Dz.U. z 2002 r. Nr 240, poz. 2052
                                                                                
                                        
                                        
                                        
                                        
                                   U S T A W A
                           z dnia 23 listopada 2002 r.
                                        
                               o Sądzie Najwyższym
                                        
                                        
                                   Rozdział 1
                                 Przepisy ogólne
                                        
                                     Art. 1.
Sąd Najwyższy jest organem władzy sądowniczej, powołanym do:
   1) sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez:
       a) zapewnienie w ramach nadzoru zgodności z prawem oraz jednolitości
        orzecznictwa sądów powszechnych i wojskowych przez rozpoznawanie
        kasacji oraz innych środków odwoławczych,
       b) podejmowanie uchwał rozstrzygających zagadnienia prawne,
       c) rozstrzyganie innych spraw określonych w ustawach;
   2) rozpoznawania protestów wyborczych oraz stwierdzania ważności wyborów do
     Sejmu i Senatu oraz wyboru Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, a także
     ważności referendum ogólnokrajowego i referendum konstytucyjnego;
   3) opiniowania projektów ustaw i innych aktów normatywnych na podstawie
     których orzekają i funkcjonują sądy, a także innych ustaw w zakresie, w
     którym uzna to za celowe;
   4) wykonywania innych czynności określonych w ustawach.
                                        
                                     Art. 2.
Sąd Najwyższy ma siedzibę w Warszawie.
                                        
                                     Art. 3.
 §1. Sąd Najwyższy dzieli się na Izby:
   1) Cywilną;
   2) Karną;
   3) Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych;
   4) Wojskową.
 §2. Wewnętrzną organizację Sądu Najwyższego, szczegółowy podział spraw między
   izby oraz zasady wewnętrznego postępowania określa regulamin Sądu
   Najwyższego, uchwalony przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego.
 §3. Regulamin Sądu Najwyższego podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym
   Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".

                                     Art. 4.
 §1. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego corocznie składa Prezydentowi
   Rzeczypospolitej Polskiej oraz Krajowej Radzie Sądownictwa informację o
   działalności Sądu Najwyższego oraz o wynikających z niej istotnych
   problemach.
 §2. Informację, o której mowa w § 1, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego składa
   również Sejmowi i Senatowi. Głosowania w sprawie informacji nie przeprowadza
   się.

                                     Art. 5.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego przedstawia właściwym organom uwagi o
stwierdzonych nieprawidłowościach lub lukach w prawie, których usunięcie jest
niezbędne dla zapewnienia spójności systemu prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.
                                        
                                     Art. 6.
 §1. Projekt dochodów i wydatków Sądu Najwyższego, w brzmieniu uchwalonym przez
   Kolegium Sądu Najwyższego, minister właściwy do spraw finansów publicznych
   włącza do projektu budżetu państwa.
 §2. W zakresie wykonywania budżetu Sądu Najwyższego Pierwszemu Prezesowi Sądu
   Najwyższego przysługują uprawnienia ministra właściwego do spraw finansów
   publicznych.
                                        
                                     Art. 7.
 §1. Sąd Najwyższy wydaje zbiór swoich orzeczeń.
 §2. Nazwa "Orzecznictwo Sądu Najwyższego" z oznaczeniem odpowiedniej izby
   podlega ochronie prawnej.
                                        
                                     Art. 8.
 §1. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy
   ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U.
   Nr 98, poz. 1070 i Nr 154, poz. 1787 oraz z 2002 r. Nr 153, poz. 1271).
 §2. W sprawach nieuregulowanych w ustawie, do pracowników Sądu Najwyższego
   niebędących sędziami, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 16
   września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych  (Dz.U. z 2001 r. Nr 86,
   poz. 953, Nr 98, poz. 1071, Nr 123, poz. 1353 i Nr 128, poz. 1403 oraz z
   2002 r. Nr 1, poz. 18 i Nr 153, poz. 1271), a w sprawach nieuregulowanych
   także w tej ustawie - przepisy ustawy - Kodeks pracy.
                                        
                                   Rozdział 2
                             Organy Sądu Najwyższego
                                        
                                     Art. 9.
Organami Sądu Najwyższego są: Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, Prezes Sądu
Najwyższego, Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego, zgromadzenie sędziów
izby Sądu Najwyższego i Kolegium Sądu Najwyższego.
                                        
                                    Art. 10.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego jest powoływany przez Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej na sześcioletnią kadencję spośród sędziów Sądu
Najwyższego w stanie czynnym.
                                        
                                    Art. 11.
 §1. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego kieruje pracami i reprezentuje Sąd
   Najwyższy oraz wykonuje czynności określone ustawą, regulaminem i innymi
   aktami normatywnymi.
 §2. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego powołuje i odwołuje przewodniczących
   wydziałów w izbach na wniosek Prezesa Sądu Najwyższego.
 §3. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego przedstawia Zgromadzeniu Ogólnemu Sędziów
   Sądu Najwyższego projekt informacji, o której mowa w art. 4 § 1.
 §4. W czasie nieobecności Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego zastępuje go
   wyznaczony przez niego Prezes Sądu Najwyższego, a w wypadku niemożności
   wyznaczenia - Prezes Sądu Najwyższego najstarszy służbą na stanowisku
   sędziego.

                                    Art. 12.
W postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym Sąd Najwyższy może reprezentować
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego lub wyznaczona przez niego osoba.
 
                                    Art. 13.
 §1. Prezes Sądu Najwyższego jest zastępcą Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego
   i kieruje pracą poszczególnej izby.
 §2. Prezesa Sądu Najwyższego powołuje i odwołuje, na wniosek Pierwszego
   Prezesa Sądu Najwyższego, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej spośród
   sędziów Sądu Najwyższego w stanie czynnym.
 
                                    Art. 14.
Samorząd stanowią wszyscy sędziowie Sądu Najwyższego w stanie czynnym. W skład
samorządu nie wchodzą sędziowie delegowani do pełnienia czynności sędziowskich w
Sądzie Najwyższym.
                                        
                                    Art. 15.
Organami samorządu są: Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego,
zgromadzenie sędziów izby Sądu Najwyższego oraz Kolegium Sądu Najwyższego.
                                        
                                    Art. 16.
 §1. Do kompetencji Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Najwyższego należy:
   1) uchwalanie regulaminów wyborów kandydatów na stanowisko sędziego Sądu
     Najwyższego, Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz członków Krajowej
     Rady Sądownictwa;
   2) dokonywanie wyboru kandydatów na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego ;
   3) dokonywanie wyboru dwóch kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu
     Najwyższego i przedstawianie ich Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej;
   4) dokonywanie wyboru dwóch członków Krajowej Rady Sądownictwa;
   5) rozpatrywanie i przyjmowanie projektu informacji Pierwszego Prezesa Sądu
     Najwyższego o działalności Sądu Najwyższego oraz o istotnych problemach
     wynikających z bieżącego orzecznictwa;
   6) podejmowanie uchwał w innych ważnych sprawach dotyczących Sądu
     Najwyższego;
   7) rozpatrywanie innych spraw z inicjatywy Pierwszego Prezesa Sądu
     Najwyższego, Prezesów Sądu Najwyższego, Kolegium Sądu Najwyższego lub co
     najmniej dziesięciu sędziów Sądu Najwyższego.
 §2. Zgromadzeniu Ogólnemu Sędziów Sądu Najwyższego przewodniczy Pierwszy
   Prezes Sądu Najwyższego.
 §3. Do podjęcia uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Najwyższego
   wymagana jest obecność co najmniej 2/3 sędziów każdej z izb. Uchwały
   zapadają zwykłą większością głosów. Głosowanie jest tajne w sprawach, o
   których mowa w § 1 pkt 2-4, a ponadto, jeżeli żądanie takie zgłosi chociażby
   jeden z obecnych członków Zgromadzenia.

                                    Art. 17.
Do wzięcia udziału w Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów Sądu Najwyższego zwoływanym w
celu przedstawienia informacji o działalności Sądu Najwyższego oraz problemach
wynikających z jego orzecznictwa Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zaprasza
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz przedstawicieli innych organów władzy
publicznej.
                                        
                                    Art. 18.
 §1. Do kompetencji zgromadzenia sędziów izby Sądu Najwyższego należy:
   1) omawianie corocznego projektu informacji o działalności izby i istotnych
     problemach wynikających z orzecznictwa izby oraz przyjmowanie tej
     informacji;
   2) opiniowanie kandydatów na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego;
   3) opiniowanie kandydata na Prezesa Sądu Najwyższego przedstawionego przez
     Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego;
   4) opiniowanie kandydatów na stanowiska przewodniczących wydziałów
     przedstawionych przez Prezesa Sądu Najwyższego;
   5) wybór dwóch członków oraz zastępcy członka Kolegium Sądu Najwyższego;
   6) rozpatrywanie innych problemów dotyczących funkcjonowania izby.
 §2. Zgromadzeniu sędziów izby Sądu Najwyższego przewodniczy Prezes Sądu
   Najwyższego kierujący pracą danej izby.
 §3. Przepis art. 16 § 3 stosuje się odpowiednio, z tym że głosowanie jest
   tajne w sprawach, o których mowa w § 1 pkt 2-5.
                                        
                                    Art. 19.
 §1. Kolegium Sądu Najwyższego tworzą: Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego,
   Prezesi Sądu Najwyższego oraz sędziowie wybrani przez zgromadzenia sędziów
   izby Sądu Najwyższego na okres trzech lat.
 §2. Przewodniczącym Kolegium Sądu Najwyższego jest Pierwszy Prezes Sądu
   Najwyższego.
 §3. Uchwały Kolegium Sądu Najwyższego zapadają zwykłą większością głosów w
   obecności co najmniej 2/3 członków Kolegium. W razie równości głosów
   przeważa głos przewodniczącego.

