisji orzekającej zawiadamia o terminie i miejscu rozprawy
strony oraz obrońcę obwinionego, jeżeli został on ustanowiony.
2. Obecność na rozprawie obwinionego lub jego obrońcy nie jest obowiązkowa.
3. Zawiadomienie powinno zostać doręczone obwinionemu i jego obrońcy, co
najmniej na 7 dni przed terminem rozprawy. Zawiadomienie to zawiera
określenie zarzucanego naruszenia dyscypliny finansów publicznych, a także
pouczenie, że rozprawa może być przeprowadzona bez ich udziału, a orzeczenie
może zostać wydane zaocznie oraz że obwiniony może przedstawić na swoją
obronę dowody lub wnosić o przesłuchanie świadków.
Art. 122.
W toku rozprawy przewodniczący składu orzekającego realizuje obowiązki, o
których mowa w art. 80 ust. 2, a w szczególności poucza:
1) obwinionego o prawie odmowy odpowiedzi na poszczególne pytania;
2) świadka o obowiązku mówienia prawdy i odpowiedzialności za składanie
fałszywych zeznań oraz o prawie do odmowy udzielenia odpowiedzi na
poszczególne pytania;
3) strony o przysługującym im prawie do zadawania pytań świadkom,
wypowiadania się co do każdego ujawnionego dowodu oraz składania wniosków
dowodowych.
Art. 123.
1. Z przebiegu rozprawy protokolant pod kierunkiem przewodniczącego składu
orzekającego sporządza protokół, który zawiera:
1) datę i miejsce rozprawy oraz wzmiankę o osobach w niej uczestniczących;
2) przebieg rozprawy, a w szczególności oświadczenia i wnioski jej
uczestników;
3) wzmiankę o dowodach ujawnionych i zaliczonych w poczet materiału
dowodowego;
4) treść wydanych w toku rozprawy postanowień i zarządzeń, a jeżeli
postanowienia lub zarządzenia zostały wydane poza rozprawą - wzmiankę o
ich wydaniu;
5) w miarę potrzeby, stwierdzenia innych okoliczności dotyczących przebiegu
rozprawy.
2. Protokół podpisują przewodniczący składu orzekającego i protokolant.
3. Przewodniczący składu orzekającego może zarządzić utrwalenie przebiegu
rozprawy za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk niezależnie od
sporządzania protokołu, o czym uprzedza uczestników rozprawy. Zapis dźwięku
przełożony na pismo może być dołączony do protokołu. Zarejestrowany dźwięk
nie stanowi dowodu w postępowaniu.
Art. 124.
Strony mogą składać wyjaśnienia, oświadczenia i wnioski ustnie do protokołu lub
na piśmie. O dopuszczeniu dowodu, poza rozprawą, decyduje przewodniczący komisji
orzekającej, a po wyznaczeniu składu orzekającego jego przewodniczący. Oddalenie
wniosku dowodowego następuje w formie postanowienia.
Art. 125.
Rozprawę odracza się, jeżeli w aktach sprawy:
1) brak jest dowodu doręczenia obwinionemu lub jego obrońcy zawiadomienia o
rozprawie, chyba że osoba, której nie doręczono zawiadomienia, jest obecna
na rozprawie i wyrazi zgodę na jej przeprowadzenie;
2) jest dowód doręczenia obwinionemu i jego obrońcy zawiadomienia o
rozprawie w terminie krótszym niż 7 dni przed terminem rozprawy, chyba że
obwiniony lub jego obrońca obecny na rozprawie wyrazi zgodę na jej
przeprowadzenie;
3) jest dowód doręczenia obwinionemu i jego obrońcy zawiadomienia o
rozprawie, a obwiniony lub jego obrońca należycie usprawiedliwi swoją
nieobecność na rozprawie i wystąpi z wnioskiem o odroczenie rozprawy.
Art. 126.
W przypadkach, o których mowa w art. 125, komisja orzekająca może jednak
przeprowadzić dowód, a w szczególności przesłuchać świadków, pod warunkiem, że
przewodniczący składu orzekającego poinformuje obwinionego lub jego obrońcę o
przebiegu rozprawy oraz umożliwi im złożenie wyjaśnień co do przeprowadzonego
dowodu, a także zadawanie pytań świadkom, jeżeli o to wystąpią.
Art. 127.
1. Rozprawa rozpoczyna się od sprawdzenia obecności zawiadomionych i wezwanych
osób. Przewodniczący składu orzekającego zarządza opuszczenie sali rozpraw
przez świadków, a następnie zarządza odczytanie przez rzecznika dyscypliny
wniosku o ukaranie.
2. Przewodniczący składu orzekającego zwraca się do obwinionego z zapytaniem,
czy zrozumiał postawiony mu zarzut lub zarzuty, a następnie zarządza
wysłuchanie obwinionego.
3. Po wysłuchaniu obwinionego przewodniczący składu orzekającego zarządza
przeprowadzenie postępowania dowodowego. Jeżeli obwiniony zgodził się z
postawionym mu zarzutem, a jego wyjaśnienia nie budzą wątpliwości, można w
tym zakresie nie przeprowadzać dalszego postępowania dowodowego.
Art. 128.
1. Świadka przesłuchuje się w czasie nieobecności tych świadków, którzy jeszcze
nie złożyli zeznań.
2. Jeżeli istnieje potrzeba uzupełnienia materiału dowodowego o dowody mogące
mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, rozprawę odracza się na czas
niezbędny do uzupełnienia materiału dowodowego. Postanowienie o odroczeniu
rozprawy powinno wskazywać w jaki sposób materiał dowodowy ma zostać
uzupełniony.
3. Komisja orzekająca może uzupełnić dowody z urzędu.
Art. 129.
1. Na rozprawie można odczytywać i ujawniać wszystkie dokumenty znajdujące się
w aktach sprawy.
2. Jeżeli obwiniony korzysta z prawa odmowy złożenia wyjaśnień lub wyjaśnia na
rozprawie odmiennie niż poprzednio, wolno na rozprawie odczytać jego
wyjaśnienia znajdujące się w aktach sprawy, tylko w odpowiednim zakresie. Po
odczytaniu wyjaśnień przewodniczący składu orzekającego zwraca się do
obwinionego o wyjaśnienie zachodzących sprzeczności.
Art. 130.
1. Jeżeli w toku rozprawy wyniknie, że jest zasadne postawienie zarzutu
naruszenia dyscypliny finansów publicznych osobie nie wymienionej we wniosku
o ukaranie komisja orzekająca, na wniosek oskarżyciela może - w celu
wspólnego rozpoznania - odroczyć rozprawę na czas niezbędny do wystąpienia
z wnioskiem o ukaranie.
2. Jeżeli w toku rozprawy oskarżyciel wnosi o ukaranie obwinionego za
naruszenie dyscypliny finansów publicznych, które nie było objęte wnioskiem o
ukaranie, komisja orzekająca odracza rozprawę na czas niezbędny do
wystąpienia z dodatkowym wnioskiem o ukaranie.
Art. 131.
1. Jeżeli w toku rozprawy wyniknie, że - nie przekraczając granic wniosku o
ukaranie - można naruszenie dyscypliny finansów publicznych zarzucone
obwinionemu zakwalifikować według innego przepisu ustawy, przewodniczący
składu orzekającego informuje o tym obecne na rozprawie strony.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, na wniosek obwinionego lub jego obrońcy
komisja orzekająca odracza rozprawę na czas oznaczony.
3. W przypadku nieobecności obwinionego lub jego obrońcy, komisja orzekająca
odracza rozprawę na czas oznaczony i przekazuje informację, o której mowa w
ust. 1, obwinionemu i jego obrońcy.
Art. 132.
Rozprawę odroczoną prowadzi się w nowym terminie w dalszym ciągu. Jeżeli skład
orzekający został zmieniony ujawnia się dowody przeprowadzone poprzednio.
Art. 133.
1. Po przeprowadzeniu dowodów dopuszczonych w sprawie, przewodniczący składu
orzekającego pyta strony, czy wnoszą o uzupełnienie postępowania dowodowego,
a w przypadku odpowiedzi odmownej, zamyka postępowanie dowodowe.
2. Po zamknięciu postępowania dowodowego, przewodniczący składu orzekającego
udziela głosu kolejno oskarżycielowi, obrońcy i obwinionemu. Jeżeli jedna ze
stron zabiera głos ponownie, przewodniczący udziela głosu również stronie
przeciwnej.
3. Po wysłuchaniu stron przewodniczący składu orzekającego zamyka rozprawę i
zarządza poufną naradę składu orzekającego w celu wydania orzeczenia. Na
naradzie oprócz składu orzekającego obecny jest tylko protokolant.
Art. 134.
1. Komisja orzekająca orzeka na podstawie materiału dowodowego ujawnionego na
rozprawie i rozstrzyga większością głosów. Głosowanie przeprowadza się
oddzielnie dla każdej rozstrzyganej kwestii.
2. Orzeczenie podpisują przewodniczący i członkowie składu orzekającego, nie
wyłączając przegłosowanego, który podpisując rozstrzygnięcie ma prawo
zaznaczyć na nim swoje zdanie odrębne. Uzasadnienie zdania odrębnego dołącza
się do akt sprawy.
Art. 135.
1. Komisja orzekająca wydaje orzeczenie o odpowiedzialności za naruszenie
dyscypliny finansów publicznych albo orzeczenie o uniewinnieniu albo
orzeczenie o umorzeniu postępowania.
2. Orzeczenie zawiera:
1) oznaczenie komisji orzekającej, która je wydała, imiona i nazwiska
przewodniczącego oraz członków składu orzekającego i protokolanta;
2) datę i miejsce wydania orzeczenia;
3) oznaczenie oskarżyciela, jego imię i nazwisko;
4) imię, nazwisko, adres zamieszkania obwinionego oraz zajmowane przez niego
w czasie popełnienia naruszenia dyscypliny finansów publicznych
stanowisko;
5) określenie zarzucanego naruszenia dyscypliny finansów publicznych wraz z
podaniem sposobu i czasu jego popełnienia oraz naruszonego przepisu prawa;
6) rozstrzygnięcie komisji orzekającej;
7) rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, z podaniem podstawy prawnej i
ich wysokości;
8) pouczenie o terminie i trybie zaskarżenia.
3. W przypadku przypisania odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych orzeczenie powinno zawierać dodatkowo:
1) określenie naruszenia dyscypliny finansów publicznych przypisanego
obwinionemu, z podaniem sposobu i czasu jego popełnienia, wskazaniem
naruszonego przepisu prawa oraz przepisu ustawy, pod który naruszenie to
podpada;
2) rozstrzygnięcie co do kary albo o odstąpieniu od jej wymierzenia, z
podaniem podstawy prawnej.
Art. 136.
Przewodniczący składu orzekającego ogłasza orzeczenie niezwłocznie po
zakończeniu narady składu orzekającego oraz podaje ustnie motywy wydania
rozstrzygnięcia. W sprawie zawiłej można odroczyć wydanie orzeczenia na czas nie
dłuższy niż 7 dni od dnia zamknięcia rozprawy.
Art. 137.
1. Orzeczenie wraz z uzasadnieniem doręcza się stronom na piśmie, w terminie 21
dni od dnia jego ogłoszenia.
2. Uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać:
1) wskazanie faktów i okoliczności, które skład orzekający uwzględnił
wydając rozstrzygnięcie o przypisaniu odpowiedzialności za naruszenie
dyscypliny finansów publicznych albo uniewinnieniu, albo umorzeniu postępo
wania, a także
2) wskazanie faktów, które skład orzekający uznał za udowodnione lub nie
udowodnione, wskazanie, na jakich w tym względzie oparł się dowodach, oraz
wyjaśnienie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, o ile takie były
przedstawione;
3) wyjaśnienie podstawy prawnej orzeczenia;
4) przytoczenie okoliczności, które skład orzekający miał na względzie przy
wymierzaniu kary albo odstąpieniu od jej wymierzenia, w tym w
szczególności wskazanie okoliczności, które komisja uwzględniła przy
wymiarze kary albo odstąpieniu od jej wymierzenia.
3. Uzasadnienie podpisuje przewodniczący składu orzekającego, a jeżeli
uzasadnienia nie może podpisać przewodniczący składu, orzeczenie podpisuje
inny członek składu orzekającego, zaznaczając na uzasadnieniu przyczynę braku
podpisu przewodniczącego.
4. Jeżeli nie jest możliwe sporządzenie uzasadnienia orzeczenia w terminie, o
którym mowa w ust. 1, przewodniczący komisji orzekającej może, na uzasadniony
wniosek członka składu orzekającego, przedłużyć ten termin na czas określony,
nie dłużej jednak niż o 14 dni.
5. Stronom służy odwołanie od orzeczenia.
Rozdział 9
Zażalenia i odwołania
Art. 138.
1. Zażalenie na postanowienie rzecznika dyscypliny wnosi się do Głównego
Rzecznika. Zażalenie na zarządzenie przewodniczącego komisji orzekającej
wnosi się do Przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej. Zażalenie na
postanowienie Głównego Rzecznika, postanowienie komisji orzekającej oraz
odwołanie od orzeczenia komisji orzekającej wnosi się do Głównej Komisji
Orzekającej.
2. Zażalenie i odwołanie, zwane dalej "środkiem zaskarżenia", przysługujące w
zakresie określonym w ustawie, wnosi się na piśmie, za pośrednictwem organu,
który wydał zaskarżane zarządzenie, postanowienie albo orzeczenie, w terminie
14 dni od jego doręczenia.