                                    Art. 20.
 §1. Kolegium Sądu Najwyższego przygotowuje stanowisko w sprawach związanych z
   działalnością Sądu Najwyższego oraz współdziała z Pierwszym Prezesem Sądu
   Najwyższego w zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania Sądu Najwyższego.
 §2. Do kompetencji Kolegium Sądu Najwyższego należy w szczególności:
   1) ustalanie podziału czynności w Sądzie Najwyższym;
   2) podejmowanie decyzji dotyczących wewnętrznej struktury organizacyjnej
     Sądu Najwyższego;
   3) opiniowanie projektów regulaminów, o których mowa w art. 3 § 2 i art. 16
     § 1 pkt 1, oraz zarządzeń Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w sprawie
     organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych
     jednostek administracyjnych w Sądzie Najwyższym;
   4) opiniowanie kandydatów na Prezesów Sądu Najwyższego;
   5) opiniowanie kandydatów na stanowiska kierownicze w jednostkach
     administracyjnych, o których mowa w pkt 3;
   6) uchwalanie regulaminu losowania, o którym mowa w art. 53 § 3;
   7) uchwalanie regulaminów organizacyjnych Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu
     Najwyższego oraz Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego.
 
                                   Rozdział 3
   Nawiązanie, zmiana i ustanie stosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego
                                        
                                    Art. 21.
Do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego powołuje Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa.
                                        
                                    Art. 22.
 §1. Do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego może być
   powołany ten, kto:
   1) ma obywatelstwo polskie i korzysta z pełni praw cywilnych i publicznych;
   2) jest nieskazitelnego charakteru;
   3) ukończył wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskał tytuł magistra lub
     zagraniczne uznane w Polsce;
   4) wyróżnia się wysokim poziomem wiedzy prawniczej;
   5) jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków
     sędziego;
   6) ma co najmniej dziesięcioletni staż pracy na stanowisku sędziego lub
     prokuratora albo wykonywania w Polsce zawodu adwokata, radcy prawnego lub
     notariusza.
 §2. Wymagania, o których mowa w § 1 pkt 6, nie dotyczą osoby, która pracowała
   w polskiej szkole wyższej, w Polskiej Akademii Nauk, w instytucie naukowo-
   badawczym lub innej placówce naukowej, mając tytuł naukowy profesora albo
   stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych.

                                    Art. 23.
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, na wniosek Zgromadzenia Ogólnego Sędziów
Sądu Najwyższego, ustala, w drodze rozporządzenia, liczbę stanowisk sędziowskich
w Sądzie Najwyższym, w tym liczbę Prezesów Sądu Najwyższego.
                                        
                                    Art. 24.
 §1. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego obwieszcza w Dzienniku Urzędowym
   Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" o liczbie, przewidzianych do
   objęcia, stanowisk sędziego Sądu Najwyższego. Liczbę tych stanowisk ustala
   Kolegium Sądu Najwyższego.
 §2. Każdy, kto spełnia warunki do objęcia stanowiska sędziego Sądu
   Najwyższego, może zgłosić swoją kandydaturę w ciągu miesiąca od
   obwieszczenia, o którym mowa w § 1.
 §3. Kandydaturę zgłasza się Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego przez
   złożenie karty zgłoszenia kandydata na wolne stanowisko sędziego Sądu
   Najwyższego oraz dołącza się do niej - z wyjątkiem gdy kandydatem jest
   sędzia lub prokurator - informację z Krajowego Rejestru Karnego, dotyczącą
   osoby kandydata i zaświadczenie stwierdzające, że jest zdolny, ze względu na
   stan zdrowia, do pełnienia obowiązków sędziego.
 §4. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, po stwierdzeniu spełnienia warunków
   przez kandydata, przedstawia jego kandydaturę wraz z oceną kwalifikacji
   właściwej izbie Sądu Najwyższego.
 §5. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego ustala termin Zgromadzenia Ogólnego
   Sędziów Sądu Najwyższego, na którym będzie prezentowana kandydatura. Jeżeli
   na wolne stanowisko sędziowskie zostanie zgłoszona więcej niż jedna
   kandydatura, rozpatrzenie wszystkich kandydatur odbywa się na tym samym
   posiedzeniu Zgromadzenia.
 §6. Wyniki głosowania Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Najwyższego o
   wyborze, nie więcej niż dwóch, kandydatów na wolne stanowisko sędziowskie,
   Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego przekazuje Krajowej Radzie Sądownictwa.
                                        
                                    Art. 25.
Osoby pozostające ze sobą w stosunku pokrewieństwa do drugiego stopnia lub
powinowactwa pierwszego stopnia oraz małżonkowie nie mogą być sędziami Sądu
Najwyższego w tej samej izbie, brać udziału w jednym składzie orzekającym, ani
też bezpośrednio podlegać sobie służbowo.
                                        
                                    Art. 26.
 §1. Stosunek służbowy sędziego Sądu Najwyższego nawiązuje się po doręczeniu mu
   aktu powołania.
 §2. Sędzia powinien zgłosić się w celu objęcia stanowiska w ciągu czternastu
   dni od dnia otrzymania aktu powołania.
 §3. W razie nieusprawiedliwionego nieobjęcia stanowiska w terminie określonym
   w § 2, powołanie traci moc; okoliczność tę stwierdza Pierwszy Prezes Sądu
   Najwyższego.
                                        
                                    Art. 27.
 §1. Przy powołaniu sędzia Sądu Najwyższego składa ślubowanie wobec Prezydenta
   Rzeczypospolitej Polskiej według następującej roty:
   "Ślubuję uroczyście jako sędzia Sądu Najwyższego służyć wiernie
   Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa, obowiązki sędziego
   wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać zgodnie z przepisami prawa,
   bezstronnie według mego sumienia, dochować tajemnicy państwowej i służbowej,
   a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości"" składający
   ślubowanie może dodać na końcu zwrot: "Tak mi dopomóż Bóg".
 §2. Odmowa złożenia ślubowania jest równoznaczna ze zrzeczeniem się stanowiska
   sędziego Sądu Najwyższego.
                                        
                                    Art. 28.
 §1. Sędzia obejmuje stanowisko w izbie Sądu Najwyższego, która została
   wskazana przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego.
 §2. Liczba sędziów Sądu Najwyższego w Izbie Wojskowej, którzy na stanowiskach,
   o których mowa w art. 22 § 1 pkt 6 i § 2, nie pełnili zawodowej służby
   wojskowej nie może przekraczać połowy liczby sędziów tej Izby.
 §3. Sędzia, za jego zgodą, może zostać przeniesiony przez Pierwszego Prezesa
   Sądu Najwyższego na stanowisko w innej izbie za zgodą zgromadzenia sędziów
   tej izby.
 §4. Sędzia może być wyznaczony przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do
   wzięcia udziału w rozpoznaniu określonej sprawy w innej izbie oraz za zgodą
   sędziego do orzekania na czas określony w innej izbie. Wyznaczenie sędziego
   do orzekania w innej izbie, bez jego zgody, może nastąpić na okres nie
   dłuższy niż 6 miesięcy w roku.
                                        
                                    Art. 29.
 §1. Stosunek służbowy sędziego Sądu Najwyższego wygasa w razie:
   1) śmierci;
   2) zrzeczenia się urzędu lub statusu sędziego w stanie spoczynku;
   3) prawomocnego orzeczenia przez sąd środka karnego w postaci pozbawienia
     praw publicznych lub zakazu zajmowania stanowiska sędziego;
   4) prawomocnego orzeczenia sądu dyscyplinarnego o złożeniu sędziego z
     urzędu;
   5) utraty obywatelstwa polskiego.
 §2. Datę wygaśnięcia stosunku służbowego w przypadkach, o których mowa w § 1
   pkt 2, określa Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego. Data ta nie może być
   późniejsza niż trzy miesiące od dnia pisemnego złożenia oświadczenia o
   zrzeczeniu się urzędu lub statusu sędziego w stanie spoczynku. O zrzeczeniu
   się urzędu przez sędziego Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zawiadamia
   Krajową Radę Sądownictwa i Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
 §3. Sędzia Sądu Najwyższego, który zrzekł się urzędu lub statusu sędziego w
   stanie spoczynku, ma prawo uzyskać wpis na listę adwokatów lub radców
   prawnych bez ograniczeń przewidzianych w przepisach o adwokaturze i o
   radcach prawnych w stosunku do innych sędziów.
                                        
                                    Art. 30.
 §1. Sędzia Sądu Najwyższego przechodzi w stan spoczynku z dniem ukończenia 70
   roku życia.
 §2. Sędzia Sądu Najwyższego przechodzi na swój wniosek w stan spoczynku :
   1) po ukończeniu 65 roku życia;
   2)  po  ukończeniu 60 roku życia, jeżeli przepracował na stanowisku  sędziego
     Sądu Najwyższego nie mniej niż 9 lat.
                                        
                                    Art. 31.
 §1. Sędziego Sądu Najwyższego przenosi się w stan spoczynku na jego wniosek
   albo na wniosek Kolegium Sądu Najwyższego, jeżeli z powodu choroby lub
   utraty sił został uznany przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
   Społecznych za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków sędziego.
 §2. Z wnioskiem o zbadanie zdolności do pełnienia obowiązków może wystąpić
   zainteresowany sędzia oraz Kolegium Sądu Najwyższego.
 §3. Sędzia Sądu Najwyższego może być przeniesiony w stan spoczynku, na wniosek
   Kolegium Sądu Najwyższego, jeżeli z powodu choroby lub płatnego urlopu nie
   pełni służby przez okres roku. Do okresu tego wlicza się okresy poprzedniej
   przerwy w pełnieniu służby z powodu choroby lub płatnego urlopu dla
   poratowania zdrowia, jeżeli okres czynnej służby nie przekroczył 30 dni.
 §4. Sędzia Sądu Najwyższego może być przeniesiony w stan spoczynku, jeżeli bez
   uzasadnionej przyczyny nie poddał się badaniu, o którym mowa w § 2, w
   sytuacji gdy z wnioskiem o badanie wystąpiło Kolegium Sądu Najwyższego.
 §5. W sprawach przeniesienia sędziego w stan spoczynku, o którym mowa w § 1, 3
   i 4, podejmuje uchwałę Krajowa Rada Sądownictwa, na wniosek sędziego albo
   Kolegium Sądu Najwyższego.
 §6. Od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w sprawach, o których mowa w § 5,
   przysługuje odwołanie do Sądu Najwyższego.
 §7. Odwołanie wnosi się za pośrednictwem Krajowej Rady Sądownictwa, w terminie
   miesiąca od doręczenia skarżącemu uchwały. Odwołanie przysługuje sędziemu, a
   w sprawach, w których wniosek został złożony przez Kolegium Sądu Najwyższego
   - także temu Kolegium.
                                        
                                    Art. 32.
  Przeniesienie  w  stan spoczynku następuje w dniu wskazanym  przez  Pierwszego
Prezesa Sądu Najwyższego.
                                        
                                    Art. 33.
 §1. Na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego Minister Sprawiedliwości,
   na czas określony, nie dłuższy niż dwa lata, może delegować sędziego sądu
   apelacyjnego lub sędziego sądu okręgowego, za zgodą sędziego, do pełnienia
   czynności sędziowskich w Sądzie Najwyższym.
 §2. Uprawnienie do delegowania, o którym mowa w § 1, w odniesieniu do sędziego
   wojskowego sądu okręgowego przysługują Ministrowi Sprawiedliwości w
   porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej.
 §3. W okresie delegowania do pełnienia czynności sędziowskich w Sądzie
   Najwyższym do sędziego mają odpowiednio zastosowanie przepisy określające
   prawa i obowiązki sędziego Sądu Najwyższego.
 §4. Na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego Minister Sprawiedliwości
   może delegować na czas nieokreślony sędziego sądu powszechnego, za zgodą
   sędziego, do pełnienia funkcji asystenta sędziego Sądu Najwyższego oraz
   innych czynności w Sądzie Najwyższym.
 §5. Po trzech miesiącach delegowania do pełnienia czynności, o których mowa w
   § 1, na pozostały okres delegacji sędziemu sądu apelacyjnego przysługuje
   wynagrodzenie w stawce podstawowej takie jak sędziemu Sądu Najwyższego, a
   sędziemu sądu okręgowego takie jak sędziemu sądu apelacyjnego, chyba że
   dotychczasowe wynagrodzenie jest wyższe od przysługującego w Sądzie
   Najwyższym.
 §6. Zasady wynagradzania, o których mowa w § 5, stosuje się do sędziów
   delegowanych do pełnienia funkcji lub czynności, o których mowa w § 4, z tym
   że sędziemu sądu apelacyjnego przysługuje wynagrodzenie w stawce
   bezpośrednio wyższej od posiadanej, z wyłączeniem wynagrodzenia sędziego
   Sądu Najwyższego, natomiast sędziemu sądu rejonowego takie jak sędziemu sądu
   okręgowego.
 §7. Uprawnienie do delegowania, o którym mowa w § 4, w odniesieniu do sędziego
   sądu wojskowego przysługują Ministrowi Sprawiedliwości w porozumieniu z
   Ministrem Obrony Narodowej. Przepisy § 5 i 6 stosuje się odpowiednio.
                                        
                                   Rozdział 4
                   Obowiązki i prawa sędziego Sądu Najwyższego
                                        
                                    Art. 34.
 §1. Sędzia jest obowiązany postępować zgodnie ze ślubowaniem sędziowskim.
 §2. Sędzia powinien strzec wartości związanych ze sprawowaniem władzy
   sądowniczej i unikać wszystkiego, co mogłoby przynieść ujmę godności urzędu
   lub osłabić zaufanie do jego bezstronności.
 
                                    Art. 35.
 §1. Sędzia jest obowiązany zachować w tajemnicy okoliczności sprawy, o których
   poza jawną rozprawą sądową powziął wiadomość ze względu na swoje stanowisko
   sędziowskie.
 §2. Obowiązek zachowania tajemnicy trwa także po ustaniu stosunku służbowego.
 §3. Obowiązek zachowania tajemnicy ustaje, gdy sędzia składa zeznania jako
   świadek przed sądem, chyba że ujawnienie tajemnicy zagraża dobru państwa
   albo takiemu ważnemu interesowi prywatnemu, który nie jest sprzeczny z
   celami wymiaru sprawiedliwości. W tych przypadkach od obowiązku zachowania
   tajemnicy może zwolnić sędziego Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego.
 §4. Sędzia nie podlega postępowaniu sprawdzającemu przewidzianemu w przepisach
   o ochronie informacji niejawnych.
                                        
                                    Art. 36.
Czas pracy sędziego określony jest wymiarem jego zadań.
                                        
                                    Art. 37.
 §1. Sędzia Sądu Najwyższego nie może pozostawać w innym stosunku służbowym lub
   stosunku pracy, z wyjątkiem zatrudnienia na stanowisku dydaktycznym, naukowo-
   dydaktycznym lub naukowym w łącznym wymiarze nieprzekraczającym pełnego
   wymiaru czasu pracy pracowników zatrudnionych na tych stanowiskach.
 §2. Sędziemu nie wolno także podejmować innego zajęcia ani sposobu
   zarobkowania, które przeszkadzałoby w pełnieniu obowiązków sędziego, mogło
   osłabiać zaufanie do jego bezstronności lub przynieść ujmę godności urzędu
   sędziego.
 §3. Sędzia nie może:
   1)  być  członkiem  zarządu,  rady nadzorczej lub komisji  rewizyjnej  spółki
     prawa handlowego;
   2)   być   członkiem   zarządu,  rady  nadzorczej  lub   komisji   rewizyjnej
     spółdzielni;
   3) być członkiem zarządu fundacji prowadzącej działalność gospodarczą;
   4)  posiadać  w  spółce  prawa handlowego więcej niż 10%  akcji  lub  udziały
     przedstawiające więcej niż 10% kapitału zakładowego;
   5)  prowadzić  działalności gospodarczej na własny rachunek  lub  wspólnie  z
     innymi   osobami,   a   także   zarządzać  taką   działalnością   lub   być
     przedstawicielem bądź pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności.
 §4. O zamiarze podjęcia, a także o podjęciu innego zajęcia lub sposobu
   zarobkowania, sędzia zawiadamia Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, który
   wydaje decyzję o sprzeciwie, jeżeli uzna, że podejmowanie lub kontynuowanie
   tych czynności będzie przeszkadzało w pełnieniu obowiązków sędziego,
   osłabiało zaufanie do jego bezstronności lub przynosiło ujmę godności urzędu
   sędziego.
 §5. Jeżeli Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wydał decyzję, o której mowa w §
   4, sprawę , na wniosek sędziego, rozstrzyga Kolegium Sądu Najwyższego.
 §6. Przepisy § 1-5 stosuje się odpowiednio do sędziów w stanie spoczynku.

                                    Art. 38.
Oświadczenie o stanie majątkowym, o którym mowa w art. 87 ustawy - Prawo o
ustroju sądów powszechnych, sędziowie Sądu Najwyższego składają Pierwszemu
Prezesowi Sądu Najwyższego. Analizy danych zawartych w oświadczeniu o stanie
majątkowym dokonuje Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego.
 
                                    Art. 39.
Sędzia Sądu Najwyższego może orzekać wyłącznie w Sądzie Najwyższym.
 
                                    Art. 40.
 §1. Wszelkie żądania, wystąpienia i zażalenia w sprawach związanych z
   pełnionym urzędem sędzia może wnosić tylko do Prezesa Sądu Najwyższego lub
   Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.
 §2. W sprawach tych sędzia nie może zwracać się do instytucji i osób
   postronnych ani podawać sprawy do wiadomości publicznej.
 §3. Spory ze stosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego lub z nim związane
   rozstrzygają sądy pracy.
                                        
                                    Art. 41.
Sędzia niezwłocznie zawiadamia Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o toczącej
się sprawie sądowej, w której występuje w charakterze strony lub uczestnika
postępowania.
                                        
                                    Art. 42.
 §1. Wynagrodzenie zasadnicze sędziego Sądu Najwyższego jest nie niższe niż
   wynagrodzenie zasadnicze sędziego sądu apelacyjnego zwiększone o połowę.
 §2. Wynagrodzenie sędziego Sądu Najwyższego ustala się w stawce podstawowej
   albo w stawce awansowej. Stawka awansowa stanowi 115% stawki podstawowej.
 §3. Sędzia Sądu Najwyższego, obejmując stanowisko, otrzymuje wynagrodzenie
   zasadnicze w stawce podstawowej. Wynagrodzenie zasadnicze podwyższa się do
   wysokości stawki awansowej po siedmiu latach pracy od uzyskania przez
   sędziego wynagrodzenia w stawce podstawowej.
 §4. W związku z pełnioną funkcją sędziemu Sądu Najwyższego przysługuje dodatek
   funkcyjny, stanowiący procent kwoty bazowej ustalonej na dany rok na
   podstawie przepisów o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze
   budżetowej.
 §5. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
   Sądownictwa, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość mnożnika
   ustalającego wynagrodzenie zasadnicze sędziego Sądu Najwyższego oraz stawki
   dodatku funkcyjnego.
 