3. W treści środka zaskarżenia należy określić, jakiego rozstrzygnięcia domaga
się skarżący. Środek zaskarżenia wnoszony przez rzecznika dyscypliny lub
obrońcę powinien zawierać także zarzuty stawiane zaskarżanemu
rozstrzygnięciu. Z treści środka zaskarżenia powinno wynikać, czy jest on
wnoszony na korzyść, czy na niekorzyść obwinionego. Rzecznik dyscypliny może
wnosić środki zaskarżenia również na korzyść obwinionego.
Art. 139.
Rzecznik dyscypliny lub Główny Rzecznik, który wydał zaskarżone postanowienie, a
w pozostałych przypadkach - przewodniczący komisji orzekającej, po otrzymaniu
środka zaskarżenia:
1) wydaje postanowienie o odmowie jego przyjęcia, jeżeli został on wniesiony
po terminie lub przez osobę nieuprawnioną, albo
2) przekazuje je niezwłocznie, wraz z aktami sprawy, do rozpoznania w
drugiej instancji.
Art. 140.
1. Środek zaskarżenia może zostać cofnięty przez wnoszącego ten środek do czasu
zamknięcia rozprawy w drugiej instancji, z tym że środka zaskarżenia
wniesionego na korzyść obwinionego, nie można cofnąć bez jego zgody.
2. Cofnięty środek zaskarżenia pozostawia się bez rozpoznania, chyba że
zachodzi jedna z okoliczności powodujących nieważność postanowienia lub
orzeczenia z mocy prawa.
3. W razie cofnięcia środka zaskarżenia po jego przekazaniu do rozpoznania w
drugiej instancji, niezwłocznie powiadamia się o tym odpowiednio Głównego
Rzecznika lub Przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej.
Art. 141.
1. Postanowienie i orzeczenie komisji orzekającej, od którego nie został
wniesiony środek zaskarżenia staje się prawomocne z dniem, w którym upływa
termin wniesienia środka zaskarżenia.
2. Postanowienie i orzeczenie komisji orzekającej, co do którego środek
zaskarżenia cofnięto, staje się prawomocne z dniem jego cofnięcia.
Art. 142.
Postanowienia i orzeczenia Głównej Komisji Orzekającej kończące postępowanie są
prawomocne w dniu ich wydania.
Rozdział 10
Postępowanie odwoławcze przed Główną Komisją Orzekającą
Art. 143.
Do rozpoznania odwołania Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej wyznacza
skład orzekający oraz powierza wskazanemu członkowi tego składu przygotowanie
sprawozdania z dotychczasowego przebiegu postępowania, a także omówienie
orzeczenia i wniesionego odwołania oraz okoliczności faktycznych sprawy.
Art. 144.
1. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej może skierować odwołanie do
rozpoznania na posiedzeniu, jeżeli zachodzi potrzeba wydania postanowienia o
umorzeniu postępowania w przypadku stwierdzenia okoliczności, o której mowa w
art. 78 ust. 1 pkt 3-8.
2. Posiedzenie, o którym mowa w ust. 1, jest niejawne i odbywa się bez udziału
stron. Główna Komisja Orzekająca podejmuje rozstrzygnięcie na podstawie
materiału dowodowego zebranego przez komisję orzekającą oraz dokumentów
dołączonych do odwołania.
3. W wyniku rozpoznania odwołania w trybie, o którym mowa w ust. 1, Główna
Komisja Orzekająca wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania albo jeżeli
uzna, że nie zachodzą przesłanki umorzenia postępowania przekazuje sprawę do
rozpoznania na rozprawie.
4. Przepisy ust. 1-3 i przepis art. 143 stosuje się odpowiednio do
rozpoznawania zażalenia na postanowienie Głównego Rzecznika i postanowienie
komisji orzekającej.
Art. 145.
1. Na rozprawie Główna Komisja Orzekająca rozpoznaje odwołanie na podstawie
materiału dowodowego zebranego przez komisję orzekającą oraz dokumentów
dołączonych do odwołania.
2. Główna Komisja Orzekająca przyjmuje wniosek dowodowy wskazany w odwołaniu
lub zgłoszony na rozprawie i może przeprowadzić postępowanie dowodowe, jeżeli
przyczyni się do przyspieszenia lub uproszczenia postępowania.
Art. 146.
1. Główna Komisja Orzekająca może ukarać obwinionego albo zaostrzyć wymierzoną
mu karę tylko wtedy, gdy wniesiono odwołanie na jego niekorzyść. Wniesienie
odwołania na niekorzyść obwinionego nie wyklucza zmiany rozstrzygnięcia na
jego korzyść.
2. W przypadku wniesienia odwołania na niekorzyść obwinionego, który został
uniewinniony przez komisję orzekającą lub co do którego postępowanie
umorzono, Główna Komisja Orzekająca nie może wymierzyć mu kary. Jeżeli jednak
uzna, że wymierzenie kary jest uzasadnione przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania.
Art. 147.
1. Główna Komisja Orzekająca w wyniku rozpoznania odwołania na rozprawie wydaje
orzeczenie, w którym:
1) utrzymuje orzeczenie w mocy albo
2) uchyla orzeczenie w całości lub w części i rozstrzyga sprawę co do
istoty, albo
3) uchyla orzeczenie w całości lub w części i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania przez komisję orzekającą.
2. Główna Komisja Orzekająca uchylając zaskarżone orzeczenie i rozstrzygając na
korzyść obwinionego, w przypadku gdy to orzeczenie dotyczy naruszenia
dyscypliny finansów publicznych przypisanego więcej niż jednej osobie, uchyla
je i rozstrzyga także na korzyść pozostałych obwinionych, choćby nie wnieśli
oni odwołania, jeżeli te same względy przemawiają za uchyleniem orzeczenia i
rozstrzygnięciem na ich rzecz.
Art. 148.
Postanowienia i orzeczenia Głównej Komisji Orzekającej wraz z uzasadnieniem
doręcza się, w terminie 21 dni od dnia ich ogłoszenia, Głównemu Rzecznikowi oraz
obwinionemu i jego obrońcy. Postanowienie i orzeczenie niezaskarżone przez
strony do sądu administracyjnego doręcza się niezwłocznie również
przewodniczącemu komisji orzekającej, w celu wykonania, a za jego pośrednictwem
także rzecznikowi dyscypliny.
Art. 149.
W zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale do postępowania przed Główna
Komisją Orzekająca stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu przed komisją
orzekającą.
Rozdział 11
Ponowne rozpoznanie sprawy
Art. 150.
1. Komisja orzekająca, której została przekazana sprawa do ponownego
rozpoznania, orzeka w granicach, w jakich nastąpiło przekazanie.
2. Wskazania Głównej Komisji Orzekającej co do dalszego postępowania są wiążące
dla komisji orzekającej, której sprawę przekazano.
Art. 151.
Ponownie rozpatrując sprawę komisja orzekająca może wydać rozstrzygnięcie
surowsze niż uchylone, tylko wtedy, gdy wniesiono odwołanie na niekorzyść
obwinionego.
Art. 152.