                                    Art. 43.
Sędziemu Sądu Najwyższego przysługuje dodatek za długoletnią pracę wynoszący za
każdy rok 1% wynagrodzenia zasadniczego, nie więcej jednak niż 20% tego
wynagrodzenia. Do okresu pracy, od którego zależy wysokość dodatku, wlicza się
również przypadający przed powołaniem na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego,
okres stosunku służbowego lub stosunku pracy, jak również okres wykonywania
zawodu adwokata, radcy prawnego lub notariusza.
                                        
                                    Art. 44.
 §1. Sędziemu Sądu Najwyższego przysługuje gratyfikacja jubileuszowa w
   wysokości:
   1) po dwudziestu latach pracy  - 100% wynagrodzenia miesięcznego;
   2) po dwudziestu pięciu latach pracy- 150% wynagrodzenia miesięcznego;
   3) po trzydziestu latach pracy - 200% wynagrodzenia miesięcznego;
   4) po trzydziestu pięciu latach pracy    - 250% wynagrodzenia miesięcznego;
   5) po czterdziestu latach pracy     - 350% wynagrodzenia miesięcznego;
   6) po czterdziestu pięciu latach pracy   - 400% wynagrodzenia miesięcznego.
 §2. Do okresu pracy uprawniającego do gratyfikacji jubileuszowej wlicza się
   wszystkie poprzednie okresy zatrudnienia, w tym okres wykonywania zawodu
   adwokata, radcy prawnego lub notariusza, oraz inne okresy, jeżeli z mocy
   odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego
   zależą uprawnienia pracownicze.

                                    Art. 45.
 §1. Sędziemu Sądu Najwyższego przysługuje corocznie urlop dodatkowy w wymiarze
   12 dni roboczych.
 §2. Sędziemu może być na jego wniosek udzielony płatny urlop dla poratowania
   zdrowia.
 §3. Urlop dla poratowania zdrowia nie może przekraczać sześciu miesięcy.
 §4. Urlop dla poratowania zdrowia nie może być udzielony, jeżeli sędzia nie
   pełni służby przez okres roku z powodu choroby. Przy obliczaniu rocznego
   okresu niepełnienia służby z powodu choroby wlicza się okresy poprzedniej
   przerwy w pełnieniu służby wskutek choroby i płatnego urlopu dla poratowania
   zdrowia, jeżeli okres czynnej służby nie przekroczył 30 dni.
 §5. W okresie nieobecności w pracy z powodu choroby sędzia otrzymuje
   wynagrodzenie, nie dłużej jednak niż przez okres roku.
 §6. W razie niemożności wykonywania pracy z innych przyczyn, uprawniających do
   uzyskania świadczeń określonych w przepisach o świadczeniach pieniężnych z
   ubezpieczenia społecznego, sędziemu przysługuje wynagrodzenie w wysokości
   świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, przez okres przewidziany
   w tych przepisach.
 §7. Za inną usprawiedliwioną nieobecność w pracy sędziemu przysługuje
   wynagrodzenie.
 §8. W przypadkach, w których pracownikom podlegającym ubezpieczeniu
   społecznemu przysługują zasiłki niezależnie od prawa do wynagrodzenia,
   sędziemu przysługuje świadczenie pieniężne w wysokości zasiłku z
   ubezpieczenia społecznego.
 
                                    Art. 46.
 §1. Sędzia mianowany, powołany lub wybrany do pełnienia funkcji w organach
   państwowych, w służbie dyplomatycznej, konsularnej lub organach organizacji
   międzynarodowych oraz ponadnarodowych działających na podstawie umów
   międzynarodowych ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską jest obowiązany
   zrzec się niezwłocznie swojego urzędu.
 §2. Sędzia, który zrzekł się urzędu z przyczyn określonych w § 1, ma prawo
   powrotu do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego, jeżeli
   przerwa w pełnieniu obowiązków sędziego nie przekracza dziewięciu lat, chyba
   że pełnił funkcje sędziowskie lub prokuratorskie w międzynarodowych lub
   ponadnarodowych organach sądowych.
 §3. W przypadku przewidzianym w § 2, Krajowa Rada Sądownictwa, z inicjatywy
   zainteresowanego, przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosek
   o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego.
 §4. W razie odmowy przedstawienia wniosku, o którym mowa w § 3,
   zainteresowanemu służy odwołanie do Sądu Najwyższego.
                                        
                                    Art. 47.
 §1. Sędzia Sądu Najwyższego powinien mieszkać w Warszawie. Pierwszy Prezes
   Sądu Najwyższego może wyrazić zgodę na zamieszkanie przez sędziego w innej
   miejscowości.
 §2. Sędziemu mieszkającemu w innej miejscowości przysługuje bezpłatne
   zakwaterowanie w Warszawie oraz zwrot kosztów przejazdu i dodatek z tytułu
   rozłąki z rodziną na zasadach określonych w przepisach w sprawie wysokości i
   warunków wypłacania świadczeń urzędnikom państwowym przeniesionym do pracy w
   innej miejscowości.
                                        
                                    Art. 48.
Sędziemu   Sądu   Najwyższego  przechodzącemu  w  stan   spoczynku   przysługuje
jednorazowa odprawa w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia.

                                    Art. 49.
 §1. Sędzia Sądu Najwyższego nie może być pozbawiony wolności ani pociągnięty
   do odpowiedzialności karnej bez zezwolenia sądu dyscyplinarnego. Nie dotyczy
   to ujęcia na gorącym uczynku przestępstwa, jeżeli zatrzymanie sędziego jest
   niezbędne do zapewnienia prawidłowego toku postępowania. Do czasu wydania
   uchwały zezwalającej na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności wolno
   podejmować tylko czynności niecierpiące zwłoki.
 §2. O zatrzymaniu sędziego niezwłocznie powiadamia się Pierwszego Prezesa Sądu
   Najwyższego, który może nakazać natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego.
 §3. W terminie siedmiu dni od doręczenia uchwały odmawiającej zezwolenia na
   pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności przysługuje organowi lub osobie,
   która wniosła o zezwolenie oraz rzecznikowi dyscyplinarnemu zażalenie do
   sądu dyscyplinarnego drugiej instancji. W tym samym terminie
   zainteresowanemu sędziemu przysługuje zażalenie na uchwałę zezwalającą na
   pociągnięcie go do odpowiedzialności.
                                        
                                    Art. 50.
Sędziemu Sądu Najwyższego w stanie spoczynku przysługuje uposażenie w wysokości
75% wynagrodzenia zasadniczego i dodatku za wysługę lat, pobieranych na ostatnio
zajmowanym stanowisku. Uposażenie to jest waloryzowane w terminach i w wysokości
stosownie do zmian wynagrodzenia zasadniczego sędziów Sądu Najwyższego czynnych
zawodowo.

                                    Art. 51.
 §1. Sąd Najwyższy zatrudnia asystentów sędziego posiadających wyższe
   wykształcenie prawnicze.
 §2. Szczegółowy zakres i sposób wykonywania czynności przez asystentów
   sędziego określa regulamin Sądu Najwyższego.
                                        
                                   Rozdział 5
                         Odpowiedzialność dyscyplinarna
                                        
                                    Art. 52.
 §1. Sędzia Sądu Najwyższego odpowiada dyscyplinarnie za przewinienia służbowe
   i uchybienia godności urzędu.
 §2. Sędzia odpowiada dyscyplinarnie także za swoje postępowanie przed objęciem
   stanowiska, jeżeli uchybił obowiązkowi piastowanego urzędu państwowego lub
   okazał się niegodnym urzędu sędziego.
 §3. Za wykroczenia sędzia może odpowiadać tylko dyscyplinarnie.
                                        
                                    Art. 53.
 §1. Sądami dyscyplinarnymi w sprawach dyscyplinarnych sędziów Sądu Najwyższego
   są:
   1)  w  pierwszej  instancji - Sąd Najwyższy w składzie  trzech  sędziów  Sądu
     Najwyższego;
   2)  w  drugiej  instancji  - Sąd Najwyższy w składzie  siedmiu  sędziów  Sądu
     Najwyższego.
 §2. Do orzekania w sądzie dyscyplinarnym uprawnieni są wszyscy sędziowie Sądu
   Najwyższego z wyjątkiem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Prezesów Sądu
   Najwyższego oraz Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego i jego zastępcy.
 §3. Skład sądu dyscyplinarnego wyznacza Kolegium Sądu Najwyższego w drodze
   losowania, z listy sędziów Sądu Najwyższego, z tym że w składzie sądu
   zasiada przynajmniej jeden sędzia stale orzekający w sprawach karnych.
   Składowi przewodniczy sędzia najstarszy służbą na stanowisku sędziego Sądu
   Najwyższego.
 
                                    Art. 54.
Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego i jego zastępcę wybiera Kolegium Sądu
Najwyższego na okres 4 lat.
                                        
                                    Art. 55.
 §1. Karami dyscyplinarnymi są:
   1) upomnienie;
   2) nagana;
   3) usunięcie z zajmowanej funkcji;
   4) złożenie sędziego z urzędu.
 §2. Wymierzenie kary, o której mowa w § 1 pkt 2, pociąga za sobą, przez okres
   trzech lat, niemożność udziału w Kolegium Sądu Najwyższego, orzekania w
   sądzie dyscyplinarnym oraz pełnienia funkcji.
 §3. Wymierzenie kary, o której mowa w § 1 pkt 3, pociąga za sobą skutki
   wymienione w § 2 przez okres pięciu lat.
 §4. Wymierzenie kary, o której mowa w § 1 pkt 4, pociąga za sobą utratę
   możliwości ponownego powołania ukaranego na urząd sędziego.
 §5. W przypadku przewinienia dyscyplinarnego lub wykroczenia mniejszej wagi,
   sąd dyscyplinarny może odstąpić od wymierzenia kary.
                                        
                                    Art. 56.
 §1. Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego podejmuje czynności dyscyplinarne
   na żądanie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Kolegium Sądu Najwyższego
   lub z własnej inicjatywy, po wstępnym wyjaśnieniu okoliczności niezbędnych
   do ustalenia znamion przewinienia, a także złożeniu wyjaśnień przez
   sędziego, chyba że złożenie tych wyjaśnień nie jest możliwe.
 §2. Po przeprowadzeniu postępowania, o którym mowa w § 1, jeżeli zachodzą
   podstawy do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego Rzecznik Dyscyplinarny
   Sądu Najwyższego wszczyna postępowanie dyscyplinarne i przedstawia sędziemu
   na piśmie zarzuty. Po przedstawieniu zarzutów obwiniony, w terminie
   czternastu dni, może złożyć wyjaśnienia oraz zgłosić wnioski o
   przeprowadzenie dowodów.
 §3. Po upływie terminu, o którym mowa w § 2, a w razie potrzeby po
   przeprowadzeniu dalszych dowodów, Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego
   składa wniosek o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do sądu dyscyplinarnego
   pierwszej instancji. Wniosek powinien zawierać dokładne określenie
   zarzucanego czynu oraz uzasadnienie.
 §4. Jeżeli Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego nie znajduje podstaw do
   wszczęcia postępowania dyscyplinarnego na żądanie uprawnionego organu,
   wydaje postanowienie o odmowie jego wszczęcia. W terminie siedmiu dni od
   dnia doręczenia tego postanowienia organowi, który złożył wniosek o
   wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, służy zażalenie do sądu
   dyscyplinarnego pierwszej instancji.
 §5. Zażalenie powinno być rozpoznane w terminie czternastu dni od dnia jego
   wniesienia do sądu. W przypadku uchylenia tego postanowienia, wskazania sądu
   dyscyplinarnego co do dalszego postępowania są wiążące dla Rzecznika
   Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego.
 §6. Od orzeczeń dyscyplinarnych nie przysługuje kasacja.
                                        
                                   Rozdział 6
                       Postępowanie przed Sądem Najwyższym
                                        
                                    Art. 57.
Sąd Najwyższy orzeka w składzie trzech sędziów, chyba że ustawa stanowi inaczej.
                                        
                                    Art. 58.
W składzie orzekającym Sądu Najwyższego może brać udział tylko jeden sędzia
delegowany do pełnienia czynności sędziowskich w Sądzie Najwyższym. Sędzia
delegowany nie może być przewodniczącym składu orzekającego.
                                        
                                    Art. 59.
Jeżeli Sąd Najwyższy, rozpoznając kasację lub inny środek odwoławczy, poweźmie
poważne wątpliwości co do wykładni prawa, może odroczyć rozpoznanie sprawy i
przedstawić zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów tego
Sądu.
                                        
                                    Art. 60.
 §1. Jeżeli w orzecznictwie sądów powszechnych, sądów wojskowych lub Sądu
   Najwyższego ujawnią się rozbieżności w wykładni prawa, Pierwszy Prezes Sądu
   Najwyższego może przedstawić wniosek o ich rozstrzygnięcie Sądowi
   Najwyższemu w składzie siedmiu sędziów lub innym odpowiednim składzie.
 §2. Z wnioskiem, o którym mowa w § 1, mogą wystąpić również Rzecznik Praw
   Obywatelskich, Prokurator Generalny oraz, w zakresie swojej właściwości,
   Rzecznik Ubezpieczonych.

                                    Art. 61.
 §1. Jeżeli skład Sądu Najwyższego uzna, że przedstawione zagadnienie wymaga
   wyjaśnienia, a rozbieżności - rozstrzygnięcia, podejmuje uchwałę, w
   przeciwnym razie odmawia jej podjęcia, a jeżeli podjęcie uchwały stało się
   zbędne - umarza postępowanie.
 §2. Jeżeli skład siedmiu sędziów uzna, że znaczenie dla praktyki sądowej lub
   powaga występujących wątpliwości to uzasadniają, może zagadnienie prawne lub
   wniosek o podjęcie uchwały przedstawić składowi izby, natomiast izba -
   składowi dwóch lub więcej izb albo pełnemu składowi Sądu Najwyższego.
 §3. O posiedzeniu pełnego składu Sądu Najwyższego, składu izby (izb)
   zawiadamia się Prokuratora Generalnego. Udział Prokuratora Generalnego lub
   jego zastępcy w tym posiedzeniu jest obowiązkowy. W posiedzeniach
   pozostałych składów Sądu Najwyższego może brać udział prokurator Prokuratury
   Krajowej, natomiast w Izbie Wojskowej - prokurator Naczelnej Prokuratury
   Wojskowej.
 §4. O posiedzeniu Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów, wyznaczonym w
   celu rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego przedstawionego w konkretnej
   sprawie, zawiadamia się ponadto obrońców oraz pełnomocników w osobach
   adwokatów i radców prawnych, a także osoby uprawnione do sporządzania
   kasacji w sprawach cywilnych. Prezes Sądu Najwyższego może ich zobowiązać do
   przedstawienia na piśmie przed posiedzeniem wniosków co do kierunku
   rozstrzygnięcia przedstawionego zagadnienia.
 §5. Postanowienie o przedstawieniu zagadnienia prawnego, wniosek o podjęcie
   uchwały oraz uchwała Sądu Najwyższego wymagają pisemnego uzasadnienia.
 §6. Uchwały pełnego składu Sądu Najwyższego, składu połączonych izb oraz
   składu całej izby z chwilą ich podjęcia uzyskują moc zasad prawnych. Skład
   siedmiu sędziów może postanowić o nadaniu uchwale mocy zasady prawnej.
                                        
                                    Art. 62.
 §1. Jeżeli jakikolwiek skład Sądu Najwyższego zamierza odstąpić od zasady
   prawnej, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia pełnemu
   składowi izby.
 §2. Odstąpienie od zasady prawnej uchwalonej przez izbę, przez połączone izby
   albo przez pełny skład Sądu Najwyższego wymaga ponownego rozstrzygnięcia w
   drodze uchwały odpowiednio przez właściwą izbę, połączone izby lub pełny
   skład Sądu Najwyższego.
 §3. Jeżeli skład jednej izby Sądu Najwyższego zamierza odstąpić od zasady
   prawnej uchwalonej przez inną izbę, rozstrzygnięcie następuje w drodze
   uchwały obu izb. Izby mogą przedstawić zagadnienie prawne do rozpoznania
   przez pełny skład Sądu Najwyższego.
                                        
                                    Art. 63.
Sąd  Najwyższy  może zażądać sporządzenia uzasadnienia, jeżeli  nie  zawiera  go
zaskarżone orzeczenie.
                                        
                                    Art. 64.
Sąd   Najwyższy   na  wniosek  Prokuratora  Generalnego  unieważnia   prawomocne
orzeczenie  wydane  w  sprawie, która ze względu  na  osobę  lub  przedmiot  nie
podlegała orzecznictwu sądów w chwili orzekania, jeżeli orzeczenie to  nie  może
być wzruszone w trybie przewidzianym w ustawach o postępowaniach sądowych.
                                        
                                    Art. 65.
 §1. Sąd Najwyższy, w razie stwierdzenia przy rozpoznawaniu sprawy oczywistej
   obrazy przepisów - niezależnie od innych uprawnień - wytyka uchybienie
   właściwemu sądowi. Przed wytknięciem uchybienia może żądać stosownych
   wyjaśnień. Stwierdzenie i wytknięcie uchybienia nie ma wpływu na
   rozstrzygnięcie sprawy.
 §2. O wytknięciu uchybienia Sąd Najwyższy zawiadamia prezesa właściwego sądu.
                                        
                                   Rozdział 7
 Kancelaria Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz Biuro Studiów i Analiz Sądu
                                   Najwyższego
                                        
                                    Art. 66.
W  Sądzie Najwyższym działa Kancelaria Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego  oraz
Biuro Studiów i Analiz Sądu Najwyższego.
                                        
                                    Art. 67.
 §1. Kancelaria Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wykonuje zadania związane z
   pełnieniem przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego czynności w zakresie
   funkcjonowania Sądu Najwyższego, w szczególności w zakresie spraw
   finansowych, kadrowych i administracyjno-gospodarczych.
 §2. Kancelarią Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego kieruje Szef Kancelarii
   Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, którego powołuje i odwołuje Pierwszy
   Prezes Sądu Najwyższego.
 