Do postępowania w sprawie ponownego rozpoznania sprawy stosuje się odpowiednio
przepisy o postępowaniu przed komisją orzekającą.
Rozdział 12
Wykonywanie prawomocnych orzeczeń w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów
publicznych
Art. 153.
1. Przewodniczący komisji orzekającej niezwłocznie przekazuje prawomocne
orzeczenie o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych:
1) obwinionemu;
2) kierownikowi jednostki, w której zatrudniony jest obwiniony;
3) kierownikowi jednostki, w której nastąpiło naruszenie dyscypliny finansów
publicznych;
4) Przewodniczącemu Głównej Komisji Orzekającej.
2. Jeżeli obwiniony jest kierownikiem jednostki sektora finansów publicznych
orzeczenie przekazuje się także organowi sprawującemu nadzór nad tą
jednostką.
Art. 154.
1. Odpis prawomocnego orzeczenia, o którym mowa w art. 153 ust. 1, niezwłocznie
dołącza się do akt osobowych obwinionego.
2. Dniem rozpoczęcia wykonywania kary zakazu pełnienia funkcji związanych z
dysponowaniem środkami publicznymi jest dzień odwołania ukaranego z funkcji
objętej zakazem, a w przypadku gdy obwiniony nie pełni takiej funkcji -
dzień, w którym orzeczenie się uprawomocni.
Art. 155.
1. Do orzeczenia, o którym mowa w art. 153 ust. 1, przekazanego obwinionemu,
przewodniczący komisji orzekającej dołącza wezwanie do uiszczenia, w terminie
7 dni od dnia doręczenia wezwania, kosztów postępowania oraz kary pieniężnej,
o ile zostały orzeczone.
2. Przewodniczący komisji orzekającej może, w drodze postanowienia, na wniosek
obwinionego uzasadniony jego ważnym interesem, odroczyć termin płatności lub
rozłożyć zapłatę kosztów postępowania lub kary pieniężnej na raty, na czas
nie dłuższy niż 2 lata. Odmowa odroczenia terminu płatności lub rozłożenia na
raty następuje w drodze postanowienia.
Art. 156.
1. Do orzeczenia o ukaraniu karą zakazu pełnienia funkcji związanych z
dysponowaniem środkami publicznymi przewodniczący komisji orzekającej dołącza
wezwanie do odwołania ukaranego z funkcji objętej zakazem.
2. Jeżeli ukaranym karą zakazu pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem
środkami publicznymi jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta przewodniczący
komisji orzekającej przekazuje orzeczenie właściwemu wojewodzie i dołącza
wezwanie do wystąpienia z wnioskiem o odwołanie w trybie określonym w art. 96
ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.)[2].
3. O odwołaniu z funkcji objętej zakazem zawiadamia się, w terminie nie
dłuższym niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, przewodniczącego komisji
orzekającej oraz Przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej. W
zawiadomieniu podaje się datę, z jaką ukarany został odwołany.
Rozdział 13
Stwierdzenie nieważności prawomocnych postanowień i orzeczeń
Art. 157.
1. Nieważność prawomocnego postanowienia lub orzeczenia, wydanego przez organ
orzekający w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych, stwierdza
Główna Komisja Orzekająca, jeżeli:
1) w wydaniu postanowienia lub orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona
do orzekania lub podlegająca wyłączeniu z przyczyn wskazanych w art. 83
ust. 1;
2) orzekała komisja niewłaściwa w sprawie;
3) orzeczono karę nieznaną ustawie;
4) skład orzekający był niewłaściwie obsadzony albo postanowienie lub
orzeczenie nie zostało podpisane przez któregokolwiek członka składu
orzekającego biorącego udział w jego wydaniu;
5) zachodzi sprzeczność w treści postanowienia lub orzeczenia
uniemożliwiająca jego wykonanie;
6) zachodziła w czasie orzekania jedna z okoliczności wyłączających
orzekanie, o których mowa w art. 78 ust. 1 pkt 3-6 i 8.
2. Główna Komisja Orzekająca stwierdza nieważność prawomocnego postanowienia
lub orzeczenia z urzędu lub na wniosek strony.
Art. 158.
1. W przedmiocie nieważności Główna Komisja Orzekająca rozstrzyga na
posiedzeniu i wydaje postanowienie o:
1) stwierdzeniu nieważności albo
2) odmowie stwierdzenia nieważności.
2. Jeżeli stwierdzenie nieważności dotyczy tylko części prawomocnego
postanowienia lub orzeczenia, w postanowieniu, o którym mowa w ust. 1,
określa się, w jakim zakresie to postanowienie lub orzeczenie pozostaje
prawomocne.
3. Stwierdzając nieważność prawomocnego postanowienia lub orzeczenia Główna
Komisja Orzekająca uchyla je i umarza postępowanie albo przekazuje sprawę do
ponownego rozpoznania.
4. Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, doręcza się stronom.
Art. 159.
W przedmiocie stwierdzenia nieważności stosuje się przepisy o postępowaniu
odwoławczym, z tym że, jeżeli stwierdzenie nieważności dotyczy postanowienia lub
orzeczenia Głównej Komisji Orzekającej, orzeka ona w składzie pięciu osób,
któremu przewodniczy Przewodniczący tej Komisji.
Art. 160.
1. Stwierdzenie nieważności prawomocnego postanowienia lub orzeczenia na
niekorzyść obwinionego nie może nastąpić, jeżeli od dnia jego uprawomocnienia
upłynął rok.
2. Nie stwierdza się nieważności prawomocnego postanowienia lub orzeczenia,
jeżeli od dnia jego uprawomocnienia upłynęły dwa lata.
3. Nie stwierdza się nieważności prawomocnego orzeczenia lub postanowienia,
jeżeli było ono przedmiotem rozpoznania na podstawie art. 169.
4. Nie stwierdza się nieważności prawomocnego orzeczenia po zatarciu ukarania.
Art. 161.
W przypadku stwierdzenia nieważności prawomocnego orzeczenia wpłacona kara
pieniężna lub koszty postępowania podlegają zwrotowi.
Rozdział 14
Wznowienie postępowania
Art. 162.
Postępowanie, zakończone prawomocnym postanowieniem lub orzeczeniem, może zostać
wznowione, jeżeli:
1) postanowienie lub orzeczenie zostało wydane w wyniku przestępstwa;
2) postanowienie lub orzeczenie zostało wydane na podstawie dowodów, które
okazały się fałszywe;
3) po wydaniu orzeczenia lub postanowienia wyszły na jaw nowe, istotne dla
sprawy okoliczności faktyczne lub dowody, nieznane przy wydaniu
postanowienia lub orzeczenia.
Art. 163.
1. Z wnioskiem o wznowienie postępowania może wystąpić Główny Rzecznik,
rzecznik dyscypliny, osoba, której dotyczy postanowienie albo orzeczenie lub
jej obrońca.