                                    Art. 68.
 §1. Biuro Studiów i Analiz Sądu Najwyższego wykonuje w szczególności zadania
   związane z pełnieniem przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz przez
   Sąd Najwyższy funkcji związanych z pieczą nad zgodnością z prawem i
   jednolitością orzecznictwa sądów powszechnych i wojskowych oraz oceną
   spójności i jednolitości prawa stosowanego przez sądy.
 §2. Biurem Studiów i Analiz Sądu Najwyższego kieruje Dyrektor Biura Studiów i
   Analiz Sądu Najwyższego, którego powołuje i odwołuje Pierwszy Prezes Sądu
   Najwyższego.
                                        
                                    Art. 69.
Czynności  w  sprawach  z  zakresu prawa pracy  dokonuje  Pierwszy  Prezes  Sądu
Najwyższego lub upoważniona przez niego osoba.
 
                                    Art. 70.
 §1. Środki na wynagrodzenia zasadnicze pracowników administracyjnych Sądu
   Najwyższego ustala się przeciętnie w wysokości 33% wynagrodzenia
   zasadniczego sędziego Sądu Najwyższego w stawce podstawowej, z tym że środki
   te podwyższa się o wartość składki obciążającej pracownika z tytułu
   podlegania obowiązkowi ubezpieczenia społecznego.
 §2. Wynagrodzenie Szefa Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego jest
   ustalane na podstawie przepisów o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze
   stanowiska państwowe w zakresie dotyczącym sekretarza stanu.
 §3. Wynagrodzenie członków Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego,
   niebędących sędziami jest równe wynagrodzeniu zasadniczemu sędziego sądu
   apelacyjnego w stawce podstawowej, z tym że wynagrodzenie to podwyższa się o
   wartość składki obciążającej pracownika z tytułu podlegania obowiązkowi
   ubezpieczenia społecznego.
 §4. W związku z pełnioną funkcją członkowi Biura Studiów i Analiz Sądu
   Najwyższego przysługuje dodatek funkcyjny.
 §5. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, określi, w drodze rozporządzenia,
   stawki dodatku funkcyjnego członków Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego.
                                        
                                    Art. 71.
Do  wydawania  zbioru  orzeczeń oraz prowadzenia innej działalności  wydawniczej
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego może utworzyć gospodarstwo pomocnicze.
 
                                   Rozdział 8
     Zmiany w przepisach obowiązujących oraz przepisy przejściowe i końcowe
                                        
                                    Art. 72.
W ustawie z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy  zawodowych
(Dz.U. z 1997 r. Nr 10, poz. 55, Nr 28, poz. 153, Nr 106, poz. 678, Nr 107, poz.
688, Nr 117, poz. 753, Nr 121, poz. 770, Nr 141, poz. 944, z 1998 r.  Nr 62,
poz. 1117, z 1999 r. Nr 1, poz. 7, z 2001 r. Nr 85, poz. 925, Nr 88, poz. 961,
Nr 154, poz. 1800 i poz. 1801 oraz z 2002 r. Nr 141, poz. 1184) w art. 75 uchyla
się ust. 2b.
 
                                    Art. 73.
W ustawie z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze
stanowiska państwowe (Dz.U. z 1981 r. Nr 20, poz. 101, z 1982 r. Nr 31, poz.
214, z 1985 r. Nr 22, poz. 98, Nr 50, poz. 262, z 1987 r. Nr 21, poz. 123, z
1989 r. Nr 34, poz. 178, z 1991 r. Nr 100, poz. 443, z 1993 r. Nr 1, poz. 1, z
1995 r. Nr 34, poz. 163, Nr 142, poz. 701, z 1996 r. Nr 73, poz. 350, Nr 89,
poz. 402, Nr 106, poz. 496, Nr 139, poz. 647, z 1997 r. Nr 75, poz. 469, Nr 133,
poz. 883, z 1998 r. Nr 155, poz. 1016, Nr 160, poz. 1065, z 1999 r. Nr 110, poz.
1255, z 2000 r. Nr 6, poz. 69, Nr 48, poz. 552 oraz z 2001 r. Nr 154, poz. 1784
i 1800) w art. 2:
a) pkt 2 otrzymuje brzmienie:
  "2) Marszałka Sejmu, Marszałka Senatu, Prezesa Rady Ministrów, wicemarszałka
     Sejmu, wicemarszałka Senatu, wiceprezesa Rady Ministrów, Prezesa
     Najwyższej Izby Kontroli, Prezesa Trybunału Konstytucyjnego, ministra,
     Prezesa Narodowego Banku Polskiego, Rzecznika Praw Obywatelskich,
     Rzecznika Praw Dziecka, Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych,
     Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko
     Narodowi  Polskiemu, Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji,
     wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego, wiceprezesa Najwyższej Izby
     Kontroli, Szefa Kancelarii Sejmu, Szefa Kancelarii Senatu, zastępcy  Szefa
     Kancelarii Sejmu, zastępcy Szefa Kancelarii Senatu, Szefa Kancelarii
     Prezesa Rady Ministrów, Głównego Inspektora Pracy, zastępcy Głównego
     Inspektora Pracy, Kierownika Krajowego Biura Wyborczego,",
b) pkt 3 otrzymuje brzmienie:
  "3) Ministra Stanu, Szefa Kancelarii Prezydenta, zastępcy Szefa  Kancelarii
     Prezydenta, zastępcy Prokuratora Generalnego,".
 
                                    Art. 74.
W ustawie z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56,
poz. 357, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, Nr 162, poz. 1118, z 2000 r. Nr 12, poz.
136, Nr 19, poz. 239, Nr 22, poz. 291, Nr 122, poz. 1323, z 2001 r. Nr 11, poz.
1194, Nr 128, poz. 1404, Nr 144, poz. 1615, Nr 154, poz. 1794 i 1795 oraz z 2002
r. Nr 4, poz. 32 i Nr 113, poz. 984) w art. 77:
 a) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
      "5. Od prawomocnych orzeczeń odwoławczych komisji dyscyplinarnych przy
        ministrze właściwym do spraw oświaty i wychowania oraz przy ministrze
        właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego w sprawach
        dyscyplinarnych stronom przysługuje odwołanie do właściwego ze względu
        na miejsce zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego - sądu pracy i
        ubezpieczeń społecznych w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia
        wraz z uzasadnieniem.",
 b) w ust. 5a zdanie drugie otrzymuje brzmienie:
        "Od orzeczenia sądu apelacyjnego kasacja nie przysługuje.".

                                    Art. 75.
W ustawie z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. z
2001 r. Nr 86, poz. 953, Nr 98, poz. 1071, Nr 123, poz. 1353 i Nr 128, poz. 1403
oraz  z  2002  r.  Nr 1, poz. 18 i Nr 153, poz. 1271) wprowadza się  następujące
zmiany:
 1) w art. 1 w ust. 1 dodaje się pkt 3b:
   "3b) Sądzie Najwyższym,";
 2) w art. 36 w ust. 5 po pkt 7 dodaje się pkt 7a w brzmieniu:
   "7a)   Pierwszym   Prezesie   Sądu  Najwyższego   -   dla   urzędników   Sądu
     Najwyższego,";
 3) art. 44 otrzymuje brzmienie:
    "Art. 44. Przepisy ustawy stosuje się do pracowników administracyjnych,
           pomocniczych, technicznych i obsługi sądów, prokuratury, ze zmianami
           wynikającymi z przepisów szczególnych.";
 4) w art. 48:
   a) w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
      "3) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej - w odniesieniu do pracowników
        Kancelarii Prezydenta i Biura Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji,",
   b) w ust. 1a zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:
        "Przepisów art. 2 pkt 1, art. 7 ust. 6 i art. 30 ust. 1 nie stosuje się
        w odniesieniu do pracowników urzędów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt
        1, 2, 3b, 6-7a, 9, 10 i 13.",
   c) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
      "2. Uprawnienie wynikające z art. 31 ust. 3 przysługuje odpowiednio
        organowi wymienionemu w ust. 1 oraz Marszałkowi Sejmu w odniesieniu do
        pracowników Kancelarii Sejmu, Krajowego Biura Wyborczego, Państwowej
        Inspekcji Pracy i Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych
        Osobowych, a także Marszałkowi Senatu w odniesieniu do pracowników
        Kancelarii Senatu oraz kierownikom urzędów wymienionym w art. 1 ust. 1
        pkt 3b i 6-7a w odniesieniu do pracowników tych urzędów.",
   d) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
      "3. Przewidziane w ustawie uprawnienia ministrów przysługują odpowiednio
        kierownikom urzędów wymienionych w ust. 1 oraz w art. 1 ust. 1 pkt 1,
        2, 3b, 6-7a, 9, 10 i 13.".
                                        
                                    Art. 76.
W ustawie z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz.U. z
2001 r. Nr 33, poz. 388 oraz z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 113, poz. 984 i Nr
153, poz. 1271) w art. 40 ust. 3e otrzymuje brzmienie:
  "3e. Od orzeczeń wyższej komisji dyscyplinarnej przysługuje odwołanie do
     właściwego ze względu na miejsce zamieszkania obwinionego sądu
     apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Od orzeczenia sądu
     apelacyjnego kasacja nie przysługuje.".