2. Z wnioskiem o wznowienie postępowania należy wystąpić w terminie 30 dni od
dnia, w którym osoby wymienione w ust. 1 dowiedziały się o przyczynie
uzasadniającej wznowienie.
3. Z wnioskiem o wznowienie postępowania występuje się do Głównej Komisji
Orzekającej.
Art. 164.
1. W przedmiocie wznowienia postępowania Główna Komisja Orzekająca rozstrzyga
na posiedzeniu i wydaje postanowienie o:
1) wznowieniu postępowania albo
2) odmowie wznowienia postępowania.
2. Wydając postanowienie o wznowieniu postępowania Główna Komisja Orzekająca
uchyla prawomocne postanowienie lub orzeczenie i przekazuje sprawę do
ponownego rozpoznania, komisji orzekającej w pierwszej instancji.
3. Postanowienie o odmowie wznowienia postępowania albo o wznowieniu
postępowania doręcza się osobie, która złożyła wniosek o wznowienie
postępowania oraz stronom.
Art. 165.
W przedmiocie wznowienia postępowania stosuje się przepisy o postępowaniu
odwoławczym, z tym że, jeżeli postępowanie dotyczy postanowienia lub orzeczenia
Głównej Komisji Orzekającej, orzeka ona w składzie pięciu osób, któremu
przewodniczy Przewodniczący tej Komisji.
Art. 166.
1. Postępowania nie wznawia się po upływie dwóch lat od dnia uprawomocnienia
się postanowienia albo orzeczenia.
2. Postępowania nie wznawia się po zatarciu ukarania.
Rozdział 15
Koszty postępowania, egzekwowanie kosztów postępowania i kar pieniężnych
Art. 167.
1. Każdy uznany za odpowiedzialnego za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych zwraca - na rzecz Skarbu Państwa - koszty postępowania. Koszty te
określa się ryczałtowo w wysokości 10% przeciętnego wynagrodzenia.
2. W przypadku uniewinnienia obwinionego albo umorzenia postępowania koszty
postępowania ponosi Skarb Państwa.
3. Nie można egzekwować kosztów postępowania, jeżeli od dnia uprawomocnienia
się orzeczenia upłynęły dwa lata. Termin nie biegnie w okresie wstrzymania z
urzędu wykonania prawomocnego orzeczenia, zgodnie z art. 169.
Art. 168.
1. Należności z tytułu kar pieniężnych i kosztów postępowania egzekwuje się w
trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
2. Nie egzekwuje się kary pieniężnej i kosztów postępowania w przypadku
zatarcia ukarania.
Rozdział 16
Skarga do sądu administracyjnego
Art. 169.
Na prawomocne orzeczenia i postanowienia Głównej Komisji Orzekającej kończące
postępowanie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Wniesienie skargi
wstrzymuje wykonanie prawomocnego orzeczenia w sprawie o naruszenie dyscypliny
finansów publicznych.
Dział V
Przepisy porządkowe
Rozdział 1
Sprostowania, udostępnianie akt, pisma, terminy
Art. 170.
1. Oczywiste omyłki pisarskie lub rachunkowe w orzeczeniu, postanowieniu,
zarządzeniu lub ich uzasadnieniu można sprostować, z urzędu lub na wniosek
stron, w każdym czasie. Sprostowanie orzeczenia, postanowienia lub ich
uzasadnień następuje w drodze postanowienia, a sprostowanie zarządzenia - w
drodze zarządzenia.
2. Sprostowania dokonuje organ, który popełnił omyłkę, albo z urzędu organ
odwoławczy, jeżeli postępowanie toczy się przed tym organem.
3. W celu sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej lub rachunkowej w treści
wydanego orzeczenia, postanowienia lub ich uzasadnienia, odpowiednio
Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej lub przewodniczący komisji
orzekającej kieruje sprawę na posiedzenie.
4. O dokonaniu sprostowania, o którym mowa w ust. 1, zamieszcza się stosowną
adnotację w protokole z przebiegu posiedzenia.
5. W celu sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej lub rachunkowej w treści
wydanego postanowienia lub złożonego wniosku o ukaranie, Główny Rzecznik lub
rzecznik dyscypliny wydaje odpowiednio postanowienie.
6. Na postanowienie co do sprostowania wydane przez komisję orzekającą albo
rzecznika dyscypliny służy zażalenie.
Art. 171.
1. Sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej lub rachunkowej w protokole
rozprawy lub posiedzenia może nastąpić na wniosek lub z urzędu w każdym
czasie.
2. Strony mogą złożyć wniosek o sprostowanie protokołu z rozprawy lub
posiedzenia, wskazując nieścisłości lub braki.
3. Wniosek o sprostowanie protokołu rozpoznaje przewodniczący składu
orzekającego, po wysłuchaniu protokolanta. Przewodniczący może odmówić
sprostowania albo zarządzić sprostowanie protokołu.
4. O sprostowaniu lub o odmowie sprostowania zawiadamia się osobę, która
zgłosiła wniosek o sprostowanie i dokonuje odpowiednią wzmiankę w protokole.
Na odmowę sprostowania protokołu zażalenie nie przysługuje.
5. Wniosek o sprostowanie protokołu rozprawy lub posiedzenia, złożony po
wysłaniu akt sprawy do Głównej Komisji Orzekającej przekazuje się do
rozpoznania Głównej Komisji Orzekającej.
6. Skreśleń i poprawek w protokole rozprawy lub posiedzenia dokonuje się w taki
sposób, aby wyrazy skreślone i poprawione były czytelne. Skreślenia i
poprawki omawia się w protokole przed jego podpisaniem.
7. Przepisy ust. 1, 2, 4 i 6 stosuje się odpowiednio do sprostowania protokołów
sporządzanych przez rzeczników dyscypliny.
Art. 172.
Czynności komisji orzekającej, a także inne zdarzenia mające znaczenie dla
postępowania, z których nie sporządza się protokołu, utrwala się w aktach w
formie adnotacji podpisanej przez osobę, która dokonywała tych czynności.
Art. 173.
W każdym stadium postępowania umożliwia się na żądanie osoby, której
postępowanie dotyczy, jej obrońcy lub oskarżyciela przeglądanie akt sprawy oraz
sporządzanie z nich notatek i odpisów.
Art. 174.
1. Zawiadomienie, wniosek o ukaranie, jak również środek zaskarżenia składa się
na piśmie. Wyjaśnienia oraz oświadczenia składa się na piśmie albo wnosi
ustnie do protokołu.
2. Pismo lub oświadczenie wniesione do protokołu poza rozprawą powinno być
podpisane przez wnoszącego, a protokół również przez osobę, która go
sporządziła.
Art. 175.
1. Jeżeli pismo wniesiono do niewłaściwego organu, organ ten niezwłocznie
przekazuje je do organu właściwego w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów
publicznych i powiadamia o tym nadawcę pisma.
2. Pismo wniesione przed upływem przewidzianego terminu do niewłaściwego organu
uważa się za wniesione z zachowaniem terminu.
Art. 176.
1. Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin.
2. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni
dzień terminu uważa się najbliższy następny dzień powszedni.
3. Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem nadano pismo w polskiej
placówce pocztowej lub złożono w polskim urzędzie konsularnym.
Art. 177.
1. W razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na wniosek
zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego
winy.
2. Wniosek o przywrócenie terminu należy złożyć w terminie 7 dni od dnia
ustania przyczyny uchybienia terminu. Równocześnie z wnioskiem należy
dopełnić czynności, która miała być w tym terminie dokonana.
Art. 178.
1. W sprawie przywrócenia terminu rozstrzyga odpowiednio rzecznik dyscypliny
lub przewodniczący komisji orzekającej i przywraca uchybiony termin albo
wydaje postanowienie o odmowie jego przywrócenia.
2. Na postanowienie o odmowie przywrócenia terminu przysługuje zażalenie
odpowiednio do Głównego Rzecznika albo Przewodniczącego Głównej Komisji
Orzekającej, który utrzymuje postanowienie w mocy albo je uchyla i nadaje
sprawie właściwy bieg.
Rozdział 2
Doręczenia
Art. 179.
1. Orzeczenia i postanowienia doręcza się w uwierzytelnionych odpisach.
2. W wezwaniu należy oznaczyć organ wysyłający, wskazać jakiej sprawy dotyczy
oraz wskazać termin jego wykonania i pouczyć o skutkach jego niewykonania.
3. W zawiadomieniu należy oznaczyć organ wysyłający, podać w jakim charakterze,
miejscu i czasie ma się stawić adresat oraz określić, czy jego stawiennictwo
jest obowiązkowe, a także uprzedzić o skutkach niestawiennictwa.
Art. 180.
1. Wezwania, zawiadomienia, zarządzenia, postanowienia lub orzeczenia, od
których daty doręczenia biegną terminy, zwane dalej "pismami", doręcza się
przez pocztę jako listy polecone za potwierdzeniem odbioru. Pisma doręczane
przez osoby, o których mowa w ust. 2, wydaje się za pokwitowaniem.
2. Pisma mogą być doręczane przez osoby imiennie upoważnione przez:
1) rzecznika dyscypliny;
2) Głównego Rzecznika;
3) przewodniczącego komisji orzekającej;
4) Przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej.
Art. 181.
1. Jeżeli adresatem pisma jest osoba:
1) wobec której rzecznik dyscypliny wszczął postępowanie wyjaśniające;
2) której przewodniczący przekazuje wniosek o ukaranie lub zawiadomienie o
rozprawie;
3) która jest obrońcą obwinionego, nie będąca adwokatem lub radcą prawnym;
4) której dotyczy orzeczenie lub postanowienie;
5) której dotyczy wezwanie do uiszczenia kosztów postępowania lub kary
pieniężnej
- doręczenia dokonuje się jej osobiście w mieszkaniu, z zastrzeżeniem art.
184.
2. W razie niemożności doręczenia pisma w mieszkaniu adresata, o którym mowa w
ust. 1, pismo doręcza się w każdym miejscu, gdzie adresata się zastanie.
Art. 182.
Jeżeli adresatem pisma jest:
1) obrońca obwinionego, będący adwokatem lub radcą prawnym;
2) rzecznik dyscypliny;
3) Główny Rzecznik;
4) przewodniczący komisji orzekającej;
5) Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej;
6) wezwany do odwołania ukaranego karą określoną w art. 31 ust. 1 pkt 4, z
funkcji objętej zakazem
- pismo doręcza się pod adres wskazany przez nadawcę do rąk pracownika
upoważnionego do odbioru korespondencji.
Art. 183.
1. W toku postępowania obwiniony i jego obrońca mają obowiązek zawiadomić
właściwy organ prowadzący to postępowanie o każdej zmianie adresu
zamieszkania lub pracy, a w przypadku przebywania za granicą wskazać adresata
do doręczeń w kraju. O obowiązku zawiadomienia o zmianie adresu poucza się
odpowiednio w toku postępowania.
2. W przypadku niewykonania obowiązku określonego w ust. 1 doręczenie pisma pod
dotychczasowym adresem ma skutek prawny.
Art. 184.
W razie nieobecności adresata, o którym mowa w art. 181 ust. 1, w jego
mieszkaniu, pismo doręcza się pełnoletniemu domownikowi, jeżeli zgodzi się
dostarczyć je adresatowi.
Art. 185.
1. Odbierający pismo potwierdza odbiór i jego datę swoim podpisem na
potwierdzeniu odbioru, w przypadku gdy pismo jest doręczane przez pocztę, a w
pozostałych przypadkach - na pokwitowaniu. Doręczający potwierdza swoim
czytelnym podpisem sposób doręczenia i datę doręczenia.
2. Jeżeli odbierający pismo uchyla się od potwierdzenia doręczenia lub nie może
tego uczynić, doręczający sam potwierdza datę doręczenia oraz wskazuje osobę,
która pismo odebrała i przyczynę braku jej podpisu.
3. Jeżeli adresat odmawia przyjęcia pisma doręczanego przez pocztę lub w inny
sposób, pismo zwraca się nadawcy z adnotacją o odmowie jego przyjęcia i datą
odmowy. Pismo wraz z adnotacją włącza się do akt sprawy.
4. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 i 3, uznaje się, że pismo zostało
skutecznie doręczone odpowiednio w dniu stwierdzonym przez doręczającego lub
w dniu odmowy jego przyjęcia przez adresata.
Art. 186.
1. W przypadku pisma doręczanego przez pocztę, którego nie można doręczyć w
sposób określony w art. 180 ust. 1 lub art. 184, na stronie adresowej
przesyłki zawierającej pismo listonosz dokonuje adnotacji "awizowano dnia" i
niezwłocznie przekazuje ją do właściwej pocztowej placówki oddawczej.
2. Zawiadomienie o złożeniu pisma w pocztowej placówce oddawczej wraz z
informacją o tym, gdzie i kiedy adresat może je odebrać, listonosz umieszcza
w pocztowej skrzynce oddawczej adresata lub gdy jest to niemożliwe - na
drzwiach jego mieszkania.
3. Pozostawienie pisma w pocztowej placówce oddawczej placówka ta potwierdza
przez umieszczenie na adresowej stronie przesyłki zawierającej pismo odcisku
datownika oraz podpisu przyjmującego pracownika.
4. Pismo przechowuje się w pocztowej placówce oddawczej wraz z potwierdzeniem
odbioru przez 7 dni od dnia następnego po jego złożeniu.
5. Jeżeli adresat nie zgłosi się po odbiór pisma w terminie, o którym mowa w
ust. 4, pocztowa placówka oddawcza wysyła powtórne zawiadomienie o możliwości
jego odbioru, zaś na stronie adresowej przesyłki zawierającej pismo umieszcza
się odcisk datownika i dokonuje adnotacji "awizowano powtórnie dnia"; w
zawiadomieniu tym określa siedmiodniowy termin do odbioru pisma licząc go od
dnia następnego po dniu sporządzenia zawiadomienia.
6. Doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, na który
pismo pozostawiono w pocztowej placówce oddawczej, chyba że zostało podjęte
wcześniej. Pismo nie podjęte w terminie pocztowa placówka oddawcza zwraca
nadawcy.
Rozdział 3
Przekazywanie prawomocnych rozstrzygnięć i rejestr ukaranych oraz
sprawozdania z działalności organów właściwych w sprawach o naruszenie
dyscypliny finansów publicznych
Art. 187.
1. Prawomocne postanowienie komisji orzekającej o umorzeniu postępowania w
sprawie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych ze względu na
przedawnienie karalności albo okoliczności, o których mowa w art. 27 ust. 1
lub art. 28 ust. 1, przekazuje się Przewodniczącemu Głównej Komisji
Orzekającej.
2. Postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania wyjaśniającego ze względu na
przedawnienie karalności albo okoliczności, o których mowa w art. 27 ust. 1
lub art. 28 ust. 1, rzecznik dyscypliny przekazuje Głównemu Rzecznikowi.
Art. 188.
Prawomocne orzeczenie o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych podlega wpisowi do rejestru prowadzonego przez Główną Komisję
Orzekającą.
Art. 189.
1. W rejestrze, o którym mowa w art. 188, podlegają wpisowi informacje o
osobach odpowiedzialnych za naruszenie dyscypliny finansów publicznych
zawierające następujące dane osobowe:
1) imię i nazwisko osoby podlegającej wpisowi, imiona rodziców, data i
miejsce jego urodzenia;
2) adres zamieszkania;
3) numer dowodu osobistego lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość;
4) numer ewidencyjny PESEL, w przypadku gdy numer taki został nadany.
2. Wpisowi do rejestru podlegają także:
1) data wydania orzeczenia i nazwa komisji która wydała orzeczenie;
2) określenie orzeczonej kary lub informacja o odstąpieniu od wymierzenia
kary;
3) data rozpoczęcia wykonywania kary;
4) data zatarcia ukarania.
3. Przewodniczący komisji orzekającej po uzyskaniu informacji, będącej podstawą
do dokonania zmiany lub usunięcia wpisu do rejestru, niezwłocznie zawiadamia
o tym Przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej.
4. Dokonanie wpisu do rejestru, zmianę jego treści oraz jego usunięcie zarządza
Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej.
5. O zarządzeniu:
1) wpisu do rejestru i jego treści;
2) zmiany treści wpisu do rejestru;
3) usunięciu wpisu do rejestru
- Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej zawiadamia osobę, której dane
podlegają wpisowi oraz przewodniczącego komisji orzekającej, która wydała
orzeczenie.
Art. 190.
Wpis do rejestru, o którym mowa w art. 188, podlega usunięciu w przypadku:
1) zatarcia ukarania;
2) stwierdzenia nieważności lub uchylenia prawomocnego orzeczenia;
3) wznowienia postępowania;
4) śmierci osoby podlegającej wpisowi do rejestru.
Art. 191.
1. Informacje zawarte w rejestrze, o którym mowa w art. 188, mogą być
udostępniane:
1) rzecznikom dyscypliny oraz komisjom orzekającym w związku z prowadzonym
postępowaniem;
2) sądom w związku z prowadzonym postępowaniem;
3) prokuratorom i innym organom uprawnionym do prowadzenia postępowania
przygotowawczego w sprawach o przestępstwa i przestępstwa skarbowe w
związku z prowadzonym postępowaniem;
4) organom administracji publicznej oraz innym organom wykonującym zadania
publiczne, w przypadku gdy jest to uzasadnione potrzebą wykonywania
nałożonych na nie zadań, określonych w ustawie;
5) pracodawcom i innym osobom lub organom, w związku z powierzeniem lub
powołaniem do pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami
publicznymi, o których mowa w art. 32 ust. 2.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb zasięgania informacji z rejestru, o którym mowa w art. 188;
2) wzór formularza zgłoszenia osoby podlegającej wpisowi do rejestru;
3) wzory pisemnych zapytań o informacje z rejestru oraz odpowiedzi na te
zapytania
- zapewniając ochronę informacji zawartych w rejestrze przed ich ujawnieniem
osobom i podmiotom nieuprawnionym.
Art. 192.
1. Przewodniczący komisji orzekających, w terminie do dnia 31 stycznia każdego
roku, składają Przewodniczącemu Głównej Komisji Orzekającej sprawozdanie o
sposobie rozpoznania wniosków o ukaranie, wniesionych w roku poprzednim.
2. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej, w terminie do dnia 15 marca
każdego roku, składa Prezesowi Rady Ministrów sprawozdanie z działalności
Głównej Komisji Orzekającej oraz zbiorcze sprawozdanie z działalności komisji
orzekających w roku poprzednim.
3. Rzecznicy dyscypliny, w terminie do dnia 31 stycznia każdego roku, składają
Głównemu Rzecznikowi sprawozdanie z działalności w roku poprzednim.
4. Główny Rzecznik, w terminie do dnia 15 marca każdego roku, składa ministrowi
właściwemu do spraw finansów publicznych sprawozdanie ze swojej działalności
oraz zbiorcze sprawozdanie z działalności rzeczników dyscypliny w roku
poprzednim.
5. Sprawozdania składane przez komisje orzekające oraz rzeczników dyscypliny
powinny odpowiednio zawierać co najmniej informacje o liczbie:
1) zawiadomień otrzymanych przez rzeczników dyscypliny;
2) postanowień wydanych przez rzeczników;
3) złożonych wniosków o ukaranie oraz liczbę osób objętych tymi wnioskami;
4) rozstrzygnięć wydanych przez komisje orzekające i liczbę objętych nimi
osób;
5) wniesionych środków zaskarżenia;
6) rozpoznanych środków zaskarżenia i sposobie ich rozstrzygnięcia.
6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wzory sprawozdań składanych
przez komisje orzekające oraz rzeczników dyscypliny, uwzględniając spójność i
jednolitość danych uwzględnionych w sprawozdaniach.
Art. 193.
Minister właściwy do spraw finansów publicznych zapewnia obsługę biurową i
organizacyjno-techniczną rejestru, o którym mowa w art. 188, oraz ponosi wydatki
z tym związane, finansowane z budżetu państwa.
Rozdział 4
Nadzór administracyjny nad działalnością komisji orzekających
Art. 194.
1. Nadzór administracyjny nad działalnością komisji orzekających sprawuje
Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej.
2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, jest sprawowany przez:
1) analizę rocznych sprawozdań z działalności komisji orzekających i
formułowanie wynikających z niej wniosków;
2) analizę sposobu wywiązywania się z obowiązków przez przewodniczących
komisji i członków komisji orzekających dotyczącą zwłaszcza:
a) toku i sprawności postępowania, w szczególności w sprawach, w których
postępowanie toczy się przewlekle,
b) kolejności kierowania spraw do rozpoznania,
c) zasadności odraczania rozpraw,
d) terminowości wydawania postanowień i orzeczeń,
e) poprawności sporządzania sprawozdań.