                                    Art. 77.
W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz.U. Nr 30, poz. 158, z
1990 r. Nr 20, poz. 120, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 28, poz. 152,
z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 2001 r. Nr 126, poz. 1383 oraz z 2002 r. Nr 153,
poz. 1271) wprowadza się następujące zmiany:
 1) w art. 42:
   a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
      "2. Lekarzowi, ukaranemu przez Naczelny Sąd Lekarski w II instancji karą
        wymienioną w ust. 1 pkt 3 i 4, przysługuje prawo wniesienia odwołania
        do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania obwinionego sądu
        apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych w terminie 14 dni
        od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem.",
   b) dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
       "3.  Do  rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu  postępowania
        cywilnego  o  apelacji.  Od  orzeczenia sądu  apelacyjnego  kasacja  nie
        przysługuje.";
 2) uchyla się art. 50;
 3) uchyla się art. 56;
 4) w art. 65 ust. 6 otrzymuje brzmienie:
      "6.  Uprawnienia  ministra właściwego do spraw zdrowia, o których  mowa  w
        art.  10 ust. 1 i 2 i art. 14 ust. 3, przysługują odpowiednio Ministrowi
        Obrony Narodowej i ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.".
 
                                    Art. 78.
W ustawie z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach
lekarsko-weterynaryjnych (Dz.U. z 1991r. Nr 8, poz. 27, z 1995 r. Nr 120, poz.
576, z 1997 r. Nr 60, poz. 369, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 2000 r. Nr 114,
poz. 1189, z 2001 r. Nr 101, poz. 1089, Nr 126, poz. 1382 i Nr 129, poz. 1438
oraz z 2002 r. Nr 153, poz. 1271) wprowadza się następujące zmiany:
 1) w art. 46:
   a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
      "2.  Lekarz weterynarii, wobec którego sąd lekarsko-weterynaryjny orzekł w
        drugiej  instancji  karę  wymienioną w ust.  1  pkt  3  i  4,  ma  prawo
        wniesienia  odwołania  do właściwego ze względu na miejsce  zamieszkania
        obwinionego  sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych  w
        terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem.",
   b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
       "3.  Do  rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu  postępowania
        cywilnego  o  apelacji.  Od  orzeczenia sądu  apelacyjnego  kasacja  nie
        przysługuje.";
 2) uchyla się art. 55;
 3) uchyla się art. 61.
 
                                    Art. 79.
W  ustawie  z  dnia 19 kwietnia 1991 r. o samorządzie pielęgniarek  i  położnych
(Dz.U. Nr 41, poz. 178, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, Nr 91, poz. 410, z 1998 r. Nr
106,  poz. 668, z 2000 r. Nr 120, poz. 1268 oraz z 2002 r. Nr 62, poz. 559 i  Nr
153, poz. 1271) wprowadza się następujące zmiany:
 1) w art. 39:
   a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
      "2. Pielęgniarce i położnej, ukaranej przez Naczelny Sąd w II instancji
        karą wymienioną w ust. 1 pkt 4 i 5, przysługuje prawo wniesienia
        odwołania do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania obwinionego
        sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych w terminie 14
        dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem.",
   b) dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
      "3.  Do  rozpoznania  odwołania stosuje się przepisy Kodeksu  postępowania
        cywilnego  o  apelacji.  Od  orzeczenia sądu  apelacyjnego  kasacja  nie
        przysługuje.";
 2) uchyla się art. 51;
 3) uchyla się art. 53.
 
                                    Art. 80.
W ustawie z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (Dz.U. Nr 41, poz.
179, Nr 105, poz. 452, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 121, poz. 770, z 1998 r. Nr
106, poz. 668, z 2000 r. Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 126, poz. 1382 oraz z
2002 r. Nr 141, poz. 1181 i Nr 153, poz. 1271) wprowadza się następujące zmiany:
 1) w art. 46:
   a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
      "2. Od orzeczenia Naczelnego Sądu Aptekarskiego, w którym orzeczono lub
        utrzymano w mocy w II instancji karę wymienioną w ust. 1 pkt 3 i 4,
        aptekarzowi przysługuje prawo wniesienia odwołania do właściwego ze
        względu na miejsce zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego - sądu
        pracy i ubezpieczeń społecznych w terminie 14 dni od dnia doręczenia
        orzeczenia wraz z uzasadnieniem.",
   b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
       "3. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
        cywilnego o apelacji. Od orzeczenia sądu apelacyjnego kasacja nie
        przysługuje.";
 2) uchyla się art. 61;
 3) art. 69 otrzymuje brzmienie:
     "Art. 69.  Uprawnienia ministra właściwego do spraw zdrowia, o których mowa
           w  art.  13  ust.  1  i  2 i art. 19 ust. 2, przysługują  odpowiednio
           Ministrowi Obrony Narodowej.".
 
                                    Art. 81.
W ustawie z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 854, Nr 100, poz. 1080 i Nr 128, poz. 1405 oraz z 2002 r. Nr 135, poz. 1146
i Nr 153, poz. 1271) uchyla się art. 22.
                                        
                                    Art. 82.
W ustawie z dnia 13 października 1994 r. o biegłych rewidentach i ich
samorządzie (Dz.U. z 2001 r. Nr 31, poz. 359) w art. 33 wprowadza się
następujące zmiany:
 a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
  "2. Od orzeczenia Krajowego Sądu Dyscyplinarnego drugiej instancji
     przysługuje stronom odwołanie do właściwego ze względu na miejsce
     zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń
     społecznych w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z
     uzasadnieniem.",
 b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
  "2a. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
      cywilnego o apelacji. Od orzeczeń sądu apelacyjnego kasacja nie
      przysługuje.".
 
                                    Art. 83.
W ustawie z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz.U. z 2002 r. Nr 9,
poz. 86 i Nr 153, poz. 1271) wprowadza się następujące zmiany:
 1) art. 75 otrzymuje brzmienie:
    "Art. 75. 1. Od orzeczenia wydanego przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny
            przysługuje stronom odwołanie do właściwego ze względu na miejsce
            zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego - sądu pracy i
            ubezpieczeń społecznych w terminie 14 dni od dnia doręczenia
            orzeczenia wraz z uzasadnieniem.
           2. Orzeczenie, od którego służy odwołanie, nie podlega wykonaniu do
            czasu upływu terminu do jego wniesienia; nie podlega również
            wykonaniu orzeczenie, od którego wniesiono odwołanie, do czasu jego
            rozpoznania.
           3. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu
            postępowania cywilnego o apelacji. Od orzeczenia sądu apelacyjnego
            kasacja nie przysługuje.";
 2) uchyla się art. 75a-75d.

                                    Art. 84.
W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz.U.
Nr 117, poz. 753, z 1999 r. Nr 75, poz. 853, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z
2002 r. Nr 153, poz. 1271) wprowadza się następujące zmiany:
 1) w art. 18 uchyla się § 4;
 2) w art. 24:
   a) w § 1 uchyla się pkt 4,
   b) uchyla się § 2.
 
                                    Art. 85.
W ustawie z dnia 4 września 1997 r. o dyscyplinie wojskowej (Dz.U. z 2002 r. Nr
42, poz. 370) art. 115 otrzymuje brzmienie:
    "Art. 115. Sędziowie i asesorzy sądów wojskowych ponoszą odpowiedzialność
           dyscyplinarną za przewinienia dyscyplinarne na zasadach określonych
           w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów
           wojskowych (Dz.U. Nr 117, poz. 753, z 1999 r. Nr 75, poz. 853, z
           2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2002 r. Nr 153, poz. 1271).".
                                        
                                    Art. 86.
W ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 49,
poz. 483, Nr 70, poz. 778, Nr 110, poz. 1255, z 2001 r. Nr 102, poz. 1116, Nr
111, poz. 1194, Nr 128, poz. 1403 i Nr 154, poz. 1800 oraz z 2002 r. Nr 150,
poz. 1237 i Nr 153, poz. 1271) w art. 119 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
  "2. Od orzeczeń Wyższej Komisji Dyscyplinarnej stronom oraz Szefowi Służby
     Cywilnej przysługuje odwołanie do właściwego ze względu na miejsce
     zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń
     społecznych.".

                                    Art. 87.
W ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów,
inżynierów budownictwa oraz urbanistów (Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 421 oraz z
2002 r. Nr 23, poz. 221 i Nr 153, poz. 1271) wprowadza się następujące zmiany:
 1) w art. 26 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
      "2) składa odwołania od orzeczeń okręgowego sądu dyscyplinarnego w
        sprawach, o których mowa w pkt 1, do Krajowego Sądu Dyscyplinarnego, a
        od orzeczeń Krajowego Sądu Dyscyplinarnego składa odwołania do
        właściwego sądu apelacyjnego w zakresie odpowiedzialności
        dyscyplinarnej albo skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w
        zakresie odpowiedzialności zawodowej członków izb architektów oraz
        inżynierów budownictwa,";
 2) w art. 38 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
      "2) składa odwołania od orzeczeń Krajowego Sądu Dyscyplinarnego w
        sprawach, o których mowa w pkt 1, do właściwego sądu apelacyjnego w
        zakresie odpowiedzialności dyscyplinarnej lub skargę do Naczelnego Sądu
        Administracyjnego w zakresie odpowiedzialności zawodowej członków izb
        architektów oraz inżynierów budownictwa,";
 3) w art. 54:
   a) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
      "4. Od orzeczenia Krajowego Sądu Dyscyplinarnego w sprawach
        odpowiedzialności dyscyplinarnej przysługuje obwinionemu, okręgowemu
        rzecznikowi odpowiedzialności zawodowej lub Krajowemu Rzecznikowi
        Odpowiedzialności Zawodowej prawo wniesienia odwołania do właściwego ze
        względu na miejsce zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego - sądu
        pracy i ubezpieczeń społecznych, w terminie 14 dni od dnia doręczenia
        na piśmie rozstrzygnięcia wraz z uzasadnieniem.",
   b) dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
      "5. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
        cywilnego o apelacji. Od orzeczeń sądu apelacyjnego kasacja nie
        przysługuje.".
                                        