2. W ramach wykonywania nadzoru, Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej
może żądać nadesłania akt sprawy, wyjaśnień oraz usunięcia uchybień.
Art. 195.
1. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej w przypadku stwierdzenia wzrostu
liczby spraw nierozpoznanych zleca przewodniczącemu komisji orzekającej
sporządzenie w terminie 14 dni planu działań, zmierzających do usunięcia
zaległości. Przewodniczący komisji orzekającej przekazuje sporządzony plan
Przewodniczącemu Głównej Komisji Orzekającej.
2. Przewodniczący Głównej Komisji Orzekającej może, w terminie 7 dni od dnia
otrzymania planu, wnieść do niego uzupełnienia i uwagi.
3. Uzupełnienia i uwagi Przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej są wiążące
dla przewodniczącego komisji orzekającej.
Dział VI
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Rozdział 1
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 196.
W ustawie z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych
(Dz.U. z 2001 r. Nr 55, poz. 577 i Nr 154, poz. 1800, z 2002 r. Nr 113, poz. 984
oraz z 2003 r. Nr 149, poz. 1454) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 14 otrzymuje brzmienie:
"Art. 14. Organem izby jest kolegium izby.";
2) w art. 17:
a) w ust. 1 w pkt 10 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 11 w
brzmieniu:
"11) realizuje zadania określone w art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 17
grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów
publicznych (Dz.U. Nr ..., poz. ....).",
b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
"2a. W razie ujawnienia okoliczności wskazujących na naruszenie
dyscypliny finansów publicznych Prezes izby może wnieść wniosek o
ukaranie w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach.";
3) uchyla się art. 22.
Art. 197.
W ustawie z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz.U. z 2001 r.
Nr 85, poz. 937 i Nr 154, poz. 1800, z 2002 r. Nr 153, poz. 1271 oraz z 2004 r.
Nr 123, poz. 1291) w art. 63 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
"4. W razie ujawnienia naruszenia dyscypliny finansów publicznych Najwyższa
Izba Kontroli może wnieść wniosek o ukaranie, w trybie i na zasadach
określonych w odrębnych przepisach.".
Art. 198.
W ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r.
Nr 15, poz. 148, Nr 45, poz. 391, Nr 65, poz. 594, Nr 96, poz. 874, Nr 166, poz.
1611 i Nr 189, poz. 1851 oraz z 2004 r. Nr 19, poz. 177, Nr 93, poz. 890, Nr
121, poz. 1264, Nr 123, poz. 1291 i Nr 210, poz. 2135) wprowadza się następujące
zmiany:
1) w art. 1 uchyla się pkt 11;
2) w art. 11 w ust. 2 dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
"5) podejmowanie w głosowaniu jawnym uchwał dotyczących gospodarowania
środkami publicznymi.";
3) uchyla się dział V.
Rozdział 2
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 199.
Jeżeli czyn stanowiący naruszenie dyscypliny finansów publicznych w rozumieniu
ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych, popełniony przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nie jest naruszeniem dyscypliny
finansów publicznych w rozumieniu niniejszej ustawy, postępowania w sprawie
naruszenia dyscypliny finansów publicznych nie wszczyna się, a wszczęte umarza.
Art. 200.
Postępowanie w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych wszczęte
przed dniem wejścia w życie ustawy prowadzone jest według przepisów niniejszej
ustawy, chyba że przepisy dotychczasowe są korzystniejsze dla obwinionego.
Czynności dokonane przed dniem wejścia w życie ustawy są skuteczne, jeżeli
zostały dokonane z zachowaniem przepisów dotychczasowych.
Art. 201.
1. Kadencja komisji orzekających w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów
publicznych, powołanych przed dniem wejścia w życie ustawy wygasa w dniu
powołania komisji orzekającej na podstawie przepisów niniejszej ustawy, nie
później niż w dniu 30 września 2005 r.
2. Kadencja Głównej Komisji Orzekającej przy Ministrze Finansów powołanej przed
dniem wejścia w życie ustawy wygasa w dniu powołania Głównej Komisji
Orzekającej, nie później niż w dniu 30 września 2005 r.
3. Rzecznicy dyscypliny finansów publicznych i ich zastępcy, powołani przed
dniem wejścia w życie ustawy pełnią swoje funkcje do czasu powołania
rzeczników dyscypliny i ich zastępców na podstawie niniejszej ustawy, nie
dłużej niż do dnia 30 września 2005 r.
4. Główny rzecznik dyscypliny finansów publicznych i jego zastępcy, powołani
przed dniem wejścia w życie ustawy, pełnią swoje funkcje do czasu powołania
Głównego Rzecznika i jego zastępców na podstawie niniejszej ustawy nie dłużej
niż do dnia 30 września 2005 r.
5. Po upływie kadencji komisji orzekających w sprawach o naruszenie dyscypliny
finansów publicznych oraz Głównej Komisji Orzekającej przy Ministrze
Finansów, powołanych przed dniem wejścia w życie ustawy, przewodniczący tych
komisji przekazują do właściwych komisji orzekających oraz Głównej Komisji
Orzekającej, powołanych na podstawie niniejszej ustawy odpowiednio:
1) sprawy, w których toczy się postępowanie o naruszenie dyscypliny finansów
publicznych;
2) sprawy, w których postępowanie nie zostało wszczęte;
3) sprawy, w których prawomocne orzeczenia nie zostały wykonane;
4) akta spraw, w których orzeczone kary nie uległy zatarciu.
6. Po zaprzestaniu pełnienia funkcji przez rzecznika dyscypliny finansów
publicznych oraz Głównego Rzecznika dyscypliny finansów publicznych,
prowadzone przez nich sprawy, a także ich prawa i obowiązki przejmują
odpowiednio: rzecznik dyscypliny oraz Główny Rzecznik, powołani na podstawie
niniejszej ustawy.
7. Przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio w przypadku wygaśnięcia członkostwa w
komisji orzekającej z przyczyn, o których mowa w art. 56 ust. 1 pkt 9.
Art. 202.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2005 r.
_______________________________
[1] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U z 1996
r. Nr 118, poz. 561, Nr 139, poz. 647 i Nr 147, poz. 686, z 1997 r. Nr 82,
poz. 518 i Nr 121, poz. 770, z 1998 r. Nr 75, poz. 486 i Nr 113, poz. 717, z
2002 r. Nr 135, poz. 1146 oraz z 2003 r. Nr 213, poz. 2081.
[2] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U z 2002
r. Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271 i Nr
214, poz. 1806, z 2003 r. Nr 80, poz. 717 i Nr 162, poz. 1568 oraz z 2004 r.
Nr 102, poz. 1055, Nr 116, poz. 1203 i Nr 167, poz. 1759.