                                    Art. 88.
W ustawie z dnia 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach patentowych (Dz.U. Nr 49,
poz. 509 i z 2002 r. Nr 153, poz. 1271) art. 66 otrzymuje brzmienie:
    "Art. 66. 1. Od orzeczenia wydanego przez Odwoławczy Sąd Dyscyplinarny
            przysługuje stronom odwołanie do właściwego ze względu na miejsce
            zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego - sądu pracy i
            ubezpieczeń społecznych, w terminie 14 dni od dnia doręczenia
            orzeczenia wraz z uzasadnieniem.
           2. Orzeczenie, od którego służy odwołanie, nie podlega wykonaniu do
            czasu wniesienia odwołania lub bezskutecznego upływu terminu do
            jego wniesienia; nie podlega również wykonaniu orzeczenie, od
            którego wniesiono odwołanie, do czasu jego rozpoznania.
           3. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu
            postępowania cywilnego o apelacji. Od orzeczenia sądu apelacyjnego
            kasacja nie przysługuje.".
                                        
                                    Art. 89.
W ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr
98, poz. 1070 i Nr 154, poz. 1787 oraz z 2002 r. Nr 153, poz. 1271) wprowadza
się następujące zmiany:
 1) w art. 23 § 1 otrzymuje brzmienie:
      "§1. Prezesa sądu apelacyjnego powołuje Minister Sprawiedliwości spośród
         sędziów sądu apelacyjnego, po zasięgnięciu opinii zgromadzenia
         ogólnego sędziów apelacji.";
 2) w art. 111 uchyla się § 2 i skreśla się oznaczenie § 1;
 3) w art. 114:
   a) § 1 otrzymuje brzmienie:
      "§1. Rzecznik dyscyplinarny podejmuje czynności dyscyplinarne na żądanie
         Ministra Sprawiedliwości, prezesa sądu apelacyjnego lub okręgowego
         oraz kolegium sądu apelacyjnego lub okręgowego, Krajowej Rady
         Sądownictwa, a także z własnej inicjatywy, po wstępnym wyjaśnieniu
         okoliczności koniecznych do ustalenia znamion przewinienia, a także
         złożeniu wyjaśnień przez sędziego, chyba że złożenie tych wyjaśnień
         nie jest możliwe.",
   b) § 6 otrzymuje brzmienie:
      "§6. W terminie siedmiu dni od dnia doręczenia postanowienia, o którym
         mowa w § 5, lub postanowienia o umorzeniu postępowania
         dyscyplinarnego, organowi, który złożył wniosek o wszczęcie
         postępowania dyscyplinarnego i właściwemu kolegium służy zażalenie do
         sądu dyscyplinarnego.";
 4) w art. 121 § 1 otrzymuje brzmienie:
      "§1. Od wydanych w pierwszej instancji wyroków sądu dyscyplinarnego oraz
         postanowień i zarządzeń zamykających drogę do wydania wyroku,
         przysługuje odwołanie obwinionemu i rzecznikowi dyscyplinarnemu, a
         także Krajowej Radzie Sądownictwa i Ministrowi Sprawiedliwości.";
 5) art. 127 otrzymuje brzmienie:
    "Art. 127. Rozstrzygnięcia zapadające w toku postępowania dyscyplinarnego
           wymagają z urzędu uzasadnienia na piśmie i doręczenia ich stronom.
           Wyroki oraz postanowienia i zarządzenia zamykające drogę do wydania
           wyroku doręcza się także Krajowej Radzie Sądownictwa i Ministrowi
           Sprawiedliwości.".
                                        
                                    Art. 90.
W ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej (Dz.U. Nr 100,
poz. 1083 i z 2002 r. Nr 153, poz. 1271) wprowadza się następujące zmiany:
 1) w art. 58:
   a) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
      "4. Od orzeczenia dyscyplinarnego, wydanego przez Wyższy Sąd
        Dyscyplinarny, orzekającego karę, o której mowa w ust. 1 pkt 3 i 4,
        obwinionemu przysługuje odwołanie do właściwego ze względu na miejsce
        zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń
        społecznych w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z
        uzasadnieniem.",
   b) dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
      "5. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
        cywilnego o apelacji. Od orzeczeń sądu apelacyjnego kasacja nie
        przysługuje.";
 2) w art. 60 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
   ”3) właściwy sąd apelacyjny - sąd pracy i ubezpieczeń społecznych.".
                                        
                                    Art. 91.
W ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o
ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271) wprowadza się następujące zmiany:
 1) w art. 11 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
  "1) w art. 367 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
      "2. Od orzeczeń komisji dyscyplinarnej II instancji stronom służy
        odwołanie do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania obwinionego
        sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Do
        rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
        cywilnego o apelacji.";
 2) uchyla się art. 13;
 3) uchyla się art. 29;
 4) w art. 69:
   a) uchyla się pkt 4,
   b) uchyla się pkt 6.
 
                                    Art. 92.
Sędzia Sądu Najwyższego otrzymuje stawkę awansową, o której mowa w art. 42 § 2,
stosownie do lat pracy na zajmowanym stanowisku w dniu wejścia w życie ustawy.
 
                                    Art. 93.
Uposażenie sędziów, którzy przeszli w stan spoczynku przed dniem 1 stycznia 2004
r., ustala się według wynagrodzenia zasadniczego w stawce podstawowej i dodatku
za wysługę lat.
 
                                    Art. 94.
 §1.  Sędziowie  Sądu  Najwyższego  w  Izbie Wojskowej  podlegają  zwolnieniu  z
   zawodowej   służby   wojskowej   z  zachowaniem   uprawnień   przysługujących
   żołnierzom  zwolnionym  z tej służby z przyczyn, które  nie  powodują  utraty
   tych uprawnień.
 §2.  Prawo do emerytury lub renty wojskowej ulega zawieszeniu, jeżeli osoba,  o
   której  mowa  w § 1, po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej pozostaje  na
   stanowisku   sędziego  Sądu  Najwyższego,  zostanie  powołana  na  stanowisko
   sędziego w innym sądzie lub na stanowisko prokuratora albo wybrana do  składu
   Trybunału Konstytucyjnego.
 §3.  Osoba  powołana na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego, pełniąca zawodową
   służbę  wojskową, podlega zwolnieniu z tej służby przed objęciem  stanowiska.
   Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
 §4.  Przepis  § 2 stosuje się odpowiednio do osoby posiadającej uprawnienie  do
   emerytury  lub  renty wojskowej, która pozostaje na stanowisku sędziego  Sądu
   Najwyższego  w  dniu wejścia w życie ustawy lub powołanej  na  stanowisko  po
   dniu wejścia jej w życie.
 §5.  W  razie  zbiegu uposażenia w stanie spoczynku z prawem do  emerytury  lub
   renty  wojskowej, wypłaca się osobie uprawnionej wyłącznie świadczenie wyższe
   lub przez nią wybrane.
 §6.  Zwolnienie,  o którym mowa w § 1, następuje nie później niż przed  upływem
   sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
 
                                    Art. 95.
Sędziowie wyznaczeni na stanowiska w Biurze Nadzoru Pozainstancyjnego w Izbie
Wojskowej Sądu Najwyższego stają się, z dniem wejścia w życie ustawy, sędziami
delegowanymi, ze stanowisk poprzednio zajmowanych, do pełnienia innych czynności
w Sądzie Najwyższym, z pozostawieniem pełnego uposażenia. W przypadku odwołania,
na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, z delegowania, sędzia ma prawo
powrotu na poprzednio zajmowane lub równorzędne stanowisko.
 
                                    Art. 96.
Środki na wynagrodzenia, o których mowa w art. 70 § 1, ustala się w odniesieniu
do wynagrodzenia sędziego Sądu Najwyższego według zasad obowiązujących przed
dniem wejścia w życie ustawy.

                                    Art. 97.
Jeżeli w postępowaniach dyscyplinarnych, o których mowa w ustawach wymienionych
w art. 74, art. 76-80, art. 82 i 83, art. 86-88 i art. 90, rozpoczęto rozprawę
przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, postępowania toczą się według
przepisów dotychczasowych. W razie zawieszenia postępowania, konieczności
odroczenia rozprawy lub ponownego rozpoznania sprawy, postępowania toczą się
według przepisów obowiązujących po wejściu w życie niniejszej ustawy.
 
                                    Art. 98.
Do czasu utworzenia Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz Biura
Studiów i Analiz Sądu Najwyższego czynne są Biuro Orzecznictwa i Biuro
Prezydialne, a w Izbie Wojskowej - Biuro Nadzoru Pozainstancyjnego.
 
                                    Art. 99.
Przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustawy, o której mowa w art. 73 w
zakresie dodatku funkcyjnego dla Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Prezesa
Naczelnego Sądu Administracyjnego, Prezesa Sądu Najwyższego i Wiceprezesa
Naczelnego Sądu Administracyjnego, i ustawy, o której mowa w art. 100, zachowują
moc do czasu wydania przepisów wykonawczych na podstawie niniejszej ustawy, nie
dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2003 r., o ile nie są sprzeczne z niniejszą
ustawą.
 
                                    Art. 100.
Traci moc ustawa z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 2002 r.
Nr 101, poz. 924, Nr 153, poz. 1271 i Nr 169, poz. 1387).
                                        
                                    Art. 101.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2003 r., z tym że przepisy art. 42 §
2, art. 70 § 1 i art. 93 w zakresie wynagrodzenia, o którym mowa w art. 42 § 1,
stosuje się od dnia 1 stycznia 2004 r.